Ας συζητήσουμε, λοιπόν, για τη δραχμή...
(1) Καλό κουράγιο.
(2) Ανοιχτή επιστολή σε έναν καλό δημοσιογράφο και κακό πολιτικό.
(3) Ας συζητήσουμε, λοιπόν, για τη δραχμή...
(4) Και πάλι επί τάπητος το Grexit με γερμανικές προδιαγραφές.
(5) Πρέπει να τελειώνουμε με την αξιολόγηση εδώ και τώρα!
Είναι η δραχμή η λύση;
1.
Καλό κουράγιο
Οι συνθήκες χρεοκοπίας και δραχμής έχουν αλλάξει δραματικά μετά τις ενέργειες των κυβερνήσεων, οπότε δεν είναι πια εύκολο να βρεθούν βιώσιμες λύσεις – ενώ κανένας απολύτως δεν είναι σε θέση να προβλέψει με σιγουριά τα αποτελέσματα της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, υπό τις σημερινές προϋποθέσεις..
«Σε τελική ανάλυση, το ΔΝΤ διαπίστωσε πως η χώρα δεν έχει βιώσιμο χρέος ούτε πρωτογενή πλεονάσματα, δεν έχει βιώσιμο ασφαλιστικό, δεν έχει βιώσιμο κοινωνικό κράτος, δεν έχει βιώσιμο δημόσιο τομέα, δεν έχει βιώσιμο φορολογικό σύστημα, δεν έχει βιώσιμο πολιτικό σύστημα και δεν διαθέτει ούτε βιώσιμες τράπεζες» (πηγή).
Οι ακαθάριστες δανειακές ανάγκες της χώρας ανέρχονται στα 16,2 δις € για το 2017 – υπό την προϋπόθεση ότι θα πραγματοποιηθούν οι προγραμματισμένες ιδιωτικοποιήσεις ύψους περί τα 2 δις €, οι οποίες έχουν υπολογισθεί στα έσοδα του δημοσίου (διαφορετικά θα έπρεπε να προστεθούν στα 16,2 δις €).
Μία επόμενη προϋπόθεση είναι να μη χρειαστούν οι τράπεζες τα 8 δις € που προβλέπονται για την αύξηση των κεφαλαίων τους από το κράτος, έτσι ώστε να μη χρεοκοπήσουν – αν και πιθανότατα θα προηγούνταν οι μέτοχοι, οι ομολογιούχοι και οι καταθέτες τους, αφού μάλλον δύσκολα θα τοποθετούσαν τόσα χρήματα οι ξένοι επενδυτές.
Με τον περιορισμό τώρα των καταθέσεων να είναι δεδομένος, (α) αφενός μεν λόγω των υπερβολικών φόρων σε συνδυασμό με τη μείωση των εισοδημάτων που καθιστούν απαραίτητη τη χρήση των αποταμιεύσεων, (β) αφετέρου από την τρομοκρατία των κατασχέσεων των λογαριασμών, οι ανάγκες των τραπεζών για νέα κεφάλαια θα είναι ασφαλώς αυξητικές – ενώ δεν πρέπει να περιμένει κανείς τη μείωση των κόκκινων δανείων ή την επίλυση των προβλημάτων τους μέσω των πλειστηριασμών.
Ορισμένοι πιστεύουν βέβαια πως όλα αυτά τα προβλήματα θα πάψουν να υπάρχουν, εάν ολοκληρωθεί η δεύτερη αξιολόγηση – οπότε το δημόσιο θα εισπράξει την επόμενη δόση του δανείου, ενώ οι τράπεζες θα διευκολυνθούν από την υπαγωγή της Ελλάδας στα πακέτα ποσοτικής διευκόλυνσης της ΕΚΤ.
Καλύτερα όμως να μην είμαστε τόσο σίγουροι, αφού τα 6 δις € της δόσης, καθώς επίσης τα 4 δις €, με τα οποία θα διευκολύνονταν οι τράπεζες, δεν φαίνονται να είναι αρκετά – εκτός εάν η οικονομία εμφάνιζε πολύ θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, κάτι για το οποίο έχουμε πολλές αμφιβολίες (με εξαίρεση τον τουρισμό).
Στα πλαίσια αυτά η κυβέρνηση άνοιξε τη συζήτηση για τη δραχμή – διαισθανόμενη πως η ώρα της χρεοκοπίας και του GREXIT πλησιάζει νομοτελειακά, αφού δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει τα μέτρα που ζητούν οι δανειστές, ακόμη και αν υποθέσουμε πως δεν θα είχε αντίρρηση να συμβιβαστεί μαζί τους. Η ομολογία άλλωστε του υπουργού οικονομικών, σύμφωνα με την οποία πραγματοποιήθηκαν μόλις το 30% των μέτρων που είχαν συμφωνηθεί, τεκμηριώνει την ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού – εάν όχι την ανικανότητα του.
Ένα άλλο ενδεχόμενο είναι ασφαλώς να επιδιώκει η ελληνική κυβέρνηση την υιοθέτηση του εθνικού νομίσματος, για να διατηρηθεί η ίδια στην εξουσία, με μία αριστερή πολιτική – χωρίς όμως να θέλει να αναλάβει τις ευθύνες του εγχειρήματος, ενοχοποιώντας είτε τη Γερμανία, είτε το ΔΝΤ (blame game theory), καθώς επίσης ελπίζοντας πως οι ίδιοι οι Έλληνες θα το θελήσουν.
Η λύση της δραχμής
Περαιτέρω, η δραχμή θεωρείται ως λύση, επειδή συνδέεται με την αδυναμία ή με την άρνηση της πληρωμής του δημοσίου χρέους – με την έννοια ότι, εάν χρεοκοπούσε η Ελλάδα, δεν θα μπορούσε να έχει το ευρώ, οπότε θα ήταν υποχρεωμένη να τυπώσει ένα δικό της νόμισμα.
Αν και έχουμε αντιρρήσεις σε σχέση με το θέμα αυτό, αφού θα είχε τη δυνατότητα να πτωχεύσει η Ελλάδα εντός της Ευρωζώνης (ανάλυση), ενώ η υιοθέτηση της δραχμής έχει αρκετά προβλήματα (άρθρο), οφείλουμε να το εξετάσουμε – ξεκινώντας από τα βασικά δεδομένα:
(α) Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας είναι της τάξης των 320 δις €, ενώ το εξωτερικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, υπερβαίνει τα 400 δις €. Εν προκειμένω οφείλει να προστεθεί το χρέος των τραπεζών προς την ΕΚΤ (Target 2), το οποίο υπολογίζεται στα 90 δις € – εγγυημένο σε μεγάλο βαθμό εάν όχι ολόκληρο από το κράτος. Οι δανειστές της δε το 2015 ήταν οι εξής (γράφημα):
(β) Από τους δανειστές της το ΔΝΤ δεν θα μπορούσε να μην πληρωθεί και οι ιδιώτες επενδυτές επίσης όχι, αφού έχουν στην ιδιοκτησία τους ομόλογα αγγλικού δικαίου – ενώ, όσον αφορά τις ελληνικές τράπεζες και την ΤτΕ, δεν θα είχε ιδιαίτερο νόημα. Ουσιαστικά λοιπόν δεν θα πληρώνονταν τα 141,9 δις € των μηχανισμών της Ευρωζώνης, τα 20 δις € της ΕΚΤ (συν τα 90 δις € των τραπεζών εάν χρεοκοπούσαν), καθώς επίσης τα διακρατικά δάνεια ύψους 52,9 δις € – συνολικά 214,8 δις €, οπότε θα έμεναν περί τα 100 δις € προς αναπόφευκτη πληρωμή.
(γ) Μετά το PSI, ο εξωτερικός δανεισμός δεν μετατρέπεται πια σε δραχμές, ενώ έχει επιβληθεί το αγγλικό δίκαιο σε δημόσια και ιδιωτικά χρέη. Το έγκλημα ολοκληρώθηκε μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, το οποίο επικύρωσε όλα τα προηγούμενα, από την πλειοψηφία των κομμάτων και βουλευτών – ενώ υποθηκεύθηκε ολόκληρη η δημόσια περιουσία (υπερταμείο). Αργότερα, μετά τον αφελληνισμό των τραπεζών, έχει υποθηκευθεί ένα μεγάλο μέρος της ιδιωτικής περιουσίας – οπότε η Ελλάδα είναι έρμαιο των δανειστών της, με ελάχιστες νομικές δυνατότητες αντίδρασης.
(δ) Θετικό στοιχείο είναι το ότι, το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της χώρας μας δεν είναι πλέον σημαντικά ελλειμματικό, ο προϋπολογισμός επίσης, οπότε η Ελλάδα, εάν δεν αλλάξουν οι συνθήκες, μπορεί να επιβιώνει χωρίς ξένο δανεισμό – ο οποίος φυσικά θα ήταν αδύνατος για αρκετά χρόνια, μετά τη χρεοκοπία και την επιστροφή της στη δραχμή.
(ε) Το παραπάνω σημαίνει ότι, η Ελλάδα δεν θα ήταν σε θέση να πληρώνει τα υποχρεωτικά υφιστάμενα χρέη της, όπως τα 100 δις € που αναφέραμε, χωρίς τη λήψη νέων μέτρων – ενώ φυσικά θα εμπλεκόταν σε νομικές αντιπαραθέσεις με τους υπόλοιπους δανειστές της, με λίγες πιθανότητες επιτυχίας λόγω αυτών που έχουν ήδη υπογραφεί (αγγλικό δίκαιο, υποθήκευση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας).
(στ) Σε κάθε περίπτωση, τα μέτρα λιτότητας θα συνεχίζονταν, ξένες επενδύσεις μάλλον δεν θα διενεργούνταν τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια, οι καταθέσεις πιθανότατα θα χάνονταν, η κατανάλωση θα κατέρρεε οπότε τα έσοδα του δημοσίου, η επιβολή υψηλότερης φορολογίας για να αντισταθμισθούν δεν θα είχε αποτέλεσμα αφού έχει εξαντληθεί ήδη η φοροδοτική ικανότητα των Πολιτών, το ασφαλιστικό σύστημα θα χρεοκοπούσε (ήδη πνέει τα λοίσθια) κοκ.
Επίλογος
Συμπερασματικά, οι συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά μετά τις ενέργειες / παραλείψεις / προδοσίες των κυβερνήσεων, ειδικά αυτές του 2011, καθώς επίσης του 2015, οπότε δεν είναι καθόλου εύκολο σήμερα να βρεθούν κάποιες βιώσιμες λύσεις – ενώ κανένας απολύτως δεν είναι σε θέση να προβλέψει με σιγουριά τα αποτελέσματα της επιστροφής στη δραχμή, υπό τις σημερινές προϋποθέσεις. Μεταξύ άλλων με κατεστραμμένο παραγωγικό ιστό, με την ανεργία στα ύψη, με τους Πολίτες εξαθλιωμένους, με το ασφαλιστικό σύστημα στα όρια της κατάρρευσης, με υπερχρεωμένες τράπεζες, με εθνικά θέματα κοκ.
Ως εκ τούτου, το να ανοίγεται η συζήτηση για τη δραχμή σήμερα από την κυβέρνηση, όταν η χώρα έχει παγιδευτεί τόσο από την ίδια, όσο και από τις προηγούμενες, είναι κάτι περισσότερο από ανεύθυνο – εκτός εάν φυσικά γνωρίζει λύσεις που εμείς δεν έχουμε σκεφθεί, αν και το πιθανότερο είναι οι προθέσεις της που αναφέραμε προηγουμένως.
Το ίδιο ισχύει επίσης για όλους εκείνους που προτείνουν σήμερα την υιοθέτηση του εθνικού νομίσματος, θεωρώντας πως η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να μην πληρώσει τα χρέη της, χωρίς να υποστεί σοβαρές συνέπειες – αν και τελικά δεν φαίνεται ότι θα αποφευχθεί η χρεοκοπία και η δραχμή, οπότε θα διαπιστώσουν έμπρακτα τα αποτελέσματα αυτών που προτείνουν.
Ολοκληρώνοντας, δεν θέλουμε ούτε να απογοητεύσουμε αυτούς που θεωρούν «σανίδα σωτηρίας» τη δραχμή, ούτε να τρομοκρατήσουμε κανέναν – αφού ασφαλώς δεν θα επρόκειτο και δεν πρόκειται για το τέλος του κόσμου. «Καλό κουράγιο» λοιπόν θα λέγαμε, εν όψει ενός πολύ δύσκολου 2017 – με την ελπίδα φυσικά να διαψευσθούμε.
31/1/2017
http://www.analyst.gr/2017/01/31/kalo-kouragio/
2.
Ανοιχτή επιστολή σε έναν καλό δημοσιογράφο και κακό πολιτικό
Ανοιχτή επιστολή σε έναν καλό δημοσιογράφο και κακό πολιτικό
«Αγαπητέ Νίκο,
Σου γράφω με το δικαίωμα που μας δίνει η δημοσιογραφική μας ταυτότητα και με την εκτίμηση που έχω σ αυτή σου την ιδιότητα. Ιδιότητα που υπηρέτησες σαν από τους εγγράμματους και πολιτισμένους που διαθέτει ο κλάδος μας, όχι σε αφθονία είναι η αλήθεια. Λυπάμαι που δεν τρέφω την ίδια εκτίμηση και για την πολιτική σου ιδιότητα, παρ όλο που την υπηρετείς επίσης με πολιτισμό, σε αντίθεση με την πλειονότητα των κυβερνητικών συναδέρφων σου.
Αφορμή για την επιστολή μου είναι οι χτεσινές σου δηλώσεις για τη δραχμή. Και στόχος της επιστολής δεν είναι να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω μαζί σου, αλλά να ξεκαθαρίσω μερικά πολύ σοβαρά αυτονόητα, που φαίνεται ότι σε σένα, σε πολλά μέλη της κυβέρνησης, αλλά και στην πλειονότητα των μελών του κόμματος είναι παντελώς άγνωστα. Απευθύνομαι, λοιπόν έτσι σε όλους.
Η παρέμβασή μου αυτή επομένως δεν έχει προσωπικό χαρακτήρα, αλλά θεσμικό. Επειδή ό, τι λέτε και ό,τι κάνετε ως μέλη της κυβέρνησης ή του κόμματος- στο οποίο δεν ανήκεις- έχουν άμεση επίπτωση στις ζωές των καθημερινών ανθρώπων. Μ αυτή την έννοια έρχομαι στο πρώτο άγνωστο αυτονόητο: Το «εγώ».
Όταν αναλαμβάνει κανείς μια υπεύθυνη θέση παύει πια να εκπροσωπεί τον εαυτό του. Εκπροσωπεί τη θέση. Ενισχύοντάς την ή υποβαθμίζοντάς την με τον εαυτό του. Αν πρόκειται για εταιρία, μέσα στην εταιρία. Αν για υπηρεσία, μέσα στην υπηρεσία. Και αν πρόκειται για κόμμα ή κυβέρνηση, οπουδήποτε μιλά ή δρα δημόσια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Νίκος Ξυδάκης.
Αυτή την αυτονόητη θέση ευθύνης, δηλαδή υπευθυνότητας, την έχει υποβαθμίσει τα τελευταία χρόνια το πολιτικό προσωπικό και την έχει εξαφανίσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα μιας παρεξηγημένης «ελευθερίας στη διαφορετική άποψη μέσα στα όργανα»! Που εγώ τη θεωρώ «τάχα».
Ενώ, λοιπόν, αυτή η ελευθερία μπορεί να είναι πολύ χρήσιμη μέσα στα όργανα, είναι πολύ επικίνδυνη έξω από τα όργανα και μάλιστα από ανθρώπους που δεν ξέρουν να σταθμίσουν το κόστος των λόγων και των πράξεών τους.
Επιπλέον, αυτή η ελευθεριότητα «ό,τι γουστάρω λέω», που εφαρμόζεται κατά κόρον από κομματικά και κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει τίποτε άλλο από να προκαλεί σύγχυση στο λαό για το τι ακριβώς πρεσβεύει το κόμμα και η κυβέρνηση, που υποτίθεται ότι υπάρχουν για να υπηρετούν το λαό και όχι για να τον αποτρελαίνουν.
Για να υπηρετηθεί ένας σκοπός, λοιπόν, αυτός της διακυβέρνησης, ο πρωθυπουργός δεν εκπροσωπεί τον εαυτό του, δεν μιλάει ποτέ προσωπικά και δεν δικαιούται κι όλας, γιατί ό,τι λέει έχει βαρύνουσα σημασία για το λαό.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για όλους τους υπουργούς και όσους κατέχουν δημόσια θέση. Τις προσωπικές τους απόψεις μπορούν να τις μοιράζονται με τους φίλους τους στις ταβέρνες και στο σπίτι τους. Όταν μιλάνε δημόσια εκπροσωπούν την καρέκλα τους. Η πολιτική και η καρέκλα έχουν τίμημα. Δεν μπορεί να ταξιδεύεις πρώτη θέση τζάμπα.
Εσύ αγαπητέ Νίκο, ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος δεν είσαι ο εαυτός σου. Ο εαυτός σου υπηρετεί τη θέση και όχι η θέση τον εαυτό. Εκπροσωπείς, λοιπόν, τον πρωθυπουργό και την κοινοβουλευτική ομάδα. Είσαι η φωνή τους και κανενός άλλου η φωνή. Ούτε καν του εαυτού σου.
Όταν ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της κυβερνητικής πλειοψηφίας Νίκος Ξυδάκης δηλώνει δημόσια ότι δεν πρέπει να έχουμε ταμπού με το νόμισμα και ότι πρέπει να έχουμε τη χρήσιμη ελευθερία να συζητάμε για το μέλλον, ακόμα και στη Βουλή, χωρίς να αποκλείουμε καμιά διέξοδο, ο εκπρόσωπος αυτός δίνει τα εξής μηνύματα:
Προς το λαό ότι μπορεί και να πάμε στη δραχμή, επομένως τον στέλνεις στα γκισέ να αρχίσει να μαζεύει σιγά σιγά τις καταθέσεις του. Όσους τα έχουν σπίτι τους τούς λες κρατάτε τα εκεί. Όσους τα έχουν έξω και τα φέρνουν δειλά- δειλά τους λες ξαναδιώξτε τα.
Προς επιχειρηματίες, ότι η κυβέρνηση συζητάει και αυτό το ενδεχόμενο, επομένως μην ξανοίγεστε σε δουλειές. Προς ξένους επιχειρηματίες, funds, κράτη (μην ξεχνάς ότι οι πρεσβευτές στέλνουν κάθε μέρα report στις χώρες τους) ότι τα πράγματα είναι ρευστά στην Ελλάδα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη χώρα.
Προς δανειστές ότι η κυβέρνηση απειλεί πάλι α λα 2015 με βέβαιο αποτέλεσμα να σκληρύνουν ακόμα πιο πολύ τη στάση τους και να τρέχει νερό στο μύλο του δρ Σόιμπλε, που θέλει τη χώρα στη δραχμή.
Προς Αγορές, να αυξάνονται τα επιτόκια δανεισμού της χώρας αντί να μειώνονται- όπως έγινε σήμερα- και να βλάπτονται τα ελληνικά ομόλογα.
Ο δημοσιογράφος Νίκος Ξυδάκης με την εγγράμματη και πολιτισμένη πέννα του μπορεί να γράφει ενυπόγραφα για τη δραχμή ό,τι θέλει. Ο πολίτης Νίκος Ξυδάκης μπορεί να λέει και να γράφει ό,τι θέλει και να μετέχει ή να προκαλεί δημόσιες και ακαδημαϊκές συζητήσεις για το θέμα.
Ο πολιτικός Νίκος Ξυδάκης μπορεί να συζητάει μόνο στα κλειστά κυβερνητικά όργανα και σε κλειστές υπηρεσιακές συνεδριάσεις τα σενάρια για μετάβαση στη δραχμή και να ζητάει και υπεύθυνες μελέτες γι αυτά. Πουθενά αλλού. Ιδίως αν αυτή δεν είναι η επίσημη θέση της κυβέρνησής του, που δεν θέλει, αλλά ούτε και μπορεί να αντιμετωπίσει μιά μετάβαση σε δραχμή. Και ξέρει ότι ούτε σαν εκβιασμός δεν πιάνει.
Ο πολίτης και ο δημοσιογράφος Νίκος Ξυδάκης έχουν δίκιο όταν δήλωσαν χτες ότι «δεν πρέπει να έχουμε ταμπού όταν κουβεντιάζουμε για τη μοίρα ενός λαού. Πρέπει να φτιάχνουμε σενάρια για μια στάλα αισιοδοξίας και ελπίδας στο μέλλον. Δεν πρέπει να δαιμονοποιούμε την ίδια την πνευματική έρευνα και την πνευματική συζήτηση.»
Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Νίκος Ξυδάκης, όμως, δεν έχει απλώς άδικο όταν τα λέει αυτά. Μαρτυράει άγνοια βασικών οικονομικών και κοινωνικών δεδομένων και εγκληματεί.
Επειδή, θα ώφειλε να ξέρει ότι η μετάβαση σε εθνικό νόμισμα έχει συγκεκριμένες βαρύτατες επιπτώσεις στο λαό αποκλειστικά και μάλιστα στα πιο ασθενή του στρώματα. Τα οποία θα άξιζε ΙΣΩΣ τον κόπο να τα υποστεί για να βγει πιο σύντομα στην επιφάνεια υπό μερικές προϋποθέσεις: Να έχει προετοιμαστεί με εξονυχιστική πληροφόρηση για το τι θα τραβήξει για τουλάχιστον τρία με τέσσερα χρόνια. Να έχει συμφωνήσει για την Κατοχική πείνα που θα περάσει. Να ξέρει ότι το χρέος του που είναι σε ευρώ θα το πληρώνει σε δραχμές επί 200 χρόνια, ακόμα κι αν κάνει στάση πληρωμών! Να στηρίξουν τη δραχμή οι δανειστές του Ευρωπαίοι και Αμερικανοί!! Όλα τα νομίσματα κάπου εντάσσονται.
Αλλά, είναι έτοιμος να τρέφεται με κουπόνια, να ψάχνει τη βενζίνη και το πετρέλαιο με μπιτόνια σε ουρές χιλιομέτρων, να ξανανάψει ξυλόσομπα και να γυρίσει στα χωράφια των παππούδων του για να παράξει προϊόντα, αν δεν βρει δουλειά στις ξένες και ελληνικές εταιρίες με δουλειά 12ωρο για λίγες δραχμές και χωρίς κανένα δικαίωμα, α λα δεκαετία του ’50 και να είναι η όποια περιουσία του σε δραχμές ενώ των Βούλγαρων πχ σε ευρώ; Και να το κάνει για λίγα χρόνια;
Η απάντηση είναι ΟΧΙ Νίκο. Ο λαός δεν είναι προετοιμασμένος από κανέναν γι αυτό. Και δεν το θέλει κι όλας. Και η απάντηση αυτή κρύβει και την άλλη απάντηση στο ερώτημα: Είναι δυνατόν ένας υπουργός, που δεν στερείται μόρφωσης και δεν έρχεται από το πουθενά, να μην τα ξέρει αυτά τα αυτονόητα;
Όπως είπα και στην αρχή, σου γράφω με όλη την εκτίμηση προς τον δημοσιογράφο, που ήταν πολύ καλός στον τομέα της κουλτούρας, την οποίο υπηρέτησε επί χρόνια. Και ο οποίος ζητάει μέσα από το στόμα του πολιτικού, πνευματικές και χωρίς ταμπού συζητήσεις. Και να ευχηθώ να επιστρέψεις σ αυτόν. Γιατί από εκεί υπηρετείς το λαό. Από εδώ τον καταστρέφεις.
Με ειλικρίνεια».
1 Φεβρουαρίου 2017
Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης
http://www.liberal.gr/arthro/111787/apopsi/stili-alatos/anoichti-epistoli-se-enan-kalo-dimosiografo-kai-kako-politiko.html
3.
Ας συζητήσουμε, λοιπόν, για τη δραχμή...
Eίτε «δαιμονοποιημένη», είτε ως πολιτικό και οικονομικό «ταμπού» - όπως είπε ο Νίκος Ξυδάκης - η συζήτηση περί δραχμής άνοιξε βιαίως και δια χειρός Σόιμπλε το καλοκαίρι του 2015. Κι έκτοτε ανοιγοκλείνει εξίσου βιαίως, είτε θεωρητικά είτε εν είδει απειλής προς την Ελλάδα, μένοντας όμως πάντοτε αποσπασματική και ατελής.
Για όσους δε, ορθώς ή λάθος, θεωρούν ότι πρόκειται για μια συζήτηση που πρέπει τελικά να γίνει σε βάθος στην παρούσα συγκυρία, χρήσιμο είναι να θυμηθούμε κάποια από τα στοιχεία, δεδομένα και εκτιμήσεις που έχουν κατατεθεί κατά καιρούς για το τι θα μπορούσε να σημαίνει η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα:
Το κατά κεφαλήν κόστος και η υποτίμηση
Σύμφωνα με μελέτη της ελβετικής UBS του 2011, εάν μια αδύναμη χώρα όπως η Ελλάδα αποχωρήσει από το ευρώ, το κατά κεφαλήν κόστος θα είναι 9.500 έως 11.500 ευρώ τον πρώτο χρόνο και από 3.000 έως 4.000 ευρώ τα επόμενα χρόνια. Η δε αποχώρηση θα συνοδευθεί από πτωχεύσεις επιχειρήσεων, στάση πληρωμών, κατάρρευση τραπεζών και διεθνών εμπορικών συναλλαγών, ενώ μια υποτίμηση του νέου νομίσματος δεν θα διευκόλυνε την κατάσταση.
Με βάση τις εκτιμήσεις των ελληνικών συστημικών τραπεζών το καλοκαίρι του 2015 μια έξοδος από το ευρώ θα οδηγούσε σε υποτίμηση των συνολικών περιουσιακών στοιχείων των ελλήνων της τάξης του 50%, ενώ παράλληλα θα τροφοδοτήσει ετήσιο ποσοστό πληθωρισμού της τάξης του 10-20%
Σύμφωνα με μελέτη του καθηγητή Οικονομικών Επιστημών Παναγιώτη Πετράκη του 2014 ένα "Grexit" θα μπορούσε να δημιουργήσει στην Ελλάδα την άμεση χρηματοδοτική ανάγκη επιπλέον 110 με 150 δις ευρώ, σε περίπτωση υποτίμησης του νέου εθνικού νομίσματος κατά 50% με 90%.
'Οπως δήλωνε ο νυν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης τον Δεκέμβριο του 2012 «επιστροφή στη δραχμή στο πλαίσιο της ΕΕ, με τους υφιστάμενους συσχετισμούς, από την άποψη των εργαζόμενων τάξεων, σημαίνει συνέχιση της άγριας λιτότητας με άλλα μέσα. Ακριβώς γι’ αυτό πιστεύω ότι, αν υπάρξει μεθόδευση ή πρωτοβουλία για την έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ, αυτή δεν θα προέλθει από την αριστερά αλλά από απειλούμενα τμήματα της ελληνικής οικονομικής ολιγαρχίας».
Το σχέδιο Λαπαβίτσα
Στον αντίποδα, στην μόνη εκτενή μελέτη για τα οφέλη από την επιστροφή στη δραχμή που έχει δημοσιοποιηθεί μέχρι στιγμής, στο «Σχέδιο Κοινωνικής Αλλαγής και Εθνικής Ανασυγκρότησης για την Ελλάδα» του 2015 του Κώστας Λαπαβίτσας και του Χάινερ Φλάσμπεκ, επισημαίνονται μεταξύ άλλων τα εξής:
Στα πρώτα ένα ή δυο χρόνια μετά την έξοδο η Ελλάδα μπορεί να περιμένει μια ανάκαμψη που θα στηρίζεται κυρίως στις Μικρομεσαίες επιχειρήσεις καθώς η εσωτερική ζήτηση, θα μπορούσε να αναζωογονηθεί και οι αναξιοποίητοι αυτή τη στιγμή πόροι (εργασία και κεφαλαιουχικός εξοπλισμός) θα μπορούσαν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ξανά για να γίνει ανάκτηση της εγχώριας αγοράς.
Κρίνοντας την τρέχουσα κατάσταση της οικονομίας, η οποία αντιμετωπίζει παγιωμένο αποπληθωρισμό της τάξης του 2% και υπό το πρίσμα των αχρησιμοποίητων πόρων της οικονομίας, είναι απίθανο ο πληθωρισμός τον επόμενο χρόνο της αλλαγής του νομίσματος να υπερβεί το 10%.
Είναι δυνατόν ωστόσο βραχυπρόθεσμα, η αξία του νέου νομίσματος να μειωθεί σημαντικά σε σχέση με το ευρώ και άλλα νομίσματα, έχοντας έτσι αρνητικές συνέπειες για τις αγορές, τις εισροές και τα τελικά αγαθά. Αυτός ο κίνδυνος είναι πραγματικός εν όψει πιθανών κερδοσκοπικών επιθέσεων κατά της δραχμής στη διάρκεια της αρχικής περιόδου, αλλά δεν πρέπει να μεγαλοποιείται. Η αρχική περίοδος της απότομης μείωσης, η οποία θα μπορούσε να φτάσει το 50%, είναι απίθανο να κρατήσει περισσότερο από λίγες εβδομάδες και η συνολική περίοδος προσαρμογής της ισοτιμίας ίσως διαρκέσει έξι μήνες.
Σίγουρα, η έξοδος θα μείωνε την αγοραστική δύναμη των τραπεζικών καταθέσεων που σχετίζονται με τις εισαγωγές, αλλά επίσης θα μείωνε και την αξία των τραπεζικών δανείων οφελώντας για τα μεσαία στρώματα.
Η τροφοδοσία της αγοράς σε ορισμένα βασικά αγαθά - φάρμακα, τρόφιμα και καύσιμα - θα καταστεί ένα σημαντικό ζήτημα, αλλά για μικρό χρονικό διάστημα. Διοικητικά μέτρα πιθανόν να είναι αναγκαία για την εξασφάλιση της πρόσβασης σε βασικά αγαθά για τη βιομηχανία και τις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.
31 Ιαν. 2017
Νικόλ Λειβαδάρη
http://tvxs.gr/news/ellada/syzitisoyme-loipon-gia-ti-draxmi
4.
Και πάλι επί τάπητος το Grexit με γερμανικές προδιαγραφές.
Δυστυχώς, οι φόβοι μου για GREXIT με προδιαγραφές Wolfgang Schaeuble επαληθεύονται, αφού οι πολυάριθμες σχετικές προειδοποιήσεις μου δεν εισακούστηκαν από τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, που αφού εξαθλίωσαν τη χώρα, την οδηγούν στο βάραθρο. Και εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι οι “δραχμιστές” είναι οι προδότες, και όχι οι ίδιοι, που ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ τους και ΕΝ ΨΥΧΡΩ, αποκοιμίζουν το λαό με ιστορίες αγρίων, ότι δήθεν “έρχεται η ανάπτυξη”, ότι δήθεν “βγαίνουμε στις αγορές”, και από την πλευρά της εκάστοτε αντιπολίτευσης ότι δήθεν “κατέχει τις μαγικές συνταγές ανόρθωσης της χώρας”.
Δεν χρειάζεται η επίκληση “συνομοσιών” που δεν αρέσουν στους “αντιλαϊκιστές” κυβερνήτες μας (παρότι είναι οι ίδιοι ΛΑΙΚΙΣΤΕΣ, και μάλιστα πολύ πιο επικίνδυνοι από αυτούς που οι ίδιοι κατηγορούν) για να διαπιστώσει κανείς ότι τα μνημόνια που υπέγραψαν ΟΛΕΣ οι ελληνικές κυβερνήσεις (με κλειστά μάτια; χωρίς να έχουν μελετήσει το περιεχόμενό τους; με το πιστόλι στον κρόταφο; με φούμαρα ότι “αυτοί θα καταφέρουν το ακατόρθωτο”΄;;;) περιελάμβαναν μέτρα, που βαφτίστηκαν ως δήθεν “αναγκαίες μεταρρυθμίσεις”, αλλά που στην πραγματικότητα (ακόμη και για μη οικονομολόγους), επρόκειτο (στο συντριπτικό τους ποσοστό) για μέτρα ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΑ από αυτά που είχε ανάγκη η ελληνική οικονομία. Για μέτρα που ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ ήταν 1000/00 βέβαιο ότι θα την καταστρέψουν. Για μέτρα, που ικανοποιούσαν τους πιο φανατικούς νεοφιλελεύθερους, που έψαχναν την επιτυχία που ουδέποτε είχαν στο “πειραματόζωο Ελλάδα”. Ετσι, και μετά, και αφού ο πρ. επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ Olivier Blanchard είχε τη στοιχειώδη εντιμότητα να παραδεχθεί δημόσια ότι……το ελληνικό πρόγραμμα ήταν τραγικά λανθασμένο, οι δανειστές μας, με τη συναίνεση και των δικών μας κυβερνητών……ΣΙΩΠΗΣΑΝ και ΡΙΧΤΗΚΑΝ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ για να συνεχίσουν ΕΝ ΠΛΗΡΕΙ ΓΝΩΣΕΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΤΑ την εφαρμογή ενός καταστρεπτικού, για τη χώρα, και παντελώς αδιέξοδου προγράμματος, με εντελώς εσφαλμένες δήθεν μεταρρυθμίσεις, περιορίζοντας την παρουσία τους στις περιοδικές “ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΕΙΣ”. Με παρωπίδες καλά προσαρμοσμένες στο πρόσωπο, για να μη βλέπουν πέρα από τον ορίζοντα του τέλους των εκάστοτε “διαπραγματεύσεων” (που ουδέποτε ήταν ή είναι τέτοιες, αφού το τέλος είναι εκ των προτέρων γνωστό: πανικόβλητη υποχώρηση στις ολοένα πιο εγκληματικές, για τη χώρα, αξιώσεις των δανειστών, και καταπάτηση όλων ανεξαιρέτως των αρχικών, των υπερήφανων, των παφλατάδικων ΚΟΚΚΙΝΩΝ ΓΡΑΜΜΩΝ).
Το ελληνικό δράμα δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό, από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειψε τις αρχικές του θέσεις περί ΡΗΞΗΣ-ΣΚΙΣΙΜΑΤΟΣ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ κτλ., κτλ., κατηγορώντας αμέσως στη συνέχεια ΩΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ, όλους εκείνους που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ επειδή ήταν αντίθετοι στη χωρίς ημερομηνία λήξης ΚΟΛΑΣΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ. Όλους εκείνους που ήθελαν τους Έλληνες “να σταθούν στα πόδια τους”, να υποκαταστήσουν τους Γερμανούς στη λήψη αποφάσεων για την πατρίδα τους, να πάρουν τις τύχες της Ελλάδας στα χέρια τους, και να αντιμετωπίσουν τις όποιες δυσκολίες (που φυσικά θα υπάρξουν) με γνώμονα το ελληνικό και όχι το ευρωπαϊκό (ή το γερμανικό) συμφέρον). Γιατί, αυτά δεν συμπίπτουν (καιρός να το καταλάβουμε), γιατί είναι αντιμαχόμενα συμφέροντα.
Ήδη, πηγαίνουμε για “πτώχευση” και GREXIT. Που δεν θα ήταν κακό, αλλά αντιθέτως θα μπορούσε να είναι η ΛΥΣΗ, αν αυτά γινόταν με ελληνική πρωτοβουλία και με βάση ένα σοβαρό πρόγραμμα, το οποίο, ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ ΠΑΝΤΟΤΕ ΤΟΥ ΔΥΝΑΤΟΥ, θα προσπαθούσε να μετριάσει τις αρνητικές συνέπειες του πρώτου καιρού (12-18 μήνες) και να ενθαρρύνει τις θετικές συνέπειες του εγχειρήματος.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, οι συζητήσεις που κατακλύζουν τηλεόραση και ραδιόφωνο, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος του Τύπου, για το θέμα της επιστροφής στο εθνικό μας νόμισμα, κινούνται σε επίπεδα απαράδεκτης άγνοιας (ηθελημένης ή μη;), ασύγγνωστης επιπολαιότητας, θλιβερής μιζέριας, και αντεθνικής συμπεριφοράς. Πολυάριθμοι κράχτες, που με βάση τουλάχιστον τα όσα (με στόμφο και απόλυτη βεβαιότητα) υποστηρίζουν, δείχνουν να αγνοούν ακόμη και τις γνώσεις πρωτοετών φοιτητών των οικονομικών, πανικοβάλλουν τους απλούς πολίτες για το GREXIT, με επιχειρήματα που, κανονικά, θα έπρεπε να προκαλούν γέλια, που αντικατοπτρίζουν τις επιθυμίες των δανειστών, αλλά και τους μεγαλύτερους φόβους τους (για ένα ελληνικών προδιαγραφών GREXIT), καταλήγουν στο ανιστόρητο συμπέρασμα “τι ευρώ, τι δραχμή”!!!!, συμπυκνώνουν το όλο ελληνικό πρόβλημα και τη λύση του στο ότι με τη δραχμή “θα….πλουτίσουν οι έχοντες χρήματα στο εξωτερικό”, ενισχύουν εγκληματικά την απαισιοδοξία του μέσου πολίτη, διαβεβαιώνοντάς τον ότι δήθεν θα “πεθάνουμε από την πείνα”, επειδή, δήθεν “η Ελλάδα δεν παράγει ΤΙΠΟΤΕ”, και επειδή, δήθεν “εμείς , δεν είμαστε για ΤΙΠΟΤΕ ΙΚΑΝΟΙ”…..και αρνούνται να ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν πόσο, μα πόσο βαθιά είναι η άβυσσος που μας οδηγεί, ολοένα πιο κοντά της, το τέλος κάθε οικτρής νέας “διαπραγμάτευσης”, “αξιολόγησης”, “τετελεσμένων”, το ίδιο είναι όπως και να το πούμε. Σε δουλειά να βρισκόμαστε, ευκαιρίες να έχουμε για να πηγαίνουμε και να ευχόμαστε στις Βρυξέλλες και αλλού, να βγαίνουμε στα κανάλια, με ύφος υπεροπτικό και να δηλώνουμε ότι “δεν συζητούμε μείωση συντάξεων”, ενώ την έχουμε υπογράψει, “ούτε σκέψη για μαζικές απολύσεις”, ενώ αποτελούν ήδη ελληνική πραγματικότητα, και πλήθος άλλων ΔΕΝ, που έχουν γίνει, ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ!!!!!
Οι κυβερνήτες, η αντιπολίτευση και οι κομπάρσοι τους, “τα ξέρουν ΟΛΑ”. Και ενδεχομένως να τα γνωρίζουν, αλλά οπωσδήποτε αυτά που επιλέγουν να εξαγγέλλουν προς τα έξω ανήκουν στο χώρο της πλήρους, όσο και επικίνδυνης άγνοιας (ηθελημένης ή μη;;;;). Και με τις συνθήκες αυτές, είναι βέβαιο, πως αν αύριο γινόταν δημοψήφισμα με το ερώτημα “ΕΥΡΩ Ή ΔΡΑΧΜΗ”, το αποτέλεσμα θα ήταν συντριπτικό υπέρ του ΕΥΡΩ”……για να μην “πεινάσουμε”, να μην “πεθάνουμε από το κρύο και την έλλειψη φαρμάκων”, να μην “κάνουμε πλούσιους όσους έχουν χρήματα έξω”, “να μην “χάσουμε την ιδιότητα του Ευρωπαίου, χωρίς το ΕΥΡΩ”, να μη “γίνουμε οπισθοδρομικοί Βαλκάνιοι (αν, και αρκετοί από τους γείτονες μας έχουν ήδη ξεπεράσει)”, “να μη μείνουμε χωρίς ευρωπαϊκή ομπρέλα για τα εθνικά μας θέματα (λες και έχουμε έστω και την ελάχιστη στήριξη των εταίρων μας, όσο οι Τούρκοι κάνουν τον περίπατό τους στις αυλές των σπιτιών των νησιών μας” κ.ο.κ., κ.ο.κ. (τα επιχειρήματα χωρίς βάση είναι αναρίθμητα).
Δεν θα επικαλεστώ σοβαρά επιχειρήματα υπέρ της επανόδου στο εθνικό νόμισμα, που γράφτηκαν στο διάστημα αυτών των κρίσιμων χρόνων από μένα ή και από πλήθος σοβαρών οικονομολόγων (φυσικά, μακροοικονομολόγων και όχι τραπεζιτών), Ελλήνων και ξένων, αφού δεν υπάρχει περίπτωση να εισακουστούν από αυτούς που τα ξέρουν καλύτερα και έχουν πρόσβαση στα ΜΜΕ. Θα επικαλεστώ, μόνο, ένα βιβλίο που βρήκα εξαιρετικό, για την απλότητα, τη σαφήνεια, την ορθή σκέψη, τη σοβαρή ανάλυση και τις λύσεις που προτείνει με συνεχείς αναφορές στο ελληνικό δράμα: το τελευταίο βιβλίο του νομπελίστα Joseph Stiglitz, για το καταστρεπτικό ευρώ. Αυτός, μάλλον γνωρίζει καλύτερα από τα “παπαγαλάκια” των ΜΜΕ, και δυστυχώς όχι μόνο, το πού πάμε με τα μνημόνια, και πόσο η δραχμή εμφανίζεται ως η μοναδική μας ΛΥΣΗ.
Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
31/1/2017
http://marianegreponti-delivanis.blogspot.gr/
5.
Πρέπει να τελειώνουμε με την αξιολόγηση εδώ και τώρα!
Είναι η δραχμή η λύση;
Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν πως η λύση στην οικονομική κρίση που μας μαστίζει εδώ και 8 χρόνια είναι η επάνοδος στη δραχμή, και πολλοί περισσότεροι είναι αυτοί που αγνοούν το τεράστιο κόστος της μη επίτευξης μιας συνολικής και τελικής "Συμφωνίας Διάσωσης" της Χώρας μας με τους Εταίρους μας!
Ας συζητήσουμε, λοιπόν, για τη δραχμή...
Eίτε «δαιμονοποιημένη», είτε ως πολιτικό και οικονομικό «ταμπού» - όπως είπε ο Νίκος Ξυδάκης - η συζήτηση περί δραχμής άνοιξε βιαίως και δια χειρός Σόιμπλε το καλοκαίρι του 2015. Κι έκτοτε ανοιγοκλείνει εξίσου βιαίως, είτε θεωρητικά είτε εν είδει απειλής προς την Ελλάδα, μένοντας όμως πάντοτε αποσπασματική και ατελής.
Για όσους δε, ορθώς ή λάθος, θεωρούν ότι πρόκειται για μια συζήτηση που πρέπει τελικά να γίνει σε βάθος στην παρούσα συγκυρία, χρήσιμο είναι να θυμηθούμε κάποια από τα στοιχεία, δεδομένα και εκτιμήσεις που έχουν κατατεθεί κατά καιρούς για το τι θα μπορούσε να σημαίνει η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα:
Το κατά κεφαλήν κόστος και η υποτίμηση
Σύμφωνα με μελέτη της ελβετικής UBS του 2011, εάν μια αδύναμη χώρα όπως η Ελλάδα αποχωρήσει από το ευρώ, το κατά κεφαλήν κόστος θα είναι 9.500 έως 11.500 ευρώ τον πρώτο χρόνο και από 3.000 έως 4.000 ευρώ τα επόμενα χρόνια. Η δε αποχώρηση θα συνοδευθεί από πτωχεύσεις επιχειρήσεων, στάση πληρωμών, κατάρρευση τραπεζών και διεθνών εμπορικών συναλλαγών, ενώ μια υποτίμηση του νέου νομίσματος δεν θα διευκόλυνε την κατάσταση.
Με βάση τις εκτιμήσεις των ελληνικών συστημικών τραπεζών το καλοκαίρι του 2015 μια έξοδος από το ευρώ θα οδηγούσε σε υποτίμηση των συνολικών περιουσιακών στοιχείων των ελλήνων της τάξης του 50%, ενώ παράλληλα θα τροφοδοτήσει ετήσιο ποσοστό πληθωρισμού της τάξης του 10-20%
Σύμφωνα με μελέτη του καθηγητή Οικονομικών Επιστημών Παναγιώτη Πετράκη του 2014 ένα "Grexit" θα μπορούσε να δημιουργήσει στην Ελλάδα την άμεση χρηματοδοτική ανάγκη επιπλέον 110 με 150 δις ευρώ, σε περίπτωση υποτίμησης του νέου εθνικού νομίσματος κατά 50% με 90%.
'Οπως δήλωνε ο νυν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης τον Δεκέμβριο του 2012 «επιστροφή στη δραχμή στο πλαίσιο της ΕΕ, με τους υφιστάμενους συσχετισμούς, από την άποψη των εργαζόμενων τάξεων, σημαίνει συνέχιση της άγριας λιτότητας με άλλα μέσα. Ακριβώς γι’ αυτό πιστεύω ότι, αν υπάρξει μεθόδευση ή πρωτοβουλία για την έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ, αυτή δεν θα προέλθει από την αριστερά αλλά από απειλούμενα τμήματα της ελληνικής οικονομικής ολιγαρχίας».
Το σχέδιο Λαπαβίτσα
Στον αντίποδα, στην μόνη εκτενή μελέτη για τα οφέλη από την επιστροφή στη δραχμή που έχει δημοσιοποιηθεί μέχρι στιγμής, στο «Σχέδιο Κοινωνικής Αλλαγής και Εθνικής Ανασυγκρότησης για την Ελλάδα» του 2015 του Κώστας Λαπαβίτσας και του Χάινερ Φλάσμπεκ, επισημαίνονται μεταξύ άλλων τα εξής:
Στα πρώτα ένα ή δυο χρόνια μετά την έξοδο η Ελλάδα μπορεί να περιμένει μια ανάκαμψη που θα στηρίζεται κυρίως στις Μικρομεσαίες επιχειρήσεις καθώς η εσωτερική ζήτηση, θα μπορούσε να αναζωογονηθεί και οι αναξιοποίητοι αυτή τη στιγμή πόροι (εργασία και κεφαλαιουχικός εξοπλισμός) θα μπορούσαν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ξανά για να γίνει ανάκτηση της εγχώριας αγοράς.
Κρίνοντας την τρέχουσα κατάσταση της οικονομίας, η οποία αντιμετωπίζει παγιωμένο αποπληθωρισμό της τάξης του 2% και υπό το πρίσμα των αχρησιμοποίητων πόρων της οικονομίας, είναι απίθανο ο πληθωρισμός τον επόμενο χρόνο της αλλαγής του νομίσματος να υπερβεί το 10%.
Είναι δυνατόν ωστόσο βραχυπρόθεσμα, η αξία του νέου νομίσματος να μειωθεί σημαντικά σε σχέση με το ευρώ και άλλα νομίσματα, έχοντας έτσι αρνητικές συνέπειες για τις αγορές, τις εισροές και τα τελικά αγαθά. Αυτός ο κίνδυνος είναι πραγματικός εν όψει πιθανών κερδοσκοπικών επιθέσεων κατά της δραχμής στη διάρκεια της αρχικής περιόδου, αλλά δεν πρέπει να μεγαλοποιείται. Η αρχική περίοδος της απότομης μείωσης, η οποία θα μπορούσε να φτάσει το 50%, είναι απίθανο να κρατήσει περισσότερο από λίγες εβδομάδες και η συνολική περίοδος προσαρμογής της ισοτιμίας ίσως διαρκέσει έξι μήνες.
Σίγουρα, η έξοδος θα μείωνε την αγοραστική δύναμη των τραπεζικών καταθέσεων που σχετίζονται με τις εισαγωγές, αλλά επίσης θα μείωνε και την αξία των τραπεζικών δανείων οφελώντας για τα μεσαία στρώματα.
Η τροφοδοσία της αγοράς σε ορισμένα βασικά αγαθά - φάρμακα, τρόφιμα και καύσιμα - θα καταστεί ένα σημαντικό ζήτημα, αλλά για μικρό χρονικό διάστημα. Διοικητικά μέτρα πιθανόν να είναι αναγκαία για την εξασφάλιση της πρόσβασης σε βασικά αγαθά για τη βιομηχανία και τις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.
31 Ιαν. 2017
Νικόλ Λειβαδάρη
http://tvxs.gr/news/ellada/syzitisoyme-loipon-gia-ti-draxmi
4.
Και πάλι επί τάπητος το Grexit με γερμανικές προδιαγραφές.
Δυστυχώς, οι φόβοι μου για GREXIT με προδιαγραφές Wolfgang Schaeuble επαληθεύονται, αφού οι πολυάριθμες σχετικές προειδοποιήσεις μου δεν εισακούστηκαν από τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, που αφού εξαθλίωσαν τη χώρα, την οδηγούν στο βάραθρο. Και εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι οι “δραχμιστές” είναι οι προδότες, και όχι οι ίδιοι, που ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ τους και ΕΝ ΨΥΧΡΩ, αποκοιμίζουν το λαό με ιστορίες αγρίων, ότι δήθεν “έρχεται η ανάπτυξη”, ότι δήθεν “βγαίνουμε στις αγορές”, και από την πλευρά της εκάστοτε αντιπολίτευσης ότι δήθεν “κατέχει τις μαγικές συνταγές ανόρθωσης της χώρας”.
Δεν χρειάζεται η επίκληση “συνομοσιών” που δεν αρέσουν στους “αντιλαϊκιστές” κυβερνήτες μας (παρότι είναι οι ίδιοι ΛΑΙΚΙΣΤΕΣ, και μάλιστα πολύ πιο επικίνδυνοι από αυτούς που οι ίδιοι κατηγορούν) για να διαπιστώσει κανείς ότι τα μνημόνια που υπέγραψαν ΟΛΕΣ οι ελληνικές κυβερνήσεις (με κλειστά μάτια; χωρίς να έχουν μελετήσει το περιεχόμενό τους; με το πιστόλι στον κρόταφο; με φούμαρα ότι “αυτοί θα καταφέρουν το ακατόρθωτο”΄;;;) περιελάμβαναν μέτρα, που βαφτίστηκαν ως δήθεν “αναγκαίες μεταρρυθμίσεις”, αλλά που στην πραγματικότητα (ακόμη και για μη οικονομολόγους), επρόκειτο (στο συντριπτικό τους ποσοστό) για μέτρα ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΑ από αυτά που είχε ανάγκη η ελληνική οικονομία. Για μέτρα που ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ ήταν 1000/00 βέβαιο ότι θα την καταστρέψουν. Για μέτρα, που ικανοποιούσαν τους πιο φανατικούς νεοφιλελεύθερους, που έψαχναν την επιτυχία που ουδέποτε είχαν στο “πειραματόζωο Ελλάδα”. Ετσι, και μετά, και αφού ο πρ. επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ Olivier Blanchard είχε τη στοιχειώδη εντιμότητα να παραδεχθεί δημόσια ότι……το ελληνικό πρόγραμμα ήταν τραγικά λανθασμένο, οι δανειστές μας, με τη συναίνεση και των δικών μας κυβερνητών……ΣΙΩΠΗΣΑΝ και ΡΙΧΤΗΚΑΝ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ για να συνεχίσουν ΕΝ ΠΛΗΡΕΙ ΓΝΩΣΕΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΤΑ την εφαρμογή ενός καταστρεπτικού, για τη χώρα, και παντελώς αδιέξοδου προγράμματος, με εντελώς εσφαλμένες δήθεν μεταρρυθμίσεις, περιορίζοντας την παρουσία τους στις περιοδικές “ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΕΙΣ”. Με παρωπίδες καλά προσαρμοσμένες στο πρόσωπο, για να μη βλέπουν πέρα από τον ορίζοντα του τέλους των εκάστοτε “διαπραγματεύσεων” (που ουδέποτε ήταν ή είναι τέτοιες, αφού το τέλος είναι εκ των προτέρων γνωστό: πανικόβλητη υποχώρηση στις ολοένα πιο εγκληματικές, για τη χώρα, αξιώσεις των δανειστών, και καταπάτηση όλων ανεξαιρέτως των αρχικών, των υπερήφανων, των παφλατάδικων ΚΟΚΚΙΝΩΝ ΓΡΑΜΜΩΝ).
Το ελληνικό δράμα δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό, από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειψε τις αρχικές του θέσεις περί ΡΗΞΗΣ-ΣΚΙΣΙΜΑΤΟΣ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ κτλ., κτλ., κατηγορώντας αμέσως στη συνέχεια ΩΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ, όλους εκείνους που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ επειδή ήταν αντίθετοι στη χωρίς ημερομηνία λήξης ΚΟΛΑΣΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ. Όλους εκείνους που ήθελαν τους Έλληνες “να σταθούν στα πόδια τους”, να υποκαταστήσουν τους Γερμανούς στη λήψη αποφάσεων για την πατρίδα τους, να πάρουν τις τύχες της Ελλάδας στα χέρια τους, και να αντιμετωπίσουν τις όποιες δυσκολίες (που φυσικά θα υπάρξουν) με γνώμονα το ελληνικό και όχι το ευρωπαϊκό (ή το γερμανικό) συμφέρον). Γιατί, αυτά δεν συμπίπτουν (καιρός να το καταλάβουμε), γιατί είναι αντιμαχόμενα συμφέροντα.
Ήδη, πηγαίνουμε για “πτώχευση” και GREXIT. Που δεν θα ήταν κακό, αλλά αντιθέτως θα μπορούσε να είναι η ΛΥΣΗ, αν αυτά γινόταν με ελληνική πρωτοβουλία και με βάση ένα σοβαρό πρόγραμμα, το οποίο, ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ ΠΑΝΤΟΤΕ ΤΟΥ ΔΥΝΑΤΟΥ, θα προσπαθούσε να μετριάσει τις αρνητικές συνέπειες του πρώτου καιρού (12-18 μήνες) και να ενθαρρύνει τις θετικές συνέπειες του εγχειρήματος.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, οι συζητήσεις που κατακλύζουν τηλεόραση και ραδιόφωνο, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος του Τύπου, για το θέμα της επιστροφής στο εθνικό μας νόμισμα, κινούνται σε επίπεδα απαράδεκτης άγνοιας (ηθελημένης ή μη;), ασύγγνωστης επιπολαιότητας, θλιβερής μιζέριας, και αντεθνικής συμπεριφοράς. Πολυάριθμοι κράχτες, που με βάση τουλάχιστον τα όσα (με στόμφο και απόλυτη βεβαιότητα) υποστηρίζουν, δείχνουν να αγνοούν ακόμη και τις γνώσεις πρωτοετών φοιτητών των οικονομικών, πανικοβάλλουν τους απλούς πολίτες για το GREXIT, με επιχειρήματα που, κανονικά, θα έπρεπε να προκαλούν γέλια, που αντικατοπτρίζουν τις επιθυμίες των δανειστών, αλλά και τους μεγαλύτερους φόβους τους (για ένα ελληνικών προδιαγραφών GREXIT), καταλήγουν στο ανιστόρητο συμπέρασμα “τι ευρώ, τι δραχμή”!!!!, συμπυκνώνουν το όλο ελληνικό πρόβλημα και τη λύση του στο ότι με τη δραχμή “θα….πλουτίσουν οι έχοντες χρήματα στο εξωτερικό”, ενισχύουν εγκληματικά την απαισιοδοξία του μέσου πολίτη, διαβεβαιώνοντάς τον ότι δήθεν θα “πεθάνουμε από την πείνα”, επειδή, δήθεν “η Ελλάδα δεν παράγει ΤΙΠΟΤΕ”, και επειδή, δήθεν “εμείς , δεν είμαστε για ΤΙΠΟΤΕ ΙΚΑΝΟΙ”…..και αρνούνται να ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν πόσο, μα πόσο βαθιά είναι η άβυσσος που μας οδηγεί, ολοένα πιο κοντά της, το τέλος κάθε οικτρής νέας “διαπραγμάτευσης”, “αξιολόγησης”, “τετελεσμένων”, το ίδιο είναι όπως και να το πούμε. Σε δουλειά να βρισκόμαστε, ευκαιρίες να έχουμε για να πηγαίνουμε και να ευχόμαστε στις Βρυξέλλες και αλλού, να βγαίνουμε στα κανάλια, με ύφος υπεροπτικό και να δηλώνουμε ότι “δεν συζητούμε μείωση συντάξεων”, ενώ την έχουμε υπογράψει, “ούτε σκέψη για μαζικές απολύσεις”, ενώ αποτελούν ήδη ελληνική πραγματικότητα, και πλήθος άλλων ΔΕΝ, που έχουν γίνει, ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ!!!!!
Οι κυβερνήτες, η αντιπολίτευση και οι κομπάρσοι τους, “τα ξέρουν ΟΛΑ”. Και ενδεχομένως να τα γνωρίζουν, αλλά οπωσδήποτε αυτά που επιλέγουν να εξαγγέλλουν προς τα έξω ανήκουν στο χώρο της πλήρους, όσο και επικίνδυνης άγνοιας (ηθελημένης ή μη;;;;). Και με τις συνθήκες αυτές, είναι βέβαιο, πως αν αύριο γινόταν δημοψήφισμα με το ερώτημα “ΕΥΡΩ Ή ΔΡΑΧΜΗ”, το αποτέλεσμα θα ήταν συντριπτικό υπέρ του ΕΥΡΩ”……για να μην “πεινάσουμε”, να μην “πεθάνουμε από το κρύο και την έλλειψη φαρμάκων”, να μην “κάνουμε πλούσιους όσους έχουν χρήματα έξω”, “να μην “χάσουμε την ιδιότητα του Ευρωπαίου, χωρίς το ΕΥΡΩ”, να μη “γίνουμε οπισθοδρομικοί Βαλκάνιοι (αν, και αρκετοί από τους γείτονες μας έχουν ήδη ξεπεράσει)”, “να μη μείνουμε χωρίς ευρωπαϊκή ομπρέλα για τα εθνικά μας θέματα (λες και έχουμε έστω και την ελάχιστη στήριξη των εταίρων μας, όσο οι Τούρκοι κάνουν τον περίπατό τους στις αυλές των σπιτιών των νησιών μας” κ.ο.κ., κ.ο.κ. (τα επιχειρήματα χωρίς βάση είναι αναρίθμητα).
Δεν θα επικαλεστώ σοβαρά επιχειρήματα υπέρ της επανόδου στο εθνικό νόμισμα, που γράφτηκαν στο διάστημα αυτών των κρίσιμων χρόνων από μένα ή και από πλήθος σοβαρών οικονομολόγων (φυσικά, μακροοικονομολόγων και όχι τραπεζιτών), Ελλήνων και ξένων, αφού δεν υπάρχει περίπτωση να εισακουστούν από αυτούς που τα ξέρουν καλύτερα και έχουν πρόσβαση στα ΜΜΕ. Θα επικαλεστώ, μόνο, ένα βιβλίο που βρήκα εξαιρετικό, για την απλότητα, τη σαφήνεια, την ορθή σκέψη, τη σοβαρή ανάλυση και τις λύσεις που προτείνει με συνεχείς αναφορές στο ελληνικό δράμα: το τελευταίο βιβλίο του νομπελίστα Joseph Stiglitz, για το καταστρεπτικό ευρώ. Αυτός, μάλλον γνωρίζει καλύτερα από τα “παπαγαλάκια” των ΜΜΕ, και δυστυχώς όχι μόνο, το πού πάμε με τα μνημόνια, και πόσο η δραχμή εμφανίζεται ως η μοναδική μας ΛΥΣΗ.
Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
31/1/2017
http://marianegreponti-delivanis.blogspot.gr/
Πρέπει να τελειώνουμε με την αξιολόγηση εδώ και τώρα!
Είναι η δραχμή η λύση;
Πέντε (5) μεγάλα σύννεφα απειλούν τη Χώρα μας! Δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για απραξία και μεγαλοστομίες!
Δυστυχώς, και όπως ήταν βέβαιο ότι θα γίνει, κανείς δεν χόρεψε στους ρυθμούς των νταουλιών μας και των ζουρνάδων μας!
Και ποια είναι αυτά τα σύννεφα που κινούνται απειλητικά;
- Η κακή κατάσταση της οικονομίας μας και η αδυναμία επίτευξης συμφωνίας με τους δανειστές μας.
Όσο περνάνε οι εβδομάδες, τόσο πιο πολύ στριμώχνονται τα πράγματα, οι δε επενδύσεις απομακρύνονται για άλλη μια φορά!
Η δε Κυβέρνηση δεν δείχνει να συνοδεύει το ηρωικό ΟΧΙ της με κάποιο πιο έξυπνο και καλοδουλεμένο εναλλακτικό σχέδιο!
«Στη χειρότερη περίπτωση», σου λέει, «κάνουμε εκλογές, και ας σκάσει η βόμβα» (και όχι μια απλή χειροβομβίδα), «στα χέρια του Κυριάκου» (και του λαού)!
- Διαρροές από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μιλάνε για ανάγκη επανακεφαλαιοποίησης της τάξης των 8 δισ. ευρώ ίσως και παραπάνω;
Είναι έτσι; Έχει ετοιμάσει κάποιο σχέδιο αντιμετώπισης του μείζονος αυτού ζητήματος η Τράπεζα της Ελλάδος;
Ποια θα είναι η επίπτωση της πώλησης "κόκκινων δανείων" / NPLs με μεγάλες εκπτώσεις στην κεφαλαιακή (αν)επάρκεια των τραπεζών;
Έχει παρουσιάσει το ΤΧΣ action plan στη Κυβέρνηση και τουλάχιστον στους Αρχηγούς των άλλων κομμάτων;
Η αρμόδια Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής έχει συζητήσει το ζήτημα αυτό; Έχει καν επίγνωση ότι υπάρχει θέμα;
Χώρα χωρίς λειτουργικό τραπεζικό σύστημα δεν μπορεί να σταθεί όρθια, ούτε να υπερασπισθεί τα γεωπολιτικά της και "εθνικά" της δίκαια!
- Τρίτο ζήτημα είναι και η αυξανόμενη ένταση των σχέσεών μας με την Τουρκία!
Οι Τούρκοι ευκαιρία βρήκαν με την μη έκδοση στην Τουρκία των "8 πιλότων" για να σκληρύνουν την στάση τους για όλες τις διαφορές και διεκδικήσεις τους, και μάλιστα σε μια περίοδο που οι σχέσεις μας με τους Ευρωπαίους εταίρους (=συμμάχους μας), μάλλον χειροτερεύουν.
- Τέταρτο ζήτημα είναι ο απομονωτισμός της νέας Κυβέρνησης του Ντόναλντ Τραμπ.
Το νέο της δόγμα είναι (περίπου) ότι, "ο καθένας να κοιτάει να λύνει τα προβλήματά του μόνος του, χωρίς να περιμένει από τις ΗΠΑ να εμπλέκονται συνεχώς πολιτικά και στρατιωτικά και να καταχρεώνονται οικονομικά για να σας 'ξελασπώνουν', εκτός αν κάτι τέτοιο θα συνέφερε άμεσα τις ΗΠΑ" (και με εξαίρεση ίσως τη ρήξη με την Κίνα για το ζήτημα του South China Sea).
Αυτό δηλαδή ίσως να σημαίνει ότι δεν θα είναι διατεθειμένοι οι Αμερικανοί να παίξουν το ρόλο «του οργάνου της τάξεως», του γητευτή και του «ηρεμιστή» (ας επινοήσουμε μια νέα λέξη), στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις (επιτείνοντας έτσι την κάποιας μορφής απομόνωσή μας).
- Πέμπτο ζήτημα και ίσως το σημαντικότερο για το μέλλον του Ελληνισμού είναι η υπογεννητικότητα των Ελληνικών οικογενειών. Αλλά αυτό δεν είναι αντικείμενο της παρούσας διατριβούλας!
Λέω λοιπόν: μια μέτρια συμφωνία θα είναι πολύ καλύτερη από μια «μη συμφωνία με βάρκα την ελπίδα»!
Η σημερινή πολύ κακή κατάσταση θα χειροτερέψει πολύ περισσότερο, ναι πολύ περισσότερο, όσο οξύμωρο και αν ακούγεται αυτό.
Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, ούτε γιά τη Κυβέρνηση, ούτε για τη Χώρα!!
Είναι η επάνοδος στη δραχμή συμφέρουσα εναλλακτική λύση;
Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν πως η λύση στην οικονομική κρίση που μας μαστίζει εδώ και 8 χρόνια είναι η επάνοδος στη δραχμή, και πολλοί περισσότεροι είναι αυτοί που αγνοούν το τεράστιο κόστος της μη επίτευξης μιας συνολικής και τελικής "Συμφωνίας Διάσωσης" της Χώρας μας με τους Εταίρους μας!
Πολλοί θεωρούν επίσης ότι φταίει το ευρώ για την δημοσιονομική κακοδιαχείριση και επιπολαιότητα, τις σπατάλες, τον υπερδανεισμό μας, την αναξιοκρατία, το δυσλειτουργικό κράτος, την γραφειοκρατία, τη ρουσφετοκρατία, την τάση καταναλωτισμό, για το ότι κατασπαταλήσαμε πάνω από 230 δισ. ευρώ που μας δόθηκαν ως Κοινοτικές ενισχύσεις, ότι δεν αξιοποιήσαμε τα χαμηλά πανευρωπαϊκά επιτόκια για να εκσυγχρονίσουμε τη Βιομηχανία μας, ότι δεν αξιοποιήσαμε την τεράστια ανοικτή και ενιαία Πανευρωπαϊκή αγορά για τα Ελληνικά προϊόντα!
Θεωρούν ότι τυπώνοντας δισεκατομμύρια δραχμούλες θα μπορούμε να πληρώνουμε μια χαρά μισθούς και συντάξεις, να επενδύουμε σε δημόσια έργα, κ.ο.κ., δηλαδή, να επιτύχουμε εύκολα και χωρίς μόχθο τη παλινόρθωση των εισοδημάτων μας!
Ίσως γιατί όπως δίδασκε ο μέγας Ηράκλειτος, ενώ η πραγματικότητα είναι μία, ο καθένας την αντιλαμβάνεται σύμφωνα με τα δικά του μυαλά (ή τη δική του ασχετοσύνη). Ο καθένας, "ώς ίδιαν έχων φρόνησιν"!
Φταίει το ευρώ για τα δισεκατομμύρια που χάθηκαν από την κακή αξιοποίηση δεκάδων δισεκατομμυρίων που εισέρρευσαν στη Χώρα μας από τα διάφορα Κοινοτικά Προγράμματα;
Φταίει το ευρώ για τα δισεκατομμύρια που χάθηκαν από την απαξίωση (της αξίας) των ακινήτων, των μετοχών των τραπεζών και των επιχειρήσεων, των πάσης φύσεως χρεογράφων και ομολόγων = το ισοδύναμο πολλών "μνημονίων";
Και αν φταίει, γιατί δεν φταίει και για τους Ολλανδούς, ή τους Ιρλανδούς, η τους αδελφούς μας Κυπρίους;
Φταίει το ευρώ για τα δισεκατομμύρια που συνεχίζουν να χάνονται από την κακή ψυχολογία και ανυπαρξία 'οράματος', όρεξης και κινήτρων για επενδύσεις και γιά επιχειρηματικές πρωτοβουλίες;
Το 1997/98, ο Μιλτιάδης Έβερτ έγραφε πως, «η πιο μεγάλη πρόκληση δεν αφορά το πως θα ενταχθούμε στο Ευρώ, αλλά το τι θα συμβεί στο παραγωγικό και κατ' επέκταση στο εργατικό δυναμικό της χώρας την επομένη της ένταξής μας στην ΟΝΕ. Εάν δεν γίνει σωστή προετοιμασία, η ανεργία μπορεί να φθάσει στο 20% και να υπάρξει κοινωνική έκρηξη.» [«Ειρηνική Επανάσταση για τη νέα Εποχή», Σιδέρης 1998]
Αλλά ας δούμε τα πράγματα από την αρχή:
Τα υπέρ της επανόδου στη δραχμή
Το να έχεις δικό σου «εθνικό» νόμισμα έχει τρία αβαντάζ:
α.
Μπορείς να τυπώνεις δικό σου χρήμα για να χρηματοδοτείς τα ελλείμματα (=για να μοιράζεις λεφτά στους 'ημετέρους'), και για να εξυπηρετείς και να αποπληρώνεις τυχόν δάνεια που έχεις στο δικό σου νόμισμα (= από τον εγχώριο δανεισμό)
Αυτό σήμερα φαίνεται πως πράγματι διευκολύνει τις σοβαρές χώρες που έχουν δικό τους νόμισμα, όπως η Αμερική, η Βρετανία, η Ιαπωνία και η Ελβετία!
Για παράδειγμα, όσοι επενδύουν σε ομόλογα του Αμερικανικού Δημοσίου, ποντάρουν και στο ότι το Federal Reserve θα μπορούσε να 'τυπώσει' δολάρια και να αποπληρώσει τις υποχρεώσεις του Αμερικανικού δημοσίου έστω και αν αυτό θα προκαλούσε μικρές ή μεγάλες πληθωριστικές πιέσεις!
β.
Μπορεί το Κράτος να ασκεί τη νομισματική πολιτική (και πολιτική επιτοκίων) που θεωρεί πιο πρόσφορη (αν και πολύ γρήγορα χάνεται ο έλεγχος και στις τιμές και στα επιτόκια και στην συναλλαγματική αξία του νομίσματος γιατί «η πραγματικότητα εκδικείται»!)
γ.
Μπορείς να υποτιμάς το δικό σου νόμισμα για να βελτιώνεις την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων σου και του τουρισμού, αλλά και των μετοχών των επιχειρήσεων, των ακινήτων, κ.α., χωρίς να φαίνεται ότι μειώνονται οι «ονομαστικοί» μισθοί και οι συντάξεις.
Απλά όμως, με το ίδιο νόμισμα (τη νέα Δραχμή), θα μπορείς να αγοράσεις πολύ λιγότερα πράγματα. Δηλαδή γίνεται μια άμεση υποτίμηση της αγοραστικής αξίας μισθών και συντάξεων.
- Δηλαδή περίπου (όχι ακριβώς) σαν κάποιο επιπλέον "σούπερ- μνημόνιο" να σου είχε περικόψει το μισθό ή τη σύνταξη!
Τα κατά της επανόδου στη δραχμή
Μακάρι όμως να ήταν τα πράγματα τόσο απλά!
- Για να μπορούσε να βοηθήσει την οικονομική δραστηριότητα και την ανταγωνιστικότητατων εξαγωγών, η 'Νέα Δραχμή', αναγκαστικά θα έπρεπε να ήταν εξαιρετικά υποτιμημένη.
Δηλαδή η αγοραστική αξία των μισθών, των συντάξεων και των εισοδημάτων μας γενικότερα, σε ευρώ θα κατέρρεε (σε ευθυγράμμιση με την υποτίμηση του νέου εθνικού νομίσματος), και μάλιστα πολύ περισσότερο από τα σημερινά μνημονιακά επίπεδα! Σαν να επιβάλλαμε εμείς στον εαυτό μας 3 επιπλέον μνημόνια από την πίσω πόρτα!
- Η εκτύπωση δραχμών για να πληρώνονται μισθοί και συντάξεις, χωρίς φυσικά καμιά αύξηση της παραγωγής, θα γινόταν μέσα σε ένα οικονομικό αλαλούμ και θα οδηγούσε σε άμεση αύξηση όλων των τιμών και σε καταστάσεις υψηλού πληθωρισμού!
{*Οι περισσότεροι 'οικονομολόγοι' αγνοούν μια βασικότατη επίπτωση του υψηλού πληθωρισμού: Οδηγεί σε υψηλότερα πραγματικά επιτόκια (ως αντιστάθμισμα του μεγαλύτερου ρίσκου που επικρατεί σε καθεστώτα υψηλού πληθωρισμού και αναστάτωσης)! Επιτόκια που βολεύουν όσους έχουν διαθέσιμα κεφάλαια, αλλά που θα είναι όλο και πιο δύσκολο να εξυπηρετήσει οποιοσδήποτε ιδιώτης και επιχείρηση χρειάζεται αναπτυξιακά κεφάλαια.
Εδώ δεν μπορεί να εξυπηρετηθούν δάνεια με χαμηλά πραγματικά επιτόκια, θα εξυπηρετηθούν αυτά με υψηλά;}
- Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα πληθωρισμού, υποτιμήσεων και μεγάλης αύξησης των επιτοκίων, θα υποχωρούσαν ακόμα περισσότερο οι αξίες (τιμές) των ακινήτων, των μετοχών στο χρηματιστήριο, των ομολόγων οι περισσότερες κινητές αξίες, αλλά και η συναλλαγματική αξία του νομίσματος, όπως είδαμε παραπάνω!
Τέτοιες υποτιμήσεις, σχεδόν ποτέ δεν είχαν ουσιαστικά μεσοπρόθεσμα αποτελέσματα.
Οδηγούσαν σε φαύλο κύκλο πληθωρισμού, πολύ υψηλών επιτοκίων (ονομαστικών και πραγματικών), φόβο για νέα υποτίμηση, έξοδο κεφαλαίων και τελικά σε νέα υποτίμηση.
[Αξίζει, επίσης, να σημειώσουμε ότι πολλοί δεν αντιλαμβάνονται όπως όταν μιλάμε για 'επίθεση' των αγορών, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Οι αγορές, κυριολεκτικά, όχι μόνο δεν επιτίθενται, αλλά το βάζουν στα πόδια. Ξεπουλάνε με ζημία όσο-όσο για να μην εγκλωβιστούν με ακόμα μεγαλύτερες ζημιές.
Πουλώντας όσο-όσο ρίχνουν τις τιμές και έτσι αυξάνεται η απόδοση των ομολόγων, δηλαδή η απόδοση που απαιτούν οι επενδυτές για να δανείσουν.
Για να μπορεί να δανειστεί ένα κράτος πρέπει να πληρώσει επιτόκιο μεγαλύτερο από την απόδοση των ομολόγων στη δευτερογενή αγορά, γιατί η ήδη υψηλή απόδοση αφορά αυτά τα ομόλογα που ήδη κυκλοφορούν στην αγορά. Αν θες να εκδόσεις και άλλα, πρέπει να πληρώσεις ακόμα παραπάνω!]
- Μια τέτοια κατάσταση μεγάλης αβεβαιότητας, πληθωρισμού, φυγής κεφαλαίων και αναμενόμενων υποτιμήσεων, προφανώς θα απωθούσε τους επενδυτές οι οποίοι δεν θα επένδυαν τα ευρώ τους σήμερα για να εισπράξουν δραχμές αύριο, εκτός αν μπορούσαν να αγοράσουν ακίνητα, μετοχές, κλπ., τόσο φθηνά που δεν θα είχαν να χάσουν τίποτα!
- Μέχρι να ισορροπούσαν κάπως τα πράγματα, θα εξαφανιζόταν η εμπορική πίστη. Οι συναλλαγές και οι εισαγωγές βασικών προϊόντων θα γινόντουσαν, κατά το μεγαλύτερο μέρος, με ρευστό, αλλά με το καθεστώς των capital controls άντε να βρεις μετρητά! Με όλα αυτά, άντε να χρηματοδοτηθεί η οικονομική δραστηριότητα και η ανάπτυξη.
- Οι Ελληνικές τράπεζες παραμένουν πολύ στριμωγμένες από πλευράς κεφαλαιακής επάρκειας. Τα δάνεια δεν αποπληρώνονται, ενώ τα μισά τους κεφάλαια είναι "θεωρητικά" αφού προέρχονται από τους δήθεν μελλοντικούς φόρους που δεν θα πληρώσουν στα δήθεν μελλοντικά κέρδη.
Και ενώ σήμερα οι τράπεζες έχουν πρόσβαση σε χρηματοδότηση και στήριξη από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, σε περίπτωση αποχώρησης από το ευρώ, ποιος θα τις στήριζε; Η Τράπεζα της Ελλάδος τυπώνοντας πληθωριστικές δραχμούλες;
- Οι πολίτες που είχαν καταθέσεις και επενδύσεις στη χώρα μας θα κοίταζαν να αποφύγουν τις ζημιές από την επάνοδο στη Δραχμή και θα προσπαθούσαν να βγάλουν έγκαιρα (και δικαιολογημένα) τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα την άμεση κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος και της οικονομικής δραστηριότητας! Ήδη όποιος μπορεί το κάνει. {Δηλαδή ήδη ισχύει ο 'Νόμος του Γκρέσαμ' (που όμως πρώτος τον είχε συλλάβει ο Αριστοφάνης στους Βατράχους στ.718-737), όπου όλοι θα προσπαθήσουν να 'ξεφορτωθούν' τις δραχμές και να "αποθηκεύσουν" τα ευρώ - και το αντίστροφο: κανείς δεν θα ήθελε να πληρωθεί με υποτιμούμενο και απαξιωμένο νόμισμα!}
- Ας λάβουμε επίσης υπόψη ότι δεν φαίνεται να υπάρχει το απαιτούμενης στάθμης, γνώσης και εμπειρίας, πολιτικό, τραπεζικό και διοικητικό προσωπικό για ένα τέτοιο εγχείρημα. Μέσα στη γενικευμένη αναξιοκρατία και τη κακοδιοίκηση, άντε να περάσεις από το ευρώ στη δραχμή. Μόνο με το άκουσμα τέτοιων προθέσεων, η οικονομική καταστροφή θα είναι μη διαχειρίσιμη.
Το Κράτος θα βρισκόταν σε μια κατάσταση ημιδιάλυσης, σε μια κατάσταση του τύπου "Ο σώζων εαυτόν σωθήτω". Έτσι και τα δημόσια έσοδα θα ήταν πενιχρά, αναγκάζοντας τη Κυβέρνηση να περικόψει τις δαπάνες ακόμα πιο άγαρμπα.
Δηλαδή η επάνοδος στη Δραχμή θα αναλογούσε με άλλα τρία μνημόνια από τη πίσω πόρτα!
- Όσον δε αφορά τα τεράστια χρέη μας σε ευρώ (και του Δημοσίου=320 δισ. ευρώ περίπου, αλλά και των Ελληνικών τραπεζών= σχεδόν 100 δισ. ευρώ αλλά και των επιχειρήσεων και των ιδιωτών), αυτά θα πρέπει να αποπληρωθούν με υποτιμημένες δραχμές, οδηγώντας σε νέα αφαίμαξη, αλλά και κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος. {Σαν συνέπεια το Δημόσιο χρέος μας μπορεί να ανέβαινε στο 250% του ΑΕΠ!}
- Αν λοιπόν αποχωρήσουμε από το ευρώ, θα χάσουμε και τα πλεονεκτήματα του ευρώ: χαμηλά επιτόκια, διευκόλυνση των συναλλαγών με το ενιαίο νόμισμα, απλοποίηση της χρηματοοικονομικής διαχείρισης, πιο εύκολη πρόσβαση σε μια τεράστια αγορά, ελαχιστοποίηση των συναλλαγματικών κινδύνων, κλπ.
- Και ας μην ξεχνάμε επίσης την πορεία της οικονομίας μας πριν αρχίσει η προσπάθεια ένταξης στο ευρώ;
Δραχμικά επιτόκια και κόστος δανεισμού για το Δημόσιο πάνω από 20% και για τις επιχειρήσεις πάνω από 30%;
-Πραγματικά επιτόκια πάνω από 9%.
-Ξεχνάμε τον πληθωρισμό, τις κρίσεις και τις υποτιμήσεις, τη συνεχή γκρίνια για την αδύναμη δραχμή;
Μονομερής στάση πληρωμών;
Μερικοί ακόμα πρεσβεύουν ότι θα μπορούσαμε να "ρίξουμε μονομερώς κανόνι" στους δανειστές μας και να κάνουμε μια "φρέσκια αρχή"!
Αλλά για όλα μας πλέον τα δάνεια ισχύει το Αγγλικό δίκαιο και κάτι τέτοιο θα ήταν πράξη απίστευτης επιπολαιότητας!
Δεν θα βλέπαμε άσπρη μέρα (φράση που προέρχεται από το Αθηναϊκό εκστρατευτικό σώμα στη Σάμο και τη κλήρωση με άσπρα κουκιά για το ποιοί θα ήταν υπόχρεοι για βάρδια και αγγαρείες), δεδομένων των δικαιωμάτων των δανειστών μας στη δημόσια περιουσία της Χώρας μας και τη κάκιστη φήμη που θα έχουμε αποκτήσει.
Εκτός αν φθάναμε σε τέτοια επίπεδα κατάντιας (δηλ. αξιοπρέπειας!!) που οι Ευρωπαίοι απηυδισμένοι μαζί μας, θα μας χάριζαν μέρος του χρέους μας γι' να απαλλαγούνε από μας!
Τι μεγαλύτερο δώρο θα μπορούσαμε κάναμε στους Τούρκους; Θα πέρναγε το μήνυμα σε Τούρκους και Σκοπιανούς και Ουτσεκάδες, πως η Ελλάδα είναι μια ασήμαντη δύναμη στο περιθώριο της Ευρώπης...
Με τέτοια ρεζιλίκια, με την Ελλάδα ακόμα πιο απένταρη και στο περιθώριο της Ευρώπης, με ποιά ισχύ θα προωθούσαμε τα «εθνικά μας θέματα»; Βούτυρο στο ψωμί τους.
Είναι τυχαίο πως η Τουρκία αναδεικνύει νέα ζητήματα για τις νησίδες και τις βραχονησίδες μας;
{Να σας παραπέμψω στο περίφημο διάλογο Αθηναίων - Μηλίων που μας μετέφερε ο μέγας Θουκυδίδης, όπως και το άγνωστο στους περισσότερους Έλληνες "Επεισόδιο της Κέρκυρας" του Αυγούστου 1923 και την ταπείνωση που υποστήκαμε από την Ιταλία.}
Τι θα πρέπει να γίνει
1.
Εμείς οι ίδιοι να ετοιμάσουμε ριζοσπαστικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων.
Εμείς οι ίδιοι πρέπει να αντιληφθούμε ότι είμαστε ουραγοί και πρέπει να αλλάξουμε!
2.
Μόλις παρουσιάσουμε ουσιαστικό έργο και υλοποιήσουμε ριζοσπαστικές
μεταρρυθμίσεις, και αποκαταστήσουμε κάποια εικόνα αξιοπιστίας κι σοβαρότητας, να συζητήσουμε νέο ουσιαστικό κούρεμα του official sector debt, ώστε να μειωθούν και ο όγκος του χρέους και οι δαπάνες για τόκους.
3.
Όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί πρέπει να εξηγήσουν στους απλούς πολίτες ότι τα εισοδήματα όλων μας θα αυξηθούν μόνον όταν αυξηθεί και η συνολική αξία όλων των αγαθών που παράγουμε!
Δεν μπορεί να παράγουμε προϊόντα αξίας 1000 ευρώ και να ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι δικαιούμαστε να πληρωνόμαστε 2000 ευρώ!
Τα εισοδήματα δεν θα αυξηθούν με Προεδρικά Διατάγματα, με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, με ψηφίσματα, και με το να τυπώνουμε και μοιράζουμε δραχμούλες! (Το αντίθετο θα συνέβαινε σε μια τέτοια περίπτωση!)
Θα αυξηθούνε μόνον όταν παράγουμε πολλά περισσότερα προϊόντα, πολύ μεγαλύτερης συνολικής αξίας! Μόνο τότε! Και για να γίνει αυτό πρέπει να αλλάξει και να γίνει ασύγκριτα πιο ελκυστικό όλο το επενδυτικό κλίμα και περιβάλλον! Όλο!
4.
Πρέπει να τελειώνουμε με αυτά τα πέρα-δώθε με τις μεταρρυθμίσεις και τις αποκρατικοποιήσεις.
Να εκσυγχρονισθεί άμεσα η πρωτόγονη και υπερσυντηρητική δημόσια διοίκηση και εργατική νομοθεσία.
Αντί το μόνο που να μας νοιάζει να είναι το πως θα καταφέρουμε να τσιμπήσουμε κάποια παράταση για τη διασωληνωμένη οικονομία μας, θα πρέπει όλοι να βοηθήσουμε να γίνει η Ελλάδα τούρμπο, πρωτοπόρος.
Πιο αυτάρκης.
Μόνο τότε θα ανακτήσει την αξιοπρέπειά της.
Όσο ζητάμε (συμπόνια, κατανόηση, χρήματα), δεν μπορεί να μιλάμε για αξιοπρέπεια.
5.
Ο κ. Πρωθυπουργός πρέπει να βρει τρόπο να απεγκλωβιστεί από εκείνο το αριστερίστικο ρεύμα του Κόμματός του που ελέγχει το 35-40% της Κεντρικής του Επιτροπής, αλλά έχει πολύ περιορισμένη απήχηση στο εκλογικό σώμα (5-7%;;), και να ζητήσει επίσημα τη στήριξη της Νέας Δημοκρατίας, του Ποταμιού, της Ένωσης Κεντρώων και του ΠΑΣΟΚ/ Δημοκρατικής Συμπαράταξης για τις μεταρρυθμίσεις που επιβάλλονται για να ορθοποδήσει και να μεγαλουργήσει η Χώρα μας!
6.
Οι Πολιτικοί Αρχηγοί να βρίσκονται και να 'τα λένε' μια φορά την εβδομάδα, έστω και αν υπάρχουν προσωπικές αντιπάθειες.
Σε μια μισοβουλιαγμένη Χώρα, με όλους τους πολίτες της καταταλαιπωρημένους, δεν μπορεί οι ηγετικές προσωπικότητες να μην μπορούν να συνεννοηθούν με πιο αποτελεσματικό τρόπο.
7.
Να ζητήσουμε από την κα Μέρκελ την δημιουργία ενός Σχεδίου Μέρκελ (τύπου Μάρσαλ), ύψους 2 δισ. ευρώ με σκοπό τις επενδύσεις στην Ελλάδα με σκοπό το κέρδος.
Επενδύσεις σε μετοχές σε εισηγμένες και μη εισηγμένες, σε ομόλογα και χρεόγραφα Ελληνικών επιχειρήσεων, σε μικρές καινοτόμες πρωτοβουλίες, σε συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού τομέα, και όπου αλλού κρίνουν.
Το ποσό που θα συγκεντρωθεί, να δοθεί για τη διαχείρισή του σε 5-6 αναγνωρισμένου κύρους διεθνείς fund managers.
Διάρκεια ενός τέτοιου Greek Renaissance Fund τα 6 χρόνια με ρευστοποίησή του στο τέλος της εξαετίας!
Η συμβολή ενός τέτοιου FUND όχι μόνο στη ανάταξη της Χώρας μας, αλλά και στην Πανευρωπαϊκή ψυχολογία και ανάταξη θα ήταν ανεκτίμητη.
8.
Πρώτα απ' όλα όμως πρέπει να ανακτήσουμε τη χαμένη μας αυτοπεποίθηση! Έχουμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι δεν είμαστε ικανοί και ότι η μόνη σωτηρία μας είναι οι παροχές από την Ευρώπη.
Αν δεν πιστέψουμε πρώτα εμείς στους εαυτούς μας, δεν θα πιστέψει κανείς σε εμάς.
Αξίζουμε κάτι πολύ καλύτερο και μπορούμε!
Πέτρος Δούκας,
πρώην υπουργός, πρόεδρος της Capital Partners AE
30/1/2017
http://www.liberal.gr/arthro/111163/apopsi/arthra/prepei-na-teleionoume-me-tin-axiologisi-edo-kai-tora-einai-i-drachmi-i-lusi.html