Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα Καταναλωτισμός

Σχεδόν 1 δισ. τόνοι τροφίμων σπαταλώνται ετησίως.

Εικόνα
  Σχεδόν 1 δισ. τόνοι τροφίμων σπαταλώνται ετησίως.    «Εάν η ποσότητα των τροφίμων που πετάμε στα σκουπίδια κάθε χρόνο ήταν χώρα, θα ήταν η τρίτη κατά σειράν με τις υψηλότερες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου». Με αυτή την πρόταση ξεκινάει ο Οργανισμός Περιβάλλοντος του ΟΗΕ την πρώτη έκθεσή του για την παγκόσμια σπατάλη τροφίμων. Σύμφωνα με τα στοιχεία της έκθεσης, που δόθηκε προ ημερών στη δημοσιότητα, το 17% της παγκόσμιας παραγωγής τροφίμων, συγκεκριμένα 931 εκατ. τόνοι, πετιούνται κάθε χρόνο στα σκουπίδια, με τους 569 εκατ. τόνους να προέρχονται από τα νοικοκυριά (61%), τους 244 από τα εστιατόρια και τις υπηρεσίες επισιτισμού (26%) και τους 118 εκατ. τόνους από το λιανεμπόριο (13%). Η χώρα μας είναι μεταξύ των χωρών με την υψηλότερη κατά κεφαλήν ετήσια σπατάλη τροφίμων, συγκεκριμένα με 142 κιλά, όταν ο παγκόσμιος μέσος όρος είναι 74 κιλά. Στην Ευρώπη κατέχουμε την αρνητική πρωτιά. Στη δεύτερη χειρότερη θέση βρίσκεται η Μάλτα με 129 κιλά και στην τρίτη η Ουγγαρία με 94 κιλά, ενώ α

Η ευτυχία βρίσκεται στα εμπορικά κέντρα...

Εικόνα
 Η ευτυχία βρίσκεται στα εμπορικά κέντρα...   Το εμπορικό κέντρο στην εποχή μας είναι αναμφίβολα ο χώρος που έχει υποστεί την πιο προσεκτική επεξεργασία στον κόσμο. Τα εμπορικά κέντρα και η εξάπλωση των περιχώρων τους αντιπροσωπεύουν μια από τις φυσικές εκφράσεις του σύγχρονου καπιταλισμού, επιτηδευμένου όσο και άπληστου. Άδεια σήμερα, την ώρα της πανδημίας, αντικαθίστανται σιγά - σιγά από το ηλεκτρονικό εμπόριο που φέρνει όλες τις μάρκες και τα προϊόντα του κόσμου κοντά μας, μ’ ένα κλικ. Στην Ελλάδα η συνήθεια άργησε να ριζώσει, πιθανώς εξαιτίας του καιρού ή ακόμα επειδή οι μεγάλες -ευρωπαϊκές κυρίως- αλυσίδες καθιερώθηκαν επίσης με σχετική καθυστέρηση. Η πένα του Τόμας Φρανκ μας μεταφέρει στο Κάνσας του 2001 και σε μια διαφορετική εικόνα, εκείνη ενός εμπορικού κέντρου που αποτελεί τη βάση γύρω από την οποία δομούνται τα νέα αστικά προάστια. Στην αρχή υπήρχε το Κάντρι Κλαμπ Πλάζα του Κάνσας Σίτι. Χτισμένο τη δεκαετία του 1920, μέρος ενός ευρύτερου συνόλου συνοικιών μόνο με κατοικίες,

Το τέλος της προόδου.

Εικόνα
Το τέλος της προόδου.   Κυκλοφόρησε πρόσφατα και στη γλώσσα μας ένα σημαντικό έργο του Κρίστοφερ Λας (1932-1994), του Αμερικανού στοχαστή που κατατάσσεται δίκαια μεταξύ των κορυφαίων κοινωνιολόγων στον εικοστό αιώνα. Πρόκειται για το βιβλίο «Ο αληθινός και μοναδικός παράδεισος. Η πρόοδος και οι επικριτές της» (μετάφραση: Βασίλης Τομανάς, Νησίδες, 2020). Το ακόλουθο άρθρο του Κρίστοφερ Λας είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό L’ Espresso τον Μάρτιο του 1990. Κρίστοφερ Λας (   Christopher Lasch)   Εδώ και κάμποσο καιρό, είναι ήδη φανερό ότι ο κόσμος μπαίνει σε μια νέα Εποχή των Ορίων. Ηδη, η παρακμή των ιδεολογιών που βασίζονται στο όνειρο της οικουμενικής αφθονίας, η διάβρωση της πολιτισμικής κληρονομιάς της Δύσης και η ανάδυση κινημάτων αποφασιστικά αντίθετων στην παράδοση του Διαφωτισμού αναγγέλλουν το επερχόμενο τέλος της φιλελεύθερης εποχής. Ο αργός θάνατος του φιλελευθερισμού αντιπροσωπεύει το κεντρικό στοιχείο της σύγχρονης ιστορίας. Το ερώτημα είναι τι είναι αυτό που παίρνει τη θέση το

Η απώλεια της ντροπής.

Εικόνα
Erro, Venus, 1975 Η απώλεια της ντροπής.   Η ντροπή δεν υπάρχει πλέον. Αυτό το συναίσθημα που μας υπαγορεύει να νιώθουμε μια ταραχή ή ένα αίσθημα αναξιοπρέπειας μπροστά στις συνέπειες μιας φράσης μας ή μιας ενέργειάς μας, που μας οδηγεί να σκύβουμε το κεφάλι, να χαμηλώνουμε τα μάτια, να αποφεύγουμε το βλέμμα του άλλου, να είμαστε ταπεινωμένοι και φοβισμένοι, φαίνεται ότι έχει χαθεί. Σήμερα η ντροπή, αλλά και η δίδυμη αδελφή της η σεμνότητα, δεν αποτελεί πλέον ένα φρένο στο θρίαμβο της επιδειξιομανίας, στην ηδονοβλεψία, τόσο μεταξύ των απλών ανθρώπων όσο και μεταξύ των ηγετικών τάξεων. Η απώλεια αξίας της ντροπής σχετίζεται και με ένα άλλο μοναδικό φαινόμενο: την εξιδανίκευση του κοινότοπου και του ασήμαντου. Το εντυπωσιασμένο βλέμμα των πολλών δεν στρέφεται πλέον προς πρόσωπα ηθικά ή διανοητικά σπουδαία αλλά σε ανθρώπους μέτριους, ανώνυμους, απολύτως όμοιους με τον άνθρωπο του δρόμου ή με τη γυναίκα της διπλανής πόρτας. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που παράγεται από την τ

Η άνοδος της ασημαντότητας.

Εικόνα
 Η άνοδος της ασημαντότητας.   Το βιβλίο του Κορνήλιου Καστοριάδη «Η άνοδος της ασημαντότητας» εκδόθηκε τον Ιούλιο του 1995 και αποτελεί μια συλλογή από κείμενα του, με το στοχασμό του για τη σύγχρονη πραγματικότητα, την κοινωνία και την πολιτική. Μονάχα κάποια από τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται είναι η κρίση των δυτικών κοινωνιών, τα κινήματα της δεκαετίας του εξήντα, η αποσάθρωση της δύσης, η άνοδος της ασημαντότητας, το κενό της εποχής, η δημοκρατία ως διαδικασία και ως καθεστώς. Ζούμε σε μια εποχή που όλοι μας – ή τουλάχιστον θα έπρεπε όλοι – αναζητούμε απαντήσεις στα αδιέξοδα. Ο Καστοριάδης, αρκετά χρόνια πριν, ανέλυε τα σημερινά μας προβλήματα.  Το συγκεκριμένο βιβλίο περιλαμβάνει απίστευτα προφητικές και επίκαιρες αναλύσεις για όσα βιώνουμε. Είναι ένα βιβλίο που αξίζει να μελετηθεί, σας παροτρύνω να το αναζητήσετε… Η άνοδος της ασημαντότητας – Κορνήλιος Καστοριάδης   Εκδόσεις   ''ΥΨΙΛΟΝ'',  Δεκέμβριος 2000, μετάφραση του Κ.  Κο

Νευρομάρκετινγκ ή διεισδύοντας στον εγκέφαλο των καταναλωτών.

Εικόνα
Νευρομάρκετινγκ ή διεισδύοντας στον εγκέφαλο  των καταναλωτών.  Πώς το νευρομάρκετινγκ, η πιο άμεση εφαρμογή της νευροοικονομίας, αμφισβητεί κάποιες βασικές παραδοχές της Οικονομίας. Και γιατί στις παραδοσιακές οικονομικές αναλύσεις με όρους ζημιάς-κέρδους θεωρείται πλέον αναγκαίο να προστεθούν οι συστηματικά παραγνωρισμένες βιοψυχολογικές μεταβλητές της ανθρώπινης ζωής. Στην εποχή της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, και ειδικότερα μετά την τελευταία διεθνή οικονομική κρίση, δεν είναι πια δυνατόν να αφήσουμε τη διαχείριση του χρήματος στα χέρια των οικονομολόγων ή στις ανθρωποκτόνους στρατηγικές των αγορών. Εξάλλου, σχεδόν οι πάντες παραδέχονται πρόθυμα ότι η τελευταία πλανητική οικονομική κρίση προέκυψε αποκλειστικά από τα δικά τους «λάθη». Την εποχή της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και της διαδικτυακής πληροφόρησης, αποστολή της πολιτικής αλλά και της επιστημονικής παιδείας θα έπρεπε να είναι η διαμόρφωση ελεύθερων και αυτόνομα σκεπτόμενων πολιτών, ικανών να επεξε