IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η έννοια του πολίτη περιέχει την έννοια της συμμετοχής στα κοινά, ή τουλάχιστον της ενημέρωσης για τα κοινά, καθώς υποτίθεται ότι ο ενήμερος πολίτης είναι και ικανός να παίρνει αποφάσεις όποτε καλείται να το πράξει από την πολιτεία ή όποτε κρίνει ο ίδιος ότι πρέπει να το πράξει. Και για να αποφύγει κανείς το φιλτράρισμα και τη μεροληψία στην παρουσίαση των σχετικών ειδήσεων από τους δημοσιογράφους (μια που το επάγγελμα αυτό δεν διανύει και την καλύτερη περίοδό του τα τελευταία χρόνια), τι πιο λογικό από το να προστρέξει στην άμεση πληροφόρηση, δηλαδή στην παρακολούθηση των συνεδριάσεων στη Βουλή των Ελλήνων, σωστά; Εδώ όμως προκύπτει ένα μικρό πρόβλημα: η ποιότητα των ομιλιών στην αίθουσα της Βουλής είναι χαμηλή· πολύ χαμηλή. Πάντα ήταν χαμηλή, αλλά η ύπαρξη ζωντανής τηλεοπτικής κάλυψης των συνεδριάσεων το κατέστησε αυτό αντιληπτό σε όλους (και όχι μόνο στους κοινοβουλευτικούς συντάκτες), και μάλιστα τα τελευταία χρόνια το κακό έχει παραγίνει, με αποτέλεσμα η κοινοβουλευτική

Ο δημόσιος λόγος των πολιτικών, των εκπροσώπων θεσμικών φορέων, των εκπαιδευτικών, των δημοσιογράφων είναι -και πάντως οφείλει να είναι - λόγος παιδευτικός. Ειδικότερα ο πολιτικός λόγος που εκφέρεται στο Κοινοβούλιο, εκεί όπου λέγεται ότι κτυπά η «καρδιά της Δημοκρατίας», δεν νοείται να μην είναι διατυπωμένος με σωστά ελληνικά και, κυρίως, με ήθος και ύφος ρητορικό, ανάλογο με το κύρος και τις ευθύνες των εκλεγμένων εθνικών αντιπροσώπων. Ο δημόσιος λόγος των πολιτικών διαχέεται στην κοινωνία, δίνοντάς της την ποιότητα και τον τόνο της γλώσσας που ορίζει τον πολιτικό πολιτισμό της χώρας. Ουσιαστικά, ο δημόσιος λόγος των βουλευτών αποτελεί μια πρόταση-πρότυπο γλωσσικής ηθικής και αισθητικής, προς τους πολίτες μιας χώρας. Δυστυχώς, όσο περνά ο καιρός, στο ελληνικό Κοινοβούλιο το ακρόαμα του εκεί «προτεινόμενου» λόγου προκαλεί απελπισία. Δεν είναι μόνο η κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας, που τόσο ενοχλεί (και, δυστυχώς, ολοένα και λιγότερο εντυπωσιάζει πλέον). Είναι οι αγοραίες ε