IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Charles Taylor    Ακόμα και στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες, μεταξύ των δημοκρατικών εθνών, είναι από αυτή την άποψη μια από τις πιο αδύναμες δημοκρατίες, όταν γίνεται μια μεγάλη φυσική καταστροφή, οι άνθρωποι αναγνωρίζουν ότι είναι καθήκον του ομοσπονδιακού κράτους να παρέμβει για να περιοριστούν οι ζημιές. Εκείνο όμως που οι Αμερικανοί δυσκολεύονται να αποδεχθούν είναι ότι τα πρόσωπα, αν βρίσκονται σε μια δύσκολη κατάσταση και, για παράδειγμα, δεν έχουν ασφάλιση, αξίζει να βοηθηθούν από την κοινότητα. Δημοκρατία και αλληλεγγύη Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα συνέντευξης του Καναδού φιλοσόφου Τσαρλς Τέιλορ και περιέχεται στο βιβλίο Charles Taylor «Modernità al bivio» (Marietti 2021) Αν δεν έχετε αντίρρηση, θα ήθελα να επιστρέψουμε στη δεκαετία του 1980 και στη συζήτηση μεταξύ φιλελεύθερων και κοινοτιστών, στην οποία πρωταγωνιστήσατε μαζί με τον Τζον Ρολς, τον Αλασντερ Μακιντάιρ, τον Μάικλ Σαντέλ, τον Ρόναλντ Ντουόρκιν και τον Μάικλ Ουόλτσερ. Σε μια ιστορική περίοδο κατά

Γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι κι όταν είναι πτωχοί,  πάλ’ εις μικρόν γενναίοι*.  Στο προηγούμενο άρθρο μου (9/4/20) με τίτλο "Eπανεκκίνηση της οικονομίας: Ο μεγάλος πλούτος της χώρας έχει τη (2η ) ευκαιρία του", ασχολήθηκα, με την ευεργεσία μεγάλης κλίμακας και την υποχρέωση του μεγάλου πλούτου, κυρίως, για ανταπόδοση-επιστροφή μέρους της περιουσίας των φορέων του στις κοινωνίες από τις οποίες προήλθε-αποκτήθηκε. Επανέρχομαι σήμερα, συμπληρωματικά, για να υπογραμμίσω την αξία και της μικρής κλίμακας φιλανθρωπίας, την οποία ορθώς καλούμε και Φιλαλληλία. Είχα ασχοληθεί και με άλλη ευκαιρία, παλαιότερα, με το θέμα και είχα σημειώσει, τότε, την επίμονη άποψη αγαπητού μέλους του φόρουμ του Capital, του φίλου "Σπυρίδων”, ο οποίος είχε δηλώσει σε σχόλιό του: "…Άλλωστε, η κοινωνία δεν επιβιώνει από την προσφορά ενός Γκέιτς, ούτε ενός Ωνάση ή Νιάρχου, αλλά από τις μικρές, καθημερινές, αφανείς προσφορές...” Ναι, είναι αλήθεια: "Αν δεν μας έδιναν

Τεχνολογία αιχμής κατά της πανδημίας - Βιομηχανικοί κολοσσοί αλλάζουν αντικείμενο παραγωγής για να συμβάλουν στην κοινή προσπάθεια. Η παγκόσμια κοινότητα τρισδιάστατης εκτύπωσης ενισχύει τον ιατρικό εξοπλισμό που απαιτείται για την καταπολέμηση της πανδημίας του κορωνοϊού, καθώς παρατηρούνται ελλείψεις σε όλο τον κόσμο. Στη συγκεκριμένη προσπάθεια συμμετέχουν επιχειρηματίες και χάκερ, εταιρείες στην τρισδιάστατη βιομηχανία εκτύπωσης, κατασκευάστριες εταιρείες αυτοκινήτων, κατασκευάστριες αεροσκαφών, πανεπιστήμια, ακόμη και ναυπηγεία. Μερικοί προσφέρουν δωρεάν αρχεία 3D εκτύπωσης για λήψη και χρήση. Άλλοι σχεδιάζουν εξοπλισμό, ενώ άλλοι παράγουν ιατρικό εξοπλισμό χρεώνοντας μόνο το κόστος των υλικών. Μερικοί προσφέρουν τη δυνατότητα αξιοποίησης εγκαταστάσεων 3D εκτύπωσης σε ιατρικούς και υγειονομικούς οργανισμούς. Η βιομηχανία της τρισδιάστατης εκτύπωσης έχει δημιουργήσει ένα δίκτυο για τα μέλη της προκειμένου να συζητήσει ή να οργανώσει εκτυπωτικά προγράμματα για την α

The Holocaust of the Jews-CAMPS Η σημασία του να είσαι Δίκαιος των Εθνών:  Η ευθύνη της ηθικής και η ηθική της ευθύνης. « Ο αντισημιτισμός εκδηλώθηκε χωρίς να έχουν σημειωθεί αμφισβητήσεις, αντιστάσεις, επαναστάσεις ή εμφύλιοι διχασμοί στις κοινωνίες όπου εκτράφηκε» Διαβάστε την ομιλία του Τάσου Γιαννίτση στα Ιωάννινα για την Ημέρα Μνήμης Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος. Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά το Δήμαρχο Ιωαννίνων, καθηγητή Μωυσή Ελισάφ, για την πρόσκληση να είμαι ομιλητής στη σημερινή εκδήλωση. Είναι μια εξαιρετικά τιμητική, αλλά και δύσκολη πρόκληση, καθώς καλούμαι να συνθέσω ένα σύνολο  διαφορετικών συναισθημάτων που συνδέονται με τη σημερινή μέρα,  και ιδιαίτερα την οδύνη, το όνειδος, τη μνήμη, το θυμό, τη συμφιλίωση όπως και την εγρήγορση απέναντι σε κινδύνους που αναβιώνουν σε ολοένα και περισσότερα μέρη του ανεπτυγμένου, κυρίως, κόσμου. Η αναφορά της ομιλίας μου στη σημασία του να είναι κανείς Δίκαιος των Εθνών συνδέεται με το γεγο

Γράφοντας το πρωί ένα άρθρο για το ανοσιούργημα που θέλει να κάνει το ΤΑΙΠΕΔ στις Θερμοπύλες, το μυαλό μου φτερούγισε προς στιγμήν στην απόφαση που πήρε, τον Αύγουστο του 480 π.Χ., ο Βασιλιάς Λεωνίδας της Σπάρτης να δώσει εκείνη τη μάχη που ήταν η μάχη της ζωής του. Και μετά πήγε σε εκείνη τη γυναίκα στο Μάτι, που κάπου διάβασα την ιστορία της. Η φωτιά πλησίασε το σπίτι όπου έμενε αυτή η γυναίκα, που δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω το όνομά της να το αναφέρω. Τύλιξε σε βρεγμένες πετσέτες τα εγγονάκια της και τα έδιωξε στη θάλασσα, λέγοντάς τους να μη γυρίσουν πίσω, ότι κι αν γίνει, ότι κι αν ακούσουν. Η ίδια έμεινε να καεί ζωντανή μαζί με τον ανήμπορο άντρα της που δεν μπορούσε να κινηθεί. Μία και μόνη γυναίκα, που αξίζει όμως πολύ παραπάνω από τα χιλιάδες ανθρωπάκια που στελεχώνουν τις υπηρεσίες και τις κυβερνήσεις μας. Πολύ παραπάνω από όσους έβλεπαν παράλυτοι τη φωτιά να κατεβαίνει το βουνό, χωρίς να κάνουν κάτι. Πολύ παραπάνω από τους χιλιάδες αναίσθητους εγωπαθείς, π

Real Junk Food Project.  Ταΐζοντας το κόσμο με «σκουπίδια». Τα τελευταία χρόνια, το ζήτημα της σπατάλης και της διαχείρισης των τροφίμων μεσουρανεί στο δημόσιο διάλογο, ενώ σταδιακά, πολλά κράτη ανά τον κόσμο παίρνουν μέτρα σε αυτή την κατεύθυνση. Τι εννοούμε όμως όταν μιλάμε για σπατάλη τροφίμων; Το 2016, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή διεξήγαγε μια έρευνα, σύμφωνα με την οποία, κάθε χρόνο, 88.000 τόνοι τροφίμων στην Ευρώπη καταλήγουν στα σκουπίδια. Τα τρόφιμα αυτά, αν και βρίσκονται σε καλή κατάσταση που επιτρέπει την κατανάλωσή τους, καταλήγουν στον κάδο απορριμάτων εξαιτίας των συνηθειών των Ευρωπαίων αναφορικά με την παραγωγή, την κατανάλωση, την πώληση, την επεξεργασία και τον καθορισμό της «ημερομηνίας λήξης» τους. Επιθυμώντας να δώσει λύση στο πρόβλημα αυτό, ο Άνταμ Σμιθ , δημιούργησε το 2013 ένα επιτυχημένο project, που σύντομα θα έπαιρνε διεθνείς διαστάσεις. Τι ακριβώς κάνει λοιπόν αυτό το project; Το Real Junk Food Project ξεκίνησε από το Leeds της Αγγλίας,