IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 «Το Ισραήλ δεν έχει ΟΥΤΕ λόγο ΟΥΤΕ συμφέρον να τροποποιήσει προς το ελληνικότερον την φυσιογνωμία του» Μετά από την αιφνίδια και κυρίως προσβλητική ακύρωση της επίσκεψης του υπουργού Άμυνας του Ισραήλ,  Μπένι Γκάντζ , στο υπό σύσταση Διεθνές Κέντρο Αεροπορικής Εκπαίδευσης στην Καλαμάτα,  οι πολιτικοί μας ταγοί , δια των μιντιακών θεραπαινίδων τους,  εναποθέτουν και πάλι τα πάντα, στην πιθανότητα επανεκλογής Νετανιάχου  στην πρωθυπουργία… Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Δεν πρόκειται απλώς για μια επιζήμια και πολλαπλά επικίνδυνη αντίληψη. Πρόκειται στην ουσία για μια  έμμεση αναγνώριση του ναυαγίου του γνωστού μεγαλόσχημου αφηγήματος περί στρατηγικής συνεργασίας  μεταξύ των δυο χωρών, το οποίο υιοθετήθηκε, όχι για να αποτυπώσει επ’ ακριβώς το περιβάλλον της διμερούς συνεύρεσης της Ελλάδας με το Εβραϊκό κράτος, αλλά για να τροφοδοτηθούν με το απαραίτητο υλικό οι επικοινωνιακές ανάγκες των κυβερνώντων.  Και για να εξηγηθούμε  πληρέστερα, θεωρούμε πως  είναι απαραίτητο να αποσαφηνίσουμε τα εξή

Ο πυραυλικός ψυχολογικός πόλεμος της Τουρκίας.  Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η προχθεσινή είδηση επιτυχούς δοκιμής βαλλιστικού πυραύλου (επιφανείας- επιφανείας) με το όνομα «Τυφώνας» (Tayfun στα τουρκικά) με δυνατότητα προσβολής στόχου στα 560 χιλιόμετρα εντός 458 δευτερολέπτων κυριάρχησε σε πολλά ελληνικά ΜΜΕ και συνεχίζει να προκαλεί δύο ημέρες μετά προβληματισμό και ανησυχία. Μία μέρα μετά πήραν τη σκυτάλη τα Τουρκικά ΜΜΕ. Δεν γνωρίζουμε αν αυτή η είδηση ανταποκρίνεται όντως στην πραγματικότητα ή τουλάχιστον σε ποιο βαθμό  αποκλίνει από αυτήν.  Αληθής ή όχι σε κάθε περίπτωση συνιστά μία ακόμα ενέργεια στα πλαίσια των Ψυχολογικών Επιχειρήσεων (ΨΕΠ) που διεξάγει εντατικά και συστηματικά, ως «επίδειξη δύναμης», η Τουρκία σε βάρος της πατρίδας μας για να μας «φοβερίσει» ότι αυτός ο πύραυλος προσβάλει όλη την Ελλάδα και να μας σύρει σε έναν με δυσμενείς συνθήκες διάλογο «αλά Τούρκα», όπως έγραψε και στο χθεσινό του άρθρο o Θανάσης Μαυρίδης. Ούτε οι πολιτικό-στρατιωτικές προ

 TAYFUN: Μόνο μία όψη του τουρκικού πυραυλικού προγράμματος… είναι χειρότερα. Εδώ και μερικά 24ωρα έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία, η είδηση ότι η Τουρκία δοκίμασε βαλλιστικό πύραυλο (τον οποίο η ίδια ονομάζει Tayfun, σε μια προσπάθεια ίσως να δείξει ότι πρόκειται για νέο πρόγραμμα;) ο οποίος πέτυχε βεληνεκές 561 χιλιομέτρων. Ήδη στο DP έχουν δημοσιευθεί αναλύσεις για τους δυνητικούς αλλά και πραγματικούς κινδύνους ενός τέτοιου προγράμματος. Ας δούμε λίγο για αρχή το θέμα της αποτροπής ( deterrence ). Ο «πατέρας» της Mutual Assured Destruction (ή MAD, όπως έμεινε γνωστή, καθώς κάποιος θα ήταν τρελός [mad] να την αγνοήσει) θεωρείται ο Herman Kahn , ο οποίος ως μέλος του Hudson Institute , επινόησε την ιδέα της « ορθολογικής αποτροπής ». Σύμφωνα με αυτήν, η απειλή χρήσης καταστροφικών όπλων εναντίον του εχθρού αποτελεί ικανή και αναγκαία συνθήκη για την επιβολή και διατήρηση της ειρήνης. Πάνω σε αυτήν την ιδέα, «χτίστηκε» όλο το δόγμα πυρηνικής αποτροπής του Ψυχρού Πολέμου, το οπο

 J-600T YILDIRIM, BORA και TAYFUN: Ο συνδυασμός των βαλλιστικών με το τουρκικό πυρηνικό πρόγραμμα να μας ανησυχεί… H είδηση της δοκιμής του τουρκικού (Roketsan) βαλλιστικού πυραύλου (εδάφους – εδάφους) Tayfun και η προσβολή στόχου σε απόσταση 561 χιλιομέτρων από το σημείο της εκτόξευσής του, δεν αποτελεί, ή δεν θα έπρεπε να αποτελεί, έκπληξη για την ελληνική πλευρά. Παρόλο που θα πρέπει να τηρηθούν αποστάσεις έως ότου υπάρξουν επίσημες δηλώσεις που θα δεσμεύουν την τουρκική πλευρά, οι πιθανότητες είναι υπέρ του να έχει προχωρήσει η Τουρκία στην απόκτηση τέτοιας επιχειρησιακής ικανότητας, δεδομένης της παρελθούσας συμπεριφοράς της. Των Σ τέργιου Θεοφανίδη και Ζαχαρία Μίχα Ως εξέλιξη ήταν απόλυτα αναμενόμενη. Στη σημερινή δε συγκυρία έχει και εσωτερική πολιτική διάσταση, υπό την έννοια της αντιστάθμισης των δυσμενών εντυπώσεων από την έκβαση των ζητημάτων με τα F-35 και τα F-16 . Υπάρχει και η συγκεκαλυμμένη απειλή στις εξέδρες απόληψης κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στ

  Τι εκτυλίσσεται στο τρίγωνο Ρωσίας-Ουκρανίας-Ισραήλ. Του Κώστα Ράπτη Ο Ντίμτρι Μεντβέντεφ, ο οποίος αντάλλαξε με τον Βλαντίμιρ Πούτιν τις θέσεις του προέδρου και του πρωθυπουργού της Ρωσικής Ομοσπονδίας την περίοδο 2008-2012 (πριν δηλαδή την συνταγματική μεταρρύθμιση η οποία εξασφάλισε στον πραγματικά ισχυρό άνδρα της χώρας τη δυνατότητα απεριόριστων και μάλιστα αυξημένων σε διάρκεια θητειών) θεωρείτο ο εκπρόσωπος της πλέον φιλοδυτικής πτέρυγας του συμπλέγματος εξουσίας του Κρεμλίνου. Η δε αποπομπή του από την πρωθυπουργία το 2020, με μετακίνησή του στην αντιπροεδρία του ρωσικού Συμβουλίου Εθνικής Αφαλείας, ερμηνεύθηκε ως δείγμα της συνολικότερης σκλήρυνσης της στάσης της ρωσικής ηγεσίας. Ωστόσο, αφότου ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία, ο Μεντβέντεφ (που δεν έχει χάσει τις ελπίδες να διαδεχθεί για άλλη μία φορά τον Πούτιν στην κορυφή της εξουσίας) έχει μετατραπεί σε εκφραστή, μέσω των λογαριασμών του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, των πλέον επιθετικών και ενίοτε χλευαστικών απόψεων έ

Χρήστος Μποκόρος  Μιμητισμού χαλιναγώγηση. Είτε αρέσει είτε όχι, το δίλημμα είναι δικό μας, αφορά στη ζωή μας, την καθορίζει αναπόδραστα: Γεννηθήκαμε και ζούμε σε εμπόλεμο πεδίο, στον μοναδικό πλανήτη ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των ουράνιων σωμάτων, που φιλοξενεί έλλογες υπάρξεις, «προσωπικές», με ετερότητα-μοναδικότητα, η κάθε μια, σκέψης, κρίσης, θέλησης. Για να κατορθωθεί η συνύπαρξη, οι οπτικές γωνίες πρέπει να συγκλίνουν, οι απόψεις να συμπέσουν, η κατανόηση να συντονιστεί, η κάθε ατομική ιδιαιτερότητα να συναινέσει στην ελεύθερη συν-εννόηση. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Η ανθρωπότητα, στο σύνολό της, τιμά και ορέγεται την εναρμόνιση των θελημάτων, νοημάτων και στοχεύσεων, κατορθώνει κατά κανόνα τη σύγκλιση, αλλά ταυτόχρονα την υπονομεύει. Η υπονόμευση βεβαιώνει ψευδαισθητικές εκδοχές ελευθερίας, αλλά ευτυχώς η ελευθερία παραμένει άθλημα αυθυπέρβασης του εγώ, πραγμάτωση της συνύπαρξης ως «κοινωνίας». Δύο εκδοχές της ελευθερίας γοητεύουν συνηθέστερα τον άνθρωπο: Η ελευθερία ως απεξάρ