IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Γιατί η Ουγγαρία αμφισβητεί το ευρώ.  Η νομισματική ένωση είναι μια μη αντιστρεπτή ιστορική εξέλιξη. Το ευρώ ήρθε για να μείνει. Αυτό απεφάνθη σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Il Foglio τον περασμένο μήνα ο ηγέτης της Λέγκας Ματέο Σαλβίνι, επιχειρώντας να κλείσει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τη συζήτηση εντός του κόμματός του σχετικά με την πιθανή έξοδο της Ιταλίας από την ευρωζώνη. Και όμως, πρόκειται για το ίδιο πολιτικό μόρφωμα το οποίο στο πρόσφατο παρελθόν κατέβαινε στις κάλπες με το σύνθημα "Όχι στο ευρώ”. Στην Γαλλία, η αντίστοιχη μεταστροφή έχει ήδη συντελεστεί, με την Μαρίν Λεπέν να εγκαταλείπει αθόρυβα την αντίθεσή της στη νομισματική ένωση. Άλλωστε, γύρω από αυτό το ζήτημα παίχτηκε εν πολλοίς το πολιτικό της διαζύγιο με τον άλλοτε υπαρχηγό της Φλοριάν Φιλιπό. Η "νέα δεξιά” της "παλιάς Ευρώπης” υποστέλλει τους αντιευρωπαϊκούς τόνους. Και όμως σε αυτήν ακριβώς τη στιγμή το σχέδιο της νομισματικής ενοποίησης αμφισβητείται ηχηρά από μία χώρ

Η πτώση του τείχους του Βερολίνου, τον Νοέμβριο του 1989, πανηγυρίστηκε στη Δύση ως θρίαμβος της ελευθερίας και αρχή «μετάβασης στην δημοκρατία, την αγορά και την ευημερία», οδηγώντας εν τέλει και στην ένταξη έντεκα χωρών της Αν. Ευρώπης στην ΕΕ. Βεβαίως δεν έλειψαν οι επικριτικές φωνές των διαφωνούντων, που μίλησαν για «προσάρτηση» της Αν. Γερμανίας από τη Δυτική, ή για ένα «νέο τείχος του χρήματος» που χωρίζει τώρα την ανατολή και τη δύση της ηπείρου, κατά την έκφραση του Ζαν Πιερ Σεβενεμάν, ιστορικής μορφής του γαλλικού σοσιαλισμού. Ο μαρξιστής «οικονομολόγος της ανάπτυξης» Σαμίρ Αμίν μίλησε για τη δημιουργία μιας υπανάπτυκτης και εκμεταλλευόμενης ευρωπαϊκής περιφέρειας, το αντίστοιχο της Λατινικής Αμερικής για τις ΗΠΑ. Οι φωνές αυτές όμως καλύφθηκαν τότε και αργότερα από τον άνευ προηγουμένου ορυμαγδό των οπαδών του «τέλους της Ιστορίας» και της «ευτυχούς παγκοσμιοποίησης». Μόνο με την κρίση της ΕΕ το 2009, μια κρίση στην οποία πολλοί θεωρούν ότι συνέβαλε αποφασιστικά

 Χώρες του πρώην ανατολικού συνασπισμού που εντάχθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ενωση το 2004 και το 2007 έχουν εξελιχθεί στην επέκταση μιας αλυσίδας παραγωγής που ξεκινάει από τη Γερμανία. Δεν προμηθεύουν πλέον μόνον εξαρτήματα και εξοπλισμό, αλλά έχουν αναλάβει τη συναρμολόγηση αυτοκινήτων και ορισμένων μηχανημάτων της βαριάς βιομηχανίας. Κάποτε η «καρδιά» της βιομηχανίας στην Ευρώπη απλωνόταν από το Μάντσεστερ της Βρετανίας στο Μιλάνο της Ιταλίας. Σήμερα έχει μετακινηθεί προς την Ανατολική Ευρώπη με πολιτικό επίκεντρο τη Γερμανία. Η ευρωπαϊκή βιομηχανία είχε χαρακτηριστεί ως μια «Μπλε Μπανάνα» το 1989, το έτος που κατέρρευσε το τείχος του Βερολίνου, με αφορμή τη μελέτη του Γάλλου γεωγράφου Ρότζερ Μπρουνέτ . Ο κ. Μπρουνέτ είχε εντοπίσει μια τεράστια βιομηχανική έκταση, αντιληπτή από το Διάστημα το βράδυ. Ηταν μια φωταγωγημένη λωρίδα που ξεκινούσε από την Αγγλία και κατέληγε στην Ιταλία, διασχίζοντας την Ολλανδία, το Βέλγιο, τη Δυτική Γερμανία και την Ελβετία. Ο κ. Μπρουνέτ είχε τότε