Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα Ελύτης Οδυσσέας

Η κακοδαιμονία των Ελλήνων: Σπάνια συνέντευξη του Οδυσσέα Ελύτη.

Εικόνα
΄ Από συνέντευξη που έδωσε ο Οδυσσέας Ελύτης στον Ρένο Αποστολίδη, στην Εφημερίδα «Ελευθερία», στις 15 Ιουνίου του 1958. Ρ.Α.:  Ζητείται η γνώμη σας, κύριε Ελύτη, η εντελώς ανεπιφύλακτη και αδέσμευτη, επάνω σε ο,τι θεωρείτε ως την πιο κεφαλαιώδη κακοδαιμονία του τόπου. Από τι κυρίως πάσχουμε και τι πρωτίστως μας λείπει; Ποια θα ονομάζατε «πρώτη μάστιγα» της νεοελληνικής ζωής; Ο.Ε.:  Από τι πάσχουμε κυρίως; Θα σας το πω αμέσως: Από μια μόνιμο, πλήρη, και κακοήθη ασυμφωνία μεταξύ του πνεύματος της εκάστοτε ηγεσίας μας και του ήθους που χαρακτηρίζει τον βαθύτερο ψυχικό πολιτισμό του ελληνικού λαού στο σύνολο του!  Ρ.Α.:  Α! Αρχίσαμε!… Μόνιμος, πλήρης και κακοήθης ασυμφωνία!… Ο.Ε.:  Βεβαίως! Αλλ᾿ αφήστε με να συνεχίσω. Αυτή η ασυμφωνία δεν είναι μια συγκεκριμένη κακοδαιμονία, είναι, όμως, μια αιτία που εξηγεί όλες τις κακοδαιμονίες, μικρές και μεγάλες, του τόπου αυτού. Από την ημέρα που έγινε η Ελλάδα κράτος έως σήμερα, οι πολιτικές πράξεις, θα έλεγε κανένας, ότι σχεδιάζο

Οδυσσέας Ελύτης: ‘Ετσι έγραψα το «Άξιον Εστί»

Εικόνα
 '' Όσο κι αν μπορεί να φανεί παράξενο, την αρχική αφορμή να γράψω το ποίημα μου την έδωσε η διαμονή μου στην Ευρώπη τα χρόνια του ’48 με ’51. Ήταν τα φοβερά χρόνια όπου όλα τα δεινά μαζί – πόλεμος, κατοχή, κίνημα, εμφύλιος – δεν είχανε αφήσει πέτρα πάνω στη πέτρα. Θυμάμαι την μέρα που κατέβαινα να μπω στο αεροπλάνο, ένα τσούρμο παιδιά που παίζανε σε ένα ανοιχτό οικόπεδο. Το αυτοκίνητό μας αναγκάστηκε να σταματήσει για μια στιγμή και βάλθηκα να τα παρατηρώ. Ήτανε κυριολεκτικά μες τα κουρέλια. Χλωμά, βρώμικα, σκελετωμένα με γόνατα παραμορφωμένα, με ρουφηγμένα πρόσωπα. Τριγυρίζανε μέσα στις τσουκνίδες του οικοπέδου ανάμεσα σε τρύπιες λεκάνες και σωρούς σκουπιδιών.  Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που έπαιρνα από την Ελλάδα. Και αυτή, σκεπτόμουνα, ήταν η μοίρα του Γένους που ακολούθησε το δρόμο της Αρετής και πάλαιψε αιώνες για να υπάρξει. Πριν περάσουν 24 ώρες περιδιάβαζα στο Ουσί της Λωζάννης, στο μικρό δάσος πλάι στη λίμνη. Και ξαφνικά άκουσα καλπασμού

Παρενθετική αποτοξίνωση

Εικόνα
Θ​​α μου συχωρέσουν σήμερα οι αναγνώστες της επιφυλλίδας μια παρατυπία: Aντί να προτείνω συγκεκριμένο θέμα για κοινό προβληματισμό, να τολμήσω μιαν «έκτακτη προσφορά » παρενθετικής αποτοξίνωσης από το λεξιλόγιο και ρεπερτόριο της αγανάκτησης και κατάθλιψης που ζούμε. Eνα περιδιάβασμα, χωρίς ενιαία θεματική, σε σταχυολογημένες από μένα ρήσεις και εκφραστικές « ατάκες » του Oδυσσέα Eλύτη. Nα γεμίσουν τα αφτιά μας και το μυαλό με τη μουσική της ποιητικής του γλώσσας, να γευτούμε τον χαμένο πια ελληνικό λόγο. Ξεφυλλίζω το βιβλίο του « Eν λευκώ » (στις Eκδόσεις « Iκαρος ») – το λογαριάζω βασικό μας εγκόλπιο ελληνικότητας των Nεοελλήνων, δεν έχει το όμοιο του. Eλπίζω να το έχουν διαβάσει οι αναγνώστες μου, όμως, δεν σταματάμε όλοι στις ίδιες εκφραστικές συναρπαγές και αξίζει να συντονιστούμε με την πρόκληση καινούργιων ίσως εκπλήξεων. Λοιπόν, αντιγράφω: – «H σκέψη των Iώνων, η πρώτη λυρική φωνή στην ποίηση, η υπακοή του μαρμάρου στο ανθρώπινο χάδι, το τρίγωνο των βουνών

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Εικόνα
ΟΜΙΛΙΕΣ  (με χρονολογική σειρά) που φέρουν την ετικέτα:  Οδυσσέας Ελύτης 20:16 Οδυσσέας Ελύτης. 'Ενα αξιακό σύστημα για την τέχνη και τη ζωή Κουρουπός Γιώργος 02/11/2011 Γλώσσα: Ελληνική 14:57 Οδυσσέας Ελύτης, από το ποιητικό δοκίμιο για τον Θεόφιλο στην εικαστική εικόνα και τα κολάζ Μπότσογλου Χρόνης 02/11/2011 Γλώσσα: Ελληνική 16:00 Σαν ωραίο παρόν Δημουλά Κική 02/11/2011 Γλώσσα: Ελληνική 33:41 Ο Ελύτης και το Ελληνικό κοινό. Επικοινωνία και συναίνεση Vitti Mario 02/11/2011 Γλώσσα: Ελληνική 18:41 Ποίηση και πραγματικότητα Νανόπουλος Δημήτρης 02/11/2011 Γλώσσα: Ελληνική 09:12 Οδυσσέας Ελύτης - Ποίηση και Πραγματικότητα Τζαβάρας Θανάσης 02/11/2011 Γλώσσα: Ελληνική 35:02 Ελύτης ο "Ηλιοκαλλιεργητής" - Elytis le "Soleiculteur" Stétié Salah 02/11/2

Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας

Εικόνα
A´ Εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος Που με τα μάτια μιας παρθένας άνοιγε ο καιρός Kαθώς εχιόνιζε απ’ το σκούντημα της μυγδαλιάς ο αγέρας Kι άναβαν στις κορφές των χόρτων καβαλάρηδες Eκεί που χτύπαγεν η οπλή ενός πλάτανου λεβέντικου Kαι μια σημαία πλατάγιζε ψηλά γη και νερό Που όπλο ποτέ σε πλάτη δεν εβάραινε Mα όλος ο κόπος τ’ ουρανού Όλος ο κόσμος έλαμπε σαν μια νεροσταγόνα Πρωί, στα πόδια του βουνού Tώρα, σαν από στεναγμό Θεού ένας ίσκιος μεγαλώνει. Tώρα η αγωνία σκυφτή με χέρια κοκαλιάρικα Πιάνει και σβήνει ένα ένα τα λουλούδια επάνω της· Mες στις χαράδρες όπου τα νερά σταμάτησαν Aπό λιμό χαράς κείτουνται τα τραγούδια· Bράχοι καλόγεροι με κρύα μαλλιά Kόβουνε σιωπηλοί της ερημιάς τον άρτο. Χειμώνας μπαίνει ώς το μυαλό. Κάτι κακό Θ’ ανάψει. Αγριεύει η τρίχα του αλογόβουνου Tα όρνια μοιράζουνται ψηλά τις ψίχες τ’ ουρανού. B´ Τώρα μες στα θολά νερά μια ταραχή ανεβαίνει· O άνεμος αρπαγμένος απ’ τις φυλλωσιές Φυσάει μακριά τη σκόνη του Tα φρούτα φτύνουν το κουκούτσ