IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας, «στολίζει» τον πρώην πρόεδρο της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί στο βιβλίο του My Way, την πρώτη επίσημη βιογραφία του που κυκλοφόρησε στην Ιταλία. Όπως γράφει για τον Σαρκοζί δεν είναι παρά ένας «κρετίνος», «αυτάρεσκος, επιθετικός» άνδρας, που «ζηλεύει» τους άλλους. Ο Σαρκοζί είναι «ένας παραφουσκωμένος πολιτικός, με υπερμέγεθες εγώ», ένα «ναπολεόντειο πρόσωπο με έντονο πνεύμα και ευέξαπτη ιδιοσυγκρασία», αναφέρεται στο βιβλίο που έγραψε ο αμερικανός δημοσιογράφος Αλαν Φρίντμαν. «Ζήλευε, επειδή εγώ ήμουν πλούσιος κι εκείνος όχι» διαβεβαιώνει ο Μπερλουσκόνι αφηγούμενος, γελώντας, ότι μετά τον γάμο του με την Κάρλα Μπρούνι, την κληρονόμο μιας πάμπλουτης ιταλικής οικογένειας, ο Σαρκοζί του είπε: «Δες, Σίλβιο: Τώρα είμαι πλούσιος! Σαν εσένα!». Και συνεχίζοντας τις αναφορές στον πρώην πρόεδρο της Γαλλίας γράφει: «Σε μια σύνοδο στις Βρυξέλλες, στα τέλη Οκτωβρίου 2011, λίγες εβδομάδες πριν από την αποχώρηση του Μπερλουσκόν

Η επένδυση της συστημικής σταθερότητας σε φθαρμένα και ανυπόληπτα πρόσωπα, όπως ο Σαρκοζί και ο Μπερλουσκόνι, κινδυνεύει να γίνει μπούμερανγκ για τα τμήματα της οικονομικής ελίτ στη Γαλλία και την Ιταλία: αντί να ανακόψει την «αντισυστημική» δυναμική της Λεπέν και των Σαλβίνι - Γκρίλο, να την ενισχύσει και να την κλειδώσει σε μη αντιστρέψιμη δυναμική εξουσίας. Ο Σαρκοζί ολοκληρώνει τη μετατροπή της Δεξιάς σε προσωπικό εκλογικό του μηχανισμό με την επωνυμία «Ρεπουμπλικάνοι», ενώ την ίδια ώρα η ενίσχυση της Λέγκας του Σαλβίνι και του Κινήματος των Πέντε Αστέρων του Γκρίλο στρώνει, από ό,τι φαίνεται, το σκηνικό για την επιστροφή του «Καβαλιέρε». Το ερώτημα είναι σαφές: αν η κατάρρευση Ολάντ δεν ανακοπεί και αν η φθορά του Ρέντσι ενισχυθεί, ποιος μπορεί να σταματήσει τον ευρωσκεπτικιστικό ακροδεξιό λαϊκισμό της Λεπέν και των Σαλβίνι - Γκρίλο; Αν απαντήσουμε θετικά με τα ονόματα Σαρκοζί και Μπερλουσκόνι, τότε ομολογούμε ότι η συνταγή της γερμανικής δημοσιονομικής λιτότητας

Αποπλάνηση ανηλίκου και κατάχρηση εξουσίας, αθώος οριστικά και αμετάκλητα. Η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Ιταλίας δίνει στον Μπερλουσκόνι τη δυνατότητα μιας ακόμη επιστροφής στο πολιτικό προσκήνιο. Το σκηνικό μοιάζει να έχει στηθεί κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του Καβαλιέρε, που δεν θα δυσκολευθεί να μετατρέψει τις παλαιότερες απειλές του σε σημερινές θέσεις για έξοδο από την Ευρωζώνη. Σήμερα ο Μπέπε Γκρίλο και το Κίνημα Πέντε Αστέρων ζητούν επιστροφή στη λιρέτα με δημοσκοπική στήριξη που φθάνει το 40% και με μεγάλο τμήμα του ιταλικού ΣΕΒ, της Confidustria, να συμφωνεί. Από κοντά η Λέγκα του Βορρά και ο ηγέτης της Σαλβίνι, που εκφωνεί λόγους στη Νάπολη και στο Παλέρμο υπέρ της λιρέτας, με τη Γερμανία να είναι πλέον ο στόχος των επιθέσεών του στη θέση του παρασιτικού Νότου που απομυζά τον ενάρετο Βορρά. Τι χρειάζεται το παραπάνω ετερόκλητο μέτωπο για να αποκτήσει πλειοψηφική δυναμική; Η όποια στα ιταλικά μέτρα και σταθμά κυβερνητική αξιοπιστία της Φόρτσα Ιτάλια

Toυ Hλία Mακρή Στην ''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ'' Ο Μπερλουσκόνι καθαιρέθηκε από τη Γερουσία, αλλά η πολιτική του σταδιοδρομία δεν τελείωσε. Ως ουσιαστικός ηγέτης της επανιδρυθείσας Forza Italia είναι πλέον ελεύθερος να μεγιστοποιήσει -έστω και ως κατ' οίκον κρατούμενος- τη λαϊκιστική του ρητορική, την αντιγερμανική του ρητορεία και να εισπράξει τη λαϊκή δυσαρέσκεια από την κυβερνώσα Κεντροαριστερά του Λέτα, που μοιραία συνεχίζει και θα εντείνει τη δημοσιονομική περιοριστική πολιτική του τεχνοκράτη Μόντι. Οι περιστάσεις έκαναν ένα μεγάλο δώρο στον Καβαλιέρε: του επιτρέπουν να πολιτικοποιήσει την καταδίκη του, να αποφύγει να δώσει δημόσιες εξηγήσεις για τη διαπλοκή και τη διαφθορά και να προβάλει ως θύμα πολιτικής συνωμοσίας που εξυφάνθηκε εντός και εκτός Ιταλίας. Την ίδια στιγμή, ο Μπερλουσκόνι προβάλλει έμμεσα ως παράγων συστημικής σταθερότητας: χωρίς τη λαϊκιστική ρητορική της ρήξης με το Βερολίνο και της απειλής για επιστροφή στη λιρέτα, το μονοπώλιο της απορρόφησ

 Silvio ... Angela ... European Union...     Δεν ήταν αρκετός, όπως φαίνεται ένας ευγενής τεχνοκράτης με στόφα πολιτικού ηγέτη για να θάψει η Ιταλία -και μαζί της η υπόλοιπη Ευρώπη- τον μπερλουσκονισμό. Η «επάνοδος της… μούμιας» στην πολιτική ζωή της Ευρώπης, χαρακτήρισε τον Μπερλουσκόνι στο εξώφυλλό της η γαλλική Liberation. Ομως, πάνω από όλα ενδεχομένως να δούμε αύριο μια δημοκρατική αντίδραση στην Ιταλία. Αυτό επιτρέπει στον Πιερ Λουίτζι Μπερσάνι, τον ηγέτη του κεντροαριστερού Δημοκρατικού Κόμματος, να ελπίζει ότι θα κερδίσει τις εκλογές. Τα τελευταία επιτρεπόμενα γκάλοπ έδιναν 33,1% στον συνασπισμό του Μπερσάνι, 24,7% στον Μπερλουσκόνι με τη Λέγκα του Βορρά, 12,7% στον συνασπισμό του Μόντι και 18,8% στο κίνημα διαμαρτυρίας του κωμικού Μπέπε Γκρίλο. Οι έπαινοι προς τον Μάριο Μόντι βασίστηκαν στην ιδέα ότι τα προβλήματα της Ιταλίας θα μπορούσαν να λυθούν εάν παραμεριστεί η πολιτική, εάν επιβληθούν οι διαβόητες μεταρρυθμίσεις και αρκετή λιτότητα. Ομως μετά ένα

Η εξάντληση της δυναμικής Μόντι δεν θα πρέπει να χρεωθεί ως προσωπική αποτυχία - ανεπάρκεια του απερχόμενου πρωθυπουργού,  αλλά κυρίως ως ευθύνη του Βερολίνου :  Το πείραμα Μόντι ήταν ένα δύσκολο στοίχημα να σταθεροποιηθεί η Ιταλία εν όψει της διαπραγμάτευσης για συνολική λύση-θωράκιση της Ευρωζώνης. Με τη μετάθεση, με γερμανική υπαιτιότητα, της διαπραγμάτευσης για το 2014, ο Μόντι εξάντλησε τις εσωτερικές του αντοχές, αλλά και την όποια ευρωπαϊκή του χρησιμότητα . Σε κρίσιμο σταυροδρόμι βρίσκονται η Ιταλία και η Ευρωζώνη, καθώς από το βράδυ της Δευτέρας και μετά η αστάθεια και η αβεβαιότητα θα κυριαρχήσουν στην Ρώμη, με κίνδυνο απρόβλεπτων ανατροπών εντός και εκτός συνόρων: Το πρώτο και λιγότερο πιθανό σενάριο είναι μια ανατροπή των τάσεων στο εκλογικό σώμα την τελευταία στιγμή, που θα επέτρεπε στον Μπερλουσκόνι να σχηματίσει κυβέρνηση με την στήριξη-συμμετοχή ή απλά ανοχή του κωμικού τηλεπαρουσιαστή Μπέπε Γκρίγιο, που ηγείται του Κόμματος των Πέντε Αστέρων. Είναι β

Την ώρα που παραχωρεί τη διεκδίκηση της πρωθυπουργίας στον Μαρόνι της Λέγκας του Βορρά, ο Μπερλουσκόνι έχει τη βεβαιότητα ότι θα είναι ο de facto αδιαμφισβήτητος ηγέτης μιας ισχυρής αντιπολίτευσης που θα περιλαμβάνει την παράταξή του, το αποσχιστικό κύημα που ίδρυσε ο Μπόσι, αλλά και τη συντριπτική πλειοψηφία της λαϊκής βάσης του ευκαιριακού μορφώματος του «Κόμματος των Πέντε Αστέρων» που ίδρυσε ο σατιρικός τηλεπαρουσιαστής Μπέπε Γκρίγιο. Η συλλογιστική του καβαλιέρε είναι απλή: Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η υπό τον Μπερσάνι Κεντροαριστερά και ο Μόντι θα συμπράξουν για τη συνέχιση της μέχρι τώρα σκληρής δημοσιονομικής πολιτικής και προεξοφλεί ταχύτατη δημοσκοπική καταβαράθρωση, παρόμοια με αυτή που εισπράττει ο Ολάντ στη Γαλλία, έξι μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του. Ετσι, ο καβαλιέρε εμφανίζεται ως εξαίρεση στην Ευρωζώνη, ως ο μόνος ηγέτης που έχασε την εξουσία λόγω κρίσης και επανέρχεται με βαρύνουσα παρουσία στην πολιτική σκηνή της χώρας του. Υπάρχει

(...) Για πρώτη φορά από το 2009 και μετά η ενδεχόμενη αποχώρηση από την Ευρωζώνη δεν τίθεται απειλητικά ως φόβητρο από γερμανικής πλευράς, αλλά ως εναλλακτική επιλογή από χώρα του Νότου. (...) Το μήνυμα της Ρώμης είναι ξεκάθαρο, αν οι Μέρκελ-Σόιμπλε δεν εγκαταλείψουν τη σημερινή παρελκυστική πολιτική θα βρουν μπροστά τους τους επόμενους μήνες ένα ατύχημα στην Ιταλία, που θα απειλεί να συμπαρασύρει στη δίνη του και τη Γαλλία. (...) Ο Σ. Μπερλουσκόνι με την προχθεσινή του δήλωση ότι η Ιταλία θα εγκαταλείψει το ευρώ, αν η ΕΚΤ δεν παρέμβει για να μειώσει το κόστος του δημόσιου δανεισμού, εμφανίζεται ως αδίστακτος δημαγωγός που ενόψει εκλογών δεν διστάζει μπροστά σε τίποτε, προκειμένου να εισπράξει την κοινωνική δυσαρέσκεια. Στην πραγματικότητα, ο καβαλιέρε με την ακραία τοποθέτησή του, καθώς πρώτη φορά από την έναρξη της κρίσης τίθεται από πρώην πρωθυπουργό και κόμμα εξουσίας το ενδεχόμενο της αποχώρησης, εξυπηρετεί τόσο τον απερχόμενο πρωθυπουργό Μ. Μόντι όσο κ

Διάβασα ότι ο Μπερλουσκόνι αποφάσισε να κατέβει ξανά στις εκλογές. Υποθέτω ότι αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά του, ακόμη κι αν πολλοί τον θεωρούν επικίνδυνο για την Ιταλία. Διάβασα ακόμη ότι ο Μάριο Μόντι ενοχλήθηκε από την πολιτική επανεμφάνιση του Μπερλουσκόνι και υπέβαλε την παραίτηση της κυβέρνησής του. Πανικός στις αγορές και την Ευρωπαϊκή Ενωση που φοβούνται μη χάσουν τον Μόντι. Εως εδώ, καμία αντίρρηση. Αλλά αν ο Μόντι θέλει να κυβερνάει την Ιταλία γιατί δεν φτιάχνει κόμμα, να κατέβει στις εκλογές και αν τον ψηφίσουν, να κυβερνήσει όσο θέλει; Κι αν οι «αγορές» θέλουν να κυβερνάει την Ιταλία ο Μόντι και όχι ο Μπερλουσκόνι ή ο Μπερσάνι γιατί δεν παίρνουν ιταλική υπηκοότητα να ψηφίζουν όποιον τους αρέσει; Πολύ φοβούμαι ότι μέσα στον πανικό (ή τις σκοπιμότητες) της κρίσης έχουμε αρχίσει να χάνουμε το μέτρο. Διότι τι καλαμπούρι είναι αυτό ότι άλλους θα ψηφίζει ο κόσμος και άλλοι θα τον κυβερνούν; Οτι δηλαδή οι κυβερνήσεις θα προκύπτουν ανεξαρτήτως λαϊκής ψήφο

Ο Μπερλουσκόνι ανέτρεψε τον Μόντι δρώντας ως εκπρόσωπος εκείνου του τμήματος των ελίτ της Ιταλίας που αντιτάσσονται στη Γερμανία Τελείωσε λοιπόν ουσιαστικά και η κυβέρνηση του πολυδιαφημισμένου «τεχνοκράτη » εγκάθετου πρωθυπουργού της Ιταλίας Μάριο Μόντι. Τον «εκτέλεσε» πολιτικά μάλιστα ο γηραιός ηγέτης της δεξιάς στη χώρα αυτή, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, αποσύροντας την υποστήριξη του κόμματός του από την κυβέρνηση Μόντι και υποχρεώνοντάς τον έτσι να δηλώσει ότι προτίθεται να παραιτηθεί μόλις περάσει από το κοινοβούλιο τον προϋπολογισμό του 2013, πριν από το τέλος του μήνα. Μια πολύ επιδερμική εξήγηση που δόθηκε για την απόφαση του Μπερλουσκόνι να ανατρέψει τον Μόντι ήταν για να προλάβει νομοθετικές ρυθμίσεις που θα απαγόρευαν σε πολιτικούς την εκλογή ή τοποθέτησή τους σε αξιώματα κυβερνητικά ή κρατικά, αν είχαν καταδικαστεί από τα δικαστήρια για ορισμένες κατηγορίες αδικημάτων. Χωρίς να αποκλείουμε την εμφιλοχώρηση και αυτού του παράγοντα, έχουμε την άποψη ότι η

Η άδοξη πτώση του Μπερλουσκόνι Ο Μπενίτο Μουσολίνι προπολεμικά, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι μεταπολεμικά! Είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτοί είναι οι δύο ηγέτες που άφησαν πιο βαριά από κάθε άλλον τη σφραγίδα τους στη διαμόρφωση της ιταλικής κοινωνίας τον τελευταίο αιώνα. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Καθολική ήταν η χαρά εκτός των ιταλικών συνόρων μόλις μαθεύτηκε η παραίτηση του Μπερλουσκόνι, ο οποίος είχε γελοιοποιήσει την Ιταλία στην υπόλοιπη Ευρώπη κατά την τελευταία σχεδόν εικοσαετία. Βαθύτατα χυδαίο άτομο, απερίγραπτα περιφρονητικό προς τις μάζες του ιταλικού λαού, δεν αισθανόταν καμία αναστολή στο να κατεξευτελίζει δημοσίως όλους τους θεσμούς της Ιταλικής Δημοκρατίας και να αφαιρεί κάθε περιεχόμενο ουσίας ή προσχηματικής σοβαρότητας από τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, πετυχαίνοντας όμω ς να τον ακολουθούν σχεδόν διαρκώς τα αποχαυνωμένα πλήθη των Ιταλών ψηφοφόρων που τον θαύμαζαν και ήθελαν να του μοιάσουν! Η θυελλώδης παρουσία του Μπερλουσκόνι στην ιτ