Γιώργος Γουναρόπουλος ...
'' (...) Χρώματα μιας μεσογειακής δύσης-βαθυγάλανα, κιτρινοκόκκινα και ιώδη- με το λευκό διάφανο φως ελληνικής ανατολής που η εκροή του, από το εσωτερικό των μορφών προς τον εξωτερικό χώρο, γίνεται πηγή αέναης κίνησης προς το ονειρικό, το άυλο, το παραμυθικό. Γυναικείες μορφές, επαναλαμβανόμενες με μικρές παραλλαγές στις διάφορες φάσεις της δημιουργίας του, έχουν να αφηγηθούν τραγούδια λεπταίσθητων σειρήνων και θεοτήτων της θάλασσας, καθώς οι βράχοι, οι κυματισμοί των ρευμάτων της θάλασσας και οι αέρινοι πλόκαμοι των μαλλιών τους υποβάλλουν μυστηριακά τους σιωπηλούς ήχους του αθώου ερωτισμού τους. Αιθέρια κι εξωτικά πλάσματα, με χρώμα, μολύβι ή κάρβουνο, σαν με μονοκοντυλιά αποτυπωμένα, ψάρια και οστρακοειδή, γοργόνες και άγγελοι και δέντρα και λουλούδια, πέρα από τη φυσική, στη μεταφυσική τους ζωή και διάσταση, φλυαρούν με το νερό και το φως μέσα στην ποιητική ένταση των παλμών τους, συμβολικός αντίλαλος της εσωτερικής πάλης του ανθρώπου με τον εαυτό του, του καλλιτέχνη με