IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Παρεμβαίνουν τελευταία ξεχωριστοί και αναγνωρισμένοι καλλιτέχνες-διανοούμενοι και επιτίθενται  με σφοδρότητα στον λαό, υποβαθμίζοντας τις ευθύνες του συστήματος και των διαφόρων εξουσιών -θεσμικών, παραθεσμικών και εξωθεσμικών- που κυριαρχούν στον τόπο εδώ και πολλά χρόνια.    Αν τα πράγματα είναι έτσι όπως τα περιγράφουν , αν δηλαδή τίποτε σοβαρό και ελπιδοφόρο δεν συμβαίνει σ’ αυτόν τον τόπο, αν είναι άνευ σημασίας και ατελέσφορες οι μικρές και μεγάλες μάχες που δίνονται καθημερινά από πρόσωπα και συλλογικότητες ενάντια στη φαυλότητα, την απληστία, τον κυνισμό, τον φαβοριτισμό, τον χυδαίο ωφελιμισμό, τους σάπιους συμβιβασμούς και τη στενοκεφαλιά, τότε δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Ευτυχώς, όμως, πολλοί σ’ αυτήν τη χώρα αγωνίζονται για να διαψεύσουν τη συμπαγή μελαγχολία των πεσιμιστών. '' Memento Park'' -  Szobor Park  Βουδαπέστη, Ουγγαρία - DREAMSTIME Ο δημόσιος λόγος για να διεκδικήσει εύσημα εγκυρότητας πρέπει να αποφεύγει τις συμμετρικές παγίδες της ε

(...) Γιατί, άραγε, δεν σιωπούν στις κοινωνικές οξύνσεις περιμένοντας τη νηνεμία, ενώ αντίθετα πετάγονται κάθε τόσο επιλεκτικά εναντίον αυτών που βρίσκονται κάτω και όχι για τους πάνω, για να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους;   Μα, σέβονται την ιδεολογία τους και το κοινωνικό στάτους τους. Εχουν συνείδηση της οργανικής σύνδεσής τους με το σύστημα. Και επιπλέον τους εξυπηρέτησε και οφείλουν να το υπηρετούν. (...)     1. …Αγαπούσε το σούσι Το tweet της για τον 19χρονο Θανάση που προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επιχείρησε να αιτιολογήσει με άρθρο της στο protagon.gr η συγγραφέας Λένα Διβάνη. «Η είδηση μόλις έχει κυκλοφορήσει. “Ενα παιδί χωρίς εισιτήριο πήδηξε έξω από το τρόλεϊ για να αποφύγει τον ελεγκτή και τραυματίστηκε”. Τίποτα άλλο. [...] Και τότε σταματάω στην άκρη του δρόμου και γράφω τη φράση που αν ήξερα ότι το παιδί ήταν ήδη νεκρό, αν μπορούσα να υποψιαστώ τον αρρωστημένο οχετό που θα εξαπέλυε, ποτέ δεν θα έγραφα.

 Γιάννης Κουνέλης Βυθιζόμενοι στην κρίση, βλέπουμε ευκρινέστερα διανοητικές λειτουργίες και κοινωνικούς μηχανισμούς που λίγο νωρίτερα ελάνθαναν μισοκρυμμένα απ’ το βλέμμα μας ή δεν τους αναγνωρίζαμε όπως τους άξιζε. Ας πούμε, η λειτουργία του πολιτισμού και της κουλτούρας μες στο πολιτικό-κοινωνικό ολοκλήρωμα, και η θέση των διανοουμένων. Συνηθίζαμε να λέμε και προ κρίσεως για την απουσία των διανοουμένων από τον δημόσιο βίο· αλλά τώρα, ακούγονται πιο βαριές κουβέντες: μιλούν για προδοσία των διανοουμένων, όπως έθεσε το ζήτημα πρώτος στη δεκαετία του 1920 ο Ζυλιέν Μπεντά. Ωστόσο, από το 1920 έχει περάσει ένας αιώνας – στη διάρκεια αυτήν άλλαξαν πολλά. Το ποτάμι πήγε και ήρθε σε πολλές κοίτες. Οι διανοούμενοι βρέθηκαν στην πρωτοπορία ήδη από τον 19ο αιώνα, από τη Γαλλική Επανάσταση έως τα ιστορικά ρήγματα του 1848 και των εθνικοαπελευθερωτικών και δημοκρατικών κατακτήσεων· αποσύρθηκαν «προδίδοντας» τους εξουσιαζόμενους και τις μάζες, ξαναβρέθηκαν στην πρώτη γραμμή στη Ρωσία κα

(...) Αν υπάρχει ένα πρόβλημα σήμερα που έχει να κάνει με την ύπαρξη αυτής της χώρας, το πρόβλημα αυτό αφορά κατευθείαν στο πρώιμο ανθρωποκεντρικά κράτος. Το κράτος αυτό είναι ξένο προς την ιδιοσυστασία της ελληνικής κοινωνίας και γι'αυτό δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε πολιτικές που ανάγονται στο συλλογικό, δηλαδή στο εθνικό συμφέρον. Η επισήμανση αυτή δείχνει τον δρόμο που πρέπει να επιλέξουμε, να αξιώσουμε, που δεν είναι άλλος από εκείνο του αντιπροσωπευτικού μετασχηματισμού της πολιτείας, έτσι ώστε να ανακτήσει ο κοινωνικός ιστός την θεσμική βάση της συλλογικότητας που της αρμόζει. Στο πλαίσιο αυτό, εκτιμώ ότι υπάρχει ένας σημαίνον χώρος για την μη καθεστωτική διανόηση, ο οποίος μπορεί να αποδειχθεί λαμπρός, εάν συνδέσει το σημερινό ελληνικό πρόβλημα με την γνωστική κληρονομιά, που εμπεριέχει το ελληνικό ιστορικό παράδειγμα. Υπό την έννοια αυτή, θεωρώ ότι το ελληνικό παράδειγμα είναι το μόνο ικανό να διδάξει το μέλλον υπό το πρίσμα της προόδου. Η κα

''Father and Son''  - George Condo 1.  Η έννοια της καθεστωτικής διανόησης ορίζει την κατηγορία εκείνη των πνευματικών ανθρώπων, οι οποίοι τοποθετούνται, από την περιοχή της επιστήμης ή της πολιτικής τους στράτευσης, ως ερμηνευτικοί αναλυτές, λειτουργικοί θιασώτες ή νομιμοποιητικοί απολογητές του κατεστημένου πολιτικού συστήματος. Κατεστημένο, από την πλευρά του, δεν είναι το απλώς κρατούν πολιτικό σύστημα, αλλά εκείνο που έχει αποκτήσει βαθιά συντηρητικό χαρακτήρα, με την έννοια ότι έρχεται σε σύγκρουση με τον χρόνο της εξέλιξης και, μάλιστα, αντιστρατεύεται το κοινό συμφέρον, δηλαδή το γενικό αίσθημα της εποχής του για την ελευθερία της κοινωνίας. Στην κατηγορία αυτή, ταξινομείται, με έκδηλο ομολογουμένως, τρόπο τις τελευταίες δεκαετίες, το παράδειγμα του σύγχρονου κράτους. Εφεξής, όχι μόνο οι πολιτικές του βρίσκονται σε πλήρη σύγκρουση με το συμφέρον της κοινωνίας των πολιτών, αλλά και η ίδια η δομή και η λογική του ανάγεται σ