Όσα δεν θα πει ο Ομπάμα ...
Εδώ και περίπου δύο χρόνια, όταν οι Αμερικανοί ιθύνοντες ακούν περί Ελλάδας, κουνούν το κεφάλι όλο συμπάθεια. Μπορεί στις προεκλογικές τους αψιμαχίες να φοβερίζουν τους ψηφοφόρους πως αν εκλέξουν τον «αντίπαλο» η Αμερική θα έχει την τύχη της Ελλάδας, όμως, όταν κοπάσει η κακοφωνία τής μεταξύ τους εκλογικής μάχης, τους Έλληνες μας αντιμετωπίζουν όπως συμπαθή θύματα. Ποιανού; Της Ευρώπης. Η αμερικανική οπτική μέσα από την οποία γίνεται κατανοητή στην Ουάσινγκτον η Ελλάδα της Κρίσης, βασίζεται στη συνειδητοποίηση μιας τεράστιας διαφοράς ΗΠΑ-Ευρώπης: την απείρως μεγαλύτερη ετοιμότητα των Αμερικανών να εγκαταλείψουν αποτυχημένα εγχειρήματα στην τύχη τους, έτσι ώστε να στρέψουν την ενέργειά τους σε νέα, πιο ελπιδοφόρα, εγχειρήματα. Στην ικανότητά τους να γυρνάνε σελίδα, με άλλα λόγια. Για τους Αμερικανούς, η παραδοχή της αποτυχίας είναι δείγμα ισχύος – αντίθετα με τους Ευρωπαίους που μέχρι το «πικρό τέλος» προτιμούν την άρνηση της πραγματικότητας Όταν το 2009 η General Motors εμφ