IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Το κίνημα της πετσέτας και ο υπερτουρισμός. Οι κινητοποιήσεις των νησιωτών φέρνουν στην επιφάνεια τον στρεβλό χαρακτήρα της τουριστικής ανάπτυξης και πιέζουν για την μεταρρύθμισή του τουριστικού μοντέλου. Οι κινητοποιήσεις των νησιωτών ενάντια στις καταλήψεις των παραλιών από την αλόγιστη και παράνομη επέκταση των μπιτς μπαρ -με τις σειρές από τις συχνά πολυτελείς ξαπλώστρες που ενοικιάζονται πανάκριβα και την δυνατή μουσική- έχουν ήδη καταφέρει να αναδειχθούν στην επικαιρότητα. Προκάλεσαν και την αντίδραση του αρμόδιου υπουργείου, το οποίο έδειξε να ανταποκρίνεται στις διαμαρτυρίες δηλώνοντας ότι θα ακολουθήσουν άμεσα έλεγχοι ώστε η νομοθεσία επιτέλους να εφαρμοστεί. Αρκετές φωνές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, βέβαια, ασκούν κριτική. Βλέπουν στις κινητοποιήσεις την απόπειρα μιας συντετριμμένης αξιωματικής αντιπολίτευσης να παραμείνει στην επικαιρότητα. Καταγγέλλουν ”μιζεραμπιλισμό” , αποδίδοντας στους κινητοποιούμενους εσφαλμένα μια πρόθεση άρνησης της τουριστικής ανάπτυξ

«Ανάκλιντρα στη θάλασσα». Η ζητούμενη, αναγκαία διόρθωση του ελληνικού τουρισμού.  Οι φωτογραφίες με το διαβόητο –πλέον– μπιτς μπαρ της Ρόδου με τα θαλάσσια ανάκλιντρα και τον σερβιτόρο μέσα στη θάλασσα, άνοιξαν κάπως ετερόδοξα την συζήτηση για το τουριστικό μοντέλο και προφίλ της χώρας μας. Κακώς, η συζήτηση επικεντρώθηκε στα εργασιακά δικαιώματα και τις απολαβές του εργαζόμενου. Τ ο πρόβλημα , ωστόσο, με την συγκεκριμένη περίπτωση, αφού εξ άλλου αποδείχθηκε ότι ο εργαζόμενος αμείβεται ικανοποιητικά για μια εποχιακή εργασία, είναι ευρύτερο: αυθαιρεσίας, βλαπτικών ως προς το τοπίο και το περιβάλλον παρεμβάσεων, κουλτούρας και ευρύτερου προφίλ που προβάλουν τέτοιες ενέργειας προς τα έξω. Και βέβαια, ανακεφαλαιώνοντας, της ανισόρροπης ανάπτυξης που δημιουργείται στη χώρα μας από την μονοκαλλιέργεια του τουρισμού, παράγοντας που ενθαρρύνει όλα τα παραπάνω. “η τουριστική μονοκαλλιέργεια, το γεγονός ότι ο ελληνικός τουρισμός ακολουθεί νοοτροπίες "φαρ ουέστ", μηδεν

Πόσος τουρισμός θα μείνει στα χέρια μας; Ως τώρα καταγράφουμε πλειστηριασμούς σε μεγάλα και μεσαία ξενοδοχεία. "Επενδύσεις" (ακόμη και Τούρκων) σε τουριστικές εκτάσεις. Ανησυχία καμιά… Είναι δικές μας υπερβολές; Πρόκειται για αστήρικτη γκρίνια; Για πράγματα που συμβαίνουν χρόνια στον τόπο και μάλλον λύνουν προβλήματα… αντί να δημιουργούν; Κατά τη δική μας γνώμη τίποτε δεν μπορεί και δεν πρέπει να θεωρείται υπερβολή, για τα όσα συμβαίνουν στον τουρισμό και τις υπηρεσίες, από τη στιγμή που θεωρούνται βασικοί πυλώνες στην οικονομία μας. Τίποτε δεν μπορεί και δεν πρέπει να περνάει απαρατήρητο από εδώ και πέρα όταν έχει να κάνει με την Ελλάδα που "πωλείται". Και αυτό συμβαίνει τώρα με τις μεγάλες εκποιήσεις στον τουρισμό. Με τους πλειστηριασμούς στα ξενοδοχεία και συνδεδεμένες με τα ξενοδοχεία εκτάσεις… Που αν τις ψάξεις θα βρεις να χάνονται στρέμματα επί στρεμμάτων στην ακριτική Βόρεια Ελλάδα. Στην παραλιακή Ελλάδα, σε όλες τις περιφέρειες της. Στη νησιώτικη Ελλάδα εκε

 Η ξαπλώστρα ως εθνικός πλούτος. Tο πρώτο καλοκαίρι σε συνθήκες σχετικά ομαλής συνύπαρξης με τον κορωνοϊό βρήκε τον ελληνικό αιγιαλό σε μια κατάσταση σχεδόν «πολεμική». Οι «επιθέσεις» διαρκείς, από όλα τα μέτωπα, με αυξητικές τάσεις: ο πολιτισμός του beach bar και της ξαπλώστρας επελαύνουν ακόμη και στα πιο ανυποψίαστα σημεία. Δεν συζητάμε για την Αττική, που θα πρέπει να έχεις ικανότητες εξερευνητή για να ανακαλύψεις τον κολπίσκο, την «ελεύθερη» παραλία, όπου φυσικά δεν θα πέφτει καρφίτσα από τις 9 το πρωί, γιατί τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι θα έχουν την ίδια ιδέα με σένα. Η μόδα του παραθαλάσσιου μπαρ (συνήθως μετά μουσικής) έχει κατακλύσει παραθεριστικούς οικισμούς, νησιά (όχι μόνο τα «δημοφιλή»), παραλίες κάθε είδους, τα πάντα. Προσβάλλει μέχρι πρότινος αμόλυντα τοπία, διαταράσσει φυσικές ισορροπίες αιώνων, καταπατάει δημόσια γη, διαστρέφει και αποδομεί σε βάθος χρόνου την ψυχή του ελληνικού καλοκαιριού. Η κουλτούρα της αέναης αξιοποίησης ενός φυσικού πόρου ξέρουμε πού οδηγεί. Ας ρ

Γαλέρα στη Μύκονο. Και ξαφνικά σκίστηκε το περιτύλιγμα του ελληνικού τουριστικού θαύματος και ξεχύθηκε η αθλιότητα των εργασιακών συνθηκών που βιώνουν οι ανειδίκευτοι της βαριάς μας βιομηχανίας. Οι πολλές κενές θέσεις εργασίας αποτελούν πλέον αντικείμενο προβληματισμού στο υψηλότερο επίπεδο (ενδεικτικό το πρωτοσέλιδο της «Καθημερινής της Κυριακής»), χωρίς, ωστόσο, βούληση για αύξηση μισθών και βελτίωση των όρων απασχόλησης. Οι πολλές ανώνυμες και κάποιες επώνυμες μαρτυρίες σερβιτόρων, λαντζέρηδων, καθαριστριών, ξενοδοχοϋπαλλήλων είναι συγκλονιστικές. Απλήρωτες υπερωρίες, κανένα ρεπό,  ένσημα  λιγότερα  από τα δηλωμένα, παρακρατημένα φιλοδωρήματα, κακοποιητική συμπεριφορά  από  εργοδότες,  διαμονή σε κοντέινερ, σε παραπήγματα, σε  υπόστεγα,  σε  βρώμικα  και υποφωτισμένα δωμάτια ο ένας πάνω στον άλλο. Η κόλαση μέσα στον τουριστικό παράδεισο φτιάχτηκε εδώ και χρόνια. Η αδιαφορία του πολιτικού συστήματος, η αδράνεια των θεσμών και η κοινωνική ανοχή επέτρεψαν τη δημιουργία ενός αφανούς πρ

  Τουρισμός : Στα «τάρταρα» οι τουριστικές αφίξεις  και εισπράξεις. Την κατακόρυφη πτώση των τουριστικών μεγεθών της Ελλάδας την φετινή περίοδο αποτυπώνει το στατιστικό δελτίο του Ινστιτούτου του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων,Insete.    Την κατακόρυφη πτώση των τουριστικών μεγεθών της Ελλάδας την φετινή περίοδο αποτυπώνει το στατιστικό δελτίο του Ινστιτούτου του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων,Insete, σημειώνοντας ότι την περίοδο Ιανουαρίου-Σεπτεμβρίου 2020 καταγράφηκαν 13,8 εκατ. λιγότερες αεροπορικές αφίξεις σε σχέση με πέρυσι, όταν είχαν φτάσει τις 18,8 εκατομμύρια αφίξεις. Φέτος, αυτές ανήλθαν σε μόλις 5 εκατ. διεθνείς αεροπορικές αφίξεις και κατέγραψαν ποσοστό μείωσης 73,4%. Παράλληλα, οι ταξιδιωτικές εισπράξεις την περίοδο Ιανουαρίου-Αυγούστου 2020 εμφάνισαν μείωση κατά 79,7% σε σύγκριση με την αντίστοιχη περίοδο του 2019 και διαμορφώθηκαν στα 2, 684 δισ ευρώ. Όπως τονίζεται, η εξέλιξη αυτή οφείλεται στην πτώση των εισπράξεων από κατοίκους των χωρών τ

  Ζητείται μοντέλο.    Επαναλαμβάνεται συχνά (και ορθώς) πως αν η Ελλάδα επιθυμεί να συνεχίσει να ανήκει στη λέσχη των πλουσίων θα πρέπει να υιοθετήσει ένα νέο παραγωγικό μοντέλο. Ποιο είναι όμως αυτό; Και τι προϋποθέτει; Η σύντομη απάντηση είναι πολλές μεγάλες, ανταγωνιστικές και εξωστρεφείς εταιρείες που θα προσελκύουν ξένες επενδύσεις και θα δημιουργούν πολλές και καλές θέσεις εργασίας. Γι’ αυτό και όλες οι μεταρρυθμίσεις που συζητούνται εδώ και μία δεκαετία αφορούν τις συνθήκες που θα διευκολύνουν τη μετάβαση στο μοντέλο αυτό. Τι πιθανότητα όμως έχει να επιτευχθεί μια τέτοια σαρωτική αλλαγή την επόμενη δεκαετία; Η επίτευξή της δυσχεραίνεται περισσότερο αν αναλογιστούμε δύο δεδομένα.  Το πρώτο είναι πως ιστορικά η Ελλάδα ακολούθησε μάλλον ανορθόδοξους οικονομικούς δρόμους: ουσιαστικά πέρασε από την αγροτική οικονομία σε αυτή των υπηρεσιών, παρακάμπτοντας την εκβιομηχάνιση. Οι υπηρεσίες παρέχονται από πολλές, μικρές επιχειρήσεις με εσωστρεφή προσανατολισμό. Με άλλα λόγια, το παρελθόν

 Οι 14+3 στρατηγικές επενδύσεις που έχουν εγκριθεί. Οι 14 είναι συνολικού προϋπολογισμού 1,8 δισ. ευρώ  και οι 3 ύψος 1,6 δισ. ευρώ.   Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέλιος Πέτσας, παρουσιάζοντας τις 14+3 μεγάλες, στρατηγικές επενδύσεις που αφορούν και τον τουρισμό , συνολικού ύψους 3,4 δισ. ευρώ, ανέφερε ότι μαζί με τα εκδοθέντα Προεδρικά Διατάγματα για το Ειδικό Σχέδιο Χωρικής Ανάπτυξης Στρατηγικών Επενδύσεων (ΕΣΧΑΣΕ) και τις εκδοθείσες άδειες δόμησης και εγκατάστασης, συνιστούν ένα συνολικό ύψος στρατηγικών επενδύσεων που αγγίζει τα 5 δισ. ευρώ. Οι επενδύσεις αυτές, αποτελούν ένα υποσύνολο 43 επενδυτικών σχεδίων συνολικής αξίας 13,4 δισ. ευρώ. Οι 14 επενδύσεις είναι οι ακόλουθες: Έργο της «ΝΟΒΑΛ ΠΡΟΠΕΡΤΥ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ ΣΕ ΑΚΙΝΗΤΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ» του ομίλου ΒΙΟΧΑΛΚΟ, «Ανάπτυξη σύνθετου τουριστικού , πολιτιστικού, συνεδριακού, ιατρικού, εμπορικού & επιχειρηματικού πόλου στον Ελαιώνα», με κόστος επένδυσης 117 εκατ. ευρώ. Έργο COSTA NOPIA της εταιρείας Cretan Sun and Sea Devel

Οι διακοπές ως «μπάνια του λαού» δεν ήταν πάντοτε επιδοτούμενο προνόμιο και οι CEO δεν έπαιρναν πάντοτε τα βουνά για σκι ή για να βρουν τα σωστά τσάκρα. Φωτ. ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΛΑΦΑΤΗΣ   Η παγκόσμια ιστορία των διακοπών. Οι διακοπές ως «μπάνια του λαού» δεν ήταν πάντοτε επιδοτούμενο προνόμιο και οι CEO δεν έπαιρναν πάντα τα βουνά για σκι, αυτοσυγκέντρωση ή για να βρουν τα σωστά τσάκρα για την ηρεμία τους. Οι διακοπές –λυπάμαι σύντροφοι– είναι προϊόν του στυγνού καπιταλισμού. Μέχρι να μαζέψουν οι Βρετανοί στις πόλεις κάθε πικραμένο για το καλό της Βιομηχανικής Επανάστασης, οι απλοί άνθρωποι γεννιούνταν και πέθαιναν στο ίδιο σημείο. Αντε στον ίδιο τόπο, για να δώσουμε μια πιο ευρεία –χιλιομετρικώς– διάσταση της ζωής τους. Ή, απλώς μετανάστευαν κάνοντας το «μοναδικόν της ζωής τους ταξείδιον». Κατ’ αρχάς, μέχρι να φτάσουμε στους όρους «τουρισμός-διακοπές», πρέπει να επισημάνουμε ότι εξοχικές κατοικίες αναφέρονται ήδη στη μινωική εποχή, οι αρχαίοι Ρωμαίοι έκαναν τον διαχωρισμό μεταξύ