IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Πόσος τουρισμός θα μείνει στα χέρια μας; Ως τώρα καταγράφουμε πλειστηριασμούς σε μεγάλα και μεσαία ξενοδοχεία. "Επενδύσεις" (ακόμη και Τούρκων) σε τουριστικές εκτάσεις. Ανησυχία καμιά… Είναι δικές μας υπερβολές; Πρόκειται για αστήρικτη γκρίνια; Για πράγματα που συμβαίνουν χρόνια στον τόπο και μάλλον λύνουν προβλήματα… αντί να δημιουργούν; Κατά τη δική μας γνώμη τίποτε δεν μπορεί και δεν πρέπει να θεωρείται υπερβολή, για τα όσα συμβαίνουν στον τουρισμό και τις υπηρεσίες, από τη στιγμή που θεωρούνται βασικοί πυλώνες στην οικονομία μας. Τίποτε δεν μπορεί και δεν πρέπει να περνάει απαρατήρητο από εδώ και πέρα όταν έχει να κάνει με την Ελλάδα που "πωλείται". Και αυτό συμβαίνει τώρα με τις μεγάλες εκποιήσεις στον τουρισμό. Με τους πλειστηριασμούς στα ξενοδοχεία και συνδεδεμένες με τα ξενοδοχεία εκτάσεις… Που αν τις ψάξεις θα βρεις να χάνονται στρέμματα επί στρεμμάτων στην ακριτική Βόρεια Ελλάδα. Στην παραλιακή Ελλάδα, σε όλες τις περιφέρειες της. Στη νησιώτικη Ελλάδα εκε

Οι ανισότητες ως πολιτική επιλογή. ανισό Ενα σημαντικό έργο, το βιβλίο του Γάλλου οικονομολόγου Τομά Πικετί «Κεφάλαιο και ιδεολογία», κυκλοφόρησε πρόσφατα και στη γλώσσα μας (μετάφραση: Σώτη Τριανταφύλλου, Πατάκης 2021). Στο βιβλίο αυτό αναφέρεται η ακόλουθη συνέντευξη του Πικετί, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Sciences Humaines. • Ξεκινάτε από την αρχή ότι όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες χρειάζεται να δικαιολογούν τις ανισότητες. Γιατί; Η ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών στρέφεται γύρω από την αναζήτηση ενός περισσότερο δίκαιου κόσμου. Οι θρησκευτικές και πολιτικές ιδεολογίες, στη Γαλλική Επανάσταση για παράδειγμα, έχουν πάντοτε στον πυρήνα τους έναν στόχο που αποβλέπει στο να προωθήσει μιαν ορισμένη μορφή δικαιοσύνης και ισότητας.   Τομά Πικετί Οι ανθρώπινες υπάρξεις νιώθουν την ανάγκη να νοηματοδοτούν την ύπαρξή τους, ιδίως την κοινωνική τους ύπαρξη: νοιάζονται υποχρεωτικά για τη ζωή των άλλων και θέλουν να βρουν έναν λόγο ύπαρξης για την κοινωνική κατάσταση. Καμιά ελίτ δεν μπορεί να

Η ιδιοποίηση του κοινού μας κόσμου. Κυκλοφόρησε και στη γλώσσα μας το βιβλίο που έγραψαν από κοινού δύο Γάλλοι στοχαστές, ο φιλόσοφος Πιερ Νταρντό και ο κοινωνιολόγος Κριστιάν Λαβάλ, με τίτλο «Κοινό» (μετάφραση: Πάνος Αγγελόπουλος, Βίκυ Ιακώβου, επιμέλεια: Αλέξανδρος Κιουπκιολής, Εκκρεμές 2020).   Ο υπότιτλος («Δοκίμιο για την επανάσταση στον 21ο αιώνα») υποδηλώνει ότι το πολιτικό σχέδιο των συγγραφέων κατατείνει στον ριζικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Η επανάσταση, όπως την αντιλαμβάνονται οι Νταρντό και Λαβάλ, δεν προϋποθέτει εμφύλιες συγκρούσεις και αιματοχυσία ή κατάληψη κάποιων «Χειμερινών Ανακτόρων» από μια μειοψηφική πρωτοπορία. Η ιδέα της επανάστασης συνδέεται με την έννοια της «αυτοθέσμισης της κοινωνίας» που πρότεινε ο Καστοριάδης. Σημαίνει δηλαδή την αλλαγή κεντρικών θεσμών και τελικά της συνολικής δομής της κοινωνίας μέσα από την αυτόνομη δραστηριότητα της ίδιας της κοινωνίας. Η ακόλουθη συνέντευξη των Πιερ Νταρντό και Κριστιάν Λαβάλ δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό

Τζανακόπουλος: «Και το τραπεζικό σύστημα και η λαϊκή κατοικία μπορούν να προστατευτούν» Τσακαλώτος: «Πλειστηριασμοί δεν χρειάζονται μόνο για να έχουμε καλές τράπεζες αλλά και για αναπτυξιακούς και κοινωνικούς λόγους. Αν οι τράπεζες δεν μπορούν να δανείσουν στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, έχουμε πρόβλημα» Όποιος ζει στην Ελλάδα τουλάχιστον τα τελευταία 50 χρόνια γνωρίζοντας την ιστορία της, αντιλαμβάνεται τις  αντιφάσεις  ανάλογων δηλώσεων. Διάσωση τραπεζών, χωρίς να «διώξουν» 122 δις κόκκινα δάνεια από πάνω τους είναι ανέφικτο. Επιπλέον, ο Τσακαλώτος λέει αλήθεια μέσα στον δημαγωγικό του λόγο.  Οι τράπεζες θα σωθούν για αναπτυξιακούς κατά βάση λόγους.  Η αλήθεια που υποκρύπτει είναι ότι κεντρικός πολιτικός στόχος του οικονομικού μνημονίου είναι ακριβώς η εξαφάνιση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που υποτίθεται θέλει να χρηματοδοτήσει. Επιπλέον,  «οικονομική δημοκρατία»  μέσω δίκαιης φορολογίας εισοδήματος είναι άλλο ένα υποκριτικό πυροτέχνημα του κυβερνητικού

Τώρα που με απαίτηση των δανειστών αίρεται η προστασία της πρώτης κατοικίας από πλειστηριασμούς, έχει αρχίσει να κυκλοφορεί και πάλι ο μύθος για το υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα. Τις προάλλες, μάλιστα, διάβασα ένα άρθρο στο Πρωταγών που, λίγο-πολύ, εξομοίωνε την επιθυμία της ιδιοκατοίκησης με παράνοια, και μάλιστα παράνοια που αποτελεί σχεδόν αποκλειστικά ελληνικό χαρακτηριστικό. Το άρθρο αυτό του Α. Ζαμπούκα περιέχει κάμποσα χοντρά ψέματα, αλλά επειδή εδώ (και) λεξιλογούμε, εγώ θα ξεκινήσω από μια ωραία λαϊκή φράση που βρίσκεται στην αρχή του: Ο Έλληνας θέλει να έχει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του. Συνήθως εγώ τη φράση δεν την ακούω έτσι, παροιμιακά -αν και λέγεται κι έτσι. Κατά τη γνώμη μου, τη λέμε περισσότερο με τη μορφή «να βάλω ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μου, π.χ. «Πήραν δάνειο για να βάλουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους» -η παραδειγματική φράση από το Λεξικό της Ακαδημίας. Λέγοντας «κεραμίδι» εδώ εννοούμε το σπίτι -και μάλιστα το ιδιόκ

Πώς γίναμε έτσι; Πώς ζούμε έτσι; Τι άσχημα που χτίζουμε! Κι η αρχιτεκτονική όλο κι απομακρύνεται, όλο και γίνεται δυσκολοθώρητη. Σαν να μην έχει τίποτε να πει, σαν να ’χει για τα καλά εξοβελιστεί από τούτη τη χώρα. Μακριά, να μη μας θυμίζει τίποτε άλλο από αυτό που καταντήσαμε, να μη μας προτείνει (όπως πάντα κάνει η καλή αρχιτεκτονική) έναν άλλο τρόπο ζωής, διαφορετικό, καλύτερο. Η εικόνα που παρουσιάζουν οι νεοελληνικές πόλεις, και κυρίως οι άναρχες και εν πολλοίς αυθαίρετες επεκτάσεις τους, εκφράζει ακριβώς τη βαθύτατη ιδεολογική-αξιακή κρίση που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας. Να σήμερα τι φαντάζει πιο δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο. Να αποβάλουμε το μικροαστικό και καταστροφικό μας ΕΓΩ και να ξαναβρούμε το πολυπόθητο και αναγκαίο ΕΜΕΙΣ! Να ξαναβρούμε τον πολιτισμό μας που τον χάσαμε! Δεν χρειάζεται να ταξιδέψεις μακριά. Μια βόλτα προς το Σούνιο ή το Λαύριο είναι αρκετά αποκαλυπτική για να συνειδητοποιήσεις πώς χτίζουμε στη χώρα μας. Τα σπίτια, έτσι όπως τα βλέπεις από