IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Πουθενά στήν Δύση καί στόν κόσμο δέν παράγεται σήμερα μία, ἔστω, νέα ἰδέα. Ἐν ὄψει τοῦ ἀρρήτου παραδόξου πού παρουσίασε στόν ἑλληνικό λαό τό ἀποτέλεσμα τῶν τελευταίων βουλευτικῶν ἐκλογῶν –τοῦ παραδόξου χαρακτῆρα τοῦ γεγονότος ἔτι περαιτέρω πολλαπλασιαζομένου ἀπό τήν ἐκ τοῦ ἰδίου τοῦ λαοῦ προέλευση τῶν ἀνεξήγητων ἀποτελεσμάτων–, πολλοί ἀνατρέχουμε στίς αἰτίες καί τούς παράγοντες διαμορφώσεως τῶν συλλογικῶν ἀποφάσεων. Ἕνας ἀπό τούς πλέον προβεβλημένους στήν ἐποχή μας εἶναι αὐτός τῶν περιβόητων «διανοουμένων»: ἐκεῖνοι εἶναι πού, ἐφοδιασμένοι μέ τίς γνώσεις τους, μέ τά «φῶτα τῆς ἐπιστήμης», θά παρέμβουν στίς κρίσιμες στιγμές προκειμένου νά καθοδηγήσουν τόν λαό. Ἤ καί νά προστρέξουν τῶν ἐξελίξεων, νά ἡγηθοῦν τῆς διαμαρτυρίας. Ἀπό κοντά τους οἱ «καλλιτέχνες» εἶναι ἐκεῖνοι πού μέ τήν ἔμπνευσή τους θεωροῦνται σήμερα ὡς ἑρμηνευτές αὐθεντικοί τῆς ἐθνικῆς ζωῆς μας, πρῶτοι ἐκφραστές τῆς ἀγανάκτησης. Αὐτούς τούς δύο πόλους τῆς σύγχρονης πνευματικῆς ζωῆς, ἔτσι, ἀναζητήσαμε στήν ἑπόμενη ἡμέρα τῶν π

 Μάρτυρες σε δύσκολους καιρούς.  Με το ακόλουθο άρθρο του ο Αργεντινός συγγραφέας Αλμπέρτο Μανγκέλ παρεμβαίνει στην παλιά και αέναη συζήτηση για τον ρόλο των διανοουμένων στην κοινωνία και στη δημόσια ζωή. Στη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας στην Αργεντινή της δεκαετίας του 1970, μπροστά στις ωμότητες που θα φαίνονταν αδιανόητες μέχρι πριν από δέκα χρόνια, αρκετοί συγγραφείς προσπάθησαν να αναλύσουν και να καταγγείλουν τα γεγονότα των οποίων ήταν μάρτυρες. Οι αναλύσεις τους δεν ήταν μόνον συγκεκριμένες καταγγελίες, αλλά ήταν και σοβαροί στοχασμοί για την κρατική βία και την ηθική διαφθορά που κρύβονταν πίσω από τον επίσημο λόγο. Στις 24 Μαρτίου 1977, ο Rodolfo Walsh, συγγραφέας και δημοσιογράφος, δημοσίευσε μια ανοιχτή επιστολή απευθυνόμενη στην στρατιωτική χούντα, κατηγορώντας την για «τα δεκαπέντε χιλιάδες εξαφανισμένα πρόσωπα, τους δέκα χιλιάδες άδικα φυλακισμένους, τους τέσσερις χιλιάδες νεκρούς, τις δεκάδες χιλιάδες πολιτών που αναγκάστηκαν να εξοριστούν». Η

Christophe Prochasson Ο Γάλλος ιστορικός  Κριστόφ Προσασόν  είναι διευθυντής σπουδών στην École des hautes études en sciences sociales. Η ακόλουθη συνέντευξή του δημοσιεύτηκε στο περιοδικό  ''   Le Magazine littéraire''. • Η εμφάνιση του διανοούμενου χρονολογείται κλασικά στη Γαλλία της υπόθεσης Ντρέιφους. Τότε ο όρος διανοούμενος από επίθετο γίνεται ουσιαστικό. Ο διανοούμενος είναι επομένως εκείνος που παίρνει τον λόγο για να υπερασπιστεί μια σφαιρική ιδέα, ανώτερη από όλες τις επιμέρους ιδέες («το καθολικό») – αυτό που στις δεκαετίες 1960 και 1970 εκπροσωπούσαν προσωπικότητες όπως ο Σαρτρ και ο Αρόν. Επειτα έχουμε την εισβολή των «μιντιακών διανοουμένων» και τη μεταβολή που συνεπάγεται η ιδέα του Μισέλ Φουκό για τον «ειδικό διανοούμενο», ο οποίος παρεμβαίνει στη δημόσια ζωή στο όνομα των γνώσεων που έχει κατακτήσει στο πεδίο του και των στοχασμών που αντλεί από αυτές. Συμμερίζεστε αυτή την αναπαράσταση του ζητήματος των διανοουμένων; Η ιστορία των διαν