IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

    «Νοητικές περιπλανήσεις». Πίνακας από τη νέα ατομική έκθεση του Γιώργου Αυγέρου στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη. Διάρκεια έως 9 Νοεμβρίου. Πλατεία Κολωνακίου 20. Η καβαφική ποίηση και η καταχρηστική παραποίησή της. Στο ποίημα «27 Ιουνίου 1906, 2 μ.μ.», γραμμένο τον Ιανουάριο του 1908, ο Κ. Π. Καβάφης δεν ταξιδεύει στο ιστορικό ή μυθικό παρελθόν. Γεγονός σπάνιο, καταθέτει τη μαρτυρία του για το εδώ και τώρα: «Σαν το ’φεραν οι Χριστιανοί να το κρεμάσουν / το δεκαεφτά χρονώ αθώο παιδί, / η μάνα του που στην κρεμάλα εκεί κοντά / σέρνονταν και χτυπιούνταν μες στα χώματα / κάτω απ’ τον μεσημεριανό, τον άγριο ήλιο, / πότε ούρλιαζε, και κραύγαζε σα λύκος, σα θηρίο / και πότε εξαντλημένη η μάρτυσσα μοιρολογούσε / “Δεκαφτά χρόνια μοναχά με τα ’ζησες, παιδί μου”. / Κι όταν το ανέβασαν την σκάλα της κρεμάλας / κ’ επέρασάν το το σκοινί και το ’πνιξαν / το δεκαεφτά χρονώ αθώο παιδί, / κ’ ελεεινά κρεμνιούνταν στο κενόν / με τους σπασμούς της μαύρης του αγωνίας / το εφηβικόν ωραία καμωμέν

Panteleimon Giannakopoulos.  University Hospitals of Geneva, Dept. of Mental Health & Psychiatry. Παντελής Γιαννακόπουλος: Πρόεδρος του τμήματος Ψυχιατρικής των Πανεπιστημιακών Νοσοκομείων της Γενεύης (HUG)και Διευθυντής Γηριατρικής Ψυχιατρικής. Καθηγητής Ψυχιατρικής των πανεπιστημίων της Γενεύης και της Λοζάνης. Κορυφαίος της Ενήλικης Ψυχιατρικής στην Ευρώπη, με μόνιμη έδρα στην Ελβετία αλλά και έργο στις ΗΠΑ ο Παντελής Γιαννακόπουλος αναζητά τις αλήθειες και τα ψέματα της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Με περγαμηνές από το Λονδίνο και τις ΗΠΑ – έχοντας τελειώσει την Ιατρική της Αθήνας – και μ’ εξειδίκευση στη νευροπαθολογία των Ανοιών, ο Έλληνας ψυχίατρος και ψυχαναλυτής έχει αφιερώσει την επιστημονική ζωή του στη μελέτη και την θεραπεία της ανθρώπινης ψυχής. Ο Παντελής Γιαννακόπουλος ζει κι εργάζεται στη Γενεύη από το 1996, όπου διευθύνει το τμήμα Ψυχιατρικής και Γηριατρικής Ψυχιατρικής των Πανεπιστημιακών Νοσοκομείων και διδάσκει Ψυχιατρική στις ιατρικές σχολές των πανεπ

«Η διάνοια της Ελλάδας συνίσταται στην εναρμόνιση της σκιάς και του φωτός. Αλλά ο διάλογος των Νεοελλήνων με την αυτοσυνείδηση είναι δύσκολο να επιχειρηθεί» έγραφε  ο φιλόσοφος Κώστας Αξελός Εξέπληξε πολλούς ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης επικαλούμενος, από το βήμα της εφετινής ΔΕΘ, τον φιλόσοφο Κώστα Αξελό (1924-2010). Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας έκλεισε την ομιλία του με μια αναφορά στη «Μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας» (μετάφραση Κατερίνα Δασκαλάκη, εκδόσεις Νεφέλη, 2010), ένα σύντομο αλλά πυκνό σε ιδέες κείμενο που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1954, στο γαλλικό περιοδικό «Esprit», όταν ο αριστερός στοχαστής Κώστας Αξελός ήταν τριάντα ετών, εργαζόταν ακόμα στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών του Παρισιού και, ασφαλώς, δεν μπορούσε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Στα ελληνικά το ίδιο κείμενο δημοσιεύθηκε τον Ιούνιο του 1978 στο περιοδικό «Εποπτεία». Η καθυστέρηση αυτή, για πολλούς ευνόητους λόγους, δεν προκαλεί την έκπληξη. Ωστόσο παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον ο τίτλος με

HULTON DEUTSCH VIA GETTY IMAGES Ένα από τα πλέον άγνωστα σημεία του μικρασιατικού δράματος υπήρξε η απαγόρευση εξόδου των ελληνικών και των υπόλοιπων χριστιανικών πληθυσμών από την κυβέρνηση Γούναρη-Πρωτοπαπαδάκη. Από τις αρχές του 1922 είχε αρχίσει να συζητιέται σε υψηλά κυβερνητικά κλιμάκια η εκκένωση της Μικράς Ασίας από τον ελληνικό στρατό. Παρ′ όλα αυτά, όμως, η ελληνική κυβέρνηση αποφασίζει να απαγορεύσει στον ελληνικό πληθυσμό να εγκαταλείψει τη Μικρά Ασία. Η απόφαση αυτή πήρε τη μορφή του νόμου 2870/1922, ο οποίος προέβλεπε αυστηρές πειθαρχικές και χρηματικές ποινές, στην περίπτωση σύλληψης πλοίων που θα μετέφεραν πληθυσμό. Ο Νόμος 2870/1922 ψηφίστηκε τον Ιούλιο, λίγο πριν την κατάρρευση του μετώπου. Και αυτό, ενώ είχαν απορρίψει την Άνοιξη του 1922 τις προτάσεις της οργάνωσης Μικρασιατική Άμυνα (επικεφαλής ο μητροπολίτης Χρυσόστομος ) για ανακήρυξη Ιωνικού Κράτους, απεμπλοκή από τις συμμαχικές υποχρεώσεις, δημιουργία μιας ντε φάκτο νέας πραγματικότητας, δημιουρ

Το πρόσωπο της ημέρας είναι σήμερα στα social media ο Πέτρος Κωστόπουλος, οποίος κατά δήλωσή του μας… «ξεβλάχεψε» με τα περιοδικά του. Δοθείσας αφορμής, ας διευκρινίσουμε λοιπόν τον όρο «Βλάχος» με τα λόγια του ρωμανιστή - βαλκανιολόγου Δρ. Αχιλλέα Λαζάρου. Η πιο κοινή ερμηνεία είναι αυτή του κτηνοτρόφου, του ορεσίβιου βοσκού και του χωριάτη. Υπάρχει βεβαίως και αυτή η έννοια. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση, προφέροντας τη λέξη "Βλάχος", εννοούμε τον Λατινόφωνο, τον υπήκοο του Ρωμαϊκού κράτους που χρησιμοποίησε τη Λατινική γλώσσα, και συγκεκριμένα τον δίγλωσσο Έλληνα της Θεσσαλίας, Ηπείρου, Μακεδονίας και διασποράς που στα νεοελληνικά έχει επικρατήσει σαν Βλάχος (Αρωμούνος,) ενώ ο ίδιος στα Βλάχικα αυτοαποκαλείται Αρμάνος. Τηρουμένων των αναλογιών οι Βλάχοι της Ελλάδας είναι σαν τους Ουαλούς των Βρετανικών νησιών και σαν τους Βαλλόνους του Βελγίου (ντόπιοι που εκλατινίσθηκαν δηλαδή). Διαβάστε επίσης Ο Κωστόπουλος μας… «ξεβλάχεψε» με τα περιοδικά του Οι

Πού βρέθηκαν τόσοι Έλληνες να χλευάζουν την έννοια της πατρίδας, να απαξιώνουν κάθε τι που εμφανίζεται ελληνικό, να καταδικάζουν κάθε πολιτική που υπερασπίζεται εδάφη και κυριαρχίες της χώρας και να περηφανεύονται ότι είναι αντιεθνικιστές; Μα, στα ελληνικά πανεπιστήμια, στα απομεινάρια μιας εμμονικής αριστεράς και, κυρίως, στα κονδύλια αμερικανικών και ευρωπαϊκών ιδρυμάτων, που μετά το ’80 χρηματοδότησαν ανθρώπους σε χώρες όπου η έννοια πατρίδα ήταν φρένο στην παγκοσμιοποίηση. Επειδή η παγκοσμιοποίηση είναι το αύριο του καπιταλιστικού συστήματος. Και ο μόνος που μπορεί να καθυστερήσει το χτίσιμό του είναι τα σύνορα. Οι πατρίδες. Αν δεν υπήρχαν πατρίδες δεν θα υπήρχαν και σύνορα. Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι ότι ο αριστερός διεθνισμός ταυτίζεται στο στόχο αυτό με τον καπιταλισμό! Όχι πατρίδες, όχι σύνορα. Όπως άλλωστε ταυτίζονται και στο μείζον: Ότι ο άνθρωπος είναι οικονομικό ζώο και ότι όλα τα της ζωής του εξαρτώνται από την οικονομία. Και ταυτίζονται και στο ότι ευ