IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Το παρασκήνιο πριν από τη σύνοδο κορυφής Ε.Ε. του Δεκεμβρίου Σκηνικό πιέσεων για Ελλάδα και Κύπρο – Η «έκθεση» της σουηδικής προεδρίας και η φόρμουλα-παγίδα στο θέμα της FYROM * * * Εχουμε εισέλθει στην τελική ευθεία για τη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. (10-11 Δεκεμβρίου) και το σκηνικό είναι εξαιρετικά δυσμενές. Αυτό είχε φανεί τον Οκτώβριο από τις εκθέσεις της Κομισιόν για Τουρκία και FYROM. Το προσχέδιο συμπερασμάτων της σουηδικής προεδρίας είναι ακόμα πιο δυσμενές. Αναγνωρίζει με «απογοήτευση» ότι η Τουρκία δεν εφαρμόζει το πρωτόκολλο τελωνειακής σύνδεσης με την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά δεν προτείνει την παραμικρή κύρωση, ούτε καν ημερομηνία επαναξιολόγησης! Απλώς, ζητάει από την Κομισιόν να «παρακολουθεί στενά» την ασυνέπεια της Αγκυρας! Στο προσχέδιο δεν υπάρχουν ούτε οι περσινές συστάσεις προς την Τουρκία να αποφεύγει την απειλή χρήσης βίας εναντίον της Ελλάδας ούτε και κάποια αναφορά στις παραβιάσεις στο Αιγαίο. Απλώς, η Αγκυρα καλείται γενικά «να δεσμευθεί για σ

...Τα παιδιά της απέραντης μικρομεσαίας Ελλάδας, της υπογεννητικής, τα πολυφίλητα και χαϊδεμένα, αυτά που στράγγιξαν τους γονείς τους, ανακαλύπτουν οδυνηρά ότι αφενός έχουν μείνει αμόρφωτα και ακατάρτιστα, αφετέρου ότι η πραγματικότητα έχει μόνον αγκάθια και κίτρινα σκυλόδοντα: Εως εδώ ήταν, το μέλλον τέλειωσε. Το μέλλον το ξόδεψαν άλλοι – οι γονείς τους. * * * Ζούμε υπό τον φόβο της δημοσιονομικής κατάρρευσης και με την αγορά παγωμένη. Ζούμε με αγωνία για το σήμερα. Ετσι, λίγη σημασία δίνουμε στην απώλεια του μέλλοντος, εμείς οι ώριμοι, υπερενήλικες και μεσήλικες. Οι νέοι όμως το βλέπουν αλλιώς. Οι νεότερες γενιές αποκλείονται διαρκώς από το μέλλον, ως δυνατότητα βελτίωσης και ως ελπίδα ανόδου. Κανείς δεν τους το λέει έτσι, ωμά, αλλά αν εξετάσουμε όλο το περιβάλλον, παιδεία, απασχόληση, προσδοκίες, ευκαιρίες, θα δούμε ότι στην αυγή της δεκαετίας του 2010, ένας 18χρονος ή ένας 25χρονος έχουν πολύ λιγότερες ευκαιρίες από τη δεκαετία του 1970 ή του 1980, ακόμη και του 1990. Οι οικογένειε

Ο Eμφύλιος δεν είναι στα SOS Συζητούσα με έναν φοιτητή Μαθηματικών, αριστούχο απόφοιτο καλού ιδιωτικού σχολείου, με διακρίσεις σε μαθηματικούς διαγωνισμούς. Από την τρέχουσα πολιτική ζωή ξεκινήσαμε, στις απαρχές του φιλελευθερισμού και τον Διαφωτισμό φτάσαμε. Καθώς είχαμε πια μπει στο πεδίο της Ιστορίας, αντιλήφθηκα ότι ο αριστούχος είχε πέσει σε τρικυμία: τοποθετούσε τον Διαφωτισμό περίπου μαζί με την Αναγέννηση, λίγο μετά τον Μεσαίωνα, και σε διερευνητικές ερωτήσεις αποκαλυπτόταν διαρκώς ότι η γνώση του των αδρών ιστορικών περιόδων ήταν συγκεχυμένη, γεμάτη ανακολουθίες και πρωθύστερα. Οι περίοδοι ήταν απλώς ονόματα σκόρπια μες στον χρόνο, μάλιστα ονόματα κενά, χωρίς περιεχόμενο, χαρακτηριστικά, φυσιογνωμία. Ελαφρώς σοκαρισμένος, ο φοιτητής ομολόγησε ότι Νεότερη Ιστορία είχε διδαχθεί δυο-τρεις φορές στον σχολικό του βίο, και «τότε» τα ήξερε, έπαιρνε 18άρια και 19άρια, αλλά τώρα τα μπερδεύει. Καλά, Γεωγραφία δεν έμαθα ποτέ, αλλά Ιστορία νόμιζα ότι ξέρω, ψέλλισε εξομολογητικά. Τον παρη