IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Οι “πολιτικοί του καναπέ”  σπρώχνουν την Ευρώπη 'πιο βαθειά στην κρίση. Ο πόλεμος στην Ουκρανία έδωσε μικρή  ανάσα στις συστημικές ηγεσίες της Ευρώπης, να βγουν για λίγο από το κάδρο των εσωτερικών πιέσεων και της κοινωνικής αμφισβήτησης. Για ενάμιση μήνα τώρα, το ενδιαφέρον και η ανησυχία των Ευρωπαίων εύλογα στράφηκε στη μεγάλη εικόνα, που δεν είναι άλλη από τον ρωσικό αναθεωρητισμό και την διασάλευση της σταθερότητας στη Γηραιά Ήπειρο. Η πανδημία, η ακρίβεια, ο στασιμοπληθωρισμός που υπάρχει και τεχνικά εξωραΐζεται, η καθημερινότητα και το μεταναστευτικό είναι θέματα που πέρασαν σε δεύτερη μοίρα.  Του Βασίλη Κοψαχείλη ΠΗΓΗ: thepresident.gr Μέχρι που η επανεκλογή Ορμπάν στην Ουγγαρία και η μικρή διαφορά μεταξύ Μακρόν και Λεπέν στον πρώτο γύρο των Γαλλικών προεδρικών εκλογών, ήρθαν να θυμίσουν, πως η για πάνω από μία δεκαετία βίαιη υποβάθμιση των δεδομένων ζωής των λαϊκών στρωμάτων και κυρίως της μεσαίας τάξης, θα έχουν βαθύτερο αντίκτυπο στο πολιτ...

  Η ενθυλάκωση του θεσμού της ΕΕ  και η ανύπαρκτη δημοκρατία. Οι ομάδες συμφερόντων διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο σε όλα τα πολιτικά συστήματα, όπου οι ιδιωτικές οργανώσεις εκπροσωπούν την «κοινωνία πολιτών» στη διαδικασία χάραξης πολιτικής. Βασική παραδοχή είναι ότι, για κάθε ομάδα εκπροσώπησης συμφερόντων που πιέζει από τη μια πλευρά, μια άλλη ομάδα θα εμφανιστεί στην αντίθετη πλευρά, ώστε να υπάρχει πάντα αντιστάθμιση στην εκπροσώπηση συμφερόντων, η οποία θα οδηγεί σε ισορροπία. Για παράδειγμα, οι περιβαλλοντικές ομάδες θα έπρεπε να έχουν ίση επιρροή στους κυβερνητικούς αξιωματούχους με την ομάδα πίεσης των βιομηχάνων. Όταν ισχύει αυτό, για να προαχθεί το «δημόσιο συμφέρον», οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι πρέπει να ενεργούν μόνο ως ουδέτεροι διαιτητές στο παιχνίδι των ομάδων συμφερόντων. Το παραπάνω προϋποθέτει ότι οι αντίπαλες ομάδες έχουν ίση πρόσβαση στην εξουσία το οποίο αποτελεί μια το λιγότερο αφελής υπόθεση.  Τα «συγκεντρωμένα συμφέρον...

Σκίτσο του Μ.ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ   Φωλιά φιδιών και τσακαλιών η Ε.Ε..     Γίνεται όλο και δυσκολότερο να ξεχωρίσεις ποιο είναι το χειρότερο, η ραγδαία εξάπλωση του ιού ή το ηφαίστειο της ανεργίας. Η θνησιμότητα του παραμένει χαμηλή, αλλά η διάδοση της ασθένειας είναι πρωτοφανής και προκαλεί πανικό, με τη συμβολή και των ΜΜΕ. Η ελπίδα να βρεθεί σύντομα εμβόλιο ή θεραπεία παραμένει αμφίβολη. Προβάλλει στον ορίζοντα η πιθανότητα να κλονιστεί συθέμελα η ΕΕ, ακόμα και να διαλυθεί, με ευθύνη της Γερμανίας. Για πρώτη φορά διαφαίνονται καλές πιθανότητες συμμαχίας ομάδας κρατών εναντίον του Βερολίνου και των συμμάχων του. Το ερώτημα είναι ως ποιο σημείο θα τολμήσουν να αντισταθούν στη Γερμανία, μιας και φαίνεται πως ο Μακρόν αποσύρει την απαίτηση του για ευρωομόλογο. Την ένταση της διαμάχης αποκάλυψε ο Σαλβίνι, πρώην υπουργός, ηγέτης της Λέγκας και πιθανότερος νικητής των προσεχών ιταλικών εκλογών. «Η ΕΕ είναι φωλιά φιδιών και τσακαλιών» δήλωσε εν ονόματι μιας Ιταλίας...

   13/12/2019, West Bromwich - Βρετανία - Δύο άνδρες περνούν μπροστά από μια αφίσα όπου απεικονίζεται ένας εργάτης εργοστασίου και δίπλα αναγράφεται η φράση"Work conquers all". Και όμως  η νέα ελίτ ιδεολογικής απορρίπτει τον καθημερινό άνθρωπο’, ως φορέα πολιτισμικής οπισθοδρόμηση ( EMILY ROE / REUTERS) Οι βρετανικές εκλογές και το «No Society».  Με αφορμή ένα βιβλίο για την επίθεση κατά της Μεσαίας τάξης στη Δύση. Τα αποτελέσματα  των βρετανικών εκλογών υπό το πρίσμα ενός βιβλίου  που μόλις κυκλοφόρησε στα Ελληνικά. Τον Σεπτέμβριο του 2015, ο Τζέρεμι Κόρμπιν εκλέγεται πρόεδρος του Εργατικού Κόμματος έπειτα από την παραίτηση του μπλαιρικού Έντ Μίλιμπαντ, υποσχόμενος εγκατάλειψη του «τρίτου δρόμου» και στροφή του κόμματος προς τα αριστερά,για την ανάκτηση των ψηφοφόρων της εργατικής τάξης, που το ψήφιζαν παραδοσιακά και που το έχουν πλέον εγκαταλείψει. Δυο μήνες μετά, ο ίδιος θα πανηγυρίζει στα βρετανικά ΜΜΕ ότι η εκλογή του στο κόμμ...

Ο λαϊκισμός είναι πρόβλημα.  Οι ελιτιστές τεχνοκράτες δεν είναι η λύση.  (Μέρος Α’) Το πρόβλημα δεν είναι η πολλή δημοκρατία – είναι η πολύ λίγη δημοκρατία. Η δημοκρατία σήμερα, μοιάζει να βρίσκεται σε μια διαρκή κρίση. Η δημοκρατία χάνει έδαφος σε χώρες από την Βενεζουέλα μέχρι την Πολωνία και αυταρχικοί ηγέτες, όπως ο Ούγγρος Βίκτορ Όρμπαν, ο Τούρκος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και ο Ρώσος Βλαντίμιρ Πούτιν, διακηρύσσουν με υπερηφάνεια ότι η εποχή των φιλελεύθερων δημοκρατιών έχει τελειώσει. Ίσως το πιο ανησυχητικό είναι ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία, ακόμα και στις δυτικές χώρες όπου θεωρείτο δεδομένη εδώ και χρόνια, δέχεται επιθέσεις από λαϊκιστές και – σύμφωνα με κάποιους μελετητές – δεν χαίρει πλέον εκτίμησης από πολλούς πολίτες. Αναζητώντας μια εξήγηση για αυτές τις ανησυχητικές τάσεις, οι περισσότεροι σχολιαστές επικεντρώνονται στις προκλήσεις που αντιμετωπίζει αυτήν την στιγμή η δημοκρατία. Υποστηρίζουν ότι η παγκοσμιοποίηση και η συνεχώς διευρυνόμενη αυτο...