IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Μόνο το 14% των Ελλήνων κατά το Ευρωβαρόμετρο της Κομισιόν εμπιστεύεται τη Βουλή,  ενώ το 91% (!) είναι κατά των πολιτικών κομμάτων Κανένας πολιτικός, πολιτειακός ή ευρωπαϊκός θεσμός δεν έχει μείνει όρθιος στη συνείδηση των Ελλήνων πολιτών! Ιδιαιτέρως τρομακτικά είναι τα ευρήματα για τη χώρα μας του Ευρωβαρόμετρου - της δημοσκοπικής έρευνας που διενεργείται κατ' εντολήν την Κομισιόν δύο φορές τον χρόνο, άνοιξη και φθινόπωρο, και στα 28 κράτη-μέλη της ΕΕ. Σύμφωνα με το φθινοπωρινό βαρόμετρο της Κομισιόν , λοιπόν, του οποίου οι σφυγμομετρήσεις διενεργήθηκαν τον περασμένο μήνα σε όλες τις χώρες της ΕΕ και τα αποτελέσματά τους δημοσιοποιήθηκαν την περασμένη εβδομάδα, η οργή του ελληνικού λαού, μετά από πέντε χρόνια ανελέητης και συνεχούς μνημονιακής πολιτικής από τις κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου, του Λουκά Παπαδήμου και των Σαμαρά - Βενιζέλου, έχει φτάσει σε πολύ επικίνδυνο σημείο για το σύστημα. Οι αριθμοί που προκύπτουν από τη δημοσκόπηση αποδεικνύουν την ορ

Μία μεγάλη συζήτηση θα ανοίξει το επόμενο διάστημα -για την ακρίβεια έχει ήδη ανοίξει- για το αν και υπό ποιες προϋποθέσεις η Ελλάδα κινδυνεύει να αντιμετωπίσει, με όρους επώδυνου ρεαλισμού αυτήν τη φορά, το σενάριο ενός Grexit με τελική κατάληξη την αποχώρησή της από την οικογένεια του ενιαίου νομίσματος. Με φόντο τις επερχόμενες πρόωρες εκλογές, δυστυχώς η συζήτηση αυτή θα διεξαχθεί για ακόμα μία φορά με όρους πολιτικού εντυπωσιασμού για να εξυπηρετηθεί άλλοτε η στρατηγική κατατρομοκράτησης του κόσμου εκ μέρους του σημερινού κυβερνητικού μπλοκ ταυτίζοντας την παραμονή του στην εξουσία με την επιβίωση της χώρας, και άλλοτε η επιλογή της καλλιέργειας μιας ψευδαίσθησης εκ μέρους της σημερινής αντιπολίτευσης με το λανθασμένο επιχείρημα πως "ό,τι και να κάνουμε δεν μπορούν να μας πετάξουν έξω από το ευρώ γιατί μας έχουν ανάγκη". Πολύ φοβάμαι ότι και στη μία και στην άλλη περίπτωση διαπράττεται το ίδιο οδυνηρό λάθος που τα τελευταία σχεδόν πέντε χρόνια οι πολιτικές ηγ

(...) Θα ήταν ευχής έργο αν η Τουρκία όδευε πραγματικά προς την Ανατολή για να βρεί το πεπρωμένο της και το χαμένο της μεγαλείο. Όμως αντιλαμβάνονται ορθά στη ´Αγκυρα ότι αντίθετα με την Δύση και τη ΕΕ, η Ανατολή μόνο περιφερειακό λόγο και ρόλο της προσφέρει. Ενώ στην Δύση εξυπηρετείται, βολεύεται, παραγοντίζει και πλουτίζει. Υπάρχει δηλαδή πεδίο αποτελεσματικής δράσης για Αθήνα και Λευκωσία κυρίως στην ΕΕ για να πειθαναγκασθεί η ´Αγκυρα να παίξει με τους κανόνες του παιγνιδιού και όχι με τους δικούς της. Πολιτική βούληση χρειάζεται αλλά και η αυτογνωσία ότι υφίστανται εθνικά αλλά και κρατικά συμφέροντα που Αθήνα και Λευκωσία μπορούν και πρέπει να υπερασπισθούν. Εαν οι Αμερικάνοι δεν είχαν, για μια σειρά απο γνωστούς στρατηγικούς λόγους, ένταξη την Τουρκία στους Ευρωατλαντικούς θεσμούς μεταπολεμικά, η χώρα θα ήταν σήμερα κάτι μεταξύ Αιγύπτου και Πακιστάν: ένα κράτος με υπερπληθυσμό και με πολλά πραξικοπήματα. Είναι κυρίως μέσω των δυτικών θεσμών ασφαλείας, κυρίως α

(...) Η κυβέρνηση που ανέλαβε να εξυγιάνει τον δημόσιο βίο και να κάνει μια νέα αρχή με αντάλλαγμα την τεράστια οικονομική πίεση της κοινωνίας, είναι βουτηγμένη στην αμαρτία και στην ανομία. Η σύνθεσή της εξ αρχής σ’ αυτό παρέπεμπε, αλλά οι περισσότεροι ίσως είχαν κάποια κρυφή ελπίδα ότι καθώς φθάσαμε στο χείλος του γκρεμού, μπορεί κάτι να άλλαζε. Η γοητεία της εξουσίας (και του παραγώγου της στην Ελλάδα, της διαφθοράς) είναι τόσο ισχυρή που, παραφράζοντας τη γνωστή μαρξιστική ρήση, θα μπορούσαμε να πούμε πως ο τελευταίος Έλληνας πολιτικός θα κρεμαστεί με το σκοινί με το οποίο θα δωροδοκηθεί. (...) Το καινούριο θα ξεπηδήσει μέσα από πρωτοβουλίες που θα αναληφθούν από νέους ανθρώπους με σύγχρονα αντανακλαστικά, ευρύ κοσμοπολιτισμό και πολύ καλή εκπαίδευση, με την περιθωριοποίηση δυνάμεων και προσώπων που ταλάνισαν τον δημόσιο βίο μετά τη Μεταπολίτευση. Αν δεν υπάρξει μια τέτοια σωτήρια πρωτοβουλία, τα πράγματα θα είναι πάρα πολύ δύσκολα για τη χώρα.  (...) Η χώρ

Τα αποτελέσματα των δύο πρώτων ψηφοφοριών έχουν εξανεμίσει τις ελπίδες για εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή, γεγονός που φέρνει πολύ κοντά τις κάλπες. Αν και ο Σαμαράς δεν έχει καταθέσει τα όπλα, το εξαιρετικά πιθανό ενδεχόμενο στις αρχές Φεβρουαρίου να έχουμε κυβέρνηση Τσίπρα προκαλεί πυρετό στο ευρωιερατείο. Στην πραγματικότητα, τα αφεντικά της Ευρώπης έρχονται αντιμέτωπα με τα αποτελέσματα της πολιτικής τους έναντι της Αθήνας. Κι όχι μόνο αυτό. Ο κίνδυνος να γενικευθεί η πολιτική αβεβαιότητα σ’ όλο τον ευρωπαϊκό Νότο είναι ορατός δια γυμνού οφθαλμού, γεγονός που επισημαίνουν ακόμα και ΜΜΕ που λειτουργούν ως εκφραστές των Αγορών. Η δεδηλωμένη πρόθεση του ΣΥΡΙΖΑ να σταματήσει τις μνημονιακές πολιτικές και να απαιτήσει αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους θεωρείται από το ευρωιερατείο αιτία ρήξης. Εξ ου και έχει επανέλθει το σενάριο της εξόδου από την Ευρωζώνη, παρότι ο Τσίπρας διαβεβαιώνει σ’ όλους τους τόνους ότι επιθυμεί το αντίθετο. Αναμφίβολα,

Αν οι κυβερνήσεις είχαν την πρόθεση να εξαλείψουν αυτή τη μάστιγα θα μπορούσαν να το κάνουν μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες, με την πλήρη και αυστηρά επιτηρούμενη κατάργηση του τραπεζικού μυστικού.   Από τότε που ο κόσμος συγκλονίστηκε από την πιο βίαιη οικονομική κρίση των τελευταίων ογδόντα χρόνων, δεν έχουν πάψει τα παράπονα και οι διαμαρτυρίες για τον ρόλο που έπαιξαν στην κρίση οι περίπου πενήντα φορολογικοί παράδεισοι (ακόμη και ο αριθμός τους είναι αμφισβητούμενος) που υπάρχουν στον κόσμο, οι οποίοι -παραθέτω απόσπασμα από απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου- «παρακινούν στη φοροδιαφυγή, τη φορολογική απάτη και τη φυγή των κεφαλαίων». Α ς δούμε όμως τις διαστάσεις του πιο φοβερού φαινομένου που κρύβεται πίσω από τους φορολογικούς παραδείσους. Που δεν είναι βέβαια μόνο η γιγάντια φοροδιαφυγή, αλλά είναι και η διεθνής εγκληματικότητα. Το ένα πέμπτο του συνόλου του ακαθάριστου παγκόσμιου προϊόντος είναι το εγκληματικό ακαθάριστο προϊόν. Περί τίνος πρόκειται; Πρό

Η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση δεν καταργούσε μόνο τα σύνορα. Θέσπιζε επίσης έναν νέο μετα-κανονιστικό χώρο όπου οι νέοι κεφαλαιούχοι μπορούν να κινούνται έξω από κάθε έννομη τάξη και από κάθε Πολιτεία Μια φορά και έναν καιρό υπήρχαν κοινωνίες, κράτη, επικράτειες, νόμοι και, προσχηματικές έστω, συλλογικές συνειδήσεις. Αρχοντες και αρχόμενοι, πλούσιοι και φτωχοί, εργαζόμενοι, άνεργοι και κεφαλαιούχοι μετείχαν σε ένα κοινό φαντασιακό γίγνεσθαι. Ολοι αποδέχονταν πως έπρεπε να αναλάβουν ένα μέρος του κόστους ενός κοινού ιστορικού πεπρωμένου. Τα αναπαλλοτρίωτα ατομικά τους δικαιώματα προστατεύονταν στους κόλπους μιας δεδομένης Πολιτείας όπου οι πολίτες είχαν «καθήκον» να υπακούουν στον νόμο, να στρατεύονται αμυνόμενοι «περί πάτρης» και να πληρώνουν φόρους ο καθένας «ανάλογα με τις δυνάμεις του». Στο συμβολικό τουλάχιστον επίπεδο, το έθνος, το κράτος και η κοινωνία συνόψιζαν την ύπατη συλλογική αξία. Στο μέτρο που μπορούσαν βέβαια, οι ισχυροί απέφευγαν να ανταποκρίνονται στις πολιτειακ

Η δοκιμιογράφος Σούζαν Τζωρτζ καταγγέλλει στο βιβλίο της την κυριαρχία των «δι-εθνικών» εταιρειών πάνω στο παγκόσμιο εμπόριο, πέρα από κάθε έλεγχο. Και κυρίως τον έλεγχο των πολιτικών, οι οποίοι έχουν περιέλθει σε κατάσταση πλήρους ανικανότητας. Η Ντελφίν Μπατό πίστευε πως ήταν υπουργός Οικολογίας. Φανταζόταν ότι οι δημοκρατικές εκλογές, τα θεσμικά όργανα της Δημοκρατίας, της είχαν εμπιστευθεί την εξουσία να αναλάβει δημόσια δράση προς όφελος του κοινού συμφέροντος, όπως επιθυμούσαν οι ψηφοφόροι του 2012. Πίστευε πως, ενισχυμένη με αυτή τη νομιμοποίηση, θα μπορούσε να αντιταχθεί κυρίως στις καταστροφικές γεωτρήσεις προς αναζήτηση σχιστολιθικού αερίου στη Γαλλία. Η νεαρή γυναίκα κατέρρευσε ένα πρωί, τον Ιούνιο του 2013, ανακαλύπτοντας ένα άρθρο στην εφημερίδα Les Échos, από το οποίο μάθαινε, και η Γαλλία μαζί της, ότι, σύμφωνα με τα λόγια ενός μεγάλου επιχειρηματία, ήταν μια «πραγματική καταστροφή» και ότι η «επιρροή της στην κυβέρνηση πρόκειται να περιοριστεί». Στο