IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

(...) Στον ΣΥΡΙΖΑ τρέφουν την ψευδαίσθηση πως ένα πολιτικό άνοιγμα προς τη σοσιαλδημοκρατία είναι ικανό να συγκρατήσει κεντροαριστερής προέλευσης ψηφοφόρους του ή και να επαναπροσελκύσει κάποιους από όσους έχουν ήδη πάρει αποστάσεις. Το εξόφθαλμο κενό πολιτικής εκπροσώπησης της κεντροαριστεράς, όμως, θα καλυφθεί μόνο όταν εκφρασθούν ιδεολογικοπολιτικά οι βασικές κοινωνικοοικονομικές ανάγκες του κορμού της εκλογικής της βάσης, δηλαδή των μικρομεσαίων στρωμάτων. Και αυτό είναι αδύνατον σε συνθήκες Μνημονίου και για τον ΣΥΡΙΖΑ και για το “χαμένο στη μετάφραση” υποψήφιο πολιτικό ζεύγος Γεννηματά-Θεοδωράκη. Η αναφορά στη σοσιαλδημοκρατία δεν αρκεί για κανέναν. Η διεθνής κρίση, άλλωστε, διαλύει την ψευδαίσθηση ότι η παγκοσμιοποίηση είναι συμβατή με το παραδοσιακό σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο. Οι ευρωπαϊκές άρχουσες ελίτ προσπαθούν να επιβάλλουν πολιτικές λιτότητας, οι οποίες τείνουν να “κινεζοποιήσουν” την εργασία και να αποδομήσουν το Κοινωνικό Κράτος. Οι σοσιαλδημοκράτες, ως ένας από

Είδαν και απόειδαν «στελέχη» τινά του Ποταμιού και παίρνουν, με φιλελεύθερη καρδιά, τον δρόμο της αποστασίας προς τη Νέα Δημοκρατία· οσμίστηκαν εξουσία, προφανώς. Οι άνθρωποι που μας ταλάνισαν λέγοντας ότι φέρνουν το κάτι νέο στην πολιτική (άνετοι, απλότυποι, σνομπ, τυχάρπαστοι και λοιπά), μ’ έναν αεράτο αρχηγό (sic), άνθρωπο των media, περιβαλλόμενο από πολλούς αστέρες του πανεπιστημίου και ετέρων ευαγών ιδρυμάτων, νόμισαν ότι θα καθιερώνονταν ως πολιτική (νέα) δύναμη. Αμέτοχοι κάθε ιδεολογίας, μακριά από την κοινωνία και άστοχοι πολιτικά έλαμψαν για κάποιες εβδομάδες, άντε μήνες, και κατέπεσαν όπως καταπίπτουν οι διάττοντες. Εμ, δεν αρκεί η πόζα, το εξεζητημένο στυλ, η τάχα μου άνεση με τους ανθρώπους και την ύλη, η αντιαριστερή ή αντιδεξιά ρητορεία. Χαμένοι κάπου στο κέντρο τού πουθενά, βυθίστηκαν τελικά στις ερήμους της «συγκρότησής» τους· γέλασε καλόκαρδα ο κόσμος και τους κοιτά ανέμελος να βυθίζονται. 'Οσοι θέλουν να παραμείνουν στη δημοσιότητα (εξουσία)

 Σεσημασμένοι Πολιτικάντηδες της Κουτάλας!  Με ελαφρά πηδηματάκια  για άλλες... πολιτείες   Κόμμα ευκαιρίας για μία χρήση αποδεικνύεται, όπως αρκετοί είχαν προβλέψει, το Ποτάμι του Στ. Θεοδωράκη. Ενα σχήμα χωρίς ιδεολογική ταυτότητα και σαφή πολιτική γραμμή, που εκτόξευε κοινοτοπίες περί ανανέωσης, εθνικής συνεννόησης και αντίστασης στο πελατειακό σύστημα και τον λαϊκισμό, έγινε η προσωρινή στέγη διάφορων επιτήδειων παραγόντων ευρέος ιδεολογικού φάσματος. Τα ορφανά της Κεντροαριστεράς και του νεοφιλελευθερισμού, αφού περιηγήθηκαν σε διάφορους χώρους και απέτυχαν να στήσουν βιώσιμα μαγαζάκια, δεν είχαν πού αλλού να πάνε και τι άλλο να κάνουν και προτίμησαν να συμπορευτούν υπό την καθοδήγηση του Στ. Θεοδωράκη για να επιβιώσουν εκλογικά. Οι πιο διορατικοί απ’ αυτούς -παλιές καραβάνες της πολιτικής και ατσίδες της ίντριγκας- γνώριζαν ότι το συμβόλαιο που υπέγραψαν είχε ημερομηνία λήξης. Στην αρχή το κόμμα προβλήθηκε από πολλά μέσα ενημέρωσης ως κάτι καινούργιο, ελπιδο

Όταν αυτό που προβάλει ο αρχηγός ως σύνθημα και θέση είναι "να βάλουμε μυαλό ως χώρα", η έννοια της πολιτικής χάνεται και στη θέση της μπαίνει η κενολογία, η πεζή αντίληψη και η αποϊδεολογικοποίηση της πολιτικής δράσης.     Το ξέρουν καλά οι πολιτικοί και οι επικοινωνιολόγοι: η κοινή γνώμη δεν είναι πάντα η καλύτερη γνώμη. Ωστόσο -μέσα στο βέρτικο των εκλογών ακόμη- ο Σταύρος Θεοδωράκης απευθύνθηκε στην εσωτερική κοινή γνώμη των στελεχών του Ποταμιού για συμβουλές πολιτικής γραμμής του κόμματος.   Στην πραγματικότητα όμως το εσωτερικό "δημοψήφισμα" συνέβαλε στην ανάδειξη αντιφάσεων. Πχ από τη μια ο Σταύρος θεωρεί πως είναι ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός –ρωτώντας μάλιστα αν πρέπει να τον αποκαλούν πρόεδρο ή επικεφαλής– και από την άλλη ζητάει από τους παρακάτω υποδείξεις στην άσκηση της αρχηγίας. Αυτό οδηγεί στο αυγό του Κολόμβου: ο αρχηγός αποφασίζει ή τα στελέχη; Ο αρχηγός δίνει κατευθύνσεις, ή δέχεται;   Τίτλοι όπως αρχηγός, επικεφαλής, πρόεδρ

«Από πού ’σαι ποταμάκι;/ Από κείνο το βουνό./ Πώς τον λένε τον παππού σου;/ Σύννεφο στον ουρανό./ Ποια είν’ η μάνα σου;/ Η μπόρα./ Πώς κατέβηκες στη χώρα;/ Τα χωράφια να ποτίσω και τους μύλους να γυρίσω.» Ο οικογενειακός μύθος αναφέρει ότι ο αδελφός μου ανέφερε «μούλους» αντί για «μύλους» και το κοινό της σχολικής γιορτής, ενώπιον του οποίου απάγγελλε το «ποταμάκι», λύθηκε στα γέλια.  Όπως αντιλαμβάνεστε, ο Σ. Θεοδωράκης, με την αναγγελία ίδρυσης της πολιτικής κίνησης «Το ποτάμι», απελευθέρωσε έναν κανονικό Αχελώο λαϊκής θυμοσοφίας και συνειρμών, περιπαικτικής, καλόβουλης ή κακόβουλης διάθεσης. Ό,τι ξέρουμε και δεν ξέρουμε για τα ποτάμια, τους χειμάρρους και  τα ρυάκια, μέσα σε λίγα 24ωρα,  έχει ήδη λεχθεί και γραφεί. Πλην όμως, ο πειρασμός παραμένει ακόμη ισχυρός, τουλάχιστον μέχρι να μάθουμε ποιοι θα πέσουν για κολύμπι, για ράφτινγκ ή απλώς για βαρκάδα στο καινούργιο ποτάμι. Και μένα μου είναι δύσκολο να μην υποκύψω στον πειρασμό.  Άλλωστε, ούτε καν το παπάκι αντιστάθ