Η αγωνία των εφεδρειών
H Γερμανία δεν είναι Αλάσκα. Ούτε Ισλανδία. Ούτε καν μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ. Καταλαβαίνεις το μέγεθος της «απόγνωσης» όταν μια πυκνοκατοικημένη, ανεπτυγμένη ευρωπαϊκή χώρα (συλλογικά ευαίσθητη στην προστασία του υδροφόρου ορίζοντα καθώς επηρεάζει και την ποιότητα της παραγόμενης μπίρας!) αποφασίζει να τρομπάρει με υγρά χημικά το έδαφός της, να το σκάψει και να το κονιορτοποιήσει προκειμένου να στύψει τους υδρογονάνθρακες που κρατάει εγκλωβισμένους. Αλλά η Γερμανία έχει τους λόγους της. Το Κοινοβούλιο μέσα στο καλοκαίρι θα νομοθετήσει πλαίσιο, θα δρομολογήσει μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων και θα μοιράσει εν συνεχεία άδειες για εξόρυξη σχιστολιθικού αερίου σε γερμανικό έδαφος από το 2015. Ανταποκρίνεται έτσι στα αιτήματα των βιομηχανιών για πιο φθηνή ενέργεια, αλλά κι εκείνων που θέλουν να μειωθεί η ενεργειακή εξάρτηση από τη Ρωσία. Αν και μικρότερα από τα κοιτάσματα της Πολωνίας και της Γαλλίας, τα γερμανικά μπορούν να καλύψουν το ένα τρίτο της εγχώριας κατανάλωσης