IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Θα ήταν ίσως υπερβολικό να υποτεθεί ότι η καταδικαστική αυτή (τουλάχιστον για τα 4 από τα 6 κατηγορούμενα πρόσωπα) απόφαση  δεν απέδωσε δικαιοσύνη αλλά είναι σίγουρα ορθό να λεχθεί η κοινωνική δικαιοσύνη θα αποκαθίστατο μόνο εάν όλοι οι υπαίτιοι είχαν βρεθεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Πέραν της αποφάσεως που κρίνεται σε γενικές γραμμές ορθή και αιτιολογημένη, τόσο η κρατούσα νομική όσο και η ευρύτερη λαϊκή γνώμη, θεωρεί ότι ο τέως Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας (ΠτΔ) έπρεπε να είχε εξ’ αρχής ελεγχθεί ποινικά καθώς με τις πράξεις και παραλείψεις του συνέτεινε στην επέλευση του μοιραίου αποτελέσματος. Στο πρώτο μέρος αναφέρεται συνοπτικά το ιστορικό της υπόθεσης ακολουθούμενη από μια επισκόπηση των σημαντικότερων σημείων της απόφασης του Μόνιμου Κακουργιοδικείου. Στο τελευταίο μέρος συζητείται ο απόηχος της απόφασης αυτής στον νομικό και ευρύτερο κόσμο της Κύπρου ενώ παρατίθενται και οι προσωπικές παρατηρήσεις του συγγραφέα του παρόντος. Ιστορικό Στις 11 ...

Γιατί δεν γαύγισε ο σκύλος; Του Χαρίδημου Κ. Τσούκα*   Το μοτίβο είναι γνωστό και επαναλαμβανόμενο: όταν ένας οργανισμός πάει καλά, ο ηγέτης του πιστώνεται τη φήμη. Οταν, όμως, οι επιδόσεις του οργανισμού είναι εξόφθαλμα κακές, όπως π.χ. συμβαίνει σε περιπτώσεις ανθρωπογενών ατυχημάτων, κακής διαχείρισης κρίσεων, και σκανδάλων, ο ηγέτης σπεύδει συνήθως να αποστασιοποιηθεί - αποποιείται την ευθύνη. Η κακή τύχη, οι εσφαλμένες επιλογές των συνεργατών, το «σύστημα», το περιβάλλον, το τάιμινγκ, κλπ., όλοι αυτοί οι παράγοντες θεωρούνται υπεύθυνοι για τα κακά μαντάτα, όχι όμως ο ηγέτης. Από τον Ρίτσαρντ Νίξον (για το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ) και τον Κένεθ Λέι (για το σκάνδαλο της Enron) μέχρι τον Ρούπερτ Μέρντοκ (για τις διαβόητες υποκλοπές της βρετανικής εφημερίδας του News of the World) και τον Δημήτρη Χριστόφια (για την πρωτοφανή καταστροφή του Ιούλη 2011, στην Κύπρο), το μοτίβο παραμένει το ίδιο: «δεν γνώριζα, άρα δεν ευθύνομαι. Οι συνεργάτες μου δεν με ενημέρωναν »...