IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

ΠΡΩΗΝ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ Ποια είναι η Μαρία Αντωνίου  που ανέλαβε  το γραφείο του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη  - Μία κίνηση που επικρίθηκε. Ακόμα και αν έγινε παράδοση-παραλαβή στο γραφείο του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη , πέρασε απαρατήρητη. Ενδεχομένως όχι τυχαία.  Γιατί ύστερα από ένα μπαράζ νομοθετημάτων, που έδειξε ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήταν έτοιμη από καιρό για να κυβερνήσει, η επιλογή να πληρωθεί η θέση της υπεύθυνης του γραφείου του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη απογοήτευσε πολλούς Νεοδημοκράτες. Δεν ήταν τόσο το πρόσωπο, μια πολιτευτής της Νέας Δημοκρατίας από τον νομό Καστοριάς, με μια τάση σε «κορώνες», αλλά αυτή καθαυτή η πλήρωση της θέσης. Μιας θέσης που δημιουργήθηκε για καθαρά εκλογικούς σκοπούς, μια θέση που δημιουργήθηκε για την Κατερίνα Νοτοπούλου και που ο ίδιος ο σημερινός πρωθυπουργός, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είχε χαρακτηρίσει «άχρηστη για τους πολίτες αλλά χρήσιμη για κομματικούς διορισμούς» . Μια φράση του Κυριάκου Μητσο

Σκίτσο του Μ.ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ Ο καλός Κράνης  και η κακιά Θάνου. Δύο περιπτώσεις. Δύο περιπτώσεις, πρώτης κατηγορίας, με τις οποίες τεκμηριώνεται η άποψή μου πως στην Ελλάδα ανθεί και διαρκώς καρπίζει η παθογένεια του καιροσκοπισμού. Πορευόμαστε με ό, τι μας βολεύει εκείνη τη στιγμή. Τη μια στιγμή «έτσι» και την άλλη «γιουβέτσι» Δύο περιπτώσεις με ονοματεπώνυμο. Η πρώτη του Κωνσταντίνου Τσουβάλα. Η δεύτερη του Δημήτρη Κράνη. Ο κύριος Τσουβάλας υπήρξε αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα. Ο κύριος Τσουβάλας «εξεδιώχθη» μετά την «γενοκτονία» στο Μάτι και ύστερα από γενική κατακραυγή. Ο κύριος Τσουβάλας μαζί με τον αρχηγό της Πυροσβεστικής θεωρήθηκαν υπεύθυνοι της τραγωδίας. Και μάλιστα η συντριπτική πλειοψηφία δημοσιογράφων και σχολιαστών αλλά και ειδημόνων της Νέας Δημοκρατίας, τον είχαν «σταυρώσει» με «καρφιά» ανικανόητας, θανάσιμης ολιγωρίας και ξεχαρβαλώματος της Αστυνομίας. Νομίζω μάλιστα πως το δικαστικό πόρισμα αποδίδει στον κύριο Τσουβάλα μεγάλο με

Σκίτσο του Π. ΖΕΡΒΟΥ Στον ελάχιστο χρόνο που απέμεινε μέχρις τις εκλογές, δεν είναι πολλά αυτά που θα μπορούσε κάποιος να πει. Καθώς λοιπόν οι ακριβείς προβλέψεις του εκλογικού αποτελέσματος είναι κυρίως για να βάζουμε στοιχήματα με τους φίλους μας, αυτό που έχει κάποια αξία είναι να δούμε τι περιμένει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας από τη Δευτέρα το πρωί και μετά. Το πρώτο και κυριότερο είναι να μπει η χώρα σε τροχιά επιταχυνόμενης ανόδου , κάτι που, κατά πολλούς, δεν επέτρεψε το τελευταίο διάστημα η εξαιρετικά μακρά προεκλογική περίοδος – η χώρα κινούνταν στον αστερισμό της κάλπης εδώ και πολλούς μήνες, ήδη από τη λήξη του τρίτου μνημονίου. Το δεύτερο είναι ν α διαχειριστούμε με σοφία την τουρκική απειλή, η οποία κλιμακώνεται διαρκώς από το 2013 και ύστερα. Προφανώς θα απαιτηθεί επίπονη προσπάθεια και, σε έναν βαθμό, χρήσιμη θα είναι και μια συνεννόηση – αν όχι συνεργασία, έστω και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας – των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, ώστε να μη

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:  (1) Η Τουρκία δεν μπλοφάρει.  (2) « Φωτογραφίζει» έρευνες κοντά στο Καστελλόριζο.   Σκίτσο του Μ.ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ Ο προβλέψιμος Ερντογάν και οι απρόβλεπτοι “δικοί” μας!  Τα ελληνοτουρκικά και η “κομματική μυωπία” Ο Δημήτρης Σταθακόπουλος Δρ Παντείου – Οθωμανολόγος και Δικηγόρος, έχει για χρόνια πολλά μελετήσει τον Ερντογάν και σε κάθε δημόσια τοποθέτησή του “φωνάζει”: “Ο Ερντογάν ΔΕΝ είναι απρόβλεπτος”. Έχει δίκιο. Ο Τούρκος πρόεδρος μας λέει τι θα κάνει και το κάνει. Γι΄ αυτό και η μετακίνηση του τουρκικού γεωτρύπανου πέριξ του Καστελόριζου, είναι θέμα χρόνου να συμβεί. Απρόβλεπτοι και γι΄ αυτό πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο έρευνας από τον κ.Σταθακόπουλο ή κάποιον άλλο επιστήμονα, είναι οι “δικοί” μας! Δείχνουν να έχουν “παραδοθεί” στην ελπίδα ότι οι Ευρωπαίοι , οι Αμερικανοί ή κάποια “θεϊκή δύναμη” θα παρέμβει την κατάλληλη στιγμή και θα μας υποστηρίξει. Τα ελληνοτουρκικά αποτελούν θέμα μόνο στις τηλεοπτικές συνεντεύξεις των πολιτικών αρχηγών ο

1. Κόντρα ρόλος: «Ο στιβαρός ηγέτης της αντιπολίτευσης  εφορμά στο ετοιμόρροπο κάστρο».  Λάθος πατήματα στις λέξεις. Παρατονισμοί των φράσεων. Τεχνητές κι αφύσικες εκρήξεις. Απουσία κάθε λογικής στην κλιμάκωση. Επίκληση στη λογική και το κύρος του πομπού με body language μπουρλέσκ. Εξάρσεις και υφέσεις σε πλήρη αναντιστοιχία με το περιεχόμενο. Φτιαχτοί θυμοί. Κακότεχνο λαϊκότροπο λεξιλόγιο, μια Αντουανέτα που δήθεν ξέρει και του λιμανιού. Κακή ρητορική. Πατάει στις φράσεις με αγωνία, σα να τρίζουν τα σανίδια κάτω από τα πόδια του, σα να χάσκει το κενό μπροστά του. Κάθε πόρος του σώματος διαψεύδει τα λόγια, δεν τον έχει ζήσει τον ρόλο, είναι μη βιωμένος, είναι αβίωτος. Καμιά αίσθηση της ανάσας, του χρόνου, της σιωπής, της αναμονής. Ένας άχαρος χορός ξεκούρδιστων χεριών χωρίς αίσθηση του χώρου, του βήματος. Μια περιδίνιση ασυντόνιστη στον χωροχρόνο. Προκάτ μικροσκηνές που θα παιχτούν ο κόσμος να χαλάσει, ανεξαρτήτως αν όσα προηγηθούν τις ακυρώνουν ή τις υπονο

www.google.com/search:Μεγαλοοικονόμου+Οικονόμου Π​​ριν από τριάντα χρόνια, ο αείμνηστος φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης είχε δώσει συνέντευξη Τύπου στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών. Αιχμηρός ο λόγος του, ως συνήθως, καυτηρίασε την παθολογία της ελληνικής πολιτικής: «Η Ελλάδα», είπε, «δεν είναι μια πολιτική κοινωνία, αλλά ένα είδος τεράστιας οικογένειας, που μέσα της επικρατούν υστερικές κραυγές του τύπου: “Τι μου έκανες, εγώ που σου είχα δώσει τόσα” κ.λπ. […] Δεν υπάρχει πολιτική στην Ελλάδα, υπάρχει προσωπολογία, κουτσομπολιό […]». Αμφιβάλλω αν θα έλεγε κάτι διαφορετικό σήμερα – αυτό είναι το διαρκές δράμα μας. Στον τόπο που γεννήθηκε η πολιτική και η σκέψη, ζούμε, εδώ και δεκαετίες, τον εξευτελισμό της πολιτικής και την αποσάθρωση της σκέψης. Η οξεία οικονομική κρίση από το 2010 και μετά οδήγησε στον περαιτέρω εκφυλισμό του ήδη χαμηλής ποιότητας πολιτικού διαλόγου. Δ εν είναι μόνον η είσοδος της νεοναζιστικής αλητείας στο Κοινοβούλιο, αλλά και η αχαλίνωτη άνοδος της φαιδρότ

Σκίτσο του Μ. ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ Η ανάγκη των πολιτικών αρχηγών να διεγείρουν τον κομματικό πατριωτισμό για να ενισχύουν τη συσπείρωση και τη μαχητικότητα της παράταξής τους είναι κατανοητή. Το ίδιο και η προσπάθειά τους να αλιεύσουν ψήφους. Θα ήταν αφέλεια, λοιπόν, να περιμένει κανείς από τα κόμματα και τους αρχηγούς τους να κάνουν επίδειξη αντικειμενικότητας με ακριβοδίκαιες κρίσεις. Ο ρόλος τους είναι διαφορετικός. Όλα, όμως, έχουν ένα όριο, το οποίο, όπως μας αποδεικνύουν συνεχώς τα γεγονότα, έχει προ πολλού καταλυθεί. Η για μεγάλο χρονικό διάστημα αποδοχή εκ μέρους της κοινωνίας του ξύλινου κομματικού λόγου δεν οφειλόταν μόνο σε πολιτικό πρωτογονισμό. Συνδεόταν και με τον υψηλό βαθμό κομματικοποίησης των θεσμών. Μετά την πτώση της δικτατορίας το 1974, τα κόμματα άσκησαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση και στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, αλλά και έναν υπερβάλλοντα και ασφυκτικό έλεγχο σε όλο σχεδόν το πλέγμα της δημόσιας ζωής. Τα κόμματα σύντομα εκφυλίστηκαν σε