IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

(...)  πιστεύω ότι αυτό που ζούμε δεν είναι μια κρίση, αλλά η αλλαγή ενός μοντέλου. Τα ολιγοπώλια, αφού κέρδισαν τη μάχη και κατάφεραν να επιβάλουν τη θέλησή τους χωρίς εμπόδια, έχοντας ακινητοποιήσει τις κατώτερες τάξεις, έχοντας διαφθείρει και καταστρέψει τα συνδικάτα, τις οργανώσεις των πολιτών, έχοντας σβήσει τις λέξεις που βοηθούν στην κατανόηση του κόσμου, έχουν βάλει τώρα σκοπό να μας γυρίσουν πίσω σε μια εποχή προγενέστερη των συνδικάτων, των λαϊκών και εργατικών κινημάτων, να σβήσουν διά παντός έννοιες όπως "κεκτημένα δικαιώματα" ή "αξιοπρέπεια".  Πρόθεση αυτής της νεοφιλελεύθερης μαφίας είναι να μας γυρίσει πίσω σε μια εποχή προ του 1848, πριν από τις Εργατικές Διεθνείς, πριν από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο του Μαρξ. Θέλουν να μας έχουν σε ένα καθεστώς σκλαβιάς και για να το αντιπαλέψουμε πρέπει να ανακτήσουμε τις λέξεις που μας κρύβουν, γιατί αυτές φέρνουν στο φως την απίστευτη βία που ασκούν, ακατάπαυστα, εις βάρος των κατώτερων τάξεων. Πρέπει ν'

«Τώρα δεν μας απομένει παρά να ζήσουμε τη ζωή που έρχεται  μετά-τη-ζωή» . Η απόλυτη τραγικότητα των συνεπειών της κρίσης συμπυκνώνεται σ’ αυτή τη φράση. Γύρω από αυτήν, ο Ραφαέλ Τσίρμπες κτίζει ένα κορυφαίο μυθιστόρημα για την αποκτήνωση στην οποία οδηγούνται οι θύτες και τα θύματά της, οι ηττημένοι όσο και οι νικητές αυτού του πολέμου. Ενός πολέμου που συνεχίζεται επειδή ακριβώς όλοι εννοούμε κάτι τελείως διαφορετικό με τη λέξη «ζωή». Ο σπουδαίος Ισπανός συγγραφέας μας μεταφέρει λοιπόν στην «' Ακρη του γκρεμού» (Κέδρος, σε θαυμάσια μετάφραση της Βασιλικής Κνήτου), στην άκρη του πεσιμισμού, στην άκρη της απογοήτευσης και της αντοχής, αλλά και στην άκρη της αλαζονείας, και της διαφθοράς, και της σαπίλας, για να δούμε πόσο διαφορετικός είναι ο πανικός που κρύβει η κοινή φράση «κανείς δεν μας προετοίμασε γι’ αυτήν την κατάσταση», πόσο διαφορετική χημική σύνθεση έχουν τα δάκρυα του καθενός μας. Οι μεν, μετά-τη-ζωή χάνουν την κυριότητα του κορμιού τους, την υγεία του