IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Ενώπιον του κινδύνου της συρρικνούμενης ρευστότητας στις ευρωπαϊκές οικονομίες, εμπνεόμενη από την αντίστοιχη επιλογή της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας, η ΕΚΤ, με πρόεδρο τον Μάριο Ντράγκι, έχει καταφύγει από το 2012 στην πολιτική της λεγόμενης ποσοτικής χαλάρωσης. Εξασφαλίζει έτσι την απαιτούμενη και πολύτιμη ρευστότητα κίνησης με ιδιαίτερα χαμηλό κόστος χρήματος. Από αυτήν την πολιτική, που αποδοκιμάζει έντονα και με κάθε τρόπο το Βερολίνο, η Γερμανία βγαίνει η πρώτη επωφελούμενη χώρα. Οι πιστώσεις χαμηλού κόστους της ΕΚΤ κατανέμονται μεταξύ των χωρών-μελών όχι ανάλογα με τις συγκυριακές πραγματικές ανάγκες τους, αλλά σε αναλογία με το ποσοστό συμμετοχής τους στα κεφάλαια της ΕΚΤ. Με άλλα λόγια, οι ήδη ανταγωνιστικές και πλεονασματικές χώρες απολαμβάνουν την μερίδα του λέοντος, ενώ οι ελλειμματικές και κατά συνέπεια αυτές που βρίσκονται σε πιο επείγουσα ανάγκη, δεν απολαμβάνουν παρά μόνον κάποια ψίχουλα. Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα παραμένει εκτός ποσοτικής

Προ ημερών, σε μία ραδιοφωνική συζήτηση, ένας πολύ καλός δημοσιογράφος, υποστήριζε, με επιμονή, μία άποψη που είναι πολύ γνωστή και διαδεδομένη, όσον αφορά την οικονομική κρίση και τις επιβαλλόμενες πολιτικές για την αντιμετώπισή της. Έλεγε ότι εκείνο που μπορεί να δώσει τη λύση στο πρόβλημα θα ήταν η τόνωση της "ενεργού ζητήσεως", (δηλαδή, με τη γνωστή λαϊκή έκφραση το "να πέσουν λεφτά στην αγορά"), ώστε να αυξηθεί ο κύκλος εργασιών των επιχειρήσεων και να μειωθεί η ανεργία. Αυτή είναι βέβαια μία άποψη που ακούγεται πολύ συχνά και αποτελεί σταθερή επωδό δημοσιογράφων και ακαδημαϊκών οικονομολόγων, αφού, υποτίθεται, πως είναι εμπνευσμένη από την θεωρία του Κέυνς. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, μάλιστα, και στην θέρμη του λόγου του, ο καλός δημοσιογράφος, έφθασε να υποστηρίξει την πιο ριζοσπαστική μορφή της συγκεκριμένης πολιτικής, εκεί που ο Κέυνς συναντάται με τον θεωρητικό του αντίπαλο, τον Φρήντμαν: την ενίσχυση των εισοδημάτων του πληθυσμού με τη διασπορά στη

Στην αρχή της άνοιξης του 2011, όταν ο τότε επικεφαλής της Μπούντεσμπανκ Βέμπερ παραιτήθηκε από το αξίωμά του και αποσύρθηκε από την κούρσα διαδοχής του Τρισέ στην ΕΚΤ, ο Ντράγκι παρουσιάστηκε στα γερμανικά ΜΜΕ ως Γερμανός με ιταλικό κοστούμι! Εναν χρόνο αργότερα παρουσιαζόταν ως δόλιος δεξιοτέχνης της ίντριγκας που ξεγέλασε το Βερολίνο για να συγκρουστεί με την πολιτική της Γερμανίας. Η υλοποίηση της ποσοτικής χαλάρωσης στις αρχές του χρόνου σχολιάστηκε εντός και εκτός Ελλάδας ως δεύτερη «πτώση του τείχους του Βερολίνου ». Μια εικόνα που απέχει έτη φωτός από την πραγματικότητα. Εδώ και σχεδόν τρία χρόνια, από τα τέλη Ιουλίου του 2012, το δίδυμο Μέρκελ - Ντράγκι είναι το «κλειδί» των ισορροπιών στην Ευρωζώνη. Μiα σχέση που τόσο η καγκελάριος όσο και ο κεντρικός τραπεζίτης τη θέλουν όσο το δυνατόν πιο διακριτική, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, μία σχέση άλλοτε συνενοχής και άλλοτε ανοχής. Με αυτήν τη συνταγή η Ευρωζώνη θωρακίστηκε για δυόμισι χρόνια από τις πιέσεις των

1. Τι είναι Ποσοτική Χαλάρωση Η ‘Ποσοτική Χαλάρωση’, με απλά λόγια, αποτελεί μία μέθοδο ώστε να διοχετευτεί ρευστότητα (μετρητά) στο Τραπεζικό σύστημα, αγοράζοντας ομόλογα, ή αλλά χρηματοοικονομικά προιόντα όπως MBS, δηλαδή τίτλων που βασίζονται σε ενυπόθηκα στεγαστικά δάνεια, τα οποία είναι μη εμπορεύσιμα ή ‘εχουν χάσει αξία. Ετσι οι Τραπεζες δίνουν στην Κεντρική Τράπεζα ‘τοξικά’ προιόντα ή υποτιμημένα ομόλογα που δεν έχουν διαβάθμιση και λαμβάνουν μετρητά, ώστε να χρηματοδοτήσουν εταιρίες, καταναλωτές και έμμεσα την οικονομία. Η ποσοτική χαλάρωση είναι ένας ανορθόδοξος τρόπος πολιτικής για την ανάπτυξη της οικονομίας. Ασκείται,   ως πολιτική, όταν πλέον η κεντρική τράπεζα δεν μπορεί να χαμηλώσει άλλο τα επιτόκια που είναι ήδη χαμηλά. Είναι επίσης πιο αποτελεσματικός από μια γενική ‘μείωση επιτοκίων΄διότι κατευθύνεται σε τίτλους που εχουν χαμηλή ή μηδενική εμπορευσιμότητα και αξία. Ετσι επιτυγχάνει αύξηση της αξίας των τίτλων αυτών και μείωση των μακροχρόνιων επιτοκ