IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Το κίνημα της πετσέτας και ο υπερτουρισμός. Οι κινητοποιήσεις των νησιωτών φέρνουν στην επιφάνεια τον στρεβλό χαρακτήρα της τουριστικής ανάπτυξης και πιέζουν για την μεταρρύθμισή του τουριστικού μοντέλου. Οι κινητοποιήσεις των νησιωτών ενάντια στις καταλήψεις των παραλιών από την αλόγιστη και παράνομη επέκταση των μπιτς μπαρ -με τις σειρές από τις συχνά πολυτελείς ξαπλώστρες που ενοικιάζονται πανάκριβα και την δυνατή μουσική- έχουν ήδη καταφέρει να αναδειχθούν στην επικαιρότητα. Προκάλεσαν και την αντίδραση του αρμόδιου υπουργείου, το οποίο έδειξε να ανταποκρίνεται στις διαμαρτυρίες δηλώνοντας ότι θα ακολουθήσουν άμεσα έλεγχοι ώστε η νομοθεσία επιτέλους να εφαρμοστεί. Αρκετές φωνές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, βέβαια, ασκούν κριτική. Βλέπουν στις κινητοποιήσεις την απόπειρα μιας συντετριμμένης αξιωματικής αντιπολίτευσης να παραμείνει στην επικαιρότητα. Καταγγέλλουν ”μιζεραμπιλισμό” , αποδίδοντας στους κινητοποιούμενους εσφαλμένα μια πρόθεση άρνησης της τουριστικής ανάπτυξ

  Τα παρατράγουδα του «ψεκασμού».   Το άρθρο παρότι έχει αιχμηρές εκφράσεις και χαρακτηρισμούς, που ιδιαίτερα σε ότι αφορά το αντιμνημονιακό κίνημα δεν μας εκφράζουν, το αναδημοσιέυουμε γιατί πιάνει μια βασική διάσταση: την πολιτική εκμετάλλευση του κινήματος των “αρνητών”. Μιας και έχουμε ζήσει το κίνημα των αγανακτισμένων, που ήταν ένα πραγματικό πλειοψηφικό κίνημα, και την εκμετάλλευσή του από διάφορους απίθανους που ταλαιπώρησαν και ταλαιπωρούν ακόμα την χώρα (να θυμηθούμε τον Βαρουφάκη, τον Κατρούγκαλο, τον Καζάκη ή από την άλλη πλευρά τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής, όλοι τους πάτησαν πάνω στις πλάτες του κινήματος των Αγανακτισμένων). Απευθυνόμαστε σε εκείνους που επιμένουν στην αντιεμβολιαστική γραμμή, και δεν είναι φασιστές ή ενεργούμενα πολλών και διαφόρων κύκλων, ή απλώς φοβούνται να εμβιολιαστούν, να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά με τις πολιτικές ανεμοδούρες και απατεώνες, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η προσωπική τους προβολή και φυσικά όχι η πατρίδα, η ελευθερία κ.λπ

Η ιδιοποίηση του κοινού μας κόσμου. Κυκλοφόρησε και στη γλώσσα μας το βιβλίο που έγραψαν από κοινού δύο Γάλλοι στοχαστές, ο φιλόσοφος Πιερ Νταρντό και ο κοινωνιολόγος Κριστιάν Λαβάλ, με τίτλο «Κοινό» (μετάφραση: Πάνος Αγγελόπουλος, Βίκυ Ιακώβου, επιμέλεια: Αλέξανδρος Κιουπκιολής, Εκκρεμές 2020).   Ο υπότιτλος («Δοκίμιο για την επανάσταση στον 21ο αιώνα») υποδηλώνει ότι το πολιτικό σχέδιο των συγγραφέων κατατείνει στον ριζικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Η επανάσταση, όπως την αντιλαμβάνονται οι Νταρντό και Λαβάλ, δεν προϋποθέτει εμφύλιες συγκρούσεις και αιματοχυσία ή κατάληψη κάποιων «Χειμερινών Ανακτόρων» από μια μειοψηφική πρωτοπορία. Η ιδέα της επανάστασης συνδέεται με την έννοια της «αυτοθέσμισης της κοινωνίας» που πρότεινε ο Καστοριάδης. Σημαίνει δηλαδή την αλλαγή κεντρικών θεσμών και τελικά της συνολικής δομής της κοινωνίας μέσα από την αυτόνομη δραστηριότητα της ίδιας της κοινωνίας. Η ακόλουθη συνέντευξη των Πιερ Νταρντό και Κριστιάν Λαβάλ δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό

Λαϊκός ξεσηκωμός κατά της πολιτικής του Λένιν Μορένο. «Ο Ισημερινός έχει καταστραφεί  μέσα σε δύο χρόνια». Πριν από τη Χιλή, ο Ισημερινός έζησε, τον Οκτώβριο, μια κοινωνική έκρηξη που πυροδοτήθηκε από την απότομη αύξηση της τιμής των καυσίμων. Μια μερίδα της κοινωνίας αισθάνεται προδομένη από τη νεοφιλελεύθερη στροφή του Προέδρου Λένιν Μορένο, ο οποίος είχε υποσχεθεί να συνεχίσει την «επανάσταση των πολιτών» του προκατόχου του Ραφαέλ Κορέα. Ο πρώην Πρόεδρος του Ισημερινού παρουσιάζει εδώ την ανάλυσή του για την κρίση που πλήττει τη χώρα.  Τον περασμένο Μάρτιο, το εκτελεστικό συμβούλιο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) ενέκρινε τη 14η συμφωνία του με τον Ισημερινό. Το έγγραφο επιβάλλει σειρά προαπαιτούμενων και μεταρρυθμίσεων, με αντάλλαγμα τη χορήγηση στο Κίτο 4,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων (3,8 δισ. ευρώ) κατά τη διάρκεια των επόμενων ετών, καθώς και 6 δισεκατομμυρίων δολαρίων (5,4 δισ. ευρώ) από άλλους θεσμούς. Σύμφωνα με τις δεσμεύσεις του προς το ΔΝΤ, ο

Από την επιστρεφόμενη συσκευασία  στην ανακύκλωση.  Τα οικολογικά κινήματα κατηγορούσαν τους βιομηχάνους που είχαν επιλέξει τις συσκευασίες μίας χρήσης με μόνο κριτήριο την αύξηση της κερδοφορίας τους, καταστρέφοντας το σύστημα επαναχρησιμοποίησης των κενών φιαλών. Τη δεκαετία του 1970 πολλαπλασιάστηκαν οι πρωτοβουλίες για να εξαναγκαστούν οι βιομηχανίες. Ένα χρόνο μετά οι βιομήχανοι εξοργισμένοι μιλούσαν για κομμουνιστικές ιδέες! Καθημερινά μας εκθειάζουν, μέσα από χίλια δύο κηρύγματα, τη «μοντέρνα συμπεριφορά του υπεύθυνου πολίτη», που απαιτεί μία μόνο χειρονομία: τη διαλογή των απορριμμάτων προς ανακύκλωση. Και αυτό παρουσιάζεται ως εγγύηση διάσωσης ενός υποβαθμισμένου πλανήτη. Μάλλον όμως δεν έχουμε κατανοήσει σωστά τη λογική που κρύβεται πίσω από την προσταγή για «οικολογική υπευθυνότητα»... Από το παράθυρο του αυτοκινήτου ένα χέρι πετάει μια σακούλα σκουπιδιών, που σκάει και ξεκοιλιάζεται στο ρείθρο του δρόμου. Τα σκουπίδια σκορπίζονται γύρω από τα πόδια ενός