Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα Άνθρωπος-Εξέλιξη

Γιατί υπάρχει ζωή;

Εικόνα
  Γιατί υπάρχει ζωή; Από τα τρία Μεγάλα Ερωτήματα (« γιατί υπάρχει κόσμος ; γιατί υπάρχει ζωή ; γιατί υπάρχει συνείδηση ;») μόνο το δεύτερο είναι πράγματι ενδιαφέρον. Το πρώτο (« γιατί υπάρχει κόσμος ;») δεν επιδέχεται απάντηση συμβατή με τις νοητικές μας δυνατότητες. Είτε ο κόσμος είναι κτιστός είτε άκτιστος, είτε γεννιέται από ένα Πρώτο Κινούν είτε από τους κόλπους του Μηδενός, στην ουσία κάθε απόκριση μας είναι ασύλληπτη – καταπώς η έννοια του θεού· η κοσμολογία καταλήγει αδήριτα στην θεολογία. Το τρίτο ερώτημα (« γιατί υπάρχει συνείδηση ;») είναι το πιο εύκολα απαντήσιμο. Όπως δείχνει η επικράτηση του homo sapiens sapiens στον πλανήτη, υπό ορισμένες συνθήκες η συνείδηση είναι ασφαλώς εξελικτικό πλεονέκτημα – βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον, αυτά τα 200.000 χρόνια που υπάρχουμε εμείς, οι άμεσοι πρόδρομοι και οι κοντινότεροι συγγενείς μας. Όπως ακριβώς τα δυνατά νύχια στους δεινοσαύρους ή το ασπόνδυλο σώμα στους τριλοβίτες (είδη που κυριάρχησαν για διάστημα ασύγκριτα μεγαλύτε

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΗΤΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Εικόνα
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΗΤΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Πως το έλεγαν το είδος αυτό; Άνθρωπο. Πριν πόσα χρόνια εμφανίστηκε; Πριν 200,000. Ο προϊστορικός άνθρωπος δεν έκανε τη ζημιά. Σεβόταν και ζούσε σε αρμονία με τη φύση. Ο ιστορικός άνθρωπος τα κατέστρεψε όλα. Για την ακρίβεια αυτοκαταστράφηκε. Τα τελευταία 5,000 χρόνια. Τα τελευταία 300 χρόνια ήταν όμως τα πιο καταστροφικά. Γίνεται ένα τόσο «έξυπνο» είδος να την πάτησε τόσο πολύ; Γίνεται. Αν καβαλήσεις το καλάμι, όλα γίνονται. Ο ιστορικός άνθρωπος αποδείχτηκε το πιο ανόητο, βάρβαρο, εγωπαθές κι αλαζονικό είδος που πέρασε ποτέ από τον πλανήτη. Δεν σεβάστηκε τίποτα στο πέρασμά του. Ούτε τη φύση, ούτε τα ζώα, ούτε την ιστορία. Κυρίως όμως ούτε τον συνάνθρωπό του. Αντί να σεβαστεί κανόνες εκατομμυρίων ετών, προσπάθησε να επιβάλει τους δικούς του. Έσπευσε να εξαντλήσει τη γη από πόρους που πήραν εκατομμύρια χρόνια να δημιουργηθούν. Επιδίωξε να ξεζουμίσει τον πλανήτη στο βωμό του κέρδους και της απληστίας του. Κατανάλωνε σαν να μην έχει αύριο. Αλλά κυρίω

Πραγματικότητες.

Εικόνα
Πραγματικότητες. Η «ενσυναίσθηση» φθίνει συνεχώς, όπως γενικά και η κατανόηση με την οποία συνδέεται άρρηκτα. Εκτός από τη γενική ακαδημαϊκή σημασία της, που ανήκει κυρίως στην Οντολογία και τη Γνωσιολογία, η έννοια της πραγματικότητας (reality) μπορεί με την αφ’ εαυτής γλωσσική ισχύ της να κατέχει το status της αλήθειας. Αυτό δεν αφορά βέβαια μόνο τον άνθρωπο-άτομο αλλά και την κοινωνία, αφού αναντίρρητα μόνο εντός αυτής μέσω σύμβασης-συμφωνίας αποκτά το κύρος της αλήθειας. Ετσι, ανήκει και στους άλλους τρεις τομείς του κλασικού διαχωρισμού της Φιλοσοφίας, δηλαδή στην Αξιολογία, στην Ηθική και ενίοτε στην Αισθητική. Με τις τρεις αυτές διαστάσεις, η έννοια της πραγματικότητας προφανώς συνδέεται αμεσότερο με την ιδεολογία και την πολιτική, δηλαδή τους τρόπους δόμησης και λειτουργίας μιας κοινωνίας. Ο όρος «πραγματικότητα» χρησιμοποιήθηκε με πολλές μορφές και είδη, ενώ το επίθετο «καθεμίας» υποδηλώνει τη βαστάζουσα φιλοσοφική ή ιδεολογική θεώρηση. Εχουμε π.χ. τον εμπειρικό-υλικό κόσμο αλ

Η ανάγκη μας για ομορφιά.

Εικόνα
  Η ανάγκη μας για ομορφιά. HOMO NARRANS (ΙΙΙ): Η βιολογική προέλευση της καλαισθησίας ⫸ Ποιες είναι οι γνωσιολογικές καινοτομίες αλλά και τα όρια της «Εξελικτικής Αισθητικής» του νέου επιστημονικού πεδίου έρευνας που, τα τελευταία τριάντα χρόνια, επιχειρεί να διαφωτίσει μέσω της δαρβινικής εξελικτικής την καθολική, διαχρονική παρουσία και άρα την έμφυτη προδιάθεση των ανθρώπων για ομορφιά; Αν είναι όντως «έμφυτη» η αισθητική μας ανάγκη για ομορφιά, σε ποιες βιολογικές δομές εδράζεται και πώς εξελίχθηκε κατά τη μακρά ιστορία του είδους μας; ● Οι μέχρι σήμερα έρευνες επιβεβαιώνουν ότι το κοινό αίσθημα του ωραίου, δηλαδή η ταυτόχρονα βιολογική και προσωπική ανάγκη των ανθρώπων για ομορφιά και καλαισθησία, είναι το προϊόν της συνεξέλιξης της βιολογικής και ταυτοχρόνως της πολιτισμικής ιστορίας του ανθρώπινου είδους. Η πολύχρονη διαμάχη μεταξύ αυτών που υποστηρίζουν τον «έμφυτο» προσαρμοστικό χαρακτήρα και όσων υποστηρίζουν τον «επίκτητο» μη προσαρμοστικό τόσο των καλλιτεχνικών μας ικανοτή

Ο Νεάντερταλ που κρύβουμε μέσα μας.

Εικόνα
  Ο Νεάντερταλ που κρύβουμε μέσα μας. Τι μας αποκαλύπτουν για την ιστορία του ανθρώπινου είδους οι πιο πρόσφατες ανακαλύψεις της παλαιογονιδιωματικής που δικαίως τιμήθηκαν με το φετινό βραβείο Νόμπελ στον Σβάντε Πάαμπο ● Αν και ο σύγχρονος άνθρωπος αυτοαποκαλείται αυτάρεσκα «Homo sapiens» (Ανθρωπος ο «σοφός» ή, έστω, ο «έμφρων»), έχει κι αυτός ζωική καταγωγή, που σχετίζεται εντυπωσιακά με τους εξαφανισμένους Νεάντερταλ ● Τι ακριβώς είναι αυτό το εξωτικό φρούτο που οι ειδικοί αποκαλούν «μοριακή ανθρωπολογία» ή, ακριβέστερα, Παλαιογονι­διωματική. Πρόκειται για ένα σχετικά νέο διεπιστημονικό πεδίο, που προέκυψε από τη δυνατότητα εφαρμογής σε παλαιοντολογικές και ανθρωπολογικές έρευνες ορισμένων τεχνικών μοριακής και γονιδιακής ανάλυσης του απολιθωμένου DNA, το οποίο οι ειδικοί έχουν καταφέρει να εξαγάγουν από τα απολιθώματα εξαφανισμένων από καιρό βιολογικών ειδών. Στις μέρες μας οι παλαιοντολόγοι και οι παλαιοανθρωπολόγοι δεν αρκούνται πλέον στην ανακάλυψη απολιθωμένων οστών και κρανίω

Οι τρεις περίοδοι εξέλιξης του Ανθρώπινου Βιοϋπολογιστή.

Εικόνα
Σήμερα νιώθω υποχρεωμένος να απαντήσω σε μια επίμονη ερώτηση που μου τίθεται συνέχεια (μέχρι και τις προηγούμενες ημέρες στην διάρκεια διαλέξεών μου), χωρίς να έχω τον χρόνο (και πολλές φορές και την πρόθεση) να απαντήσω λόγω διάφορων συνθηκών και εσωτερικών σκέψεών μου. Υπενθυμίζω ότι, πάρα πολλές φορές μέχρι σήμερα, χρησιμοποιώντας επιστημονικά πειραματικά δεδομένα της Νευροφυσιολογίας και της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας, έχουμε δείξει το γεγονός ότι ο η υλική υπόσταση του Ανθρώπου, λειτουργεί ως ένας σταθερά εξελισσόμενος βιοϋπολογιστής τεραστίων δυνατοτήτων. Η ερώτηση η οποία συνεχώς και ευλόγως τίθεται αφορά τις μελλοντικές δυνατότητες εξέλιξης του Ανθρώπινου Βιοϋπολογιστή, καθώς και κάποιες ψυχοφθόρες σκέψεις και ερωτήσεις που δημιουργούνται σε κάθε στάδιο εξέλιξής του. Μια πρώτη άποψή μου, της οποίας συνεχίζω να ελέγχω την αλήθεια, παραθέτω στην συνέχεια αν και γνωρίζω ότι τα μεγάλα κείμενα δεν ενδείκνυνται αυτή την περίοδο των πολλαπλών βασάνων και προβλημάτων.   Οι τρεις

Ο Θεοτόκος εγκέφαλός μας.

Εικόνα
  Ο Θεοτόκος εγκέφαλός μας. Αν τα θρησκευτικά αισθήματα και οι υπερβατικές εμπειρίες των ανθρώπων εξαρτώνται άμεσα ή έμμεσα από τις δομές του εγκεφάλου τους, τότε μήπως έχουν δίκιο οι νευροθεολόγοι να υποστηρίζουν ότι το «Κέντρο του Θεού», δηλαδή το περίπλοκο βιολογικό υπόστρωμα κάθε μυστικιστικής, υπερβατικής και θρησκευτικής εμπειρίας, θα πρέπει να αναζητηθεί τελικά στον εγκέφαλό μας; Μήπως, παρά τις εμφανείς πολιτισμικές, ιστορικές και γεωγραφικές διαφοροποιήσεις μεταξύ των θρησκειών, υπάρχει ένα κοινό εγκεφαλικό και άρα πανανθρώπινο στοιχείο που το μοιράζονται όλοι οι πιστοί; Αυτό υποστηρίζει η Νευροθεολογία και αυτόν τον κοινό θρησκευτικό παρονομαστή επιχειρεί να αποκαλύψει. Νευροθεολογία ή οι εγκεφαλικές ρίζες της θρησκευτικής πίστης Η περίφημη τοιχογραφία του Μιχαήλ Αγγελου «Η δημιουργία του Αδάμ», που υπάρχει στην Καπέλα Σιξτίνα, το παρεκκλήσι του Βατικανού στη Ρώμη, αναπαριστά τον Δημιουργό με την αγγελική συνοδεία του τη στιγμή της δημιουργίας του ανθρώπου. Το περίεργο με αυτ

Ο χρόνος που έφυγε: Μία αναζήτηση νοήματος ζωής.

Εικόνα
Ο χρόνος που έφυγε: Μία αναζήτηση νοήματος ζωής. Kάθε επιστροφή στο χθες μάς ταξιδεύει άλλοτε στο χώρο της θλίψης και της μελαγχολίας κι άλλοτε στο χώρο της ψυχικής αγαλλίασης και ευφορίας.    «Δεν μπορώ να κάνω τις μέρες μου μεγαλύτερες γι’ αυτό αγωνίζομαι να τις κάνω καλύτερες»   ( Paul Theroux )   Την ημέρα που φεύγει μια χρονιά, όλοι νιώθουμε την ανάγκη για έναν απολογισμό. Ο καθένας, βέβαια, χρησιμοποιεί και διαφορετικό τρόπο απολογισμού ή και αξιολόγησης εκείνων των γεγονότων που σημάδεψαν τόσο την προσωπική του ζωή όσο και την κοινωνική, εθνική ή και παγκόσμια. Η αξία του απολογισμού διακονεί μία εσωτερική ανάγκη και μάς βοηθά στην βαθύτερη αυτογνωσία μας αλλά και σε έναν δημιουργικό αναστοχασμό . Σε ένα άλλο επίπεδο ο απολογισμός ανατροφοδοτεί την πράξη μέσα από την καθοδήγηση και τον εμπλουτισμό της σκέψης μας.  Κάθε απολογισμός, όμως, ή μια ανασκόπηση προσκρούει πάντα στην επιλογή των κριτηρίων που θα επιλεγούν. Κι αυτό γιατί