IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

NASTASIC VIA GETTY IMAGES Το μωσαϊκό εθνών του βυζαντινού στρατού. Οι μισθοφόροι των Βυζαντινών προέρχονταν κυριολεκτικά  από όλα σχεδόν τα έθνη του τότε γνωστού κόσμου. Από τον 11ο αιώνα και μετά, οι ένοπλες δυνάμεις του Βυζαντίου εισήλθαν σε μια περίοδο μετάλλαξης. Οι αυτοκράτορες άρχισαν να φροντίζουν περισσότερο τα λεγόμενα «Τάγματα», δηλαδή τις επίλεκτες επαγγελματικές μονάδες, και παραμέλησαν εντελώς τους τοπικούς «Θεματικούς Στρατούς», που αποτελούνταν από τους κατοίκους της κάθε περιοχής. Παράλληλα, η απώλεια των μικρασιατικών εδαφών στέρησε από την Κωνσταντινούπολη την μεγαλύτερη δεξαμενή ανθρώπινου δυναμικού που διέθετε. Αυτοί και άλλοι παράγοντες, σε συνδυασμό με τις γενικότερες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες μιας σταδιακής παρακμής, είχαν ως αποτέλεσμα την εκτεταμένη χρήση ξένων μισθοφόρων από τους Βυζαντινούς. Την ίδια πρακτική ακολούθησαν και τα ελληνικά κράτη που προέκυψαν μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους, το 1204, όπως

Μετά τον θάνατο του Μιχαήλ Παλαιολόγου και την ανάρρηση στον θρόνο του γιου του, Ανδρόνικου Β’ η αυτοκρατορία μπήκε πλέον στην οριστική πορεία προς το τέλος της. Ο Ανδρόνικος δεν είχε σχέση με τα στρατιωτικά και δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία στον στρατό. Ωστόσο, μέχρι το 1300 περίπου ο Βυζαντινός Στρατός χάρη σε άξιους στρατηγούς, όπως ο Αλέξιος Φιλανθρωπινός είχε καταστήσει αισθητή την παρουσία του στη Βαλκανική και στη Μικρά Ασία. Ο στρατηγός Αλέξιος Φιλανθρωπινός στην εκστρατεία που πραγματοποίησε το 1293-95 στη Μικρά Ασία διέλυσε σχεδόν τους Οθωμανούς. Το οθωμανικό πρόβλημα θα μπορούσε να έχει τελειώσει τότε για τον Ελληνισμό, αν ο απόλεμος Ανδρόνικος δεν φοβόταν τη δόξα του στρατηγού του και δεν τον εξανάγκαζε να επαναστατήσει. Μετά την σύλληψη και τύφλωση του Φιλανθρωπινού οι Τούρκοι απλώς επανήλθαν. Αξίζει να σημειωθεί πως, ο Ανδρόνικος έστειλε τον τυφλό Φιλανθρωπινό στη Μικρά Ασία, το 1323, χωρίς στρατεύματα. Ήταν τέτοια η φήμη του, που οι Τούρκοι όταν έμαθαν τη

  PHILIPPE LISSAC/GODONG VIA GETTY IMAGES Το πρώτο ουσιαστικά Τουρκικό κράτος στην ιστορία ήταν το Χανάτο (βασίλειο) των Γαλάζιων ή Ουράνιων Τούρκων, το οποίο ιδρύθηκε τον 6ο μ.Χ αιώνα από τον χαν (βασιλιά, ηγεμόνα) Μπουμίν. Η επικράτειά του απλωνόταν από τις ανατολικές ακτές της Μαύρης Θάλασσας, μέχρι την βόρειο Κίνα, περιλαμβάνοντας σχεδόν ολόκληρη την κεντρική Ασία. Πολιτιστικά, οι Τούρκοι εκείνης της περιόδου διέφεραν πολύ από τους μελλοντικούς απογόνους τους, Σελτζούκους και Οθωμανούς. Βρίσκονταν πιο κοντά προς τους Μογγόλους, εξ’ ού και η χρήση των όρων «χαν» και «Χανάτο». Οι Γαλάζιοι Τούρκοι  ήταν παγανιστές και όχι μουσουλμάνοι. Εξάλλου, όταν ιδρυόταν το Χανάτο τους, ο προφήτης Μωάμεθ δεν είχε ακόμα γεννηθεί. Θρησκεία των Γαλάζιων Τούρκων ήταν ο Τενγκρισμός, μια κεντροασιατική λατρεία στην οποία κυρίαρχη θέση κατείχε ο «Αιώνιος Γαλάζιος Ουρανός». Σε αυτόν άλλωστε οφείλεται και το εθνικό προσωνύμιο τους. Εδραιώνοντας την κυριαρχία τους, οι Γαλάζιοι Τούρκοι απέκτησαν

ΠΗΓΗ  ΕΙΚΟΝΑΣ : Η Βυζαντινή παράδοση στη Σύγχρονη ζωγραφική-Η υποθήκη του Γιάννη Τσαρούχη Ο εικαστικός και θεωρητικός της τέχνης Βαγγέλης Παππάς , σε μια διάλεξη με γενικό τίτλο «Μαniera Greca», χωρισμένη σε δύο μέρη: α) τι ήταν το βυζάντιο, και ποιά η συνεισφορά του στην ευρωπαϊκή Ιστορία και β) ποιά η συμβολή της βυζαντινής ζωγραφικής στη μοντέρνα Ευρωπαϊκή τέχνη. Σκοπός του πρώτου μέρους είναι να στοιχειοθετηθεί η παραπληροφόρηση εις βάρος της πραγματικότητας του βυζαντινού (όπως τον ονομάζουμε σήμερα) κόσμου, και να τεκμηριωθεί η ελληνικότητα και η προσφορά του στη δυτική παιδεία και σκέψη. Σκοπός του δεύτερου μέρους είναι να εξηγηθεί η δυναμική της βυζαντινής ζωγραφικής (maniera greca) και η προσφορά της στην μοντέρνα δυτική τέχνη, σε βαθμό ώστε να μπορούμε να αναγνωρίσουμε τις φόρμες της και την ουσία της μέσα σε έργα μεγάλων δημιουργών των σπουδαιότερων κινημάτων της νεώτερης εποχής. ΠΗΓΗ Antifono.gr

Σε γενικές γραμμές, η οργάνωση των λατινικών κτίσεων είχε ως πρότυπο εξουσίας της Μεσαιωνικής Δύσης το φεουδαλικό σύστημα. Αυτό, ωστόσο, δεν σήμαινε ότι το προσάρμοζε με θρησκευτική ευλάβεια και απαρέγκλιτα σε όλες τις κτήσεις της.  Η ισοπεδωτική αυτή αντίληψη βόλεψε τον 19o αιώνα την κυρίαρχη ελληνική ιστοριογραφία και ενσωματώθηκε στη λαϊκή κουλτούρα εδραιώνοντας έναν βαθύ αντιδυτικισμό του οποίου τον απόηχο βιώνουμε ως τις μέρες μας, αρνούμενοι να αποδεχθούμε δίχως ήξεις αφήξεις την ευρωπαϊκή μας ταυτότητα χωρίς ιδιότυπες παρεκκλίσεις. Κατά τον ίδιο τρόπο διατηρείται απαξιωτικά ζωντανή στη λαϊκή συνείδηση η περίοδος της Φραγκοκρατίας, την οποία ερμηνεύουμε ως παρακμιακό φαινόμενο της βυζαντινής περιόδου.  Η αλήθεια βέβαια είναι ότι οι βυζαντινές περιοχές που είχε παραμελήσει η κεντρική εξουσία, γνώρισαν κατά τη διάρκεια της λατινοκρατίας μια σχετική ανάπτυξη – τουλάχιστον κατά τον πρώτο αιώνα της κατάκτησής τους, όπως για παράδειγμα η Πελοπόννησος και η Κύπρος. Σύμφωνα

Το ζήτημα της ελληνικότητας του βυζαντινού κόσμου, η αλλιώς της Ρωμηοσύνης, είναι ένα ζήτημα το οποίο τίθεται από πολλές πλευρές και αντιμετωπίζεται από διάφορες και διαφορετικές κάθε φορά οπτικές γωνίες. Η αλήθεια είναι ότι μία αυτοκρατορία η οποία εκτείνεται σε ευρύτατο γεωγραφικό χώρο δεν μπορεί παρά να είναι πολυεθνική, πολυπολιτισμική, πολυφυλετική, πολυγλωσσική. Το Βυζάντιο δεν ξέφυγε από αυτόν τον κανόνα. Μέσα στα στενότερα γεωγραφικά και τα ευρύτερα πολιτισμικά του όρια ζούσαν και ανέπνεαν όλοι οι λαοί και οι πολιτισμοί των ακτών της Μεσογείου, αλλά και όλοι οι λαοί των Βαλκανίων και των χωρών πέρα από τον Δούναβη. Μοιραία, μια τέτοια αυτοκρατορία θα μπορούσε να ονομαστεί και «κοινοπολιτεία» με την έννοια μιας σύνθεσης, ενός κράματος λαών, φυλών, πολιτισμών, γλωσσών. Σίγουρα, το κράτος το οποίο ίδρυσε ο Μέγας Κωνσταντίνος με την κτίση της Νέας Ρώμης στα στενά του Βοσπόρου ήταν ρωμαϊκό. Νόμοι, θεσμοί, διοίκηση, πολίτευμα συνέχιζαν την αυτοκρατορική ρωμαϊκή παράδοση