IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Πριν από λίγες ημέρες που είχαμε έντονες αντιπαραθέσεις για τη «Μικρή ΔΕΗ» αναδείχθηκε ένα βαρβάτο θέμα: πού θα πανε τα όποια χρήματα πληρωθούν ως αντίτιμο από τους νέους ιδιοκτήτες; Ποιος θα τα πάρει; Για αυτούς που έχουν καλό μνημονικό και θυμούνται τι υπογράψαμε με τα μνημόνια ξεπετάγεται η απάντηση αμέσως: θα πάνε στο ΤΑΙΠΕΔ! Το ταμείο από όπου παίρνουν τα δανεικά τους πίσω οι δανειστές που μας τα έδωσαν. Όσα δεν μας χάρισαν. Η κυβέρνηση έβαλε αμέσως «τάπα» στις φήμες περί ΤΑΙΠΕΔ. Όχι, τα χρήματα που θα αντληθούν από την πώληση της «Μικρής ΔΕΗ» δεν θα πάνε στο ΤΑΙΠΕΔ, διότι από εκεί φεύγουν και μας χαιρετάνε... Θα πάνε στη «Μεγάλη ΔΕΗ», σε αυτήν δηλαδή που θα απομείνει. Για να κάνει επενδύσεις. Καλό ακούγεται σε πρώτη ανάγνωση. Δεν γνωρίζω εάν αυτό στέκεται νομικώς και αν συνάδει με τα μνημόνια. Αμφιβάλω. Αλλά δεν είμαι νομικός. Θα το δούμε στην πορεία. Το θέμα που θέλω να αναδείξω στο σημερινό άρθρο μου είναι η άμεση σύνδεση του χρήματος και της πιστοληπτικής ικανότητ

(...) Αγνωστες λέξεις; Ισως μία, η αριστοφανική «κομπολακύθαι», οι μεγάλοι κομπαστές. Αγνωστες έννοιες όμως δεν υπάρχουν στο κείμενο του Μέντελσον. Ολα οικεία είναι: οι φόροι που χάνονται, οι επιτροπές που αμείβονται αδρά για τη σκανδαλώδη αδράνειά τους, το κράτος που όταν θέλει, δεν μπορεί, κι όταν μπορεί, δεν θέλει. Εξού και η άγνωστη πραγματικότητα, δύο αιώνες μετά: το Κτηματολόγιο. 'Ωστε λοιπόν 260 εκατ. ευρώ φόροι που δόθηκαν για το Κτηματολόγιο μεταμφιέστηκαν αυθαιρέτως σε «πρωτογενές πλεόνασμα»; Αυτό πάντως καταγγέλλεται. Ας πάμε, λοιπόν, πίσω. Στη γέννηση του νεοελληνικού κράτους. Το ταξίδι μας το διευκολύνει -δυστυχώς- η αίσθηση πως είμαστε καθηλωμένοι σε κάποιο σημειωτόν. Στη μονότονη επανάληψη πέντε-δέκα προβλημάτων που όλο κινούμε να τα λύσουμε κι όλο άλυτα μένουν. Στον Γερμανό ιστορικό Καρλ Μέντελσον-Μπαρτόλντι (γιο του μουσουργού Φέλιξ Μέντελσον), στη φιλική αυστηρότητά του, οφείλουμε πολλές ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις για τη νεότερη Ελλάδα. Μία από αυτές αφο