IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η Πράσινη Ανάπτυξη στα σκουπίδια. Τ ο ζήτημα της λεγόμενης "Πράσινης Ανάπτυξης" είναι πολύ πιο περίπλοκο από το να εμποδίσουμε ένα αιολικό πάρκο να λειτουργήσει για να μην κοπεί το γάλα στις κατσίκες του τοπικού βοσκού, να φυτέψουμε 200 φωτοβολταϊκά πάνελ αντί για βαμβάκι σε ένα χωράφι, να ανακυκλώσουμε τα καλαμάκια του φραπέ για να φτιάξουμε πλαστικές σακούλες για τα σουπερμάρκετ ή να κάψουμε τα οργανικά απόβλητα της χωματερής της Φυλής για να παράγουμε ηλεκτρισμό για ολόκληρη την Ελλάδα για τα επόμενα 120 χρόνια! Η εξίσωση της Αειφόρου Ανάπτυξης είναι απείρως πιο περίπλοκη από μερικές αποσπασματικές αποφάσεις απόδοσης μιας άδειας ανέγερσης φωτοβολταϊκού ή αιολικού πάρκου από το ΣτΕ ή κατεδάφισης ενός μαγαζιού λαϊκών ασμάτων χτισμένου πάνω στην άμμο του αιγιαλού. Από όσα συγκρατεί η μνήμη μου, 20 χρόνια μετά από την ολοκλήρωση της εισήγησης του Προεδρικού Συμβουλίου για την Αειφόρο Ανάπτυξη στις ΗΠΑ (στο οποίο συμμετείχα ως σύμβουλος εξειδικευμένος στο

Από την επιστρεφόμενη συσκευασία  στην ανακύκλωση.  Τα οικολογικά κινήματα κατηγορούσαν τους βιομηχάνους που είχαν επιλέξει τις συσκευασίες μίας χρήσης με μόνο κριτήριο την αύξηση της κερδοφορίας τους, καταστρέφοντας το σύστημα επαναχρησιμοποίησης των κενών φιαλών. Τη δεκαετία του 1970 πολλαπλασιάστηκαν οι πρωτοβουλίες για να εξαναγκαστούν οι βιομηχανίες. Ένα χρόνο μετά οι βιομήχανοι εξοργισμένοι μιλούσαν για κομμουνιστικές ιδέες! Καθημερινά μας εκθειάζουν, μέσα από χίλια δύο κηρύγματα, τη «μοντέρνα συμπεριφορά του υπεύθυνου πολίτη», που απαιτεί μία μόνο χειρονομία: τη διαλογή των απορριμμάτων προς ανακύκλωση. Και αυτό παρουσιάζεται ως εγγύηση διάσωσης ενός υποβαθμισμένου πλανήτη. Μάλλον όμως δεν έχουμε κατανοήσει σωστά τη λογική που κρύβεται πίσω από την προσταγή για «οικολογική υπευθυνότητα»... Από το παράθυρο του αυτοκινήτου ένα χέρι πετάει μια σακούλα σκουπιδιών, που σκάει και ξεκοιλιάζεται στο ρείθρο του δρόμου. Τα σκουπίδια σκορπίζονται γύρω από τα πόδια ενός

Χωριστά ρεύματα ανακύκλωσης σε δρόμο του Ελσίνκι. Οι κάδοι για τα κοινά απορρίμματα βρίσκονται μέσα στα κτίρια ή στις αυλές, ενώ η ανακύκλωση των υπολοίπων γίνεται σε εγκαταστάσεις όπως της φωτογραφίας, σε ειδικά κέντρα ή στα καταστήματα από όπου αγοράστηκε ένα προϊόν Διαχείριση απορριμμάτων:  κάν’ το όπως η Φινλανδία. . Ο Πάνος Καραμερτζάνης μένει τα τελευταία 10 χρόνια με την οικογένειά του στο Ελσίνκι, εργαζόμενος στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Χημικών. «Μένουμε σε μια μονοκατοικία στο προάστιο Εσπο. Οταν μετακομίσαμε, ξεκινήσαμε όπως όλοι να ενοικιάζουμε έναν κάδο απορριμμάτων από τον δήμο. Κάθε φορά που ο κάδος αυτός γεμίζει και τον αδειάζουν, ο δήμος μάς χρεώνει ένα ποσό, περίπου 7-8 ευρώ. Ο δήμος έρχεται βάσει προγράμματος που ζητείς εσύ – για παράδειγμα, στις διακοπές μπορείς να ζητήσεις να μην συλλέξουν σκουπίδια για δύο-τρεις εβδομάδες ή, αν έχεις κόσμο, να σου τον αδειάζουν κάθε μέρα. Στον κάδο αυτό μπορούν να πεταχτούν τα πάντα, εκτός από χημικά, μπαταρίες και άλλ

  'Don't feed the monster!' ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Homo plasticus – Εμείς και ο πλαστικός πολιτισμός μας.   THOMAS BARWICK VIA GETTY IMAGES «Μην τρέφετε το τέρας»:  Το κίνημα των γυναικών  που δεν αγοράζουν νέα ρούχα. Είναι αυτή η μεγαλύτερη προσωπική αλλαγή  που μπορούμε να κάνουμε για το περιβάλλον και την τσέπη μας;  Αν ρωτήσουμε τον εαυτό μας «πραγματικά το χρειάζομαι αυτό;» λίγο πριν δώσουμε στο ταμείο τα ρούχα που διαλέξαμε, η ειλικρινής απάντηση είναι συνήθως κατηγορηματικά όχι. Σύμφωνα με το φιλανθρωπικό πρόγραμμα Wrap , το οποίο προωθεί τη βιώσιμη διαχείριση των αποβλήτων, η μέση διάρκεια ζωής για ένα ρούχο στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι μόλις 2,2 χρόνια. Περίπου 30 δισ. λίρες αχρησιμοποίητων ρούχων κρέμονται στις ντουλάπες μόνο της Βρετανίας, και όμως όλοι εξακολουθούν να ψωνίζουν περισσότερα. «Κάθε εβδομάδα αγοράζουμε ρούχα 38 εκατομμυρίων λιρών και ρούχα 11 εκατομμυρίων πηγαίνουν στον χώρο υγειονομικής ταφής», λέει στον Guardian