IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Παρακαλούμε  την προσοχή σας. Κυρίες και κύριοι οι ώρες είναι κρίσιμες, τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Εξηγούμαστε:     Η Ελλάδα  απειλείται από  «κίνδυνο αλλαγής καθεστώτος».  Το άλλο καθεστώς (αυτό που θα έρθει) θα επιφέρει  «κατάργηση της ιδιοκτησίας» . Θα κάνει πλάτες σε  «αναρχικούς εμπρηστές».  Θα επιβάλλει  «τάγματα εργασίας και πλύση εγκεφάλου».  Θα φέρει  «δήμευση των επιχειρήσεων χωρίς να καταβάλει ούτε δραχμή».  Αφήστε, δε, που θα προκαλέσει  «ακρίβεια και έλλειψη αγαθών»…      Επίσης:  Αυτό που θα επέλθει στην Ελλάδα  «δεν παρέχει καμία εγγύηση ότι θα επιβιώσει η Δημοκρατία».  Μιλάμε για ένα  «καθεστώς ανάλογο με αυτό που εγκατέστησε ο Αγιατολαχ Χομεϊνί στην Περσία».  Που θα επιφέρει την «απομόνωση».  Που θα αναγκάσει την Ελλάδα να  «ακολουθήσει την τύχη του Λιβάνου».      Κυρίες και κύριοι:  Αν πάψουν να μας κυβερνούν αυτοί που μας κυβερνούν τότε οι εταίροι  «θα μας κλείσουν όλες τις πόρτες».  Θα ζήσουμε  «το μακελειό ενός αναπόφευκτου πολέμου ». Θα

(...)  Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση εκείνο που κρίνεται δεν είναι μονοσήμαντα το «ποιά κυβέρνηση». Κρίνεται, βασικά, το «ποια πολιτική». Αν αυτό ίσχυε μια φορά στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, στην παρούσα φάση ισχύει χίλιες φορές. Το παρελθόν είναι ασφαλής μάρτυρας:  Η εμπειρία από την εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία, ακόμα – ακόμα η εμπειρία των τριών διαφορετικών κυβερνήσεων της εποχής των Μνημονίων (Παπανδρέου, Παπαδήμος, Σαμαράς) πείθει ότι ο λαός δεν έχει ανάγκη «αλλαγής κυβέρνησης». Έχει ανάγκη από αλλαγή πολιτικής. Η αλλαγή πολιτικής δεν θα έρθει ποτέ με τον λαό παθητικό παρατηρητή των πολιτικών εξελίξεων, με τον περιορισμό του στη θέση του ψηφοφόρου και με την παραίτησή του από την ιδιότητα του διαδηλωτή, του απεργού, του διεκδικητή της «άλλης πολιτικής» στο δρόμο, στο γραφείο, στους τόπους δουλειάς, στη γειτονιά, παντού.     (...)       Πρώτο: Κάθε ψήφος υπέρ της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας στις 17 του μήνα και στις επόμενες συνεδριάσεις που

Στο πλαίσιο  αυτού του πολιτικού συστήματος, που επί της δικής του κυριαρχίας η  μίζα , η  αρπαχτή , η λοβιτούρα  και η  «λαδιά»  έχουν μετατραπεί καθημερινά σχεδόν στο αλατοπίπερο του δημόσιου πολιτικού λόγου, τώρα προστίθενται και καταγγελίες για επιχείρηση  εξαγοράς βουλευτών  ενόψει της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας…     Κάποιοι  παραφράζοντας τον  Γκράμσι  μιλούν για την  «εποχή των τεράτων».  Ο Ιταλός κομμουνιστής ηγέτης και διανοητής ήταν πολύ πιο γήινος στις διατυπώσεις του:  « Η κρίση  – έλεγε -  συνίσταται ακριβώς στο γεγονός ότι το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν μπορεί να γεννηθεί· και σε αυτό το μεσοδιάστημα συμβαίνουν τα πιο ποικίλα παθολογικά φαινόμενα...».       Το θέμα  είναι ότι αυτές οι  ωδίνες  κρατούν πολύ. Τούτο με τη σειρά του έχει ένα κακό και ένα καλό. Το κακό είναι ότι αυξάνεται ο κίνδυνος του μιθριδατισμού καθώς επιμηκύνεται επικίνδυνα ο χρόνος της συμβίωσής μας με την  κόπρο του Αυγείου,  ότι παραμένουμε επί μακρόν εγκλωβισμένοι σε ένα «σταύλ

(...) «Ποδόσφαιρο: το πιο σημαντικό ασήμαντο πράγμα του κόσμου» (...) Η μπάλα, παρά τους βιασμούς που υφίσ ταται από τους άθλιους διακορευτές της, οι αιώνια ερωτευμένοι με την τέχνη και το πάθος του ποδοσφαίρου ξέρουν ότι συνεχίζει να υπάρχει. Αγνή, ζωντανή, στρογγυλή και απρόβλεπτη. Και ότι μπορεί να καταργήσει κάθε νόμο των πιθανοτήτων. Ξέρουν ότι στη μπάλα όλα μπορούν να συμβούν. Από το να πάρει η Εθνική το κύπελλο στην Πορτογαλία μέχρι να προκριθεί το τελευταίο δευτερόλεπτο στους «16» του Μουντιάλ της Βραζιλίας. Στη μπάλα, όπως και στη ζωή, «όλα είναι δυνατά»! Ακόμα και η νίκη επί όσων μαγαρίζουν και τη μπάλα και τη ζωή μας. Αυτό είναι που δεν κατάλαβε ποτέ ο ¨ποδοσφαιροφάγος» Ουμπέρτο Εκο. Ευτυχώς το κατάλαβαν ο Ρίτσος, ο Χατζιδάκις και ο Αναγνωστάκης, ο Παζολίνι, ο Τσε Γκεβάρα, ο Βιμ Βέντερς, ο Μονταλμπάν και ο Γκαλεάνο. Το κατάλαβε ο Καμί όταν έλεγε πως «όσα έμαθα στη ζωή περί τιμής και καθήκοντος μου τα δίδαξε το ποδόσφαιρο ».   (...)        Από το διάβασμ