IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Μνημόνιο στη χώρα των μνημείων Στα είκοσι διαβάζεις ακόμα, εκπαιδεύεσαι, μαθαίνεις μια τέχνη... Στα τριάντα ψάχνεις για δουλειά, στα σαράντα υποαπασχολείσαι, ελπίζεις ακόμα, ψάχνεσαι... στα πενήντα απολύεσαι... στα εξήντα σού παίρνουν πίσω τη σύνταξη, στα εβδομήντα είναι πολύ αργά πια για μολότωφ... ύστερα σου κάνουν έναν ανασχηματισμό κι αναχωρείς προς τας αιωνίους μονάς --εκεί τουλάχιστον δεν βάζουν ΦΠΑ στην μπουγάτσα... Φαύλος κύκλος στο χείλος του γκρεμού... ...ένας χορός ουτιδανών και τιποτένιων εξακολουθεί να κάνει κουμάντο και να « υμνεί της πατρίδας το χαμό» στο αμήχανο χαμόγελο του βετεράνου που δεν του φθάνει πια η σύνταξή του για τα φάρμακα, στην οργή του ανάπηρου που το καροτσάκι σκοντάφτει πάνω στην ασπίδα του κρανοφόρου... Βιβλίο, σχολικό βιβλίο κομμένο στα τέσσερα, όπως το τσιγάρο των κρατούμενων στις εξορίες, λάβετε φάγετε· τούτο εστί το σώμα μου ένα τέταρτο βιβλίου για το παιδί και το νοίκι που δεν μπορεί πια να πληρωθεί.

πρωσικό κούρεμα...   Ωραία ομιλεί στη Βουλή ο κ. Παπαδήμος. Με τον άχρωμο τόνο και τον ρυθμό ενός αυτόματου τηλεφωνητή... Αλλά κι αυτά που λέει έχουν εξίσου «κάτι το ωραίον». Εξηγεί (;) στους άνεργους γιατί είναι άνεργοι. Εξηγεί στην πρώην γενιά των 700 Ευρώ γιατί έγινε των 450, ή γιατί μια καθηγήτρια στα σαράντα της θα βγάζει 959 Ευρώ και γιατί δεν έχουν μέλλον τα παιδιά (να κάνουν παιδιά)... Η γενιά του κ. Παπαδήμου, αν όχι ο ίδιος, έχει περάσει ζόρια και οι προγενέστερες γενιές ακόμα περισσότερα. Ομως για όλους τους αγώνες που δώσανε αυτές οι γενιές υπήρχε πάντα το πρόταγμα του «καλύτερου αύριο», του μέλλοντος. Σήμερα η γενιά μας αυτό το πρόταγμα το έχει στερήσει απ' τα παιδιά μας. Σήμερα το μέλλον φυτοζωεί υπό την εποπτεία των επιτοκίων...     Αν αυτό είναι η ευρωζώνη. Αν η ευρωζώνη είναι να μην έχουν γιατρούς και νοσηλευτές τα νοσοκομεία, να μην έχουν φάρμακα οι ασθενούντες, να μην έχουν βιβλία οι μαθητές, αν η ευρωζώνη είναι η διχοτόμηση ή η τριχοτόμ

Η Γερμανία «επανεξοπλίζεται»... (...) Η Γερμανία έχει μπει πάλι στον «ευρωπαϊκό πειρασμό της». Από την εποχή που συνετέθη ως ενιαίο αστικό κράτος, επί Βίσμαρκ, είναι η τέταρτη φορά (αν συνυπολογίσουμε και τον Γαλλοπρωσικό πόλεμο του 1870-71) που η Γερμανία δείχνει να αντιλαμβάνεται την Ευρώπη ως ζωτικό χώρο των Οστρογότθων ανατολικώς και των Βησιγότθων δυτικώς. Οι εξελίξεις είναι ταχύτατες - μπλιτς κριγκ, σαν να γίνεται κεραυνοβόλος πόλεμος. Μέσα σε λίγα χρόνια η Γερμανία υπερφαλάγγισε το άτυπο Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο (ήδη δεσποτικό για την Ενωση) των τεσσάρων (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία με ολίγον από Αγγλία) και τώρα, μέσα σε λίγους μήνες, έσπασε τον Γαλλογερμανικό Αξονα και φέρεται πλέον ως μονοκράτορας της Ενωσης. Σε αυτήν την, από ένα σημείο και μετά, φρενήρη πορεία της Γερμανίας προς την «αυτο-κρατορική μονοκρατορία επί της και επί την Ευρώπη, οι ομοιότητες της συμπεριφοράς της με εκείνες του παρελθόντος της, είναι ανατριχιαστικές. Αντιθέτως προς τον Γερμανικό λαό,

  ...«υπό σκιάν...» Μαθαίνω ότι έξω απ' το Μουσείο του Λούβρου, όπου γίνεται Μεγάλη Εκθεση για τον Μεγαλέξανδρο τον Ισκαντέρ, πωλούνται κι όταν δεν πωλούνται, χαρίζονται μικροί ανδριάντες του εθνικιστή ηγέτη Νίκολα Γκρούεφσκι the Great. Στα αγαλματίδια, ύψους ενάμιση πόντου, ο Νίκολα εμφανίζεται έφιππος να δείχνει προς τα Γαυγάμηλα, ακόμα κι αν ο κάτοχος του αγαλματιδίου το στρέψει προς τη Μέκκα... ...................................... Θαυμαστός «ο νέος γενναίος κόσμος» της «αλήθειας των άλλων» -πόσω μάλλον η «αφήγηση» της κουταμάρας του... Η πρώτη τρόικα (μάλιστα «τρόικα» την αποκάλεσαν και τότε) στη νεώτερη πολιτική ιστορία του Ελληνισμού ήταν οι τρεις αντιβασιλείς επί Βαυαροκρατίας η τριανδρία των αλήστου μνήμης καθαρμάτων που ανέλαβαν να κάνουν προτεκτοράτο το νεαρό ελληνικό κράτος αμέσως μετά την Επανάσταση του 1821, την Απελευθέρωση και τη δολοφονία του Καποδίστρια. Εχει μάλιστα τη συμβολική του αξία (μόνον;) το γεγονός ότι η πρώτη εξέγερση στο πλαίσιο

ποιοί νίκησαν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο; Πιο δεξιά απ' τον Γιωργάκη βρίσκεται ο τοίχος. Ο άνθρωπος ακολουθεί δεξιότερη πολιτική ακόμα και από εκείνην του ακροδεξιού Βαυαρού Χριστιανοσοσιαλιστή Γιόζεφ Στράους, ο οποίος έλεγε ακριβώς αυτό, ότι: «δεξιότερα απ' τους Χριστιανοκοινωνιστές πρέπει να 'ναι μόνον ο τοίχος» - χωρίς να γνωρίζει βεβαίως ότι στην ελληνική οι τοίχοι λέγονται και ντουβάρια... Η διαρκής βία που εξαπολύει καθημερινώς η κυβέρνηση Μπενύτο - Γιωργάκη με εκβιασμούς, απειλές και ψέματα είναι ακροδεξιά βία, ακροδεξιά τρομοκρατία. Με σπουδαιότερο συστατικό της τα ψέματα. Και της κυβέρνησης, και των Τροϊκανών. Εχουμε χάσει τον λογαριασμό, τη μια μέρα χρειαζόμαστε 10 δισ., πέντε μέρες μετά άλλα 6 δισ. Κι ύστερα, ακόμα 4 δισ... Ουδέν απ' όσα λέγει αυτή η κυβέρνηση (αλλά και οι Τροϊκανοί) πρέπει να γίνεται αβασάνιστα πιστευτό. Τα στοιχεία που επικαλούνται συνήθως αποδεικνύονται «ό,τι να 'ναι» ή ότι απλώς «δεν υπάρχουν». Ομως να πηγαίνουν με μισ

όταν θα πάρουν φωτιά οι ασπίδες Μεταμορφωμένος τότε σε ταύρο ο Δίας μετήγαγε την Ευρώπη στη Δύση, μεταμορφωμένη σήμερα σε αποδιοπομπαίο τράγο η Ελλάδα επιστρέφει απ' τη Δύση πού; ......................................... Εδώ; δεν θα 'χει να πληρώσει ούτε το φως. Το ανέσπερον Δεν είναι πατρίδα μου το Προτεκτοράτο. Εμένα, πατρίδα μου είναι η Ελλάδα, και δεν μπορεί στην Ελλάδα να ξεκινάει τη διαδρομή του για να μάθει γράμματα στα παιδιά ένας δάσκαλος με 660 ευρώ τον μήνα, για να πάρει 750 ευρώ στα 45 του και να μην κάνει παιδιά δικά του ο ίδιος ποτέ... Δεν είναι Πρωθυπουργός μου αυτός ο τύπος που πάει να κάνει τη Θράκη Ειδική Οικονομική Ζώνη υπό την Εντολή της Γερμανίας - ανοίγοντας έτσι έναν ακόμα δρόμο για την «αυτονόμηση» της περιοχής και τον ακρωτηριασμό της Ελλάδας... Είναι πιθανόν αυτός ο ανιστόρητος να μη γνωρίζει ότι οι Ναζί στην Κατοχή διακρίθηκαν εκτός των άλλων και στο σπορ του διαμελισμού της χώρας μας -ώς και ανεξάρτητο «Βασίλειο τω

η Ιστορία δεν χρειάζεται τον Πάπα για να της πει τί ήταν ο Γαλιλαίος ... Το σύμπαν διαστέλλεται, αισθάνομαι ακόμα πιο μικρός... ........................................ Εγραφε χθες η «Ελευθεροτυπία» (η εκλεκτή συνάδελφος, κυρία Μαρία Δέδε) για τη μελαγχολία των Ελλήνων - ο ένας στους δύο. Φοβάμαι ότι το ποσοστό των μελαγχολικών είναι πολύ μεγαλύτερο και, πάντως, αυξάνεται όσον περνούν οι ημέρες όπως το ίδιο πληθύνονται και τα νοικοκυριά που δεν έχουν να πληρώσουν τους τρέχοντες λογαριασμούς, το δάνειο ή το νοίκι. Οσο για αυτούς τους συμπατριώτες μας που έχουν κλονισθεί τόσον, ώστε να περνάει απ' το μυαλό τους ακόμα και η αυτοκτονία ας σκεφτούν ότι η χώρα μας είναι ακόμα «φάρμακο», έχει ακόμα ήλιο, ακόμα λέμε ο ένας στον άλλον μια καλή κουβέντα, πάντα υπάρχει η επόμενη μέρα, ένα ρακόμελο, ένας ξαφνικός έρωτας... Πάντα υπάρχει λίγο καλοκαιράκι μέσα στο φθινόπωρο, κι επί τέλους, καλέ μου Αστυάνακτα, δεν μπορεί ο μόνος μας εξευρωπαϊσμός να είναι η τάση των Φινλανδών προς τι

μεγαλομανής μαινόμενος...   Η οίηση κι ο ναρκισσισμός οδήγησαν τον κ. Λοβέρδο στην αμετροέπεια. Μικρό το κακό. Η προχειρότης τον έκανε να ανεβάσει στο 1.000.000 τους 700.000 υπαλλήλους του δημόσιου τομέα. Μικρό το κακό. Ο πολιτικός αμοραλισμός του πρώην καριερίστα στην αριστερά, όταν η αριστερά ήταν της μόδας για τα μαλάκια, τον έκαναν να εκφραστεί για τους αριστερούς, όπως ο τελευταίος κομπλεξικός ακροδεξιός. Μικρό το κακό. Η αυτάρεσκη αυτοαναφορικότητά του τού επέτρεψε να παρουσιάζει τον κυνισμό του ως ελικρίνεια με όλην την ελαφρότητα μιας στάρλετ του '60, όταν δήλωνε ότι: « το μεγαλύτερο ελάττωμά μου είναι η ειλικρίνεια »! Μικρό και πάλι το κακό. Κι εκ κόρακος, κρα... Ομως αυτό το μικρό κακό είναι Υπουργός Υγείας! κι αυτό είναι μεγάλο κακό για τη δημοκρατία, όσον δεν την έχουν κάνει ακόμα τελείως ζούγκλα ο κ. Λοβέρδος και οι μεταλλαγμένοι του... Για το θέμα της «απελευθέρωσης» των ταξί δήλωνε πριν από τρία χρόνια ο κ. Χρυσοχοΐδης : « Σήμερα η Ελλάδα έχει το

   άρρητος αριθμός ...  (...) Στο τελευταίο αποχαιρετιστήριο λακωνικό γραφτό του ο Λεωνίδας Κύρκος εκφράζει τη συντριβή του για το Κόκκινο Αστέρι του Κρεμλίνου που έσβησε βουτηγμένο στη βία, το ψέμα και την ντροπή. Ηταν λοιπόν, ώς το τέλος του, κομμουνιστής.   *** Για όσους δεν το έχουν διαβάσει αντιγράφω: «Φεύγω. Ζήσαμε, η γενιά μου - μια συναρπαστική περιπέτεια. Γνώρισα από κοντά τη φτώχεια, τους κατατρεγμούς, τη φρίκη. Αλλά σε διαλείμματα και τη χαρά. Κι έβαλα το λιθαράκι μου στον αγώνα για το φως, το δίκαιο και την Ανθρωπιά. Ενοιωσα συντετριμμένος όταν έσβυσε το κόκκινο αστέρι στην κορυφή του Κρεμλίνου βουτηγμένο στη βία, το ψέμμα και την ντροπή. Αλλα πίστεψαν οι άνθρωποι, άλλα λάλησαν οι προφήτες. Οπως άλλος ήταν ο Σοσιαλισμός». Το ίδιο λιτός ο Λεωνίδας στον αποχαιρετισμό, όπως και ο Χαρίλαος. Ελπίζω εκεί στο επέκεινα να ανάβουν παρέα κάθε βράδυ το Κό