IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

The Other France Are the suburbs of Paris incubators of terrorism? ''The New Yorker'', By George Packer  Επιδιώκεται η δημιουργία μιας ψύχωσης, ότι είμαστε σε πόλεμο με κάποιον εξωτερικό εχθρό, ενώ βασική πλευρά του προβλήματος βρίσκεται μέσα στη χώρα [...] Ο εχθρός είναι μέσα μας! Είναι εσωτερικός εχθρός που εκτρέφεται από τον κοινωνικό αποκλεισμό χιλιάδων νέων, κατά κύριο λόγο μουσουλμανικής προέλευσης [...] Θα έπρεπε να είχαμε την σοβαρότητα να καταλάβουμε τουλάχιστον τη δική μας κτηνωδία που εκτρέφει την κτηνωδία του άλλου [...] Βαδίζουμε σε αντίθετο δρόμο από αυτόν που θα έπρεπε να ακολουθήσει η Ευρώπη [...] Αν τα πράγματα συνεχίσουν στην πορεία που μπαίνουν τώρα, η καταστροφή είναι βεβαία. Πάμε προς σκοτεινές περιόδους, που θυμίζουν τους εφιάλτες του Μεσοπολέμου [...] Ο Κώστας Βεργόπουλος , καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο VIII του Παρισιού, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη με αφορμή τα πρόσφατα πολύνεκρα τρομοκρατικά χτυπήμα...

(...) Οι Ευρωπαίοι διαπραγματευτές έχουν μέχρι σήμερα απορρίψει τουλάχιστον τέσσερις λίστες ελληνικών προτάσεων υπό το επιχείρημα ότι δεν ήσαν «πειστικές», ούτε «συγκεκριμένες» ούτε «ολοκληρωμένες». Από την πλευρά της, η ελληνική κυβέρνηση δεν παύει να επανέρχεται με διαρκώς πρόσθετες παραχωρήσεις, χωρίς όμως να εγκαταλείπει τον πυρήνα του προγράμματος με το οποίο έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού. Αποδέχθηκε να μετατεθεί στο μέλλον το ζήτημα του χρέους, δεσμεύθηκε στο να μην προβεί σε μονομερείς ενέργειες, παρουσίασε κατάλογο διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, συναίνεσε σε αξιόλογο αριθμό αποκρατικοποιήσεων και ιδιωτικοποιήσεων. Κορυφαία παραχώρηση της : η αύξηση του πρωτογενούς πλεονάσματος μέχρι 3,9% του ΑΕΠ, ξεπερνώντας σε αυτό ακόμη και την πρόσφατη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, η οποία το περιόριζε σε λιγότερο από 1,5% του ΑΕΠ. Φυσικά, η ελληνική πλευρά διατηρεί τον πυρήνα των «κόκκινων γραμμών» της: αλλάζει το μείγμα της οικονομικής πολιτικής, μη μειώνοντας, αλλ...

Ο Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, προσάπτει στην νέα ελληνική κυβέρνηση «έλλειμμα διαπραγματευτικής ικανότητος» κατά την διάρκεια των πρόσφατων διαπραγματεύσεων στο Eurogroup. Μπορεί η παρατήρηση να είναι ακριβής και η νεότευκτη ελληνική πλευρά να παραμένει όντως υπόλογη για έλλειμμα προπαρασκευής, σοβαρότητος και υπευθυνότητος. Ωστόσο, θα ήταν πληρέστερη και απείρως ακριβέστερη, εάν στις επισημάνσεις του συμπεριελάμβανε με τους κατάλληλους χαρακτηρισμούς και την ευρωπαϊκή πλευρά, κυρίως την γερμανική. Η χώρα που σήμερα ηγείται του ευρωπαϊκού εγχειρήματος εμφανίζει δραματικό έλλειμμα διαπραγματευτικής ικανότητος με εταίρους στο κοινό νόμισμα, κατά πολύ σοβαρότερο και κρισιμότερο από ό,τι η Ελλάδα. Εάν το ζητούμενο στις σημερινές συνθήκες είναι η σταθερότητα της Ευρωζώνης στο πλαίσιο της παγκόσμιας οικονομίας, δεν αρκεί να επιρρίπτονται μονομερώς ευθύνες, ακόμη και βάσιμες, στην ελληνική πλευρά, που δεν αποτελεί παρά ένα μικροσκοπικό 2,8% του ευρωπαϊ...

Με τις εκλογές στην Ευρώπη των 28, λίγοι θριαμβολογούν, περισσότεροι τα βλέπουν μαύρα, λιγότεροι είναι απλώς ικανοποιημένοι. Ο προαναγγελλόμενος «πολιτικός σεισμός» δεν επήλθε, ο φόβος ότι τίποτα δεν αλλάζει στη σημερινή Ευρώπη παραμένει αλώβητος. Οι ευρωεκλογές ήταν ευκαιρία προειδοποιητικής «χαλαρής ψήφου» για τη «σφικτή» στις εθνικές εκλογές. Ωστόσο, ενώ η «χαλαρή ψήφος» αποδοκίμασε τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, είτε συντηρητικές είτε σοσιαλδημοκρατικές, εν τούτοις η αποδοκιμασία δεν έλαβε τόσο τη μορφή πίεσης για διαφορετική Ευρώπη, για την απασχόληση και την αλληλεγγύη μεταξύ χωρών-μελών, όσο κυρίως την αντιευρωπαϊκή μορφή επιστροφής στις εθνικές κυριαρχίες. Στον ευρωπαϊκό Βορρά, με άνοδο της αντιευρωπαϊκής ψήφου -Βρετανία, Αυστρία, Γερμανία, Ουγγαρία, Γαλλία-, το αίτημα εθνικής αναδίπλωσης και αποκατάστασης της εθνικής κυριαρχίας δεν συνδυάσθηκε με αμφισβήτηση της λιτότητος ούτε της περικοπής δημοσίων δαπανών, που συνιστούν βασικές αιτίες για την αποδιάρθρωση του κοιν...

(...) Το κόστος της υποθετικής «εξυγίανσης» της ελληνικής οικονομίας υπερβαίνει κατά πολύ τα εξ αυτής αβέβαια ωφελήματα. Ωστόσο, ούτε η «εξυγίανση» είναι βέβαιη, καθ' όσον οι διαπλεκόμενοι του χθες είναι οι ίδιοι που μονοπωλούν το έργο της «εξυγίανσης» και που συνεχίζουν να αντλούν αθέμιτα οφέλη της διαπλοκής τους. Αλλοι υφίστανται τα βάρη και τις θυσίες, άλλοι αποκομίζουν ωφελήματα.   (...)  Ας υποθέσουμε, όπως ο Καρυωτάκης, πως «δεν έχουμε φτάσει στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου»· πως η χώρα δεν βρίσκεται στον γκρεμό, πως αποκατέστησε τα δύο βασικά ισοζύγιά της, αφού από αμφότερα αποσπά πλεονάσματα αντί των χρονίων ελλειμμάτων. Ας υποθέσουμε πως το Μνημόνιο εκπνέει και πως στο εξής η χώρα, αντί της «αλληλεγγύης» των εταίρων, προσέρχεται στις αγορές του χρήματος. Αραγε, στις νέες συνθήκες, που η κυβέρνηση ευαγγελίζεται και παντοιοτρόπως πασχίζει να διαπιστεύσει, υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να διασκεδάσει την ελληνική απαισιοδοξία, να προσφέρει κάποια ε...

(...) Για το αδιέξοδο ευθύνονται οι κυβερνώμενοι, ενώ οι κυβερνήσαντες αποποιούνται πάσα ευθύνη, αλλά και αυτοανακηρύσσονται σε «αγγέλους εξαγνιστές» της χώρας από το «βεβαρημένο» και «αμαρτωλό» παρελθόν, που οι ίδιοι είχαν διαμορφώσει. (...) Με την τρέχουσα κρίση, θα ανέμενε κανείς την άνοδο της Αριστεράς στον κόσμο και ακόμη περισσότερο στην Ευρώπη. Ωστόσο, κακά τα ψέματα, κάτι τέτοιο δεν επιβεβαιώνεται σήμερα, παρά μόνον στην ελληνική περίπτωση και ίσως για λόγους που σχετίζονται περισσότερο με την ελληνική πολιτική συγκυρία. Στην Ευρώπη, η ενσωματωμένη Αριστερά δεν προβάλλει, αλλά υφίσταται και αυτή το μερίδιό της από την κοινωνική ανυποληψία ολόκληρου του πολιτικού συστήματος. Το τελευταίο, ενώ έχει κυβερνήσει επί μακρό διάστημα και σύρει τη χώρα μας στο σημερινό αδιέξοδο, εν τούτοις εξακολουθεί να πείθει πολλά από τα θύματά του για τη δήθεν ενοχή τους στις δικές του θανατηφόρες επιλογές. Για την αποπλάνηση του λαού δεν ευθύνονται οι αποπλανούντες, αλλά τα θύματα....

(...) Δεν πρόκειται μόνον για την απεμπόληση της αρχής αλληλεγγύης μεταξύ Ευρωπαίων εταίρων, αλλά για κάτι ακόμη χειρότερο: το σημερινό ευρωπαϊκό πλαίσιο όχι μόνον δεν θωρακίζει τους εταίρους έναντι των κινδύνων της παγκοσμιοποίησης, αλλά επιτρέπει στα ισχυρά μέλη να τρέφονται με τις σάρκες των αδυνάμων.  (...) Στον απολογισμό του 2013, η Κριστίν Λαγκάρντ, διευθύντρια του ΔΝΤ, συνιστά φορτικά στην Ευρωζώνη και στη Γερμανία να ενισχύσει με τα πλεονάσματά της την εσωτερική ζήτηση, ώστε να εξισορροπήσουν τα ευρω-ελλείμματα, να σταθεροποιηθεί η ευρωπαϊκή χρηματοπιστωτική και δημοσιονομική αρχιτεκτονική. Παρόμοια σύσταση προς το Βερολίνο παρουσίασε πρόσφατα ο Αμερικανός υπουργός Τζακ Λιου, παρ' όλο που αποπέμφθηκε από το Γερμανό ομόλογό του Σόιμπλε, με την επεξήγηση ότι « αυτό πράττει η Γερμανία και δεν έχει ανάγκη έξωθεν συμβούλων» . Ωστόσο, ο « Εκόνομιστ» επιβεβαιώνει ότι η καθοδική πορεία της ευρωπαϊκής οικονομίας, ιδίως μετά το 2008, οφείλεται κυρίως στη φθίνου...