IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Aρχιεπίσκοπος Ιγνάτιος:  Αυτό που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας είναι μια πραγματική γενοκτονία. Σαν Χριστιανοί, δεν θέλουμε τον πόλεμο, θέλουμε την ειρήνη,  αλλά αυτή η μεσαιωνική βαρβαρότητα δεν μας αφήνει άλλη επιλογή από το να πάρουμε τη ρομφαία .. Χριστιανοί του Ιράκ που έχουν πάρει τον δρόμο της προσφυγιάς.  Το δράμα των διωχθέντων από το «Ισλαμικό Κράτος» περιγράφει ο απεσταλμένος της «Κ» στο Αρμπίλ του ιρακινού Κουρδιστάν Πέτρος Παπακωνσταντίνου.   ΑΡΜΠΙΛ  (Ιρακινό Κουρδιστάν)  - ΑΠΟΣΤΟΛΗ.  Κωνσταντινούπολη, ώρα 4 τα χαράματα. Το Airbus A332 της Turkish Airlines με προορισμό το Αρμπίλ , πρωτεύουσα της αυτόνομης κουρδικής περιοχής στο Βόρειο Ιράκ, είναι κατάμεστο από επιβάτες. Η σκηνή μοιάζει αλλόκοτη στα μάτια του Δυτικού ταξιδιώτη που κατακλύζεται από τηλεοπτικές εικόνες φρίκης γύρω από τη δράση των φανατικών τζιχαντιστών της οργάνωσης «Ισλαμικό Κράτος» στο Βόρειο Ιράκ και τη γειτονική Συρία. Ακόμη πιο αλλόκοτο φαντάζει το γεγονός ότι περίπου

  Η υπαρκτή απειλή να αλωθεί το Αρμπίλ, η πρωτεύουσα της αυτόνομης περιοχής των Κούρδων, από το «Ισλαμικό Κράτος» δρομολόγησε την αλλαγή πλεύσης των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Τόμας Φρίντμαν των New York Times απέσπασε, την εβδομάδα που πέρασε, μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη με τον Μπαράκ Ομπάμα για θέματα εξωτερικής πολιτικής. Ο διακεκριμένος δημοσιογράφος βρήκε τον συνομιλητή του εμφανώς γκριζαρισμένο, γεγονός που απέδωσε εν μέρει στις σκοτούρες από τα πολλαπλά μέτωπα της Μέσης Ανατολής. Δεδομένου ότι ο Αμερικανός πρόεδρος δεν έχει επιδείξει μέχρι στιγμής ιδιαίτερο ζήλο για να σταματήσει τις θηριωδίες του Ισραήλ στη Γάζα, δικαιούται να εικάσει κανείς ότι ο βασικός παράγοντας που του χαλάει τον ύπνο δεν είναι άλλος από το Ιράκ. Είναι πασίγνωστο ότι ο πρώτος μαύρος πρόεδρος της Αμερικής εξελέγη με σημαία την εναντίωσή του στον πόλεμο του Ιράκ και ότι, συνεπής προς τις υποσχέσεις του, απέσυρε τις αμερικανικές δυνάμεις από τη χώρα το 2011. Εδώ και ένα δεκαήμερο, όμως, αναγκά

 Iran: Ο κληρικός Hassan Rohani  νέος Πρόεδρος    Αυτόν το μήνα, το Ιράν γιόρτασε τα 35 χρόνια από τη λαϊκή επανάσταση που ανέτρεψε τον σάχη και κατέληξε στην εγκαθίδρυση ενός ιστορικά πρωτότυπου καθεστώτος, της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Σύμφωνα με το διαδικτυακό περιοδικό του Πανεπιστημίου του Γέιλ, «το Ιράν πλησιάζει τη δική του στιγμή Γκορμπατσόφ». Οι συνειρμοί αναδύονται αβίαστα: όπως ο τελευταίος ηγέτης της ΕΣΣΔ, τη δεκαετία του 1980, έτσι και ο νέος πρόεδρος του Ιράν, Χασάν Ρουχανί, κληρονόμησε ένα ετοιμόρροπο, ολοκληρωτικό καθεστώς και μια χωλαίνουσα οικονομία. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σώσει το καθεστώς, θα επιχειρήσει άνοιγμα προς τη Δύση –από εδώ και οι πρώτες υποχωρήσεις στο πυρηνικό πρόγραμμα– και μια εσωτερική «περεστρόικα», αλλά μόνο για να επιταχύνει την αναπότρεπτη κατάρρευση. Σχεδόν ταυτόχρονα, το περιοδικό Foreign Affairs δημοσίευε ανάλυση με πανομοιότυπο τίτλο: «Η στιγμή Γκορμπατσόφ του Ρουχανί». Δεν είναι η πρώτη φορά που Δυτικοί αναλυτές αναγγέλλου

Καθώς απομένουν μόλις επτά μήνες μέχρις ότου οι Σκωτσέζοι προσέλθουν στις κάλπες για να ψηφίσουν «ναι» ή «όχι» στην ανεξαρτησία, το υπόλοιπο του Ηνωμένου Βασιλείου μοιάζει με τον σύζυγο, η γυναίκα του οποίου τον απειλούσε εδώ και τρεις δεκαετίες με διαζύγιο, αλλά εκείνος περίμενε μέχρις ότου αυτή εμφανιστεί στο χολ με τη βαλίτσα στο χέρι, φορώντας το πανωφόρι της, για να της πετάξει, από τον καναπέ του: Δεν μπορούμε να το συζητήσουμε;». Ετσι άρχιζε την ανάλυσή του ο αρθρογράφος του Guardian Τζόναθαν Φρίντλαντ την Παρασκευή, 2 Φεβρουαρίου, την ημέρα που ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον εκφωνούσε συναισθηματικά φορτισμένη ομιλία, εκλιπαρώντας τους Σκωτσέζους να μη διαλύσουν ένα «γάμο» που έχει κρατήσει 307 ολόκληρα χρόνια. Λίγο καθυστερημένα, είναι αλήθεια: η φωτιά της ανεξαρτησίας σιγόκαιγε εδώ και δεκαετίες στα Highlands της Σκωτίας, παρότι είχε υποτιμηθεί ασυγχώρητα από τις πολιτικές ελίτ στις όχθες του Τάμεση. Εχοντας προϋπάρξει ως ανεξάρτητο βασίλειο στα μεσα

(...) η ανέξοδη  «αντικαπιταλιστική » ρητορεία του Ποντίφικα δεν ξεφεύγει, στο διά ταύτα, από τα παμπάλαια στερεότυπα της φιλανθρωπίας (...) Η παράδοση θέλει τις κάμερες της διεθνούς δημοσιότητας να στρέφονται, τις τελευταίες ημέρες κάθε χρόνου, προς το Βατικανό. Ο εορτασμός των Χριστουγέννων, η Πρωτοχρονιά, η εποχική έξαρση της φιλανθρωπίας, οι αναπόφευκτες σκέψεις για τους διωγμούς εναντίον των χριστιανών, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή, ευνοούν την εστίαση της προσοχής στον Προκαθήμενο της ισχυρότερης χριστιανικής Εκκλησίας. Η φετινή χρονιά, η οποία σημαδεύτηκε από την εκλογή ενός νέου Ποντίφικα υπό εντελώς ασυνήθιστες συνθήκες (μετά την παραίτηση του προκατόχου του, κάτι που συνέβη για πρώτη φορά ύστερα από 700 χρόνια), δεν αποτέλεσε βέβαια εξαίρεση. Το αμερικανικό περιοδικό ΤΙΜΕ ανακήρυξε τον Πάπα Φραγκίσκο «πρόσωπο της χρονιάς » και «Πάπα του λαού », αναγνωρίζοντάς του ταπεινότητα και γνήσια ευαισθησία για τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους στη σύγχρονη κοιλάδα τ

Την Πρωτοχρονιά του 1914, η Ευρώπη υποδεχόταν τον καινούργιο χρόνο με αισιοδοξία. Σχεδόν έναν αιώνα από το τέλος των Ναπολεόντειων Πολέμων, η Γηραιά Ηπειρος απολάμβανε τη μεγαλύτερη περίοδο σταθερότητας, σε πείσμα κάποιων γεωγραφικά και χρονικά περιορισμένων συγκρούσεων, όπως ο Κριμαϊκός, ο Γαλλοπρωσικός και ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος. Το πρώτο κύμα της οικονομικής παγκοσμιοποίησης –από ορισμένες απόψεις, πιο προχωρημένο από το σημερινό– και η ταχύτατα αυξανόμενη φονική ισχύς των σύγχρονων οπλικών συστημάτων έκαναν το ενδεχόμενο ενός μεγάλου πολέμου να φαντάζει σαν το άκρον άωτον της απιθανότητας. Δεν έλειπαν βέβαια και οι Κασσάνδρες, αλλά οι πολλοί ασπάζονταν τη θεώρηση του Ιβάν Μπλοχ, ενός Πολωνού επιχειρηματία, ο οποίος το 1899, στη μελέτη του «Είναι άραγε δυνατός ένας νέος πόλεμος;», έγραφε: «Ο πόλεμος στον οποίο θα ριχτούν τα μεγάλα έθνη... οπλισμένα μέχρι τα νύχια, χρησιμοποιώντας όλους τους πόρους τους, σε μια πάλη ζωής ή θανάτου, είναι ένας πόλεμος που μέρα με

Οσοι είδαν στην κοινωνική αναταραχή του περασμένου Ιουνίου τον προάγγελο μιας «Τουρκικής Ανοιξης» γρήγορα διαψεύστηκαν. Οι προσπάθειες να αναβιώσουν αυτό το φθινόπωρο οι διαδηλώσεις και οδομαχίες του Ιουνίου εναντίον του «σουλτάνου» δεν είχαν παρά αναιμικά αποτελέσματα. Επειτα από μια βραχύβια κάμψη, η δημοτικότητα του Ταγίπ Ερντογάν βρίσκεται και πάλι στα ύψη, ενώ το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) κυμαίνεται σταθερά γύρω στο 50% των προτιμήσεων ψήφου. Ο άνεμος πνέει ούριος στα πανιά του Ερντογάν ενόψει των δύο κρίσιμων εκλογικών αναμετρήσεων του 2014: των τοπικών εκλογών του Μαρτίου και των προεδρικών του Αυγούστου, οπότε οι Τούρκοι πολίτες θα κληθούν για πρώτη φορά να εκλέξουν οι ίδιοι τον πρόεδρό τους. Αποτελεί κοινό μυστικό ότι ο Τούρκος πρωθυπουργός θα επιθυμούσε να μεταπηδήσει στον θώκο του Αμπντουλάχ Γκιουλ εφόσον η Βουλή αναθεωρήσει το σύνταγμα, καθιερώνοντας προεδρικό σύστημα. Οι αντίπαλοί του φρίττουν ενώπιον αυτού του ενδεχομένου, θεωρώντας ότι θα αποκτήσ

Η είδηση αδικήθηκε από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης: τον περασμένο Σεπτέμβριο, η Βουλή των Αντιπροσώπων περιέκοψε κατά 39 δισεκατομμύρια δολάρια το κονδύλι που προβλέπεται από τον προϋπολογισμό για τη σίτιση των απόρων και των φτωχών. Πέραν του ότι είναι αποκαλυπτική της κοινωνικής αναλγησίας που επιδεικνύουν οι Ρεπουμπλικανοί, η εξέλιξη αυτή στρέφει την προσοχή μας σε μια σκοτεινή πλευρά της αμερικανικής πραγματικότητας: το γεγονός ότι στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου 47,7 εκατομμύρια άνθρωποι, δηλαδή το 15% του πληθυσμού, αντιμετωπίζουν κυριολεκτικά το φάσμα της πείνας. Το 1967, ο Ρόμπερτ Κένεντι επισκέφθηκε ινκόγκνιτο το Δέλτα του Μισισιπή. Οι εμπειρίες που αποκόμισε σοκάρισαν την αμερικανική κοινή γνώμη: υποσιτισμένα παιδιά, με κοιλιά σε τυμπανιαία κατάσταση, συναισθηματικά και πνευματικά απονεκρωμένα, παρέπεμπαν όχι σε υπερδύναμη, αλλά σε Μπιάφρα. Επεκτείνοντας το πρόγραμμα που είχε αρχίσει, σε πιλοτική μορφή, ο Τζον Κένεντι, ο διάδοχός του, Λίντον Τζόνσον, έδωσε τη δυνα