IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

(...)   ενσωμάτωση της Δημοτικής Αστυνομίας στην κανονική Αστυνομία, προκειμένου το προσωπικό της να αξιοποιηθεί σε γραφειοκρατικά καθήκοντα, ανάλογα της πανεπιστημιακού επιπέδου εκπαίδευσής του, ώστε οι πραγματικοί αστυνομικοί να απασχοληθούν εκεί όπου τους έχουμε ανάγκη. (...) Εφόσον η Δημοτική Αστυνομία είναι του Δημοσίου, με την ευρεία έννοια, πρέπει να επιχαίρει για την απορρόφησή της από την Αστυνομία. Τα δε στελέχη της, εφόσον πιστεύουν στην αποστολή τους, πρέπει μάλλον να αισθάνονται ικανοποίηση, επειδή εντάσσονται σε ένα επαγγελματικό Σώμα Ασφαλείας, όπου μπορούν να είναι χρήσιμοι στ’ αλήθεια και όχι στα χαρτιά. Ο περίφημος όρος «μεταρρυθμίσεις» δεν σημαίνει αναγκαστικά απολύσεις. Σημαίνει πρωτίστως τέλος στις δουλειές της πλάκας στο Δημόσιο. Η Δημοτική Αστυνομία στην Ελλάδα είναι μια γελοία φάρσα, που έπρεπε κάποτε να λήξει. Ο καλύτερος τρόπος είναι αυτός που προτείνεται από την κυβέρνηση:  η απορρόφησή της από την ΕΛ.ΑΣ. Συγχωρήστε με αν σας το έχω πει ξ

Από τα όσα γράφονται και λέγονται για τα όρια της αστυνομικής βίας και το ως πoιo σημείο αυτή μπορεί να είναι κοινωνικά αποδεκτή ως μέσο συμβολικής αλλά και ουσιαστικής καταστολής της οποιαδήποτε διαβαθμισμένης μορφής εγκλήματος, παίρνω την αφορμή να διηγηθώ μία προσωπική ιστορία. Θα γυρίσουμε τέσσερα χρόνια πίσω. Στα μέσα του 2009. Ένα Σάββατο βράδυ που μετά από ποτά με τους φίλους μου επέστρεφα σπίτι μου, το οποίο παρεμπιπτόντως βρίσκεται στην καρδιά της Αθήνας, το Μοναστηράκι. Έχοντας κάνει το λάθος- που έκτοτε δεν έχω επαναλάβει ξανά- να οδηγώ μετά από διασκέδαση, με συνέλαβαν σε μπλόκο για κατανάλωση αλκοόλ άνω του επιτρεπτού ορίου. Πέρασα αυτόφωρο και έμεινα μέχρι το επόμενο πρωί που οδηγήθηκα στο δικαστήριο. Είθισται εμείς οι δημοσιογράφοι να έχουμε διακριτική μεταχείριση σε τέτοιες περιπτώσεις, ήτοι σημαίνει να έχεις την πολυτέλεια να μην περάσεις το βράδυ σου μέσα στο κρατητήριο μαζί με άλλους κρατούμενους και οι συνθήκες κράτησής σου να είναι "πιο χαλαρές"

Η περιπέτεια ενός Έλληνα καθηγητή Πανεπιστημίου στο Λιτόχωρο, που γνώρισε τον τύπο του "κάγκουρα" κατά τη διάρκεια των διακοπών του. κυριακή 29 ιουλίου, 2012 ήταν μια υπέροχη και ζεστή μέρα με τον αντώνη, τον 15-χρονο γυιό μου κάναμε μια μεγάλη βόλτα με το μηχανάκι ανεβήκαμε στη βόρεια πλευρά του Oλύμπου στην «αγία κόρη» ένα μικρό ξωκκλήσι όπου στα κλαδιά των δένδρων βλέπει κανείς κρεμασμένα κουρέλια ή και ολόκληρα ρούχα, t-shirt, παλιομοδίτικα φτηνά εσώρουχα...σουτιέν, κομπινεζόν... κάποιοι – κυρίως αθίγκανοι - πιστεύουν στις θεραπευτικές δυνάμεις του χώρου - λένε ότι η πρακτική αυτή ανάγεται στα αρχαία χρόνια όπου κάτω από τον όλυμπο οι πιστοί προέβαιναν σε ανάλογες πράξεις παγανιστικής λατρείας χαρακτηριστικά, κάποιοι υπέυθυνοι του χώρου της «αγίας κόρης», έχουν αναρτήσει μια πινακίδα με τους γνωστούς βυζαντινούς εκκλησιατικούς χαρακτήρες στην οποία προειδοποιούν τους πιστούς ότι αυτό είναι «ειδωλολατρικό έθιμο και αποτελεί α