IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Οι αποκρατικοποιήσεις δεν προχώρησαν, οι μεταρρυθμίσεις των αγορών έμειναν μετέωρες, ενώ τα προβλήματα σε εμβληματικές ΔΕΚΟ, όπως η ΔΕΗ, εξελίσσονται σε συστημικό κίνδυνο για την αγορά. Είτε για λόγους στρατηγικής είτε από ολιγωρία, τα ανοιχτά μέτωπα στην ενεργειακή αγορά, που αφήνει πίσω της ως κληρονομιά η απερχόμενη κυβέρνηση, είναι πολλά. Κάποια από αυτά, ωστόσο, έχουν μεγαλύτερο ειδικό βάρος. 1. ΔΕΗ Η αξιωματική αντιπολίτευση έχει εδώ και καιρό χαρακτηρίσει τα προβλήματα της ΔΕΗ ως ωρολογιακή βόμβα, αναφερόμενη κυρίως στην οικονομική κατάσταση της εταιρείας, αλλά και στις συσσωρευμένες επιπτώσεις των επιλογών της κυβέρνησης: τόσο για την εκποίηση του ΑΔΜΗΕ όσο και για την απελευθέρωση της αγοράς (δημοπρασίες ΝΟΜΕ). Ταυτόχρονα, η αποτυχία ολοκλήρωσης του διαγωνισμού για τη λιγνιτική αποεπένδυση αναμένεται να ανοίξει τον διάλογο μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και της Κομισιόν από μηδενική βάση. Παρά το γεγονός ότι θεωρητικά η ημερομηνία κατάθεσης προσφορών για τις

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οποιαδήποτε σύγκριση του κράτους του Ισραήλ με την Ελλάδα θα ήταν αρνητικότατη για τη χώρα μας. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν αρκετά κοινά ή παρόμοια μεγέθη όπως: -Μικρός πληθυσμός (8,5 εκατ στο Ισραήλ-11 εκατ. στην Ελλάδα) -Μια γλώσσα που δεν ομιλείται από άλλους λαούς -Μοναδικός Πολιτισμός -Λαοί με μακραίωνα ιστορία, που άντεξαν και ξεπέρασαν εφήμερους κατακτητές -Παρόμοιο σχεδόν θερμό κλίμα -Κακές σχέσεις με αρκετές από τις γειτονικές χώρες -Μεγάλη ομογένεια (ιδίως στις ΗΠΑ) -Συντήρηση κοστοβόρων ενόπλων δυνάμεων για αντιμετώπιση στρατιωτικών απειλών και κυρίως Τ-ο μέγεθος της ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ως ο σημαντικότερος παράγοντας της ύπαρξης του κράτους. Στη δεκαετία του 80 το Ισραήλ, περικυκλωμένο από Άραβες «εχθρούς», που διέθεταν δημογραφική υπεροπλία και τη δύναμη του πετρελαίου, έπρεπε να ξεπεράσει και μια βαθειά οικονομική κρίση (οδηγούνταν σε οικονομικό κραχ) με υψηλότατους ρυθμούς ανόδου του πληθωρισμού. Οι πολιτικοί του με πρωτερ

Πρόκειται ουσιαστικά για τη μείωση των μισθών, για τον περιορισμό του κοινωνικού κράτους, καθώς επίσης για τις ιδιωτικοποιήσεις των πάντων – έτσι ώστε να αυξηθούν τα επιχειρηματικά κέρδη, οπότε να ακολουθήσει η ανάπτυξη. Σε οποιαδήποτε χώρα εμφανίζονται οικονομικά προβλήματα, όποια και αν είναι αυτά, ειδικά στα υπερχρεωμένα κράτη της Ευρωζώνης,  η λύση που προτείνεται είναι πάντοτε η ίδια: διαρθρωτικές αλλαγές!  Χωρίς καμία καθυστέρηση! Η οικονομία της Γαλλίας υποχωρεί; Το μαγικό ραβδί, το φάρμακο για όλες τις παθήσεις, οι διαρθρωτικές αλλαγές,  πρέπει να επιβληθεί με κάθε τρόπο και χωρίς να δίνεται καμία σημασία στις κοινωνικές εξεγέρσεις  ( άρθρο ). Η βιομηχανική παραγωγή της  Ιταλίας  μειώνεται συνεχώς, με αποτέλεσμα να θεωρεί κανείς ως χαμένα όλα τα χρόνια της συμμετοχής της στη νομισματική ένωση; Διαρθρωτικές αλλαγές! Η Ελλάδα βρίσκεται στα πρόθυρα της  χρεοκοπίας , με υπερχρεωμένο τόσο το δημόσιο, όσο και τον ιδιωτικό της τομέα; Η λύση παραμένει η ίδια – ενώ  η πολυπό

Εάν δεν αποδώσει η οικονομική πολιτική, ούτε η φορολόγηση όλων των καταθέσεων με 25% για να διασωθεί το σύστημα, το τελευταίο χαρτί της ελίτ θα είναι ο πόλεμος – εκτός ίσως εάν καταργηθεί η ανεξαρτησία των κεντρικών τραπεζών Έχουν περάσει σχεδόν οκτώ χρόνια από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, όπου το παγκόσμιο σύστημα κινδύνευσε να καταρρεύσει –  με αποτέλεσμα να αποφασιστεί η διάσωση των τραπεζών από τα κράτη,  άρα από τους φορολογουμένους Πολίτες τους, επειδή θεωρήθηκαν πολύ μεγάλες για να χρεοκοπήσουν (too big to fail), χωρίς καν να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Με τον τρόπο αυτό δημιουργήθηκαν τεράστια ελλείμματα στους προϋπολογισμούς των κρατών, αυξήθηκαν κατακόρυφα τα δημόσια χρέη, επίσης τα επιτόκια δανεισμού,  ενώ ορισμένα χρεοκόπησαν, αδυνατώντας να χρηματοδοτηθούν από τις αγορές με βιώσιμα επιτόκια  – όπως η Ελλάδα, καθώς επίσης οι υπόλοιπες χώρες του Νότου. Για να ισοσκελιστούν τώρα τα ελλείμματα στους προϋπολογισμούς, αποφασίσθηκε η υιοθέτηση της  πολιτικής λιτότητας

Η πρωτοφανής αυτή πτώση των επιτοκίων  (...) δείχνει ότι έρχεται βαθιά κρίση, πολύ μεγαλύτερη από εκείνη του 2008, στην οποία υπήρχε δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν οι κυβερνήσεις το «υπερμπαζούκας» των επιτοκίων. Η κρίση αυτή θα οδηγήσει σε μεγάλες χρεοκοπίες, διότι βρίσκει πιο αδύναμα –υπερχρεωμένα– κράτη από το 2008, κατεστραμμένο τραπεζικό σύστημα (οι τράπεζες έχουν λιγότερα κεφάλαια και θα διασώζονται εις βάρος των μετόχων/ομολογιούχων/καταθετών), εταιρείες με μικρά περιθώρια ανάπτυξης και υπερχρεωμένους ιδιώτες (το ιδιωτικό χρέος στις περισσότερες χώρες είναι ήδη σε επίπεδα 200% - 250% του ΑΕΠ)!  Όταν πριν λίγους μήνες οι γερμανικές τράπεζες άρχισαν να αγοράζουν τα ομόλογά που είχαν εκδώσει, φάνηκε ως λογική κίνηση. Όταν το έκαναν και οι αγγλικές τράπεζες, ακόμη και αν αυτό τους επέφερε χρηματιστηριακές ζημίες (!), κάτι άρχισε να φαίνεται περίεργο. Αν όμως αυτά συνδυαστούν με ό,τι μαγειρεύουν οι Κεντρικές Τράπεζες παγκοσμίως, και με αυξημένα κρατικά χρέη παγκοσμίως,