Η ντροπή και η ελπίδα.
Υπάρχει μια διάχυτη, υπόγεια δυσφορία, διαφορετική από ό,τι τα πρώτα χρόνια της κρίσης. Δεν είναι τώρα η αγανάκτηση των ξεβολεμένων ή το ρίγος των ευάλωτων. Είναι ένα αίσθημα ντροπής για μια γενική αποτυχία, για την αποδοχή μιας αποτελμάτωσης που προπαγανδίζεται ως ανόρθωση ή και πρόοδος. Μια κυρία που είχε διαβάσει το άρθρο μου ( εδώ ) για τις εκλογές ηγεσίας της υπό ενοποίηση Κεντροαριστεράς μού είπε ότι συμφωνούσε με τις εκτιμήσεις μου, αλλά, πρόσθεσε με παράπονο, «αφήστε μας και λίγη ελπίδα, κύριε Κούρτοβικ». Αντιφατική στάση; Τόσο μόνο όσο η ζωή. Οι αλήθειες της λογικής δεν μπορούν να σκοτώσουν την ελπίδα. Και ευτυχώς. Όπως είπε ο Νίτσε, μια αλήθεια που επιτίθεται στη ζωή είναι ψεύδος. Η λογική μπορεί να υποδείξει μόνο πού δεν πρέπει να αναζητούμε την ελπίδα και αυτό το νόημα είχε το άρθρο μου. Επομένως η κυρία εκείνη είχε δίκιο. Η πραγματικότητα έχει περισσότερες όψεις από όσες μπορεί να εξερευνήσει η λογική. Ας δούμε, λοιπόν, από μια άλλη σκοπιά ...
