IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Πραγματικότητες και ψευδαισθήσεις της γερμανικής ηγεμονίας. Ο καθηγητής Ηλίας Θερμός εξηγεί γιατί η απόφαση Σολτς για τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας είναι ιστορικής σημασίας και πώς θα επηρεάσει το διεθνές σύστημα. Τρεις ημέρες μετά τη Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και συγκεκριμένα στις 27 Φεβρουαρίου του 2022 ο Γερμανός Καγκελάριος Όλαφ Σόλτς θα εκφωνούσε μια ιστορική ομιλία από το βήμα του ομοσπονδιακού κοινοβουλίου της Γερμανίας ανακοινώνοντας τον επανεξοπλισμό της χώρας του , σπάζοντας έτσι πολλά ταμπού της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής όπως αυτά είχαν εδραιωθεί μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ανακοίνωση έγινε αποδεκτή με ενθουσιασμό από το σύνολο του πολιτικού κόσμου της Γερμανίας, ενώ διεθνείς αναλυτές έγραφαν πως ο «γίγαντας ξύπνησε». «Η 24η Φεβρουαρίου 2022 (ημέρα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία) αποτελεί σημείο καμπής (…) Ο κόσμος μετά δεν θα είναι ίδιος με τον κόσμο πριν...Δεν υπάρχει αμφιβολία, ο Πούτιν θέλει να φτιάξει μια ρωσική αυτοκρατορία κα

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ   Τι σημαίνει η κατάργηση του βέτο που ζητά η Γερμανία. picture alliance via Getty Images  Όμηροι της έλλειψης κοινού οράματος Η Γερμανία θέτει εκ νέου το ζήτημα της κατάργησης του βέτο στην εξωτερική πολιτική. Ο Γερμανός υπουργός εξωτερικών Χάϊκο Μάας επανέφερε το γνωστό ζήτημα της κατάργησης της δυνατότητας των κρατών- μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ασκούν βέτο κατά αποφάσεων για θέματα εξωτερικής πολιτικής ώστε η ΕΕ «να μην γίνεται όμηρος εκείνων που παραλύουν την ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική».  Αρκετές περιπτώσεις καταγράφηκαν τα τελευταία χρόνια, τουλάχιστον ως προς την απειλή χρήσης αυτής της δυνατότητας. Μερικές αφορούσαν και τις εντάσεις στην Ανατολική Μεσόγειο. Πάντως οι δηλώσεις του Μάας ήλθαν λίγες ημέρες μετά τις εντάσεις που παρατηρήθηκαν όταν η Ουγγαρία εμπόδισε την έκδοση δήλωσης της ΕΕ για την Κίνα και για τη σύγκρουση στη Λωρίδα της Γάζας. Η άμεση, σχεδόν ενστικτώδης (και γι αυτό προβλέψιμη) αντίδρα

Μήπως η Ελλάδα μπορεί να κάνει το ξυπνητήρι στην Ευρώπη;   Έγραφα χτες ότι ευτυχώς που υπάρχουν και οι Τούρκοι για να τονώνουν τον πατριωτισμό μας. Γιατί πράγματι χωρίς ορατούς εξωτερικούς εχθρούς τρωγόμαστε με τα ρούχα μας περισσότερο από όσο τρωγόμαστε παρουσία τους. Και αν δεν τρωγόμαστε με τα ρούχα μας μας τρώει η ψυχοπαθολογία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, η ηττοπάθεια μπροστά στην υπερπροσπάθεια που χρειάζεται να κάνουμε για να βγάλουμε το κεφάλι έξω από το νερό της δεύτερης οικονομικής κρίσης που ήρθε πριν προλάβουμε να βγούμε από την προηγούμενη και η αμφιβολία αν μπορεί να βρεθεί μια μεγάλη ιδέα που θα μας ενώσει ενόψει της άλλης υπερπροσπάθειας που πρέπει να γίνει για να προλάβουμε τις επιταχυνόμενες μετά την πανδημία εξελίξεις. Τόσο στο πεδίο της επιστήμης και της τεχνολογίας, όσο και στο πεδίο της πολιτικής και της γεωπολιτικής.  Σίγουρα πάντως μια τέτοια μεγάλη ιδέα δεν μπορεί να είναι πια ούτε από μόνη της η  συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που υπήρξε ο εθνικός στόχ

Φιάσκο Εμβόλια: Η απογύμνωση του μύθου «Ευρωπαϊκή ΄Ενωση»   Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής πρέπει να είναι ένας αποτυχημένος πολιτικός που θα θαμπωθεί από τους σωματοφύλακες, τις αυτοκινητοπομπές και τις φωτογραφικές εμφανίσεις με παγκόσμιους ηγέτες, αλλά δεν θα πάρει πραγματικά το ηγετικό προβάδισμα.. Όταν η Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν έγινε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τον Δεκέμβριο του 2019, πολλοί δημοσιογράφοι σημείωσαν με βιτριόλι για το πώς, μια τόσο αλαφρού βάρους Γερμανίδα πολιτικός    θα μπορούσε να αναλάβει την κορυφαία θέση στις Βρυξέλλες. Πραγματικά δεν είχε να παρουσιάσει παραδείγματα επιτυχίας σε προηγούμενες υπουργικές θέσεις στη Γερμανία και πολλοί Γερμανοί όταν άκουσαν για το διορισμό της αντέδρασαν απορώντας: «Μα ποια Ούρσουλα;». Γεγονός είναι ότι, με εξαίρεση τον Ζακ Ντελόρ,(Γάλλο πρώτο πρόεδρο της κομισιόν) οι πρόεδροι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής επιλέγονται παραδοσιακά με βάση το γεγονός ότι έχουν χαμηλές επιδόσεις – έτσι ώστε οι πραγματικές δυνάμεις πίσω από τ

 Γερμανία: Το λυκόφως μιας σιωπηλής υπερδύναμης; Βρισκόμενη γεωγραφικά στο κέντρο της ευρωπαϊκής ηπείρου η Γερμανία βρίσκεται και στο επίκεντρο του ευρωπαϊκού πολιτικού ζητήματος καθώς και της γεωπολιτικής υπαρξιακής αναζήτησης της γηραιάς ηπείρου. Από την Ostpolitik στην επανένωση Σύμβολο της ευρωπαϊκής διαίρεσης μέχρι το 1989, η Γερμανία, η οποία είχε εγκαινιάσει από το 1972 την περίφημη Ostpolitik, έγινε στη συνέχεια σύμβολο της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Αποτέλεσε την ατμομηχανή της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής ανάπτυξης και την κινητήριο δύναμη της μαζικής διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς ανατολάς, με την εισδοχή 11 νέων χωρών-μελών που ανήκαν προηγουμένως στο λεγόμενο “Ανατολικό Μπλοκ” -μια διεύρυνση από την οποία η ίδια επωφελήθηκε περισσότερο, αυξάνοντας τον γεωοικονομικό χώρο δράσης της. Με τη συνθήκη της γερμανικής ενοποίησης, που υπογράφηκε στη Μόσχα στις 12 Σεπτεμβρίου 1990, από τις τέσσερις νικήτριες δυνάμεις (ΕΣΣΔ, ΗΠΑ, Μ. Βρετανία και Γαλλία) και τις δύο