Είναι ο ελληνικός δρόμος για τη φτώχεια στρωμένος με τα χρήματα της ανθρωπιστικής βοήθειας;
Δεν γίνεται το προσφυγικό ζήτημα ούτε να συζητιέται ούτε να επιλυθεί σε επίπεδο γιαγιάδων και εθελοντών. Όσα Νομπέλ και να διεκδικήσουμε, όσα τρυφερά βίντεο δούμε με συμπολίτες μας που φιλοξενούν ταλαιπωρημένους πρόσφυγες στο σπίτι τους, όσα δελτία ειδήσεων και να προβάλλουν την ανθρωπιά των Ελλήνων ως τεκμήριο εθνικής περηφάνειας, το πρόβλημα θα παραμένει και θα οξύνεται. Η συναισθηματική διαχείριση του προσφυγικού ως πρώτο αντανακλαστικό είναι δικαιολογημένη. Η συνεχής, όμως, επίκληση στο συναίσθημα, στην ανθρωπιά και στην αλληλεγγύη, δίχως την παράλληλη πρακτική διαχείριση του προβλήματος από το ελληνικό κράτος (ομαλή λειτουργία των hot spots μετεγκατάστασης, δημιουργία και συντονισμό δομών φιλοξενίας, σχεδιασμό για την αντιμετώπιση υγειονομικών προβλημάτων και των ιατροφαρμακευτικών αναγκών, συντονισμό των φορέων εθελοντισμού και των ΜΚΟ, συνεργασία με τις αρχές ασφαλείας, αποτελεσματικό έλεγχο στην τήρηση των διακρατικών συμφωνιών, συνεργασία με τις αρχές ασφαλείας), α...