IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Λιβύη:  Από το κακό στο χειρότερο .  10 χρόνια μετά τη Νατοϊκή επέμβαση (Φλεβάρης 2011) η Λιβύη παραμένει εγκλωβισμένη στη μέγγενη ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Ο ενεργειακός της πλούτος, τα πολύτιμα της μέταλλα, η στρατηγική της θέση για την άσκηση επιρροής σε Μαγκρέμπ-Σαχέλ και η σημασία της στη διαχείριση των προσφυγικών-μεταναστευτικών ροών, συντηρούν το ενδιαφέρον ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τον έλεγχο της επικράτειας της. Σε αυτή τη βάση την ανατροπή/δολοφονία του συνταγματάρχη Μ. Καντάφι (Οκτώβρης 2011) διαδέχθηκε μία νέα αντιπαράθεση ξένων δυνάμεων για επιρροή στη χώρα, η οποία εκφράζεται-συμπληρώνεται από τη σύγκρουση Λίβυων παραγόντων για την εξουσία. Πρόκειται για φύλαρχους, επιχειρηματίες, πολιτικούς, πολέμαρχους, ιερωμένους κ.α, οι οποίοι συγκροτούν-πλαισιώνουν τη Λιβυκή αστική τάξη και συνδέονται με ξένες δυνάμεις. Καρπός της διαδικασίας ήταν ο πόλεμος (Μάης 2014-Οκτωβρίος 2020) μεταξύ δύο βασικών στρατοπέδων. Α) Της διεθνώς αναγνωρισμένης και υποστηριζόμεν

  Mu'ammar Gheddafi Γιατί το ΝΑΤΟ κατέστρεψε τη Λιβύη πριν από δέκα χρόνια  Manlio Dinucci./Reseau International Mετάφραση Μ.Στυλιανού  Πριν από δέκα χρόνια, στις 19 Μαρτίου 2011, οι δυνάμεις ΗΠΑ/ΝΑΤΟ ξεκίνησαν τον ναυτικό βομβαρδισμό της Λιβύης. Ο πόλεμος ηγήθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες, πρώτα μέσω της Διοίκησης Αφρικής και στη συνέχεια από το ΝΑΤΟ υπό αμερικανική διοίκηση.    Σ ε επτά μήνες, η πολεμική αεροπορία ΗΠΑ/ΝΑΤΟ πραγματοποίησε 30 χιλιάδες αποστολές, συμπεριλαμβανομένων 10 χιλιάδων επιθέσεων, με περισσότερες από 40.000 βόμβες και πυραύλους. Η Ιταλία – με την πολυκομματική συναίνεση του κοινοβουλίου (Partito democratico στην πρώτη σειρά) – συμμετέχει στον πόλεμο με 7 αεροπορικές βάσεις (Trapani, Gioia deL Colle, Sigonella, Decimomannu, Aviano, Amendola και Pantelleria)· με μαχητικά βομβαρδιστικά Tornado, Eurofighter και άλλα, με το αεροπλανοφόρο Garibaldi και άλλα πολεμικά πλοία. Πριν ακόμη και από την αεροπορική-ναυτική επίθεση, είχαν χρηματοδοτηθεί και οπλιστεί στη Λ

 Λιβύη: Τα δέκα χρόνια της καταστροφής και της λεηλασίας μιας χώρας.     Δέκα χρόνια μετά την επανάσταση που ανέτρεψε τον Μουάμαρ Καντάφι, η Λιβύη παραμένει βυθισμένη στο χάος, παραδομένη στις ξένες παρεμβάσεις εις βάρος ενός εξαντλημένου λαού ο οποίος στερείται τους τεράστιους ενεργειακούς πόρους της χώρας. Έπειτα από χρόνια αδιεξόδου στη διχασμένη χώρα, “χειροπιαστές” πολιτικές πρόοδοι σημειώθηκαν τους τελευταίους μήνες, σύμφωνα με τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ. Συνήφθη συμφωνία για εκεχειρία, παρατηρήθηκε αύξηση της παραγωγής πετρελαίου και πριν από λίγες ημέρες διορίστηκε νέος μεταβατικός πρωθυπουργός της Λιβύης ο Άμπντελ Χάμιντ Ντμπέιμπα προκειμένου να διασφαλιστεί η μετάβαση μέχρι τη διεξαγωγή των εκλογών που είναι προγραμματισμένες για τον Δεκέμβριο. Όμως οι προκλήσεις παραμένουν τεράστιες έπειτα από 42 χρόνια δικτατορίας και μια δεκαετία συγκρούσεων μετά τη διεθνή παρέμβαση στη χώρα υπό το ΝΑΤΟ τον Μάρτιο του 2011, η οποία ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του ίδιους έτους με τον φόνο τ

Γιατί όμως οι δυνάμεις της κυβέρνησης της Τρίπολης, και μαζί της και η Τουρκία, επιδιώκουν διακαώς να καταλάβουν τη Σύρτη;  Το διακύβευμα είναι πολύ μεγάλο, καθώς γύρω από τη Σύρτη υπάρχει ο μεγαλύτερος θησαυρός της Λιβύης: τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου σε όλη την Αφρική.  Η πλειονότητα των πετρελαιοπηγών της χώρας βρίσκεται στα νότια  της  πόλης.  στη λεγόμενη  «λεκάνη της Σύρτης» , και  έχουν  τη δυνατότητα να αποφέρουν κέρδη πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως. Και οι πετρελαιοπηγές αυτές βρίσκονται υπό τον έλεγχο του Χαφτάρ και των συμμάχων του.          ***           ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:  Ο Λιβυκός Εθνικός Στρατός του Χάφταρ απορρίπτει  την κατάπαυση του πυρός. ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ  Ο proxy war της Λιβύης σε κρίσιμη καμπή:  Ένας «Ισπανικός Εμφύλιος» του 21ου αιώνα; Με νηνεμία πριν από την μεγάλη καταιγίδα μοιάζει η κατάσταση στη Λιβύη. Ο μακροχρόνιος εμφύλιος πόλεμος, η δεύτερη φάση του οποίου έχει εξελιχθεί στο μεγαλύτερο «πόλεμο δια αντιπροσώπων» (proxy-w

Να πού βρίσκει τα λεφτά ο Ερντογάν:  35 δις δολάρια από τη Λιβύη για έργα  σε τουρκικές κατασκευαστικές εταιρείες.   Μετά τις συμφωνίες θαλάσσιων συνόρων και στρατιωτικής συνεργασίας που υπέγραψε η κυβέρνηση της εθνικής συμφωνίας (UMH) με επικεφαλής τον Feyiz al Sarrac με έδρα την Τρίπολη, την οποία υποστήριξε πλήρως ο Πρόεδρος Ερντογάν στη Λιβύη, τώρα υπέγραψε συμφωνία στην Άγκυρα, με την οποία παραχώρησε την αγορά της Λιβύης σε Τούρκους εργολάβους. Τη συμφωνία υπέγραψαν για τη Λιβύη ο υπουργός προγραμματισμού της κυβέρνησης του Σαράζ, Taher Jehaimi και για την Τουρκία ο υπουργός Εμπορίου Ruhsar Pekcan. Με βάση αυτή, τουρκικές κατασκευαστικές εταιρείες θα αναλάβουν το έργο της ανοικοδόμησης της Λιβύης. Επιπλέον, με την εν λόγω συμφωνία εξασφαλίζεται η πλήρης αποζημίωση των τουρκικών κατασκευαστικών εταιρειών που δραστηριοποιούνταν στη Λιβύη από το 2011 και αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από τη χώρα λόγω του εμφυλίου. Μιλώντας μετά την υπογραφή της Συμφωνίας,

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν η Λιβύη... Και ξαφνικά, όλοι αρχίσαμε να συζητάμε για τη διπλανή μας Λιβύη. Τη βρήκαμε και στο χάρτη και ανακαλύψαμε ότι βρίσκεται πάρα πολύ κοντά μας. Τόσο κοντά μας, που το 2011, έφευγαν βομβαρδιστικά από τα ελλαδικά και κρητικά αεροδρόμια[1] για να βομβαρδίσουν τον «απροσάρμοστο και ατίθασο, κακό, βίαιο, καταπατητή δικαιωμάτων, δικτάτορα» Καντάφι. Τότε, μιντιακή σιωπή και άγνοια. Ύστερα, για χρόνια και μέχρι σήμερα, ασχολίαστη αναρχία και μια πολεμική αοριστολογία. Εδώ και κάποιους μήνες, βγήκαν ξανά οι χάρτες και τα κιτάπια από τα ράφια, βγήκαν και τα γιαταγάνια από τα θηκάρια της οθωμανικής κατάρας και βλέπουμε από απόσταση ένα παράλογο θέατρο. Μια παράσταση με γρήγορους διαλόγους και βίαιες ατάκες. Μιλούν οι ειδικοί για ανειδίκευτους μισθοφόρους, μιλούν οι οικονομολόγοι για λαθρεμπόρους πετρελαίου, η κάθε εταιρεία με μπροστάρηδες πολιτικούς – πλασιέ κρατάει με σθένος το κομμάτι που της αποδόθηκε, σιωπούν οι πάντες για τις εκπληκτικ