IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

   Το τέλος της ιδιωτικότητας  ως συμπτώματος γυμνής ζωής. Κατά τον 21ο αιώνα, το διακύβευμα των ανθρώπινων ελευθεριών θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από το πώς θα απαντήσουν οι σύγχρονες κοινωνίες στο δίλημμα μεταξύ αυτονομίας ή ετερονομίας της ανθρώπινης ύπαρξης, που τους θέτει ως μετανεωτερικό γρίφο η Σφίγγα-τεχνοεπιστήμη ⫸ Μέχρι ποιο σημείο είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε τις ιδιαίτερες ανθρώπινες ανάγκες και τα ατομικά μας δικαιώματα στο όνομα της «βιοασφάλειας»; Το να επιλέξουμε δηλαδή να επιβιώνουμε πάση θυσία, με τίμημα την απώλεια όλων εκείνων των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών που καθιστούν ανθρώπινη τη ζωή μας. Ο νέος άγριος κόσμος  της υποκλοπής πληροφοριών και ζωών Η ανακάλυψη, το 1953, της χημικής δομής και της λειτουργίας του DNA και η ολοκλήρωση, το 2003, του διεθνούς προγράμματος χαρτογράφησης του ανθρώπινου γονιδιώματος, θα πυροδοτήσουν τις επόμενες δεκαετίες μια σειρά από εκπληκτικές ανακαλύψεις, που θα επιβάλουν την πρωτοκαθεδρία της μοριακής προσέγ...

  Ο εμβολιασμός ως βιοπολιτικό διακύβευμα.      Ο κοινωνικός στιγματισμός και η περιθωριοποίηση των ανεμβολίαστων είναι μία συντηρητική και αντιδημοκρατική βιοπολιτική επιλογή, ενώ η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού στην τρίτη ηλικία καθόλου δεν εγγυάται την προστασία των εμβολιασμένων. Μόνο η τεκμηριωμένη συναίνεση στον καθολικό εμβολιασμό είναι μία επιστημονικά εύλογη και δημοκρατική στρατηγική που ενδέχεται να συμβάλει στην ταχύτερη επίτευξη της συλλογικής ανοσίας στον κορονοϊό. Η διαμάχη εμβολιαστών-αντιεμβολιαστών σε καιρούς πανδημίας δεν είναι μόνο άκαιρη αλλά και παραπλανητική, γιατί το βιοπολιτικό διακύβευμα, δηλαδή η ανθρώπινη ζωή, είναι... αλλού Στο προηγούμενο άρθρο , διερευνώντας τις ρίζες της δυσπιστίας και της απαξίωσης των εμβολιαστικών πρακτικών κατά της πανδημίας, θέσαμε το ερώτημα αν οι λιγότερο ή περισσότερο εύλογες αντιρρήσεις των αντιεμβολιαστών δικαιολογούν τις ιδεοληπτικές και ενίοτε αυτοκαταστροφικές αντιδράσεις τους. Αυτό που, κατά τη γνώμη μα...

  Αντιεμβολιαστικές δεισιδαιμονίες.   Μπορεί τα διαθέσιμα εμβόλια να μην είναι εξίσου αποτελεσματικά για την αντιμετώπιση όλων των παραλλαγών του κορονοϊού και ασφαλώς δεν επαρκούν, από μόνα τους, για την εξάλειψη της πανδημίας. Ομως, αποτελούν ένα ισχυρό όπλο για την αντιμετώπιση των πιο θανατηφόρων λοιμώξεων των ανθρώπων και την αποφυγή της πλήρους κατάρρευσης των ήδη υποβαθμισμένων προ του κορονοϊού συστημάτων δημόσιας υγείας, τα οποία αποδείχτηκαν εντελώς απροετοίμαστα και άρα ανεπαρκή για την αποτελεσματική διαχείριση της επιδημικής κρίσης. Πώς εξηγείται, λοιπόν, η αυτοκαταστροφική εμμονή τόσο πολλών ανθρώπων να αρνούνται να εμβολιαστούν, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους και των συνανθρώπων τους; Οπως είδαμε στο προηγούμενο άρθρο , οι πιθανότητες επαναλοίμωξης από τον κορονοϊό των ανθρώπων που έχουν εμβολιαστεί πλήρως, αυξάνονται έξι μήνες μετά την τελευταία δόση του εμβολίου και αυτό συμβαίνει επειδή τα διαθέσιμα εμβόλια κατά της νόσου COVID-19 δεν είναι 100% αποτελεσματι...

Το αίνιγμα της βιοπολιτικής. Η έκρηξη της πανδημίας του κορονοϊού έφερε στο επίκεντρο της πολιτικής σύγκρουσης ζητήματα ζωής και θανάτου. Φανέρωσε έτσι την άμεση σχέση ανάμεσα σε πολιτικές παρεμβάσεις και τη βιολογική ζωή των πληθυσμών, αυτό δηλαδή που ονομάζουμε «βιοπολιτική». Ο Μισέλ Φουκό ήταν εκείνος ο οποίος επανέφερε την έννοια της βιοπολιτικής στη διεθνή θεωρητική συζήτηση και της έδωσε συστηματική μορφή, συνδέοντάς την με την ιστορία και την επιστημολογία. Με τον όρο «βιοπολιτική» ο Φουκό εννοούσε «τον τρόπο με τον οποίο επιχειρήθηκε, από τον 18ο αιώνα και μετά, να εξορθολογιστούν τα προβλήματα που έθεσαν στη διακυβερνησιακή πρακτική τα φαινόμενα που χαρακτήριζαν ένα σύνολο ζώντων συγκροτημένων σε πληθυσμό: υγεία, υγιεινή, γεννητικότητα, μακροζωία, φυλές…» ( Μισέλ Φουκό, «Η γέννηση της βιοπολιτικής» , Πλέθρον 2012, σελ. 289). Ο Φουκό όμως δεν επινόησε ούτε τον όρο ούτε την έννοια της βιοπολιτικής. Ο Ρομπέρτο Εσπόζιτο , στο βιβλίο του «Bios» (Einaudi 2004)...