IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Τρελάθηκαν οι πλούσιοι  και ζητούν να φορολογηθούν! Τα αφεντικά τρελάθηκαν και θέλουν να μοιράσουν τα λεφτά τους; Αυτή η φράση σού έρχεται στο μυαλό διαβάζοντας την είδηση ότι μερικοί πολύ πλούσιοι του πλανήτη καλούν τις κυβερνήσεις να φορολογήσουν αυτούς και όσους έχουν μεγάλες περιουσίες για να ανακάμψει η υφήλιος από το χτύπημα της πανδημίας. Συγκεκριμένα: μια ομάδα 83 πολύ πλούσιων συναισθανόμενη τη δεινή κατάσταση στην οποία έχουν περιπέσει η ανθρωπότητα και η παγκόσμια οικονομία μετά το χτύπημα του κορονοϊού ζητά υψηλότερη φορολογία τόσο των ιδίων όσο και των υπολοίπων μελών της παγκόσμιας ελίτ του πλούτου για να ανακάμψει ο κόσμος. Αναφέρουν: «Καθώς ο Covid-19 χτυπά τον κόσμο, εκατομμυριούχοι όπως εμείς, οφείλουμε να διαδραματίσουμε ένα σημαντικό ρόλο για την ίαση της ανθρωπότητας. Οχι δεν είμαστε εμείς αυτοί που φροντίζουν τους ασθενείς στις εντατικές μονάδες. Δεν οδηγούμε τα ασθενοφόρα που μεταφέρουν τους αρρώστους στα νοσοκομεία, δεν διανέμουμε έτοιμα γεύματα

Μια ύπουλη τάση αναπτύχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Μια χώρα που βίωσε την ανάπτυξη μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, έχει πλέον αρχίσει να αποδομείται τόσο πολύ που όταν η Μεγάλη Υφεση χτύπησε, το 2007, κανείς δεν μπορούσε πια να αγνοήσει τις διαιρέσεις που καθόρισαν το αμερικανικό οικονομικό τοπίο. Πώς έγιναν οι ΗΠΑ η ανεπτυγμένη χώρα με τις μεγαλύτερες ανισότητες; Ενα ρεύμα αυτής της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας συζήτησης που εμφανίζεται στο σημαντικό βιβλίο του Τόμας Πικετί «Capital in the Twenty - First Century» (Το Κεφάλαιο στον 21ο Αιώνα) βασίζεται στην ιδέα ότι τα άκρα στον πλούτο και στα εισοδήματα είναι εγγενή στον καπιταλισμό. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις δεκαετίες μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο όχι ως κανόνα, αλλά ως παρέκκλιση. Πρόκειται για μια επιφανειακή ανάγνωση του έργου του Πικετί, που προσφέρει ένα θεσμικό πλαίσιο για την κατανόηση της όξυνσης της ανισότητας χρόνο με τον χρόνο. Δυστυχώς αυτό το σημείο της ανάλυσης

Η αμερικανική οικονομία βρίσκεται ακόμη σε μεγάλη ύφεση. Ωστόσο, τα κέρδη των μεγάλων εταιρειών παραμένουν ψηλά, σε σημεία ρεκόρ. Πώς είναι αυτό δυνατόν; Είναι απλό: την ώρα που οι μισθοί και οι εργατικές αποζημιώσεις είναι χαμηλά, αυξήθηκε το μερίδιο των κερδών ως προς το εθνικό εισόδημα. Η «πίτα» δεν μεγαλώνει έτσι όπως έπρεπε, αλλά το κεφάλαιο κάνει ό,τι μπορεί για να εξασφαλίσει ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας, εις βάρος των εργαζομένων. Είναι αλήθεια πως οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι μάνατζερ και οι χρηματιστές εξακολουθούν να βγάζουν πολλά χρήματα, σαν κοινοί κλέφτες ληστές (κάτι που συμβαίνει επειδή, όπως μάθαμε τα τελευταία χρόνια, κάποιοι απ' αυτούς είναι όντως κλέφτες), αλλά το μισθολογικό χάσμα ανάμεσα στους εργάτες χωρίς πτυχίο και στους πτυχιούχους εργαζόμενους -το οποίο μεγάλωσε πολύ κατά τις δεκαετίες του '80 και του '90- δεν άλλαξε και πολύ. Όντως, πολλοί απόφοιτοι πανεπιστημίων εξακολουθούσαν να έχουν στάσιμα εισοδήματα, πολύ

(...) Ο βασικός λόγος που οι πλούσιοι πληρώνουν τόσο λίγα είναι πως το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματός τους προέρχεται από κέρδη κεφαλαίου, που φορολογούνται με μάξιμουμ συντελεστή 15% – πολύ κάτω από τον μέγιστο συντελεστή για μισθούς και μεροκάματα.  Το ερώτημα λοιπόν είναι γιατί τα κέρδη κεφαλαίου  –εκ των οποίων τα τρία τέταρτα πηγαίνουν στο πλουσιότερο 1%–  δικαιούνται τέτοιας ειδικής μεταχείρισης. (...) Συνέβησαν πολλά προεκλογικώς στις ΗΠΑ, αλλά εγώ απόλαυσα κυρίως το ξεγύμνωμα των απόψεων του Μιτ Ρόμνεϊ. Χορεύοντας τον χορό των επτά πέπλων, ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών για το προεδρικό αξίωμα ξεγυμνώθηκε στο ζήτημα των φόρων – των δικών του φόρων. Αν και η δημοσιοποίηση των φορολογικών δηλώσεων είναι συνήθης πρακτική για όλους τους πολιτικούς στις ΗΠΑ, ο Μιτ Ρόμνεϊ δεν την ακολούθησε ποτέ, και μάλιστα προσπάθησε να μπλοκάρει το όλο θέμα. Ομως εξαναγκάστηκε σε ένα τελετουργικό «στριπτίζ» όταν ομολόγησε ότι πιθανότατα πληρώνει μόλις το 15% των εισοδημάτω