IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Σύμφωνα με τους υπέρμαχους του κυρίαρχου οικονομικού συστήματος, εντός και εκτός Ελλάδας, το "αόρατο χέρι της αγοράς" ρυθμίζει αυτόματα τους όρους και κάθε κρατική παρέμβαση ισοδυναμεί σχεδόν με έγκλημα. Η οικονομία είναι παγκοσμιοποιημένη και η διακίνηση των κεφαλαίων ελεύθερη, όροι που συνιστούν τη νομοτέλεια με την οποία κινείται η γη. Όπως συμβαίνει συχνά όμως , με κάθε είδους καθεστώς, όπως είναι ο νεοφιλελεθερισμός που έχει επιβληθεί στη ζωή δισεκατομμυρίων ανθρώπων, η υποκρισία είναι αυτή που κυριαρχεί και οι όροι ισχύουν για τους άλλους αλλά όχι για αυτούς που τους επιβάλουν ή τους εφευρίσκουν. Αυτό δείχνει εμφατικά η δημιουργία ενός κρατικού fund στη Γερμανία, το οποίο θα αναλαμβάνει να αποκρούσει την κινεζική οικονομική διείσδυση στη γερμανική Οικονομία και, κυρίως, να αποτρέπει εξαγορές γερμανικών εταιριών σε τομείς αιχμής για τη Γερμανία. Τελικά, καλή η οικονομία της αγοράς αλλά όταν οι Κινέζοι απειλούν την κυριαρχία των μεγάλων καπιταλιστικών δυν

‘Εξη χρόνια μετά το ξέσπασμα της μεγάλης χρηματοπιστωτικής και οικονομικής κρίσης του 2008-09, κανένα από τα θεμελιώδη αίτια που την προκάλεσαν δεν αντιμετωπίστηκε. Αντίθετα, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και οι θεσμοί της ΕΕ ενέτειναν ακριβώς τις πολιτικές «απελευθέρωσης»  που είναι στη ρίζα της κρίσης, «φιλελευθεροποιώντας» περαιτέρω μια πλήρως «απορρυθμισμένη» οικονομία.   Η κρίση του 2008 οφείλεται στις επί δεκαετίες διαρκείς «απελευθερώσεις» και «αποφορολογήσεις» του κεφαλαίου, ιδίως της χρηματιστικής του πτέρυγας, που έφτασε να υφαρπάξει εμμέσως (δια των παραγώγων αλλά και της επιβολής μονεταριστικών κανόνων, όπως στο ευρώ) την εθνική, κρατική λειτουργία της έκδοσης χρήματος, αλλά και συγκροτείται ταυτόχρονα σε υπερεθνική πολιτική δύναμη, όπως το «παγκόσμιο κόμμα» της Goldman Sachs, στελέχη της οποίας τοποθετήθηκαν σε όλη την κλίμακα των κυβερνητικών και υπερεθνικών θεσμών σε Ευρώπη και Αμερική. Ο ιστορικά πρωτοφανής έλεγχος των  παγκόσμιων ΜΜΕ και των εξαγορασμένων «δια

Γράφοντας σχεδόν πριν από 20 χρόνια, λίγο μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ο Βρετανός ιστορικός Έρικ Χομπσμπάουμ μίλησε για τη διάχυτη σύγχυση που επικρατεί σχετικά με το που κατευθύνεται ο κόσμος: «Σαν να είχαμε περικυκλωθεί από μια παγκόσμια ομίχλη», έγραφε. Στα τέλη του 20 ου  αιώνα, οι πολίτες του κόσμου ήταν βέβαιοι «ότι μια ιστορική εποχή τερματίζεται. Αλλά δεν γνώριζαν σχεδόν τίποτε περισσότερο» 1 . Κατά τις δύο δεκαετίες που μεσολάβησαν, παρόλο που η «νέα εποχή» συνέχισε να παίρνει μορφή, η «παγκόσμια ομίχλη»  δεν έχει ακόμα σκορπιστεί. Οι προσεγγίσεις ως προς την φύση της παγκόσμιας αλλαγής έχουν διαφοροποιηθεί σημαντικά. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, εν μέσω της εκτεταμένης οικονομικής άνθησης των Ηνωμένων Πολιτειών, και όταν δεν υπήρχε κανένας σοβαρός ανταγωνιστής της παγκόσμιας αμερικανικής ισχύος, πολλοί μιλούσαν για έναν επικείμενο «δεύτερο αμερικανικό αιώνα». Αυτές οι προβλέψεις έφτασαν στο απόγειό τους έπειτα από την χρηματοπιστωτική κρίση των ασιατ