IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Γιατί η αειφόρος ανάπτυξη συνιστά άρνηση του φιλελευθερισμού. Ο όρος “αειφόρος ανάπτυξη” προέκυψε από τη μετάφραση του αγγλικού όρου sustainable development. Ο όρος έγινε ουσιαστικά συστατικό στοιχείο της οικονομικής θεωρίας από τη Διεθνή Συνάντηση για το Περιβάλλον του Ρίο ντε Τζανέιρο, το 1992. Στην καθημερινή, αν όχι και στην τρέχουσα δημοσιογραφική γλώσσα, ο όρος χρησιμοποιείται με την έννοια μιας ανάπτυξης με ευαισθησία στο φυσικό περιβάλλον. Στην πραγματικότητα, οι αντικειμενικές ανάγκες που οδήγησαν στη συνάντηση του Ρίο, ο προβληματισμός που καταγράφτηκε, οι αποφάσεις που ελήφθησαν, η συνέχεια που έκτοτε έχει δοθεί και τα βασικά κείμενα της ΕΕ τα σχετικά με το θέμα, μας αναγκάζουν να παραδεχθούμε ότι η αειφόρος ανάπτυξη αποκαλύπτεται και εδραιώνεται: Ως η άρνηση των βάθρων φιλελευθερισμού ως οικονομικής θεωρίας των ηθικών, πολιτισμικών και πολιτικών αξιών, επί των οποίων στηρίχθηκε και τις οποίες υπηρέτησε. Ως αναγκαία και αναπόδραστη στρατηγική σχέσεων ανθρώ

Το τέλος της προόδου.   Κυκλοφόρησε πρόσφατα και στη γλώσσα μας ένα σημαντικό έργο του Κρίστοφερ Λας (1932-1994), του Αμερικανού στοχαστή που κατατάσσεται δίκαια μεταξύ των κορυφαίων κοινωνιολόγων στον εικοστό αιώνα. Πρόκειται για το βιβλίο «Ο αληθινός και μοναδικός παράδεισος. Η πρόοδος και οι επικριτές της» (μετάφραση: Βασίλης Τομανάς, Νησίδες, 2020). Το ακόλουθο άρθρο του Κρίστοφερ Λας είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό L’ Espresso τον Μάρτιο του 1990. Κρίστοφερ Λας (   Christopher Lasch)   Εδώ και κάμποσο καιρό, είναι ήδη φανερό ότι ο κόσμος μπαίνει σε μια νέα Εποχή των Ορίων. Ηδη, η παρακμή των ιδεολογιών που βασίζονται στο όνειρο της οικουμενικής αφθονίας, η διάβρωση της πολιτισμικής κληρονομιάς της Δύσης και η ανάδυση κινημάτων αποφασιστικά αντίθετων στην παράδοση του Διαφωτισμού αναγγέλλουν το επερχόμενο τέλος της φιλελεύθερης εποχής. Ο αργός θάνατος του φιλελευθερισμού αντιπροσωπεύει το κεντρικό στοιχείο της σύγχρονης ιστορίας. Το ερώτημα είναι τι είναι αυτό που παίρνει τη θέση το

Alexis de Tocqueville  Alexis de Tocqueville – Η κοσμοθεωρία  ενός δημοκρατικού αριστοκράτη.  Σαν σήμερα, 29 Ιουλίου 1805, στο Παρίσι, γεννήθηκε ο μεγαλύτερος πολιτικός στοχαστής που ανέδειξε η Γαλλία από την εποχή του Μοντεσκιέ, ο Αλεξίς ντε Τοκβίλ (Alexis-Charles-Henri Clérel de Tocqueville), ο πιο βαθυστόχαστος εκπρόσωπος του πολιτικού φιλελευθερισμού στην Ευρώπη το πρώτο μισό του 19oυ αιώνα Οι ειδικοί θεωρούν τον Τοκβίλ έναν από τους σημαντικούς στοχαστές του πολιτικού φιλελευθερισμού ­ και φαίνεται να μην έχουν άδικο. Τίποτα, ωστόσο, δεν προόριζε τον Τοκβίλ στον φιλελευθερισμό. Γεννημένος το 1805, καταγόταν από παλιά αριστοκρατική οικογένεια, που κινδύνευσε να ξεκληριστεί: ο προπάππος του εκτελέστηκε το 1794 από τους επαναστάτες, ενώ λίγο έλειψε να οδηγηθούν στη λαιμητόμο και οι γονείς του, οι οποίοι φυλακίστηκαν κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. Παρ’ όλο που ο νεαρός Τοκβίλ μεγαλώνει σε άκρως φιλομοναρχικό περιβάλλον, διαμορφώνει προσωπικές απόψεις για την ιστο

      Η περίοδος 1990-2017 είναι διάσπαρτη με πολέμους και επεμβάσεις υπό την αιγίδα των ΗΠΑ και των δυτικών συμμάχων τους στο όνομα της διεθνούς φιλελεύθερης τάξης. Η ίδια περίοδος ξεκίνησε με τον φαινομενικό θρίαμβο του φιλοσοφικού φιλελευθερισμού, όπως αυτός εκφράστηκε στο βιβλίο του Φράνσις Φουκουγιάμα “Το Τέλος της Ιστορίας”. Κ αι τα δύο έμοιαζαν να προτείνουν κοσμοϊστορικές νομιμοποιήσεις για την ηγεμονία των ΗΠΑ. “Το Τέλος της Ιστορίας” διακήρυσσε ότι η φιλελεύθερη καπιταλιστική δημοκρατία ήταν η απάντηση στην « ανθρώπινη κατάσταση ». Ο καπιταλισμός ήταν η τελευταία λέξη στην οικονομία, καθώς μεγιστοποιούσε την ευημερία. Ο φιλελευθερισμός ήταν η τελευταία λέξη στην πολιτική, καθώς μόνον αυτός ικανοποιούσε την ανθρώπινη ανάγκη για ατομική αξιοπρέπεια και αμοιβαία αναγνώριση. Η πρώτη ιδέα εκφραζόταν στο κλαμπ “Συναίνεση της Ουάσινγκτον” για την οικονομική  πολιτική. Η δεύτερη αποκρυσταλλώθηκε στον « οικουμενικό ανθρωπισμό » που οδήγησε τη Δύση στον πόλεμο του Κοσσυφο

Ο κρατισμός είναι ένα σύστημα, μέσω του οποίου ο καθένας προσπαθεί να ζήσει εις βάρος του καθενός – ενώ όταν οι πολιτικοί αναφέρονται στη δημιουργία θέσεων εργασίας από το κράτος κρύβουν από τους Πολίτες ότι, αυτοί που θα τις πληρώσουν θα είναι οι καταναλωτές και οι φορολογούμενοι. Ευρίσκομαι στην κορυφή της ηγεσίας ενός κράτους, το οποίο είναι χρεοκοπημένο. Εάν η Γαλλία ήταν μία επιχείρηση ή ένα ιδιωτικό νοικοκυριό, θα αδυνατούσε να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις του, οπότε θα είχε πτωχεύσει»  (F. Fillon το 2007, όταν είχε γίνει για πρώτη φορά  πρωθυπουργός, κάτω από τον πρόεδρο Sarkozy). ΑΠΟΨΗ Η Γαλλία, μαζί με την Ιταλία,  διακρίνεται από τη μη αύξηση της παραγωγικότητας των εργαζομένων της  ( άρθρο ) – αν και δεν έχει ακόμη τόσο τεράστια προβλήματα όπως η Ιταλία ( ανάλυση ), η τύχη της οποίας θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από το δημοψήφισμα της Κυριακής. Ήδη οι αγορές πάντως προσπαθούν να εκβιάσουν τους Ιταλούς να ψηφίσουν ΝΑΙ ,   κρίνοντας από τα μαζικά στοιχήματα