IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Σκίτσο του Τάση Παπαϊωάννου Δεκαετίες τώρα, δημιουργούμε ένα αλλοπρόσαλλο περιβάλλον, που μοιάζει με κακόγουστο σκηνικό χολιγουντιανής σαπουνόπερας. Χτίζουμε, δυστυχώς, μια αρχιτεκτονική του περιττού και όχι του αναγκαίου  και του ουσιαστικού.                                      '' Thoughts of a dry brain in a dry season ''                                 Τ.S. ELIOT Τι να συμβαίνει άραγε σήμερα με την αρχιτεκτονική στον τόπο μας (και όχι μόνο); Τι φταίει και χτίζουμε έτσι άναρχα, αστόχαστα, χωρίς μέτρο; Η σύγχρονη αρχιτεκτονική μας δεν έχει ταυτότητα, όπως φοβάμαι δεν έχουμε ταυτότητα κι εμείς. Χτίζουμε μιμούμενοι τις περισσότερες φορές κάτι άλλο απ’ αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε και στο οποίο θέλουμε διακαώς να μοιάσουμε. Πλασματικές ανάγκες και εφήμερες μόδες μας καθοδηγούν, εικόνες ανούσιες, έτοιμες και προκατασκευασμένες, που τις ενστερνιζόμαστε δίχως πραγματικά να μας εκφράζουν, κάνοντάς τες σταδιακά κανόνα και πρότυπο. Γινόμαστε έτσι θύματα τ

      ΤΑΣΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ ...είμαστε κάτι που αλλάζει, και κάτι που διαρκεί.  Είμαστε κάτι θεμελιωδώς μυστηριώδες                                      Χόρχε Λουίς Μπόρχες Η αρχιτεκτονική ανέκαθεν καλείτο να επιτελέσει τον προαιώνιο ρόλο της: τη στέγαση της ανθρώπινης ανάγκης που αποτελεί και την ουσιώδη προϋπόθεση της ιδρυτικής της συνθήκης. Σε κάθε περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας αυτό εκφράζει το αρχιτεκτονικό έργο στον χώρο, αυτό σηματοδοτεί στον χρόνο. Κοιτώντας προς τα πίσω, στο παρελθόν, διαπιστώνουμε αυτό το άρρηκτο μπόλιασμα της αρχιτεκτονικής με τη ζωή ή, μ’ άλλα λόγια, την ίδια τη ζωή που μορφοποιείται σε κτισμένο χώρο μέσω της αρχιτεκτονικής, με αποτέλεσμα, η αρχιτεκτονική αυτή να μην είναι με κανένα τρόπο ενιαία, αλλά να εκφράζει τις κοινωνικές αντιθέσεις που ενυπάρχουν σε κάθε ιστορική συγκυρία. Ισως πάντοτε ο αρχιτέκτων (και όχι μόνον) ερχόταν αντιμέτωπος μ’ ένα βασανιστικό ερώτημα που ζητούσε επιτακτικά απάντηση. Πώς το νέο αρχιτεκτόνημα έρχεται

 Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος, ένας από τους σπουδαιότερους θεολόγους της εποχής μας που βρίσκεται σε έναν γόνιμο οικουμενικό διάλογο, αν και υποστηρίζει ότι η νεοελληνική αυτοσυνειδησία είναι ενοχική επισημαίνει πως μια ομάδα διανοουμένων προσπαθεί να μας πείσει ότι είμαστε κουτσουρεμένοι και ανάπηροι και φωνάζει: «Ε, λοιπόν δεν είμαστε». Τονίζει ότι η ταυτότητα έρχεται από το μέλλον και μας εξηγεί πως μπορούμε να σταθούμε και πάλι στα πόδια μας. Νικόλαος Λουδοβίκος: «Ο Έλληνας έχει εγκαταλείψει, λόγω συλλογικής κατάθλιψης, την προσπάθεια να μπει στην ιστορία ξανά» Καταρχήν εγώ έχω μια τελείως διαφορετική προσέγγιση όσον αφορά στο πρόβλημα της ταυτότητας. Δεν υπάρχει ταυτότητα που να μην είναι σε κρίση, και μάλιστα η εθνική ταυτότητα. Ξέρετε, αυτό συνάπτεται και με την έννοια του έθνους και είναι σημαντικό να εξετάσουμε το πως εξελίχθηκε αυτή η έννοια της εθνικής ταυτότητας. Υπήρξε μια ομάδα στοχαστών στα θέματα αυτά οι οποίοι εν πολλοίς αντιπαρατέθηκαν μεταξύ τους. Αυτοί