IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Η γενιά που έχει ζήσει μόνο κρίσεις H «μονιμοκρίση» είναι η λέξη της χρονιάς. Πώς την αντιλαμβάνονται οι νέοι που δεν έχουν γνωρίσει την εποχή της κανονικότητας Οσοι νέοι μπήκαν στην εφηβεία ή ενηλικιώθηκαν γύρω στο 2010 δεν έχουν ζήσει περίοδο «χωρίς πολλά προβλήματα». Οι μιλένιαλ βλέπουν το βιοτικό επίπεδο και τον βαθμό ευτυχίας τους να περιορίζονται σημαντικά σε σχέση με την προηγούμενη γενιά. Επιμέλεια: Ξένια Κουναλάκη Η «μονιμοκρίση» (permacrisis) είναι ο όρος που επελέγη πρόσφατα από το λεξικό Κόλινς ως λέξη της χρονιάς. Λίγες ημέρες νωρίτερα, ο Βρετανός ιστορικός Ανταμ Τουζ εγκαινίαζε τη νέα του στήλη στους Financial Times με τίτλο «Καλώς ήλθατε στoν κόσμο της πολυκρίσης». Επικαλούμενος τον πρώην υπουργό Εμπορίου των ΗΠΑ, Λάρι Σάμερς, ο οποίος έκανε πρόσφατα λόγο για την πιο σύνθετη αλληλουχία προκλήσεων τα τελευταία σαράντα χρόνια, ο Τουζ παραδέχεται ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν καταιγισμό κρίσεων, την οικονομική, την υγειονομική, τη γεωπολιτική και την ενεργειακή. Και

Αλίμονο στα νιάτα! Τον τελευταίο καιρό, ιδίως μετά το άνοιγμα της καραντίνας, είναι έκδηλο ένα φαινόμενο που θα ονόμαζα «ηλικιακό φθόνο». Αυτός ο φθόνος παίρνει τον χαρακτήρα μιας ανοικτής έκφρασης αντιπάθειας, σχεδόν ρατσιστικού χαρακτήρα κάποιες φορές, απέναντι στους νέους ανθρώπους. Τα παραδείγματα αφθονούν. Οι αντιδράσεις για τους νέους που συγκεντρώθηκαν στην Αγία Παρασκευή στην Αθήνα ή στην Ανω Πόλη στη Θεσσαλονίκη, για τα νεανικά πάρτι ή άλλου είδους νεανικές εκδηλώσεις, είναι χαρακτηριστικές. Οι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι εμφανίζονται περίπου ως δυνάμει θύματα των νέων, οι κατηγορίες εναντίον των οποίων αφθονούν. Οι νέοι παρουσιάζονται ως «επιπόλαιοι», «ανεύθυνοι», «κακομαθημένοι», «καλοπερασάκηδες», «εγωιστές», «εγκληματίες», που «δεν νοιάζονται για τους συνανθρώπους τους». Θα έλεγε κανείς πως διαμορφώνεται μια κατάσταση που δίνει την αίσθηση μιας σύγκρουσης γενιών. Πρωταγωνιστούν σε αυτόν τον πόλεμο οι baby-boomers. Οι baby-boomers, οι γεννημένοι μετ

   Συμπτώματα βαθιάς σήψης...  1) Συμπτώματα βαθιάς σήψης… Υπήρξαν τις τελευταίες μέρες δυο περιστατικά τα οποία είναι  ενδεικτικά της βαθύτερης κρίσης που βρισκόμαστε και η οποία απειλεί να αποδιοργανώσει πλήρως την κοινωνία μας. Το ένα ήταν το σκηνικό όπου κατά τα φαινόμενα αναίτια ένας αστυνομικός χαστουκίζει έναν 11χρονο μπροστά σε δυο συναδέλφους του. Το δεύτερο σκηνικό αφορά ένα βίντεο που αναπαράγεται στα κοινωνικά και ενημερωτικά δίκτυα, με ένα περιστατικό που σημειώθηκε πέρυσι, στο οποίο εμφανίζεται ένας μαθητής να "τραμπουκίζει" μπροστά σε όλη την τάξη μια καθηγήτρια για να του σβήσει μια απουσία. Ο αστυνομικός που χειροδίκησε εναντίον του παιδιού όπως και οι άλλοι δυο οι οποίοι ήταν παρόντες και δεν αντέδρασαν, ορθώς ετέθησαν σε διαθεσιμότητα.  Από την άλλη πλευρά η υπουργός Παιδείας ζήτησε να ερευνηθεί η υπόθεση με τις απειλές εναντίον της εκπαιδευτικού και να αποδοθούν ευθύνες... Την επομένη οι μαθητές του σχολείου στο οποίο είχε λ

   Στο δοκίμιο του Λεμπέση «Η τεράστια σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω» τα πράγματα τίθενται απολύτως ξεκάθαρα. Ο θεμελιώδης κρίκος κάθε κοινωνίας είναι η διαφορετικότητα (κοινωνία χωρίς τη σύνθεση των διαφορετικών δεν υφίσταται) και κατά συνέπεια κάθε απόπειρα ομοιοποίησης των ανθρώπων κρίνεται ισοπεδωτική κι επιζήμια. Εξάλλου, όλες οι έννοιες νοηματοδοτούνται μόνο με την ύπαρξη του αντιθέτου, ως αντίβαρο που με κάποιο τρόπο πρέπει να οριστεί. Υπό αυτές τις συνθήκες αν εξαλειφθεί η βλακεία, αυτομάτως θα τεθεί πρόβλημα και στην έννοια της ευφυΐας, καθώς: «θα ήσαν όλοι ευφυείς, όπερ από της απόψεως του διαφορισμού το αυτό: ως να ήσαν όλοι βλάκες. Διότι ο διαφορισμός απαιτεί ρητώς και ευφυείς και βλάκας, περικοπτωμένου δε οιουδήποτε εκ των δύο τούτων σκελών του, αίρεται ολόκληρος» (σελ. 18).  Από τη στιγμή που η βλακεία αναγνωρίζεται ως πολύτιμη ανθρώπινη ιδιότητα στο πλαίσιο της εξασφάλισης της διαφορετικότητας, και με δεδομένο ότι η διαφορετικότητα είναι ο ακρογωνιαίος λίθο

  '' Η σύγκρουση ιδεών είναι ζητούμενο. Γιατί προωθεί τις ιδέες. Οξύνει τις αντιθέσεις. Δημιουργεί ποιοτικό άλμα. Γεννάει ερωτηματικά. Αμφισβητεί στερεότυπα. Γεννάει το νέο, μέσα από τα προηγούμενα υλικά. Αλλά, η σκυταλοδρομία για το ποιος είναι πιο βίαιος και η απαξία της ανθρώπινης ζωής μέσα από ακραία συνθήματα και από όλο και πιο πολύ διαχεόμενη φρασεολογία μίσους, δεν παράγει παρά μόνο βαρβαρότητα. Όταν το ζητούμενο είναι ο Ανθρωπισμός.'' Παρακολουθούμε με σηκωμένη την τρίχα εδώ και καιρό μια αρρωστημένη νοοτροπία να απλώνεται όλο και περισσότερο στο διαδίκτυο κυρίως, και από εκεί στην κοινωνία. Και η νοοτροπία αυτή μετράει τα θύματα εγκλημάτων ανάλογα με την εθνικότητα, με το φύλο, με την ιδεολογία, με την οικονομική επιφάνεια. Και διαχωρίζει τους νεκρούς σε καλούς και κακούς, ανάλογα με το διεστραμμένο πάθος του κάθε σχολιαστή. Χιλιοστή αφορμή για την επισήμανση μου έδωσε η δολοφονία της κοπέλας στη Ρόδο. Η οποία έγινε αιτία για μια ακόμα εκδήλωση απ

Η γενική γραμματεία πολιτικής προστασίας προειδοποιεί τους πολίτες να έχουν ομπρέλα όταν βρέχει και να φοράνε παπούτσια όταν βγαίνουν από το σπίτι τους. Έχουμε αποβλακωθεί εντελώς; Μάλλον. Οι υστερικές προαναγγελίες για καιρικά φαινόμενα, που διατυμπανίζονται λες και πλησιάζει το τέλος της Ιστορίας όλο και πληθαίνουν. Και οι Έλληνες που πιστεύουν ότι κάνει ό,τι καιρό λέει η τηλεόραση και όχι ό,τι κάνει έξω από το σπίτι τους πληθαίνουν. Επικίνδυνα. Παράγωγα της υστερίας μιας ακόμα υπερπροστατευμένης κοινωνίας μαμόθρεφτων πολιτών είναι οι όλο και πληθαίνουσες ανόητες κρατικές συμβουλές στους πολίτες για τα στοιχειωδώς αυτονόητα. « Μη μπαίνετε στη θάλασσα όταν έχει καρχαρίες»! Και μην προτρέξει κανείς να πει ότι πολλοί πολίτες δεν τηρούν ούτε τα αυτονόητα. Θα τα τηρήσουν αν το ακούσουν; Δηλαδή, η ανοησία ή η αδιαφορία θα μετατραπούν ξαφνικά σε κοινή λογική;! Η χωρίς κριτική σκέψη πίστη στην πληροφορία και όχι στην πραγματικότητα τείνει να γίνει μια νέα σχιζοφρενική πρα

Στην Ιαπωνία οι άνθρωποι εξαφανίζονται. Δεν πεθαίνουν. Δεν αυτοκτονούν. Δεν απάγονται. Απλώς σκόπιμα εξαφανίζονται μέσα στη νύχτα, χωρίς εξηγήσεις. Κοινώς γίνονται καπνός. Κλονισμένοι από την απώλεια μιας δουλειάς ή από έναν αποτυχημένο γάμο, στιγματισμένοι από χρέη ή εξαντλημένοι από το στρες και την υπερβολική εργασία, χιλιάδες Ιάπωνες έχουν αρχίσει να αφήνουν πίσω τους την επίσημη ταυτότητά τους και να αναζητούν καταφύγιο στον ανώνυμο κόσμο ενός άλλου κοινωνικού δικτύου. Η πράξη αυτή που έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά φαινομένου λέγετα ι johatsu, που στα ιαπωνικά σημαίνει « άνθρωπος που εξατμίζεται », αυτό που εμείς λέμε «έγινε καπνός» . Τα μυστηριώδη περιστατικά δεν είναι μοναδικά, καθώς ο αριθμός των εξαφανισμένων ολοένα και αυξάνεται. Το φαινόμενο αυτό επιβεβαίωσε και η έρευνα που έκανε ένα ζευγάρι Γάλλων δημοσιογράφων - η Léna Mauger και ο Stéphane Remael - και κατέγραψε στο βιβλίο με τίτλο «The Vanished: The 'Evaporated People' of Japan in Stories a