IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Αποτελεί πρώτη προτεραιότητα της Ελλάδας η ίδρυση ενός τέτοιου υπερκομματικού οργανισμού, πριν ακόμη οι ιθαγενείς εξαθλιωθούν εντελώς, χάνοντας όσα έχουν και δεν έχουν – με τελική κατάληξη να μετατραπούν σε φθηνούς σκλάβους χρέους των νέων ιδιοκτητών της πατρίδας τους ή σε οικονομικούς μετανάστες.   ΑΝΑΛΥΣΗ Όπως ακούγεται η Ελλάδα αποφάσισε επιτέλους, κυρίως λόγω των  τουρκικών  εξελίξεων, να ιδρύσει  ένα διακομματικό Συμβούλιο Ασφαλείας για τα εθνικά της θέματα, με τη συμμετοχή στρατιωτικών και λοιπών εξειδικευμένων Ελλήνων  – κάτι που έχουν κάνει πάρα πολλές άλλες χώρες στο παρελθόν. Το γεγονός αυτό είναι ασφαλώς εξαιρετικά θετικό, αφού τα εθνικά θέματα πρέπει να εξαιρούνται από τις ( ανόητες κατά την άποψη μας ) εσωτερικές συγκρούσεις των κομμάτων – τα οποία δυστυχώς δεν έχουν ξεφύγει καθόλου από τις μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις των τελευταίων δεκαετιών, παρά τα τεράστια οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας. Εν τούτοις δεν αρκεί μόνο η δημιουργία ενός στρατιωτικού συμβουλί

Σκίτσο του Π.ΜΑΡΑΓΚΟΥ  Να λοιπόν που οι «αριστερισμοί» των Βαρουφάκη-Τσίπρα του 2015 βρίσκουν ευήκοα ώτα σε ευρωπαϊκά συστημικά μέσα ενημέρωσης το 2017. Μην τρομάζετε, δεν έχουμε να κάνουμε με μετάδοση του ιού, αλλά με προσγείωση στην πραγματικότητα με σχετική καθυστέρηση. Θυμάστε την εποχή που ο πρώην υπουργός Οικονομικών και ο Αλ. Τσίπρας έλεγαν ότι το ελληνικό χρέος πρέπει να κουρευτεί γιατί διαφορετικά η Ελλάδα δεν έχει προοπτική ανάκαμψης; Δεν είναι και πολύ πίσω. Ούτε δύο χρόνια δεν έχουν περάσει. Θυμάστε επίσης ότι είχαν προτείνει να γίνει για την Ελλάδα ό,τι είχε γίνει για τη Γερμανία το 1953 στο Λονδίνο, δηλαδή μια διάσκεψη για να συζητηθεί και να αποφασιστεί κούρεμα του ελληνικού χρέους; Τότε οι εκπρόσωποι των εταίρων χαρακτήριζαν ανοησίες τις απόψεις Τσίπρα-Βαρουφάκη. Οι εδώ απολογητές των δανειστών κατηγορούσαν τους δύο Ελληνες αξιωματούχους για δηλώσεις που ήταν εκτός τόπου και χρόνου, εξωφρενικές και επικίνδυνες, γιατί έφερναν τη χώρα σε αν

Με εξαίρεση τον κ. Σόιμπλε, την ελληνική αξιωματική αντιπολίτευση, ορισμένα ΜΜΕ και κάποιους Έλληνες, όλοι οι άλλοι πιστεύουν πως χωρίς την ονομαστική διαγραφή του 50% του δημοσίου χρέους δεν υπάρχει μέλλον για την Ελλάδα – η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων. Όλοι γνωρίζουν πως η οικονομία της Ευρώπης είναι βαθιά διαιρεμένη – οπότε η ΕΕ των πολλών ταχυτήτων αποτελεί μία αναμφίβολη πραγματικότητα. Το πόσο βαθιές όμως είναι οι διαφορές των κρατών μεταξύ τους φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί, το οποίο  αποτυπώνει τις αλλαγές στο ποσοστό της  ανεργίας  στις 11 σημαντικότερες χώρες της Ευρωζώνης  – λίγο από το ξεκίνημα του ευρώ, το 1998, έως τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 (μπλε στήλες), καθώς επίσης από το 2008 και μετά (πορτοκαλί). Όπως διαπιστώνεται από το γράφημα, τα πρώτα δέκα χρόνια μειώθηκε η ανεργία σε όλες τις χώρες, με μοναδική εξαίρεση την Πορτογαλία – γεγονός που σημαίνει πως  η υιοθέτηση του ευρώ ήταν αρχικά ένα πολύ θετικό γεγονός, αφού δημιούργησε ανάπτυξη, καθ

 Ενώ οι διαπραγματεύσεις για να κλείσει η αξιολόγηση συνεχίζονται, η Handelsblatt επαναφέρει τη συζήτηση στη δυσεπίλυτη διαφωνία μεταξύ ΔΝΤ και Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, που δυσκολεύει την επίτευξη συμφωνίας ανάμεσα στους δανειστές και την Αθήνα. Επικαλούμενη διεθνείς οικονομολόγους, όπως τον Γάλλο Τομά Πικετί και τον Αμερικανό Τζέφρι Σαξ, η εφημερίδα υπενθυμίζει τη Συμφωνία του Λονδίνου, το 1953, με την οποία διαγράφηκαν τα χρέη της Γερμανίας και υποστηρίζει ότι η σημερινή κατάσταση της Ελλάδας θυμίζει σε πολλά εκείνη της μεταπολεμικής Γερμανίας, όταν η χώρα δεν μπορούσε να ξεπληρώσει τα χρέη της. «Ιστορικοί της οικονομίας είναι πεπεισμένοι ότι το κούρεμα χρέους συνέβαλε αποφασιστικά στο να ξεπεράσει η οικονομικά γονατισμένη Γερμανία τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, παρά το ό,τι επωφελήθηκαν περισσότερο από το σχέδιο Μάρσαλ, όπως τονίζει βρετανοαμερικανική ερευνητική ομάδα» σημειώνεται στο άρθρο, που παραπέμπει σε διαπιστώσεις του Άλμπρεχτ

Ο Γερμανός φορολογούμενος θέλει να πάρει πίσω τα λεφτά που μας έχει δανείσει. Για την ακρίβεια, τα λεφτά που οι γερμανικές (και άλλες...) τράπεζες μας είχαν δανείσει, επειδή έβγαζαν τόσο υψηλά κέρδη από τα ελληνικά κρατικά ομόλογα ώστε απέφευγαν να δουν και να τιμολογήσουν σωστά τον κίνδυνο που εμπεριείχαν. Και όταν ξέσπασε η κρίση, οι κυβερνήσεις βοήθησαν τις τράπεζές τους να τα ξεφορτωθούν, φορτώνοντάς τα στους πολίτες τους. Αυτό έκανε και η Γερμανία. Χωρίς αμφιβολία, η χώρα μας οφείλει (πλέον ουδείς το αμφισβητεί στα καθ’ ημάς...) να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Ευθύνη, ωστόσο, έχει αυτός που δανείζεται, αλλά έχει κι αυτός που δανείζει – αυτή είναι μία από αιώνες παραδεκτή αρχή. Και όταν έρχεται η στιγμή της αλήθειας και εξασθενεί το ρετουσάρισμα του αδιεξόδου (extend and pretend...), πάντα αναζητείται ένας αμοιβαία ανεκτός συμβιβασμός μεταξύ δανειστή και δανεισμένου για τους όρους και, το ακόμα πιο σημαντικό, για τον τρόπο της αποπληρωμής. Η εμπειρία

Αν οι Γερμανοί ονειρεύονται να οικοδομήσουν το Δ΄ Ράιχ,  συμφωνία δεν πρόκειται να επιτευχθεί!  Πόσες υποχωρήσεις και παραχωρήσεις, τουτέστιν κυβιστήσεις, πρέπει να κάνει η κυβέρνηση για να ικανοποιηθεί το Βερολίνο; Τόσες όσες απαιτούνται, προκειμένου να μην τεθεί εν κινδύνω το σχέδιο αποικιοποίησης της Ελλάδας και εν αμφιβόλω η πολιτική της μνημονιακής βαρβαρότητας. Αν η Γερμανική καγκελαρία ήθελε συμβιβασμό, έστω επώδυνο, θα τον είχε κάνει …χθες, με την πρόταση των 47 σελίδων. Η μόνη «ελπίδα» για κάτι τέτοιο είναι η πίεση των Αμερικανών, για λόγους γεωπολιτικούς. «Η Γερμανία απέτυχε να μάθει από την ιστορία της και η Ελλάδα πληρώνει σήμερα το τίμημα», γράφει σε άρθρο του στη Washington Post ο αναλυτής Χάρολντ Μέγιερσον. Αναφέρεται ασφαλώς στην πολυσυζητημένη υπόθεση της διαγραφής κατά 50% του χρέους της Γερμανίας το 1953. Παράλληλα όμως κάνει λόγο και για την ανάληψη πρωτοβουλιών της κεντρώας γερμανικής κυβέρνησης του Χάινριχ Μπρούνινγκ το 1930, η οποία είχε προβεί σε