IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

   Πρόσοψη της Κωνσταντινούπολης. 1560.  The Prospect of Constantinople (detail), ca. 1560, Melchior Lorck Μια δραματική ιστορία: τα τελευταία πενήντα χρόνια  της χριστιανικής Κωνσταντινούπολης.  Σε ένα παλαιότερο άρθρο ( Οι κατακτήσεις των Οθωμανών Τούρκων ως την άλωση της Κωνσταντινούπολης ) καταπιαστήκαμε με την τρομερή άνοδο των Οθωμανών και τις κατακτήσεις τους ως το 1402, την στιγμή δηλαδή που τσακίζονται από τον φοβερό Μογγόλο Ταμερλάνο στην μάχη της Άγκυρας. Ο σουλτάνος Βαγιαζήτ θα αιχμαλωτισθεί και λίγο αργότερα θα πεθάνει. Είναι η στιγμή που όλοι περιμένανε: η καθολική Ευρώπη, συγκλονισμένη από την μέχρι πρότινος πορεία των Οθωμανών, ανασυντάσσεται, οι προσφάτως κατακτημένοι βαλκανικοί λαοί βλέπουν μια τεράστια ευκαιρία για απελευθέρωση, οι υποταγμένοι Τουρκομάνοι φύλαρχοι για να αυτονομηθούν, ενώ οι αυτοκρατορία των Βυζαντινών ή πιο σωστά τα υπολείμματα της αυτοκρατορίας, βαυκαλίζονται με την ελπίδα πως θα απεμπλακούν από την ασφυκτικό εναγκαλισμό των Οθωμανώ

Μετά τον θάνατο του Μιχαήλ Παλαιολόγου και την ανάρρηση στον θρόνο του γιου του, Ανδρόνικου Β’ η αυτοκρατορία μπήκε πλέον στην οριστική πορεία προς το τέλος της. Ο Ανδρόνικος δεν είχε σχέση με τα στρατιωτικά και δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία στον στρατό. Ωστόσο, μέχρι το 1300 περίπου ο Βυζαντινός Στρατός χάρη σε άξιους στρατηγούς, όπως ο Αλέξιος Φιλανθρωπινός είχε καταστήσει αισθητή την παρουσία του στη Βαλκανική και στη Μικρά Ασία. Ο στρατηγός Αλέξιος Φιλανθρωπινός στην εκστρατεία που πραγματοποίησε το 1293-95 στη Μικρά Ασία διέλυσε σχεδόν τους Οθωμανούς. Το οθωμανικό πρόβλημα θα μπορούσε να έχει τελειώσει τότε για τον Ελληνισμό, αν ο απόλεμος Ανδρόνικος δεν φοβόταν τη δόξα του στρατηγού του και δεν τον εξανάγκαζε να επαναστατήσει. Μετά την σύλληψη και τύφλωση του Φιλανθρωπινού οι Τούρκοι απλώς επανήλθαν. Αξίζει να σημειωθεί πως, ο Ανδρόνικος έστειλε τον τυφλό Φιλανθρωπινό στη Μικρά Ασία, το 1323, χωρίς στρατεύματα. Ήταν τέτοια η φήμη του, που οι Τούρκοι όταν έμαθαν τη

Θεοδοσιανά τείχη. Μέγα τείχος. Βράδυ Δευτέρας 28 Μαΐου. Ο Ιωάννης Ιουστινιάνης άφησε το βλέμμα του να πλανηθεί στην γεμάτη άταφα πτώματα, πεδιάδα του Λύκου. Σε λίγη ώρα θα ξημέρωνε. Η Πόλη των πόλεων, θα ζούσε άλλη μια ημέρα σκληρής πολιορκίας. Ο καιρός δεν ήταν πολύ κρύος, είχε όμως μια υγρασία που τρυπούσε τα κόκαλα. Τύλιξε τον βαρύ μαύρο μανδύα του πάνω από την πανοπλία του. Ήταν κουρασμένος. Όλα τα μέλη του πονούσαν φρικτά. Στην σκουρόχρωμη μεταλλική του πανοπλία, η υγρασία σχημάτιζε μικρά αυλάκια νερού που έπεφταν στο έδαφος. Στο βάθος, στο στρατόπεδο του Αμιρά, η νύχτα είχε γίνει μέρα, από τις εκατοντάδες φωτιές που είχαν ανάψει. Τα τύμπανα δεν σταματούσαν λεπτό να χτυπούν. Οι κραυγές και οι επικλήσεις στον Θεό τους, ακουγόταν καθαρά μέχρι τα τείχη που στέκονταν ο ίδιος. Οι δερβίσηδες έκλαιγαν και υπόσχονταν στους στρατιώτες του εχθρού πιλάφι και γυναίκες στον παράδεισο, εάν πεθάνουν τιμημένα στη μάχη. Ένα άσχημο προαίσθημα έκανε το στομάχι του να σφιχτεί. Έφερε το