IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Βαγγέλης Παπαβασιλείου Ο Μιχάλης Λιάπης, ακκιζόμενος κάγκουρος, ψευδο-αστός, πλουσιο-ματζίρης, ως αποδείχτηκε, με την κίνησή του και τη συμπεριφορά του, άθελα, αλλά κατά έναν ευστοχότατο τρόπο ενσάρκωσε, σε συμβολικό αλλά και πραγματικό επίπεδο, όλη την κακοδαιμονία του πολιτικού συστήματος: Θηριώδες τζιπ που σημαίνει επιθυμία και σύνδρομο μεγαλείου, μη δηλωμένα φιμέ τζάμια που σημαίνει απόκρυψη προσώπου (δηλαδή κουκούλα) και φόβο επιθέσεων, αποκλεισμό των έξω προς το τι συμβαίνει εντός, πλαστές πινακίδες που σημαίνει εν ψυχρώ παραβίαση του νόμου και του Συντάγματος δια της πλαστογραφίας, πλεονεξία και αποφυγή φόρων, γυφτιά. Και επιπλέον, παραβίαση κόκκινου σηματοδότη που σημαίνει ότι, λόγω θέσης και καταγωγής, πίστευε πως έχει εξασφαλισμένη την ατιμωρησία. Όλο αυτό το μενού, συνθέτει συμβολικά το πλέγμα και τη νοοτροπία της εξουσίας εν Ελλάδι. Γι’ αυτό είναι τόσο συμπυκνωμένα απεχθής η πράξη, και γι’ αυτό το σύστημα έσπευσε δήθεν να τον διαγράψει, διότι του θυμίζει ανάγλυ

Xαλκιδική: ''Καλογριά'' Σε κάποιο ντοκιμαντέρ της τηλεόρασης στη Χαλκιδική ρωτά ο δημοσιογράφος μία γιαγιά που ήταν σε μία ραχούλα: - Γιαγιά, εσείς εδώ τι παράγετε; Και η γιαγιά: - Τσομπαναραίοι, παιδί μ’, τσομπαναραίοι. Πέραν του αστείου του πράγματος, αν δει κανείς την ουσία, είναι μάλλον τραγική:  Σε μία Χαλκιδική, που είναι από τις πιο προικισμένες περιοχές στον πλανήτη, οι άνθρωποι συνήθως τι έκαναν τότε; Τους τσομπαναραίους. Δεν υπήρχε η θάλασσα με τα πλούτη της, δεν υπήρχαν η καλλιέργεια της ελιάς, του αμπελιού, ο τουρισμός, που από μόνος του θα μπορούσε να εκθρέψει όλο τον τόπο, τα μεταλλεία, το περίφημο μέλι της Χαλκιδικής και τόσα άλλα, που θα έκαναν πλούσιο τον κόσμο μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Αυτή η Ντίσνεϊλαντ του Θεού, παρατημένη στον αυτοσχεδιασμό, στην προκατάληψη και στην εσωστρέφεια, χωρίς δρόμους και υποδομές, έφτασε για εκατονταετηρίδες να βγάζει μόνο κατσίκια. Δεν υπήρξαν ποτέ κρατική πρόνοια, επιστημονικές μελέτες και κεντρική

Καταγωγή απʼ τις γάτες Η Ελλάς δεν έχει ανάγκη κανέναν εξωτερικό εχθρό για να πάει στον γκρεμό. Τα καταφέρνει και μόνη της μια χαρά. Είχε ανέκαθεν αυτήν τη σπάνια ικανότητα . Βλέπω τώρα, εν μέσω άγριας κρίσης και με τα Τέμπη σφαλισμένα και με τη χώρα κομμένη στα δυο, να κλείνουν τους δρόμους και οι αγρότες - βέβαια όχι εντελώς, αφού επέτρεψαν τη διέλευση την Κυριακή, για να περάσουν οι οπαδοί και να μην ακυρωθούν οι ποδοσφαιρικοί αγώνες που είναι ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει το έθνος. Δεν έχουμε λοιπόν ανάγκη τους Τούρκους, τους Βούλγαρους ή τους Σκοπιανούς, για να πάμε κατευθείαν πάνω στο παγόβουνο, αφού διαθέτουμε αυτονομία και επάρκεια αυτοκαταστροφής: από την απώλεια της Βόρειας Κύπρου μέχρι τη μικρασιατική καταστροφή και από τον εμφύλιο ώς τη χούντα, και μέχρι τον οικονομικό καταποντισμό των τελευταίων εικοσαετιών, τα έχουμε καταφέρει όλα μόνοι μας. Ποια είναι η χειρότερη εκδοχή; Εκείνη διαλέγουμε! Τι θα κάνει μεγαλύτερο κακό στη χώρα; Αυτό προτιμούμε. Τι θα βλάψει τον ελληνι

... Έπειτα, το γνωστό παραμύθι: Η Θεσσαλονίκη από το 1900 και μετά και μέχρι τον μεσοπόλεμο υπήρξε πολυπολιτισμική (άλλος πονηρός όρος αυτός), άρα πρέπει να ξαναγίνουμε έτσι. Η Θεσσαλονίκη τον μεσοπόλεμο υπήρξε πολυεθνοτική και ανηλεώς διεκδικούμενη από όλους: Τούρκους, Φράγκους, Αλβανούς, Βουλγάρους, Ρουμάνους, Σέρβους, και τώρα ακόμη και από τους Σκοπιανούς. Διεκδικούμενη με κάθε τρόπο. Οι κοινότητες τον μεσοπόλεμο δεν ζούσαν εδώ αρμονικά, όπως γίνεται στο Λος Άντζελες ή στο Λονδίνο, και η πόλη ήταν πλημμυρισμένη από πράκτορες. Παραδείγματα; Άπειρα. Το κίνημα των βούλγαρων “Βαρκάρηδων”, το “Ίλιντεν”, ο Μακεδονικός Αγώνας (ένοπλη φάση 1904-1908), η διαρκής εμπλοκή των Σέρβων, οι τρεις απάνθρωπες βουλγαρικές κατοχές της Μακεδονίας μέχρι το 1944, τα ρουμανικά σχολεία προπαγάνδας, και το ότι ακόμη και τώρα κάποιοι μιλούν για αλβανική Μακεδονία κτλ. Ακόμη και με τους Ισραηλίτες η συμβίωση δεν ήταν ειδυλλιακή  ... Η πόλη και οι λέξεις Ξαναδιαβάζω εδώ κι εκεί μερικά από τα φαιδρά κλι

Σκίτσο του Roger Mac Phail Επιστήμονες άνθρωποι Η γερμανική κατοχή εκτός από το σύνδρομο της κουραμάνας μάς άφησε και άλλα -το πιο χαρακτηριστικό είναι “το σύνδρομο του επιστήμονος ”. Όλοι οι Έλληνες θέλουν να γίνουν επιστήμονες -τώρα τι επιστήμονες μπορούν να βγουν από αυτά τα σχολεία που έχουμε είναι αφρικανού παπά βαγγέλιο. Διότι, όταν παίρνεις ένα πτυχίο εν Ελλάδι, δεν είσαι επιστήμων, είσαι απλώς πτυχιούχος ελληνικού πανεπιστημίου, που πήγε εκεί, επειδή συνήθως το ήθελε ο μπαμπάς. Κι αυτό όχι από αγάπη του γονέως για την ιατρική ή τη νομική “επιστήμη”, αλλά μόνο και μόνο για να μπορείς να βγάζεις κάνα φράγκο και να έχεις αυτό που λένε “μία κοινωνική θέση”, έστω και ψευδεπίγραφη. Και κυρίως για να μπει ο γονιός στα μάτια του περίγυρου, ότι δηλαδή το παιδί του δεν είναι παρακατιανό -εφόσον το να μην έχεις γιατροδικηγορικό πτυχίο σημαίνει ότι είσαι κατώτερος εν Ελλάδι, άσχετα αν πολλοί υδραυλικοί ή ηλεκτρολόγοι οικονομάνε απείρως περισσότερα από αρκετούς γαστρεντερολόγους των Σ