IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η εγκατάλειψη του κτιριακού πλούτου της Αθήνας έγινε οξύ κοινωνικό πρόβλημα στη διάρκεια της δεκαετούς οικονομικής κρίσης και επανέρχεται ως ζήτημα άμεσης προτεραιότητας.   Το στοίχημα για τις παλιές πολυκατοικίες της Αθήνας. Το γηρασμένο κτιριακό απόθεμα της Αθήνας ζητεί επειγόντως λύσεις για να περάσει στον 21ο αιώνα .   Το γηρασμένο κτιριακό απόθεμα της Αθήνας ζητεί επειγόντως λύσεις για να περάσει στον 21ο αιώνα. Διαμερίσματα και χώροι γραφείων σε κτίρια που χτίστηκαν ήδη από τον Μεσοπόλεμο, κυρίως όμως στις μεταπολεμικές δεκαετίες, χρήζουν άμεσης συντήρησης, πλήρους ανακαίνισης και ενεργειακής αναβάθμισης που θα συνοδεύεται από στατική ενίσχυση, διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος να «κρυφτούν» οι βλάβες που ένα κτίριο μπορεί να έχει υποστεί ή να υποστεί, λ.χ., σε ένα σεισμό.. Η αθηναϊκή πολυκατοικία στον 21ο αιώνα Του Νίκου Βατόπουλου Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις, αν όχι η μεγαλύτερη, που καλείται να αντιμετωπίσει η Αθήνα τα προσεχή χρόνια είναι η συντήρηση και ανανέωσ

Σκίτσο του Τάση Παπαϊωάννου Δεκαετίες τώρα, δημιουργούμε ένα αλλοπρόσαλλο περιβάλλον, που μοιάζει με κακόγουστο σκηνικό χολιγουντιανής σαπουνόπερας. Χτίζουμε, δυστυχώς, μια αρχιτεκτονική του περιττού και όχι του αναγκαίου  και του ουσιαστικού.                                      '' Thoughts of a dry brain in a dry season ''                                 Τ.S. ELIOT Τι να συμβαίνει άραγε σήμερα με την αρχιτεκτονική στον τόπο μας (και όχι μόνο); Τι φταίει και χτίζουμε έτσι άναρχα, αστόχαστα, χωρίς μέτρο; Η σύγχρονη αρχιτεκτονική μας δεν έχει ταυτότητα, όπως φοβάμαι δεν έχουμε ταυτότητα κι εμείς. Χτίζουμε μιμούμενοι τις περισσότερες φορές κάτι άλλο απ’ αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε και στο οποίο θέλουμε διακαώς να μοιάσουμε. Πλασματικές ανάγκες και εφήμερες μόδες μας καθοδηγούν, εικόνες ανούσιες, έτοιμες και προκατασκευασμένες, που τις ενστερνιζόμαστε δίχως πραγματικά να μας εκφράζουν, κάνοντάς τες σταδιακά κανόνα και πρότυπο. Γινόμαστε έτσι θύματα τ

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει θέσει ως στόχο να καταστήσει όλα τα νέα κτίρια μη ενεργοβόρα έως το 2020, αλλά στη Νορβηγία αυτό δεν είναι αρκετό. Μια κοινοπραξία στο Όσλο που αποτελείται από αρχιτέκτονες, μηχανικούς, περιβαλλοντολόγους και σχεδιαστές δημιουργεί ενεργειακά κτίρια σε μια χώρα με τους πιο ψυχρούς και σκοτεινούς χειμώνες στη Γη. «Εάν μπορεί να γίνει στη Νορβηγία, μπορεί να γίνει οπουδήποτε», λέει ο Peter Bernhard, ένα από τα μέλη της κοινοπραξίας Powerhouse. Όπως σημειώνει στο « The Atlantic » το Powerhouse ξεκίνησε το 2010 για να δώσει απάντηση σε μια ερώτηση: Είναι δυνατόν να εξαλειφθεί το αποτύπωμα άνθρακα των κτιρίων, αλλά και να χρησιμοποιηθούν αυτά ως λύση στην κλιματική κρίση ; Ήταν ένας υψηλός στόχος, καθώς σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τα κτίρια αντιπροσωπεύουν το 40% της κατανάλωσης ενέργειας και το 36% των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα στην ΕΕ. Έχοντας αναλάβει να αναδιαμορφώσει ενεργειακά ένα νέο σχολείο, μερικά σπίτια αλλά και αρκετά γραφεία

Καλλιτεχνική απεικόνιση των κατοικιών που θα κατασκευαστούν  μέσω 3D printing στην Ολλανδία|Houben/Van Mierlo Ξεκινά στο Αϊντχόβεν της Ολλανδίας η πρώτη μαζική δημιουργία σπιτιών μέσω τεχνολογίας τρισδιάστατης εκτύπωσης που φιλοδοξεί να αλλάξει τον κόσμο και να λύσει το πρόβλημα της στέγασης. Σε πρώτη φάση θα κατασκευαστούν πέντε σπίτια, το μικρότερο εκ των οποίων έχει δύο υπνοδωμάτια. Η εξέλιξη της επαναστατικής τεχνολογίας τρισδιάστατης εκτύπωσης είναι αλματώδης. Από μικρά αντικείμενα καθημερινής χρήσης φθάσαμε στο σημείο να εκτυπώνονται ανθρώπινα όργανα, ολόκληρα αυτοκίνητα και εσχάτως ολοκληρωμένες κατοικίες. Τα τελευταία δύο χρόνια έχουν παρουσιαστεί διαφόρων ειδών κατοικίες που αποτελούνται εν μέρει ή στο σύνολό τους από κομμάτια που δημιουργήθηκαν από εκτυπωτές 3D. Ομως κάποια οργανωμένη προσπάθεια κατασκευής… εκτυπωμένων κατοικιών δεν είχε γίνει. Mέχρι σήμερα… Η μέθοδος αυτή για τις κατασκευές εκτός από την επαναστατικότητά της θεωρείται ιδιαίτερα σ

Κάθε τέλος του χρόνου έχουμε την τάση να γυρνάμε ασυναίσθητα το βλέμμα μας προς τα πίσω, να συλλογιζόμαστε το παρελθόν. Σαν έναν αυθόρμητο απολογισμό για όλα αυτά που πέρασαν και άφησαν το ίχνος τους στη μνήμη μας, τα σημαντικά και τα ασήμαντα. Την ίδια στιγμή όμως στοχαζόμαστε και γι’ αυτά που πρόκειται να έρθουν, τα άγνωστα. Και για την αρχιτεκτονική; Τι απολογισμό να κάνει κάποιος για την αρχιτεκτονική; Ωρες ώρες έχεις την αίσθηση ότι ταξιδεύουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα σ’ ένα αβέβαιο και επισφαλές αύριο. Οι συγκλονιστικές αλλαγές που συντελούνται στον παγκόσμιο χάρτη, οι ορατοί πλέον κίνδυνοι που ελλοχεύουν από την ανεξέλεγκτη ανθρώπινη δραστηριότητα, η συνεχιζόμενη και με αμείωτη ένταση καταστροφή της φύσης, προοιωνίζονται ένα ζοφερό μέλλον που δεν απέχει πολύ από το σήμερα. Η ψευδαίσθηση των ανθρώπων ότι αποτελούν κάτι ξεχωριστό από το υπόλοιπο φυσικό περιβάλλον, σε συνδυασμό με την εκρηκτική δημογραφική αύξηση, δημιουργούν συνθήκες εξαιρετικά δυσοίωνες για το μέλλο

      ΤΑΣΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ ...είμαστε κάτι που αλλάζει, και κάτι που διαρκεί.  Είμαστε κάτι θεμελιωδώς μυστηριώδες                                      Χόρχε Λουίς Μπόρχες Η αρχιτεκτονική ανέκαθεν καλείτο να επιτελέσει τον προαιώνιο ρόλο της: τη στέγαση της ανθρώπινης ανάγκης που αποτελεί και την ουσιώδη προϋπόθεση της ιδρυτικής της συνθήκης. Σε κάθε περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας αυτό εκφράζει το αρχιτεκτονικό έργο στον χώρο, αυτό σηματοδοτεί στον χρόνο. Κοιτώντας προς τα πίσω, στο παρελθόν, διαπιστώνουμε αυτό το άρρηκτο μπόλιασμα της αρχιτεκτονικής με τη ζωή ή, μ’ άλλα λόγια, την ίδια τη ζωή που μορφοποιείται σε κτισμένο χώρο μέσω της αρχιτεκτονικής, με αποτέλεσμα, η αρχιτεκτονική αυτή να μην είναι με κανένα τρόπο ενιαία, αλλά να εκφράζει τις κοινωνικές αντιθέσεις που ενυπάρχουν σε κάθε ιστορική συγκυρία. Ισως πάντοτε ο αρχιτέκτων (και όχι μόνον) ερχόταν αντιμέτωπος μ’ ένα βασανιστικό ερώτημα που ζητούσε επιτακτικά απάντηση. Πώς το νέο αρχιτεκτόνημα έρχεται

Ξενοδοχείο Ακταίον Υπέροχα κτίρια που δεν υπάρχουν πια, χαρακτηριστικά μιας ιστορικής πρωτεύουσας που έχασε τον χαρακτήρα της στο όνομα της ανάπτυξης και μιας στρεβλής αντίληψης περί εκμοντερνισμού Ο χρυσός αιώνας της Αθήνας ήταν ο 19ος. Μέσα σε 50 χρόνια ένα μικρό χωριό στους πρόποδες της Ακρόπολης μετατράπηκε σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα με ανάκτορα, νεοκλασικά μέγαρα, βουλεβάρτα και μερικά από τα ομορφότερα δείγματα νεοκλασικισμού στον κόσμο – που τότε ήταν και απολύτως της μόδας. Όμως η ανάπτυξη, η ανοικοδόμηση, ο υπερβολικός εκμοντερνισμός, το οικονομικό συμφέρον, αλλά και ο πόλεμος και η έλλειψη χρημάτων συνετέλεσαν ώστε μερικά θαυμάσια κτίρια να χαθούν για πάντα. Κτίρια που αν είχαν διατηρηθεί η εικόνα της Αθήνας θα ήταν διαφορετική, σίγουρα ομορφότερη. Ξενοδοχείο Ακταίον Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα εμβληματικού χαμένου κτιρίου. Βρισκόταν στο Νέο Φάληρο -στη θέση όπου σήμερα υπάρχει ιδιωτικό νοσοκομείο- και είχε χτιστεί σε σχέδια του Πάνου Καρα