IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Εμπόδισε και συ κάτι καλό, μπορείς! Ένα ακόμη χαρακτηριστικό σύμπτωμα της ναρκισσιστικής παθολογίας έγκειται στην αδυναμία συνεργασίας του Έλληνα. Σε πρόσφατη συνάντηση Ελλήνων οι οποίοι διαπρέπουν στο εξωτερικό στον τομέα της βιοτεχνολογίας, εφημερίδα συγκέντρωσε γνώμες τους σχετικά με ενδεχόμενη ανάλογη δραστηριότητα και στη χώρα μας. Αντιγράφω, λοιπόν, κάτι που μού έκανε μεγάλη εντύπωση. Είπε, συγκεκριμένα, η οικονομολόγος υγείας κ. Ξένια Καπόρη: «Οι επενδυτές που θα έρθουν θα πρέπει να ξεπεράσουν κατ’ αρχάς τον τεράστιο σκόπελο της γραφειοκρατίας. Κι έπειτα είναι και οι νοοτροπίες που μάς κρατούν πίσω. Από τη μια, υπάρχουν παντού άνθρωποι με απίστευτη όρεξη για δουλειά, τους οποίους το σύστημα συνήθως δεν αξιοποιεί. Κι από την άλλη, οι περισσότεροι Έλληνες, αντί να βρίσκουν λύσεις , διαπιστώνουν παντού προβλήματα. Δεν μέ ενδιαφέρει να μού πεις γιατί δεν μπορεί να γίνει κάτι, αλλά πώς θα γίνει, πώς θα βρεθούν τρόποι να ξεπεραστούν τα εμπόδια» [Η έμφαση δική μου]...

 Φωτογραφία αρχείου 2017 - Στιγμιότυπο από την έκθεση Ανδριανός και Αθηνά. Συνομιλώντας με έναν ιδεατό κόσμο", στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (Eurokinissi)   Οι σύγχρονοι «Ποσειδωνιάτες»:  Η μελαγχολία για τη γλώσσα μας. Παγκόσμια ημέρα ελληνικής γλώσσας: Μια γλώσσα που απλώθηκε παντού και τροφοδότησε με όρους – έννοιες όλες τις επιστήμες. Ποσειδωνιάται «Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται  εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι  με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι άλλους ξένους.  Το μόνο που τους έμενε προγονικό  ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,  με λύρες και με αυτούς, με αγώνας και στεφάνους.  Κ’ είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής  τα παλιά τους έθιμα να διηγούνται,  και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,  που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.  Και πάντα μελαγχολικά τελείων’ η γιορτή τους.  Γιατί θυμούνταν που κι αυτοί ήταν Έλληνες –  Ιταλιώται ένα καιρό κι αυτοί∙  και...

Ντίνα Μακέιμπ-σ ε μονοπάτι της Πάτμου (σήμερα δρόμος) με τα δύο της παιδιά .   Ντίνα Μακέιμπ, αποχαιρετίζοντας μια Ελληνίδα  που είχε την αρχοντιά στάση ζωής.    «Αυτά είναι για να τα έχεις μαζί σου στην υπερατλαντική πτήση επιστροφής στην Αθήνα», μου είπε η Ντίνα Μακέιμπ, δίνοντάς μου ένα κουτί λαχταριστά γαλλικά μακαρόν στην τελευταία βόλτα στο Σέντραλ Παρκ πριν από την αναχώρησή μου. Το ύφος της είχε κάτι συνωμοτικό για τους ζαχαρωτούς χρωματιστούς δίσκους που σε βοηθούν να βγάλεις πέρα την πλήξη του ταξιδιού. «Οταν βλέπεις το σκοτεινό χάος του ωκεανού από το παράθυρο, είναι ανακουφιστικό να μασουλάς κάτι γλυκό», μου εξήγησε. Ηταν την τελευταία φορά που την είδα. Στη Νέα Υόρκη, τον Ιούνιο του 2019. Τώρα που «έφυγε», σκεφτόμουν πως αυτή η κίνησή της, συμπύκνωνε μία από τις μεγαλύτερες αρετές του χαρακτήρα της. Είχε πάντα την έγνοια του άλλου. Απλωνε ενστικτωδώς ένα αόρατο και απαλό δίχτυ προστασίας για όλους: κοντινούς και μακρινούς, οικείους και ξένους. Με διακριτ...

 To υπερόπλο της Ελληνικής πολιτισμικής ταυτότητας.   Εξ’ αρχής να αναφερθεί πώς το άρθρο αναφέρει μια σκέψη και μια μεθοδολογία  χωρίς να έχουν προηγηθεί αντίστοιχες σπουδές (πολιτικές επιστήμες). Αντιθέτως, αποτελεί από την πλευρά μου, μια αποτύπωση αντίληψης κάποιων πραγμάτων μετά από μια συνεχή ανάγνωση της παγκόσμιας κατάστασης σε θέματα ισορροπιών ισχύος μέσα από τον τομέα ασφαλείας καθώς και την ταυτοποίηση πολλαπλών σημείων τριβής γύρω απ’ αυτόν. Σύμφωνα με την σκέψη αυτή, φαίνεται πώς η χώρα μας, για πολύ μεγάλο διάστημα, έχει ‘βρεθεί στο μάτι κυκλώνα συγκρούσεων χωρίς όμως να ευθύνεται για αυτές. Το κοινό σημείο όμως που καθόριζε και την εξέλιξη των συγκρούσεων υπέρ των Ελληνικών συμφερόντων ήταν πάντα ένα, ακόμη και αν η παρουσία της χώρας μας δεν ήταν ενεργής φύσεως: η Ελληνική εθνική ταυτότητα σε επίπεδο πολιτισμού. Ο Ελληνικός πολιτισμός, ως ένα παγκόσμιο στοιχείο αναγνωρισιμότητας, έχει πολλάκις παρουσιαστεί ως η μήτρα που δημιούργησε τις επ...